Gobsmag Posts

Jullie zijn natuurlijk bekend met prachtband White Denim. Toch? Mooi. Dan vandaag Bop English. Wie? “Bop English is the working name of James Petralli from the group White Denim. He has made a record.” Kijk, dat is een overzichtelijke bio. Houden wij van. Iets meer info: James Petralli is de zanger van White Denim. Kan dus bijna niet mis gaan.

En dat gaat het ook niet. Debuutplaat Constant Bop zal dan ook zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van White Denim en gitaren en southern rock. Een van onze favoriete tracks is Struck Matches. Misschien iets vrolijker dan we gewend zijn van White Denim, maar dat mag de pret niet drukken.

Geen paniek overigens voor fans van White Denim. Die zijn zeker nog bij elkaar. Petralli werkt al jaren zo af en toe aan solo-dingetjes. Sluiten we af met een weetje over James Petralli, hij is namelijk Son of former Major League Baseball catcher Geno Petralli. Als we Wikipedia toch niet hadden… (overigens hebben we nog nooit van z’n pa gehoord, maar wie heb je er ooit nog wat aan).


Nieuwe muziek

Australia calling: maak kennis met het uit Sydney afkomstige Castlecomer. Nieuwe single Fire Alarm zit al een paar dagen vastgeroest in onze kantoorstereo.

Castlecomer komt van ver. Vijf vrienden die een paar jaar geleden een band begonnen met als doel veel shows te spelen en te reizen. En dat lukte: Castlecomer ging het land door en wist langzaam maar zeker een publiek te vinden. Knap, want de band deed alles zelf: dus geen manager, geen boekingskantoor, geen platenlabel. “Hitting the road in their beat up Tarago, the band took The Beatles “Hamburg” approach to touring, playing approximately 500 shows across Australia over 3 years,” lezen we in hun bio’tje.

En dan klopt uiteindelijk toch een platenlabel aan de deur en doet een goed bod. Handtekeningen gezet, champagne voor iedereen.

Maar dan gaat het mis. Familieleden worden ziek, tour onderbroken. Problemen. Een doorgescheurd platencontract. Drama. En gedachtes als: “Misschien moeten we er maar mee kappen.”

Totdat er ineens een nieuw liedje uit de pen vloeit van zanger Bede: Fire Alarm. Het geeft de band ineens de juiste energie om wel door te gaan. En dat liedje verschijnt 19 december op een ouderwetse “Double A side” single (op z’n Hollands: twee singles voor de prijs van één). En ja hoor, ook op de andere A-kant een goed liedje: Escapsim. Ze doen ons smachten naar het debuutalbum dat naar verwachting volgend jaar zal verschijnen…


Nieuwe muziek

Belgische prachtbands: daar kun je ons midden in de nacht voor wakker maken. Het nieuws dat Marble Sounds volgende maand met een nieuwe plaat komt, Tautou geheten, werd hier op de redactie dan ook juichend ontvangen. En die euforische stemming werd alleen maar groter na het beluisteren van de eerste single: het belachelijk mooie The Ins And Outs.

Tautou is de opvolger van het in 2013 verschenen meesterwerkje Dear Me, Look Up. Een plaat die zowaar metLeave A Light On een 3FM megahit bevatte. Mooiste liedje van dat album? Misschien Never Lost, Never Won. Of nee wacht, dat is natuurlijk Photographs. (“You cut me out, you cut me out…”)

2016 begint meteen goed voor de band rondom singer/songwriter Pieter van Dessel, want ze maken hun opwachting op het Eurosonic Noorderslag festival in Groningen. Daar worden ze aangekondigd met de volgende woorden: “In al zijn bescheidenheid ontpopte Marble Sounds zich de voorbije jaren tot de ruwe parel van de Belpop.” En zo is het. Nu is het tijd om die parel op een mooi plaatsje te zetten.


Nieuwe muziek

Herken je de stem? Thomas Sanders zong Pete and the Pirates naar redelijk wat succes, ergens tussen 2006 en 2012. Dat was leuk, net niet volwassen genoeg, maar vooral zonder pretenties. En ook niet voldoende. Want zonder er een woord aan vuil te maken zonk het piratenschip.

Thomas nam Jonny en Peter mee, vond drummer Hiro en begon Teleman. Deuren waren al geopend natuurlijk. Dus produceerde Bernard Butler het debuutalbum (Breakfast), werd er in 2013 al gespeeld op Glanstonbury en Latitude en in 2014 op London Calling. Nu is er ‘Fall In Time‘. Waarschijnlijk een voorproefje op het tweede album dat volgend jaar uit zal komen.

