Gobsmag Posts

Kans is groot dat we The Hunna helemaal niet aan je hoeven voor te stellen. Het gaat namelijk al behoorlijk lekker met deze in 2015 begonnen Londense band, met miljoenen streams / views en over de 270.000 Facebook fans. Cijfermatig staat het dus als een huis, muzikaal gelukkig net zo.

Eind augustus verschijnt debuutplaat 100. In de toegestuurde bio lezen we:

100 is a youthful and nostalgic trip. With melodic guitars and soaring melodies that will make you feel as alive as it does young, you better turn it all the way up to 11, otherwise you’re gonna get left behind.

Een groot aantal liedje van 100 kun je al in Spotify en Youtube vinden: Still Got Blood, You & Me, She Casual, Be Young, World Is Ours en -onze favoriet- We Could Be. De nieuwe single is Bonfire, de catchy opener van het zestien (16!) nummers tellende album.

Afijn, aanslingeren en dromen van een roadtrip met The Hunna knallend door de speakers en het grote avontuur voor je.


Nieuwe muziek

Al weer twee jaar geleden dat Britse psych-rockband Syd Arthur op Gobsmag verscheen. We waren enthousiast over ze, en -je raadt het al- dat zijn we nog altijd. Pas na de zomer verschijnt nieuwe plaat Apricity, maar gelukkig is er met Sun Rays al een bijzonder fijne single.

Apricity zal de vierde plaat van de band uit Canterbury zijn en hun tweede op Harvest Records; in de 70’s het label van EMI voor progressieve rockmuziek, tegenwoordig onderdeel van gigant Universal. (Doe er mee wat je wilt.)

In Engeland is Paul Weller fan (hij tipt ze openlijk), maar ook in Amerika gaat Syd Arthur lekker met optredens op Coachella en South By South West, plus voorprogramma’s bij oa de band van Sean Lennon en progressieve dinosaurus Yes. Het nieuwe album hebben ze dan ook opgenomen aan die kant van de grote plas. Tegenover de Independent vertelt de band daarover:

It seems like only a few weeks back we set off to Los Angeles to record with Jason Falkner at our friend Jonathan Wilson’s amazing studio in Echo Park. Recording to 2-inch analogue tape we set about recording the album in this most creative Californian space before returning to the UK for final mixing at our humble studio in Canterbury.

Afijn, lang verhaal kort: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Die verdraaide vergelijkingen met The Smiths; ze zijn snel gemaakt. En doen wij het niet, dan doet iemand anders het wel. Matthew Hitt bijvoorbeeld. De frontman van Drowners zei het pontificaal toen in 2013 het debuut EP-tje Between Us Girls (aanrader!) verscheen; ‘My favourite band ever are The Smiths and the main thing I wanted to do was Johnny Marr–esque guitar lines and post-punk drums.’

Daarmee was onze interesse natuurlijk wel gewekt. En dankzij dat puike EP-tje en het prima debuutalbum (Drowners, 2014) zijn we de Welshe/Amerikaanse band blijven volgen. Humain Remains is het eerste singletje van het onlangs verschenen album Cruel Ways. Je luistert naar mooie, pure pop; het klinkt luchtig (en niet echt uniek misschien), maar ook ietwat verdrietig. Een beetje jaren ‘80 dus. Het werd opgenomen en in de mix gedaan door Claudius Mittendorfer. En die beste man deed dat werk ook eens voor Johnny Marr.

Dan nu de trivia waar je ongetwijfeld niet op zit te wachten; Matthew was een veelbelovend model, verhuisde daarom van Wales naar New York en besloot dat muziek maken veel leuker was, hij koos een liedje van Suede als bandnaam en hij deelde even het bed met Fifty Shades Of Grey-actrice Dakota Johnson. Zo. Popquizpunten in de pocket, mocht het ooit gevraagd worden.


Nieuwe muziek

Maak kennis met Itchy Teeth, een fijn britpopperig bandje uit het inmiddels niet zo meer waanzinnig swingende Londen. 12 augustus verschijnt hun titelloze debuutalbum (opgenomen in één dag – dat deden The Beatles zelfs niet) en single Time Machine laat horen dat het plaatje je zomer nog zonniger gaat maken.

In het naar ons toegestuurde persbericht lezen we dat het debuutalbum je laat ontsnappen aan de moderne tijd, maar tegelijkertijd deze ook te accepteren. Jawel. De liedjes schijnen dan ook te gaan over tijd- en ruimtereizen, het einde van de wereld, technologie en religie. Kun je depressief van worden, maar de gasten van Itchy Teeth weten het te verpakken in vrolijke deuntjes met -zoals in Time Machine- speelse teksten als: “I’m gonna to Liverpool in the 50’s/ I’m gonna break a young guitarist’s hands/ I’m gonna learn all his licks, write all his songs/ And then I’m gonna form his band.”

