Gobsmag Posts

Het Amerikaanse Richmond Fontaine draait al een tijdje mee. Sinds 1996 brengt de band rondom zanger / songwriter Willy Vlautin platen uit en vorige maand verscheen de tiende: You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To.

In kringen van country en Americana liefhebbers is Richmond Fontaine een vaste waarde. Bij het loven van de band, worden de teksten van Vlautin vaak uitgelicht. Zijn scherpe, beeldende manier van schrijven wordt weleens vergeleken met die van Raymond Carver (misschien wel de grootste korte verhalenschrijver ooit – lees ‘m). Niet verwonderlijk dan ook dat Vlautin inmiddels al drie (goed ontvangen) romans op z’n naam heeft staan, waarvan eentje (Northline) ook werd verfilmd met oa Kris Kristoffersen.

Op You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To, dat zich wat ons betreft mag scharen in het rijtje van Richmond Fontain classics Post To Wire (2004) en The Fitzgerald (2005), stelt Vlautin ons niet teleur. Mooiste liedje vinden we ‘I Got Off The Bus’ met bijvoorbeeld dit mooie couplet:

I sat in the movies, drank off a pint until I fell asleep
until a nervous sixteen year old kid was telling me I had to leave
I know what you abandon dies, what you leave leaves you too
I know you can’t go back if there’s nothing to go back to

Prachtplaat.


Nieuwe muziek

Alabaster Snow werd ergens onverbiddelijk en vasthoudend genoemd. Daar zit wel wat in. Verwacht geen modulatie, verwacht niet een karrevracht aan verschillende akkoorden. De nieuwste van Leapling dendert gewoon energiek door in ogenschijnlijke eenvoud. Maar dan die melancholische stem, die subtiele koortjes. Die tekst:

“Tie me in a bow, or fix me up with glue / I’m broken just like you.”

Het nummer komt op Suspended Animation, de snelle opvolger van debuut Vacant Page. Dat album was een hele bevalling. De band uit Brooklyn werd al in 2012 opgericht en Vacant Page verscheen pas in 2015. De songs voor Suspended Animation werd zelfs geschreven vóór de geboorte van de eersteling. Maar dat weerhield de band niet van een drastische koerswijziging. Dag art-pop. Hallo power-pop. Leapling vond zichzelf opnieuw uit terwijl het debuut nog uitgebracht moest worden.

Frontman Dan Arnes (geboren op een schrikkeldag, een leap day) is in Alabaster Snow overduidelijk onzeker (I don’t know what to do). Het gebeuk op de bekken is als zachte klapjes in zijn gezicht. Kom op nou, hoofd omhoog. schouders recht. Dat werk. En werkt het niet voor hem, dan toch zeker wel voor ons. Mooi lied.

Nieuwe muziek

Begin 2015 verscheen het Australische duo Hockey Dad voor het eerst op Gobsmag. Reden? De fijne single I Need A Woman en het bijbehorende debuut EP’tje Dreaming. In augustus verschijnt de eerste langspeler, Boronia getiteld, waarop we dat I Need A Woman ook weer terug zullen vinden, naast eveneens toffe liedjes als het reeds vrij gegeven Can’t Have Them en huidige single So Tired.

Boronia draait volgens de promomachine achter het duo om “pure unadulterated fun that comes straight out of the surf and skate culture surrounding them in their native Wollongong.” En liedje Tired gaat over “feeling buggered and missing someone at the same time,” zoals ze onlangs vertelde aan VICE. Fascinerend hoe iets dat voornamelijk over verveling gaat, dan totaal niet vervelend klinkt.

Goed, wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Volgende maand verschijnt met Teens Of Denial een nieuw album van Car Seat Headrest, het project rondom Will Toledo. Het wordt in het bio’tje op z’n website “his first real studio album with an actual band” genoemd. Single Drunk Drivers / Killer Whales draait reeds overuren op onze stereo.

Toledo is een druk baasje. In 2010 bracht hij in eigen beheer zes releases uit en in de jaren daarna nog eens zes. In 2015 werd het beste uit die 12 releases verzameld op Teens of Style, zijn debuut op het kwaliteitslabel Matador records. (Merge Records had hem daarvoor al afgewezen, waarop Toledo prompt een liedje schreef met de fijne titel ‘Fuck Merge Records’.)

Afijn, Teens of Style werd positief ontvangen op de blogs, maar ook bij dinosaurus Rolling Stone Magazine, die ‘m op nummer 30 zette in hun lijst met beste albums van het jaar.

Nieuwe plaat Teens Of Denial verlaat de lo-fi van haar voorganger(s) en gaat meer de indie-rock kant op, met knipogen naar The Cars, Pavement en Wire. Dat is goed te horen op single ‘Drunk Drivers / Killer Whales’. Een liedje dat, zoals Toledo vertelt, verhaalt over “post-party melancholia. Wishing to either be a better person or care less about the whole deal. Going home alone, in poor condition.” En wat zijn die killer whales dan? “That bit is inspired by Blackfish, which is a depressing film.”