Thomas zegt over ‘Fall In Time’: It takes you on a journey from its very sparse, slightly sinister introduction into a pounding refrain. It has a strong repetitive element, which seems to be a feature of many of our songs. Dat klopt. En daar houden wij wel van.


Nieuwe muziek

Jawel, er zit een liedje in ons hoofd. Dat hebben we natuurlijk wel vaker. En regelmatig schrijven we er dan ook over. Dus eigenlijk is het niets bijzonders. Toch willen we je voorstellen aan The Outdoor Type. En dat type luistert naar de naam Zack en woont in het zonnige Melbourne. Owja, The Outdoor Type kwam op ons pad door het belachelijk aanstekelijke liedje On My Mind. Vooralsnog stand-alone single, want niet afkomstig van de in 2015 verschenen EP The Outdoor Type.

On My Mind dus. Eigenlijk is het natuurlijk een nogal simplistisch stukje musiceren. Niet dat we daarover oordelen hoor, zelf kunnen we nog geen gitaar tekenen. Dus laten we het bij tippen houden: Vooral de mensen die van een lekkere ’80’s vibe houden moeten hem vooral eens aanslingeren.

We konden ons overigens ook wel vinden in een quote die we tegenkwamen, van Indie Shuffle: “If you talk about bands like The War on Drugs as Americana, The Outdoor Type is the epitome of Australiana.”


Nieuwe muziek

“An effervescent indie-pop gem in the Foals / Wolf Alice vein,” zo lazen wij een paar dagen terug in onze inbox. Die mooie woorden hadden betrekking op de track Wild van het West-Londense vijftal Saltwater Sun.

Het liedje is trouwens afkomstig van de Wild EP. De andere twee tracks kregen ook de handen op elkaar. Wat te denken van Making Eyes (The Line of Best Fit: “Melted together sugary pop gorgeousness with grunge-flecked licks”) en Habit On My Mind (NME: “the soundtrack to summer evenings”).

Wij hadden ze overigens graag op Eurosonic gezien. Maar he, wij zijn slechts muziekjournalisten (en sinds kort ook platenbazen).

Nieuwe muziek

Slechts drie liedjes heeft Londense Bryde online staan, maar het is voor ons genoeg om heel enthousiast over te worden. Allermooiste van de drie moet debuutsingle Wait zijn.

Wie is Bryde? Op haar Facebook omschrijft ze het in één zin: Bryde is a girl & an electric guitar singing fierce & fragile songs. Als we het niet al te letterlijk nemen (je kunt nu eenmaal niet een meisje én een gitaar zijn) zijn we het er helemaal mee eens. Vooral over dat breekbare, dat belachelijk goed voelbaar is in het eerder genoemde Wait. “Sinister and uneasy as it is hauntingly beautiful,” noemt de ingehuurde PR manager het liedje.

U begrijpt: Bryde klinkt ons veelbelovend in de oren. En we staan natuurlijk niet alleen: onlangs was ze te gast bij BBC Radio London en draaide BBC Radio 1 zeer recent ook deze eerste single, die gemaakt lijkt te zijn voor deze donkere dagen.

Mensen, wat mooi. “It’s a delicate thing…”


Nieuwe muziek

Eddie droomde over ‘big-city life’ in de States en gooide slaperige covers van grote hip-hop en R&B-artiesten op SoundCloud. Hij raakte bevriend met Lorde (op Twitter) en zijn muziek werd gedraaid op internet- en college radio. Hij noemde zich Lontalius. Dat is een vlinder.

En zo fladdert Kick In The Head net iets langer dan drie minuten rond in je hoofd. Prachtig in eentonigheid, somber qua stem, mooi in opbouw. Luister ook eens naar een versie van hetzelfde liedje uit 2013. Hou je van beeldspraak? Gebruik dan ‘cocon’. Want het dicht gesmeerde origineel is nu vrij gemaakt.

Eddie (Johnston) uit Wellington (Nieuw-Zeeland) is 18 (!) en zet deze nieuwe versie op een begin volgend jaar te verschijnen album. Zijn eerste langspeler. En Eddie is al op weg naar the big city; hij tekende onlangs bij Partisan Records in New York. Weet je wat wij denken? Dat er ooit een groot R&B-artiest een liedje van Eddie gaat coveren.


photo by Fraser Chatham Photography

Nieuwe muziek