Welk liedje (helaas) niet op het aankomende album staat, luistert naar de titel Marika Hackman (“Woohoooohooo, Marika!/ Marika Hackman!”). Hey, Marika Hackman; hadden we het daar al niet eerder over deze week? Jazeker. Het is een geinige ode aan de muzikante, vergelijkbaar met Ray LaMontagne’s ietwat ongemakkelijke lofzang op White Stripes drummer Meg White (“Playin’ those drums is hard to do/ It’s true/ Nobody plays them quite like you do”). Om het nog leuker te maken: Itchy Teeth is ook de titel van een prachtig Marika Hackman liedje. DIT KAN GEEN TOEVAL ZIJN, MENSEN!!

Afijn, ontzettend jofel plaatje.


Nieuwe muziek

Niet geschoten is altijd mis, moeten de mannen van het Engelse Black Severn hebben gedacht toen ze single ‘Seven‘ opstuurden. Of we even wilden luisteren. Sure! En wat bleek? Klinkt te gek dus.

We vinden de track wel een beetje in de categorie Rob Klerkx & the Secret vallen. Precies: psychedelisch, akoestisch en onheilspellend. Mensen die van Jonathan Wilson houden zitten dan ook goed. Maar: we horen ook wel een klein beetje James Blake (die intro) en The Heavy (stampen!). Je snapt het, Black Severn laat zich niet makkelijk samenvatten. Maar is dat niet juist de charme? Voor ons wel in ieder geval.

Dus maak 7 minuut 13 vrij in je agenda en laat ons weten wat je ervan vindt.


Nieuwe muziek

Vorige week kregen we een mailtje. Dat mailtje bevatte een Youtube-link en de volgende zin: “Fat man and beautiful lady pretend to be a couple for the day. Click here to find out what happened!” Was getekend: Ed Nash, Toothless. Dat is nou niet bepaald clickbait voor ons. Wat dat wel was? De naam die we daarna ontdekten: Marika Hackman.

De video is kwestie behoort bij liedje Palm’s Backside, dat Toothless (aka Ed Nash, de fat man in kwestie) dus samen opnam met Marika Hackman (gitaarmeisje waar onze Harm al sinds juli 2014 heimelijk verliefd op is en die vorig jaar een prachtige langspeler genaamd We Slept At Last uitbracht). En waar kennen we Ed Nash van? Nou, al 10 jaar speelt hij bas in het eveneens niet onverdienstelijke Bombay Bicycle Club. En waar kennen Marika Hackman en Ed Nash elkaar dan weer van? Nou, ze zijn label buddies. Case closed.



Nieuwe muziek

Het Nederlandse Trip To Dover maakte eind 2014 hun debuut op Gobsmag met Lifelong Lovesong, een bijzonder fijn liedje dat we in al onze wijsheid omschreven als “The Killers in Eindhovense electropop overdrive”. Anno 2016 doet het duo nog altijd toffe dingen, luister daarvoor maar naar gloednieuwe single Boy.

Ten opzichte van het eerdere werk, vallen meteen een aantal dingen op. We lopen ze even met je door:

1. De productie is geweldig. In vakjargon: Boy klinkt als een klok.
2. De synthesizer heeft het gewonnen van de gitaar en dat is dikke prima.
3. Het is een goed liedje. In vakjargon: Boy is catchy als een motherfucker.

Een album? Daar moet je nog even op wachten. Wel is het duo druk bezig met meer nieuw werk, maar hoe en in welke vorm dat zal verschijnen is nog niet bekend.


Nieuwe muziek

Hier, op de burelen van Gobsmag, zijn we een beetje verdrietig geworden. Een beetje verdrietig van een wonderschoon liedje, dat tegen sluitingstijd door de ruimte schalt en ons voor eventjes muisstil maakt. We sluiten computers af, ruimen paperassen op en wassen koffiemokken af. We luisteren naar het verlies van M.T. Hadley.

She was diagnosed in the summer
And she died a year later

Janet is de moeder van de Britse singer/songwriter. Ze overleed aan kanker. Een jaar later pakte M.T. Hadley zijn pen en schreef een liedje zonder opsmuk, wars van vals sentiment en afkerig van beeldspraak. Gewoon, een liedje voor haar. ‘Hoping it will serve to both honour her memory, and grant me some catharsis.’

En nu kunnen we je vertellen dat het een soort synth-pop met een beetje falsetto is, maar who cares? Dit gaat over Janet. A good woman.

‘Janet is an optimistic celebration: the unseen procession of a brass band, quietly led by me.’

Zet je schrap en luister.


Nieuwe muziek