Akkoord.


Nieuwe muziek

Het uit Minneapolis afkomstige Night Moves is al een tijdje bezig, maar met de recent uitgekomen plaat Pennied Days lijkt er op het gebied van een doorbraak nu echt schot in de zaak te komen. Wij nog niet overtuigd is, moet maar eens beginnen met de fijne Singles ‘Carl Sagan’ en ‘Denise, Don’t Wanna See You Cry‘.

Pas sinds december 2015 heeft Night Moves een platencontract. Debuut Colored Emotions uit 2012 deden ze in eigen beheer en diende als een soort van lokaas voor hongerige platenmaatschappijen. Uiteindelijk was het Domino Records dat hapte. En dat is niet verkeerd, in de stal zitten waar ook Arctic Monkeys, Animal Collectives en Franz Ferdinand zitten (om er maar een paar te noemen). Kortom: goede -komt’ie- move van de gasten.

Inmiddels stromen de lovende woorden voor Pennied Days binnen. “A warm and intimate, wonderfully expansive gem,” zegt SPIN. “Hook-laden psychedelic rock, lush instrumentation and richly textured production,” roept NPR. “It is glorious,” aldus The Guardian. En The New Yorker noemt het “Countrified rock with a freak-folk vocal style, and their organ and string arrangements spin their songs into mini-epics.”

Wij hebben maar één woord nodig: topplaat.


Nieuwe muziek

Na Benjamin Clementine, komt er nu weer een bijzonder fijn soulgeluid uit Frankrijk, ditmaal in de vorm van het duo Joon Moon. Twee EP’tjes zijn er inmiddels uit: Chess (2015) en het gloednieuwe Call Me. Het is nu wachten op en smachten naar een debuutalbum.

Joon Moon bestaat uit Fransman en Nouvelle Vague’s producer Julien Decoret en de uit Kansas City afkomstige zangeres Krystle Warren. Haar prachtige stem werd al snel opgemerkt aan de andere kant van het kanaal, door The Guardian:

Warren’s voice is an extraordinary instrument, murmuring with tenderness at times, growling with intensity at others. It vividly recalls Nina Simone in its depth and smokiness, as well as John Martyn and (Jeff) Buckley in terms of virtuosic variety.

Hatsa, die je kun stickeren op het cd-hoesje.

Het nieuwe EP’jte, met de heerlijke titeltrack Call Me, blinkt uit in schitterende soul/pop melodieën, inclusief de nodige blazers. Maar pas op, wordt ons gewaarschuwd in het bio’tje: “The siren-like voice of Krystle Warren may have you addicted to Joon Moon before you know it.” Alsof dat iets ergs is.


Nieuwe muziek

Uw lokale reisbureau raadt aan; Deauville. Maar dan alleen met The Night Watch van Left With Pictures in je oren. Het Franse badplaatsje heeft namelijk niet heel veel te bieden tenzij je verloren wilt raken en dat lukt het best met dit kleine, orkestrale lied over de onnodige zorgen in het leven.

The Night Watch gaat ook over de tijd die stil heeft gestaan (omdat je je onnodig zorgen maakte natuurlijk) en dat wordt versterkt door de clip die werd opgenomen in Deauville; de ochtend – een leeg park, de middag – een leeg strand, de avond – een leeg dorp, de nacht – een leeg bed. Zanger Toby Knowles verzekert je:

“All who love you / will be here”

Organ Grinder Records noemt het trio klassiek geschoolde muzikanten uit London een ensemble ‘who forsook the orchestra pit for the sanctuary of their keyboard player’s loft.’ We zijn inmiddels twee EP’s en twee albums verder. Kunstwerk The Night Watch zal het sluitstuk zijn van het nog te verschijnen derde album (Afterlife) dat verhaalt over leven, dood en wederopstanding.

Meer van dat alles? Check Left With Pictures op Bandcamp. Het zal je bedroeven en verblijden tegelijk.

Nieuwe muziek

De intro is vaak het halve werk. Zo ook in onze inbox. Vorige week lazen we: “Exciting one for you here – Liverpool teens The Night Café have just debuted their first track of 2016, ‘Together’. It’s a Bombay Bicycle Club-meets-Fleetwood Mac early-summer indie banger.” Dan heb je onze aandacht wel.

De band in kwestie is dus The Night Cafe. Uit Liverpool. Ze delen hun oefenruimte zelfs met bands als The Wombats en Echo & the Bunnymen. Niet gek. Zeker niet voor een band die pas met een paar liedjes online furore maken. De laatste track, Together, schopt het zelfs tot ons scorebord (en dat ‘zelfs’ bedoelen we met een knipoog).

Het is nog lang geen zomer, maar wij houden The Night Cafe in de gaten voor je.

Nieuwe muziek