Gobsmag Posts

De Amerikaanse muzikant Carter Tanton is een druk baasje. Niet alleen was hij in de afgelopen jaren frontman van het inmiddels ter ziele gegane bandje Tulsa, maar je kon hem ook spotten als (extra) gitarist bij Lower Dens, Marissa Nadler, Twin Shadow en War On Drugs. En o ja, solo maakt-ie ook platen. Zijn nieuwste, Jettison The Valley, doet het goed onze stereo.

Jettison the Valley is een ouderwetse break-up plaat. Mét een goed verhaal. Carter volgt z’n meisje naar Engeland, en uit armoede wonen ze een tijdje samen in een stacaravan in het altijd romantische Bristol. Ze verhuizen daarna nog naar een appartementje in Oxford, maar al gauw wordt er een punt achter de relatie gezet. Aan de website Spin vertelt hij: ‘I spent most days watching the weather roll through the valley and writing these songs about my relationship ending. Eventually, I felt I had to come back to the states to record them.’

En dan krijg je dus een prachtige plaat, waarop we ook de eerder genoemde Marissa Nadler horen, maar ook Sharon van Etten op twee liedjes. Onze favoriet moet het The Smiths-esque Poison In The Dart zijn.

Nieuwe muziek

Het Amerikaanse Vandaveer heeft inmiddels al zeven platen op haar naam staan. Kleine bekentenis: tot voor kort was dat helemaal langs ons heengegaan. Maar in het kader van nooit te laat, zijn we dankzij nieuwste worp The Wild Mercury eindelijk gevallen voor het project van singer/songwriter Mark Charles Heidinger.

En dat het met deze nieuwe plaat wel gebeurd is, is niet zo verwonderlijk. The Wild Mercury wordt in diverse reviews genoemd als het beste werk van Vandaveer. ‘Perhaps his most personal and well-constructed collection yet,’ stelt bijvoorbeeld de website Allmusic.

Mooiste track van het album moet het titelnummer zijn. Of toch A Pretty Thin Line. The Final Word misschien? Afijn, luisteren die handel.


Nieuwe muziek

To whom it may concern.” Zo begon de mail van Canadees Ben Meyerson. Dat waren wij dus, in dit geval. De mail gaat verder: “I’m a songwriter who currently splits his time between Canada and the United States. I’m working my way up to the release of a group of folk songs called “Euhemerism EP,” which chart a personalized mythic narrative. Euhemerism is the belief that mythology is the elevation and embellishment of history — the exaggeration of real people and events.”

Wat dat precies betekent, dat weten we niet. We waren echter wel geïntrigeerd. Dus knalden we liedje Drought maar aan. En wat bleek: een meer dan prima track. Singer-song in the spirit van Bobby D. We horen ook een klein beetje Tallest Man On Earth. En dit liedje zou zomaar ook door iemand als Charlie Parr gemaakt kunnen zijn. Kortom: fraai werk van Ben Meyerson.

Mocht je nou meer willen horen, dan kan dat. Euhemerism EP staat namelijk volledig op Bandcamp. Op Spotify is het nog even wachten. Wordt aan gewerkt.

Nieuwe muziek

“A festival-ready rollicking strummer”, zo introduceerde Bullhorn Publicity (een fijn PR bureau met o.a. Thomas Jacob Jr, the Delta Saints en The Black Cadillacs in stal) hun nieuwe aanwinst Birdtalker.

Birdtalker komt uit Nashville. Maar verwacht geen country, geen snik en geen whiskey. Nee, de vier heren en één dame maken muziek die in het straatje van The Lumineers en The Head and the Heart past. Luister maar eens naar single Graveclothes. Wij konden er in ieder geval lastig stil op blijven zitten.

Heel veel meer kunnen we eigenlijk niet vertellen over Birdtalker. Maar soms hoeft dat ook niet, dan spreekt de muziek voor zich.


Nieuwe muziek

Ze kenden hem wel, in de scene. Beau Brynes was die creatieve jongen die album art deed voor een bandje hier en een bandje daar. Poëzie deed hij ook. Aardige gozer bovendien. En toen pakte hij plots zelf de microfoon en bracht hij het ondergewaardeerde debuutalbum Old Evil uit. Hij raakte bevriend met een paar Modern Baseballers en toen had ‘ie ineens een band: Broken Beak. Matches is de opener van het onlangs verschenen album Some Nerve.

