Gobsmag Posts

Szymon Borzestowski was al jong met muziek bezig. “Music was Szymon Borzestowski’s life,” lezen we in z’n bio’tje. “He loved it, lived it, breathed it. A bright, brilliant talent, the young Newcastle artist would happily lose himself in his bedroom studio for days, playfully honing his humble yet hypnotic art-pop.”

In 2008 stuurde de vader van Szymon een demo naar EMI, met alleen de naam Szymon en een telefoonnummer erop. De demo viel meer dan in de smaak en een mooie carrière leek in de maak. Maar Szymon had het moeilijk. Hij worstelde met zijn (geestelijke) gezondheid, depressies en uiteindelijk besloot hij in 2012 een einde aan zijn leven te maken. Hij was pas 23 jaar oud.

Tigersapp is de plaat die Szymon nooit af heeft mogen maken. Dat we er sinds kort toch naar kunnen luisteren is toe te schrijven aan de mannen van EMI en Eloper Music, die de afgelopen jaren enorm hard hebben gewerkt om de 12 tracks ‘af’ te krijgen. En wat we horen is een betoverend album waarop Szymon een soort mix is van The Fleet Foxes en Rhodes, met het gevoel van het album Carrie & Lowell van Sufjan Stevens.

Dus wat je ook doet deze week, zorg ervoor dat je luistert naar Tigersapp.

Nieuwe muziek

Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.

Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”

Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.

Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.

Nieuwe muziek

De film waarin hij speelde

‘Goed hè? Van de Nuon geweest!’ Triomfantelijk stelde Paulus het kanariegele bestelautootje aan mij voor. De ramen waren beslagen, de asbak was al vol. We reden door de sneeuw naar het noorden. Ik stak een sigaret op en we luisterden naar Smalfilm op de radio.

Voor ik vergeet
Koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest

‘Nee, een tasje is niet nodig.’ Het cd’tje verdween gelijk in mijn discman en ik wilde niet langer schuilen. De stad glinsterde inmiddels van de regen en de druppels vielen op mijn schouders terwijl ik naar het station liep. In de trein rook het naar natte hond. Ik luisterde naar Limonadeglazen wodka.

En dat ik zo iemand was die van alles wou
En niets begreep van de film waarin hij speelde
En de lafbek die hij was

‘Ik hou van jou,’ en ik luisterde nog een even naar die rustgevende piepjes nadat ze opgehangen had. Ik legde mijn verliefde hoofd op het kussen en deed de oordopjes weer in. Zoals elke nacht. Pa pa pa, pa pa pa, pa pa pa. Maar toen overviel de angst mij. De angst voor de dag dat.

Ik jou vergeet
Jou vergeet
En nog alleen maar lijk te dromen

(Het debuutalbum van Spinvis ligt ergens op zolder. Kapot gedraaid. En met een beetje waterschade. Maar dat maakt niet uit. Het is uitermate geruststellend dat ie er nog ligt.

Het nummer gaat over herinneren en vergeten. En juist daarom is het zo geschikt om deze serie mee te beëindigen. Al die liefdes, al die absurde situaties, de feestjes, het verdriet, het geluk en vooral de muziek. Dank voor het lezen, dank voor het luisteren. Ik deelde het met plezier. Zodat ik niet vergeet.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Nieuws waar wij heel blij van worden: 13 november verschijnt met Beings een nieuwe plaat van de Britse prachtband Lanterns On the Lake. Eerste voorproefje Faultlines is meteen al geweldig.

Beings is de opvolger van het in 2013 verschenen Until Colours Run. Een plaat die ze opnamen in financiële onzekerheid en omgeven met persoonlijke problemen, maar uiteindelijk wél hun doorbraak in de muziekwereld werd. (Zul je altijd zien.)

Na een jaar touren door Europa en Amerika, stapte de band in februari 2014 al weer de studio in. Zonder echte ideeën en zonder verwachtingen begon het kwartet aan wat uiteindelijk Beings is geworden. “We were just writing and playing together because that’s what we’d always done,” aldus frontvrouw Hazel Wilde.

Beings is uiteindelijk wat rauwer geworden ten opzichte van haar succesvolle voorganger en behoorlijk intens als we Hazel mogen geloven: “At its darkest points, we wanted it to feel like you’d dived into the deepest part our dreams and were taking a look around. At its lightest we wanted it to feel like you were coming up for air.”

Duidelijk, dit is een plaat om naar uit te kijken. Tot die tijd gooien wij Faultlines, een angstig liedje, een paar keer in de repeat en sluiten we af met de profetische woorden van platenmaatschappij Bella Union: “The horizons open to Lanterns on the Lake are now as broad as the sweep of these beautiful songs.” Hatsa.