Matches is eigenlijk nog een soort van hommage aan zijn vroegere solowerk; daarna neemt de band het over en wordt de oude Beau opgepeuzeld door drukte en rauwheid. Of zoals zijn platenlabel Near Mint zegt: “Brynes’ lyrical portraits, while retaining their darkness and surreal narratives, are boosted by an electric upgrade that is neither too fiery nor too forced.”

En wij zijn niet vies van een beetje emo. Helemaal niet. En wij houden wel van een beetje jaren ’90 gruis en jaren ’80 verdoemenis. Zelfs het 40 seconden durende intro -dat klinkt als muzikaal behang bij een verstomd diner- heeft wel wat. Dus als Beau aan het eind van het liedje zingt ’the pain is not mine’, dan denken wij; zing het nog een keer, zing het nog één keer, alsof de wereld vergaat. Alsof het te laat is. En dat doet ie dan gewoon. Prachtig.

Nieuwe muziek

Ondergetekende kreeg via Twitter de tip om eens naar Findlay Brown te luisteren. Afijn, ben niet de beroerdste dus gauw even liedje Ride Into The Sun aangezet. Na 8 secondes was het al duidelijk: ja, dit is prachtig.

Met album Slow Light (2015) door de speakers, meteen maar wat informatie over Findlay Brown opgezocht. Blijkt dus dat hij niet uit New York (of de wijk Brooklyn) komt, maar uit de originele York, in Engeland. De man heeft in 2007 al een debuutalbum uitgebracht, Separated By the Sea, gevolgd door Love Will Find You in 2009. Bij laatstgenoemde zat ex-Suede gitarist Bernard Butler achter de knoppen. Niet de minste, als producer werkte Butler al voor bekende (indie-)namen als The Cribs, Black Kids, Frankie & The Heartstrings, Teleman, The Veils en natuurlijk Duffy.

Wat is nog meer noemenswaardig? In 2010 maakte Finlay bij David Letterman his national television debut (met orkest) en speelde hij op grote festivals als Glastonbury, Latitude, Reading en SXSW.

Samengevat: Findlay Brown is al een paar jaar veelbelovend als een malle. Hoogste tijd voor een doorbraak, of niet dan?


Nieuwe muziek

Een jaartje of 2 geleden tipten we je Lonesome Shack. Je weet wel, die band die “post-WWII electric country blues with a new approach to boogie” claimt te maken. Vorige plaat More Primitive is hier inmiddels grijs gedraaid, we droomden namelijk regelmatig wat middagje weg richting het zuiden van Amerika. Onze gedachten gingen hierbij langs helden als Muddy Waters, Robert Johnson en Mississippi John Hurt.

Inmiddels is er met The Switcher een nieuwe plaat. En die plaat gaat gewoon door waar de vorige ophield. Bewijs daarvan is de meest recente single, True Vine. Die is gewoon weer te gek (vinden wij). Old skool blues, met ook een vleugje The Doors. Nu maar hopen dat de band wat gaat doen aan deze kant van de plas.


Nieuwe muziek

Bij het horen van de naam Øllebirde dachten wij aan een of andere voetbalclub uit de lagere klassen van pak ‘m beet Zweden of Denemarken. Ze stelden zich echter voor als band. Uit Frankrijk, welteverstaan. Wat ze er nog bij zeiden? Denk aan The XX en London Grammar en Daughter. Je snapt het, wij enthousiast.

Bij het luisteren van eerste (en tot nu toe enige) single Trouble riepen we gezamenlijk: RHODES! Daar doet het ons namelijk aan denken. En aan London Grammar en Daughter natuurlijk. En heel misschien ook wel een klein beetje Mister & Mississippi, chauvinistisch als we zijn.

Het drietal werkt op dit moment overigens aan een debuutplaat. Needless to say, we houden je op de hoogte. Tot die tijd veel plezier met Trouble.


Nieuwe muziek