Nieuwe muziek

Rod Melancon is een muzikale duizendpoot. Oh, wacht, we beginnen even opnieuw. Het is namelijk niet de bedoeling dat dit een slap vacature-tekst wordt (geen 9-tot-5 mentaliteit, spin in het web, team-player). Rod Melancon is een jongeman uit het zuiden van Amerika, Louisiana om precies te zijn. Wat we probeerden te zeggen is dat hij met Parish Lines een plaat heeft uitgebracht waar we wel wat verschillende stijlen in ontdekken.

Zullen we er meteen wat namen ingooien? Springsteen (opener Duck Festival Queen en Curve Lounge), bluesrockers als The Delta Saints (Mad Talkin’ Man) en niemand minder dan Johnny Cash (Dreamer) en Lou Reed (Feathers). En ook Elvis is nooit heel erg ver weg. Precies. Divers. Guitar World omschrijft het eigenlijk prima door te zeggen: “Rod Melancon has a pure and honest songwriting style that reflects an admiration for greats like Cash and Springsteen, with the classic swagger of Elvis.”

Feathers is het liedje dat het meeste met ons doet. Maar het staat je natuurlijk vrij om helemaal zelf te oordelen.


Nieuwe muziek

Een Deens / Australische band, zo’n eentje hebben we nog niet gehad op Gobsmag. Hoogste tijd, dus maak kennis met het prettige geluid van Palace Winter. Binnenkort verschijnt hun debuut EP Medication, voorproefje Menton zit al bijzonder lekker bij ons in de kantoorstereo.

Palace Winter bestaat uit Caspar Hesselager en Carl Coleman. Twee muzikanten die elkaar hebben ontmoet in een tourbus: Carl speelde in het voorprogramma van (eveneens prima zijnde) The Rumour Said Fire, de band waarin Casper toetsenist is. Na het handje schudden begon de magie, als we het bio’tje mogen geloven en laten we dat eens doen: “They bonded over a shared enthusiasm for anything from Elliott Smith to Seinfeld, Here We Go Magic to Cornettos, Bill Hader to instant coffee and knew it had to result in making music together.”

Seinfeld, Elliot Smith en Cornetto’s: als dat geen goede basis is voor een succesvolle carrière dan weten wij het ook niet meer. En o ja, met twee liedjes als Time Machine en onderstaand Menton, ben je ook lekker op weg. Goed in de gaten houden, lui.


Nieuwe muziek

Chris Stapleton is 37 en komt uit Kentucky. Juist, de staat van de whiskey (Jim Beam). Het is dan ook geen verrassing dat whiskey een thema is in veel van zijn nummers. Overigens kunnen we ons ook niet aan de indruk onttrekken dat Chris zelf ook af en toe een slok neemt. Wat een stem! En met die stem (en natuurlijk wat andere attributen) nam hij de plaat Traveller op.

En die plaat staat dus vol met tracks die het midden houden tussen country, americana, soul en whiskey. Een beetje zoals Marc Broussard dat deed/doet. In Amerika is Stapleton trouwens al een grote meneer. Nummer 1 hits, Grammy-nominaties en een deal met Mercury Records Nashville. Tijd dat deze beste man de plas oversteekt, vinden wij. Want al luisterend naar tracks als Traveller, Tennessee Whiskey en The Devil Named Music moet hij toch gewoon in onze roots-zalen staan?

Omdat we zelf ook wel van een glaasje whiskey houden, en omdat het gewoon een lekkere track is, gooien we Tennessee Whiskey op ons scorebord. Oh, en Traveller zou ook weleens een hit kunnen worden. Catchy-galore!

Nieuwe muziek

Craig Finn mag zich frontman van bands als The Hold Steady. En sinds 2012 ook solo-artiest. In dat jaar verscheen namelijk de plaat Clear Heart Full Eyes. Met name in Amerika kreeg deze plaat de handen op elkaar. Hoofdzakelijk vanwege de fraaie teksten. Pitchfork noemde hem “a born storyteller who’s chosen rock as his medium”. Een beetje zoals The Boss dus. Maar wacht eens even, die stem. Juist, Craig Finn klinkt ook nog eens als The Boss. Hatsa.

En nu is daar met Faith In the Future de opvolger van zijn debuutplaat. 10 nummers, of eigenlijk 10 verhalen, die ons inderdaad enorm doen denken aan Bruce Springsteen. Of zoals Spin het noemt: “70s-style Thin Lizzy’n’E Street sounds safe for indie kids to pillage”. Prijsnummer van de plaat is volgens ons Maggie, I’ve Been Searching For Our Son. En zeker in de versie die hij onlangs in Seattle opnam bij KEXP. Kijk anders ook gewoon even de hele sessie terug.


Nieuwe muziek