Gobsmag Posts

Aankomende herfst (2015) komt met Moths een nieuw album van Einfach Kurt uit, de Nederlandse band rondom singer/songwriter Koert van Essen. Eerste single ‘Stitches’ belooft veel goeds.

Einfach Kurt oogstte afgelopen jaar veel lof tijdens de Popronde. Met maar liefst 28 optredens was het één van de meest geboekte en besproken bands. “Het was alsof Marilyn Manson een ballad opnam onder de Eiffeltoren,” schreef 3voor12 na een optreden. “Melancholische popnoir met een rauw randje” is hoe de band het zelf omschrijft.

Vraag Einfach Kurt naar invloeden en ze lepelen er met Tom Waits, Bon Iver en C.W Stoneking een paar niet misselijke op. Om er overigens meteen bij te zeggen dat ze er ook de nodige eigenheid aan toe durven te voegen.

En dan maakt van Moths. een verrassend mooi album. Doe als ons en hou ze goed in de gaten.

Nieuwe muziek

Eindelijk dan ook uit in Nederland: Vessels, het nieuwe album van de Canadese band Rah Rah. Single Chip Off The Heart laat horen dat de al prima zijnde band nog altijd groeiende is.

Hier op de Gobsmag redactie vinden we het nog steeds raar (raar, haha) dat Rah Rah in 2013 geen hitje wist te scoren met het geweldige liedje Prairie Girl. Sowieso wat het album waarop die kneiter te vinden is, The Poet’s Dead, een dikke aanrader. Eentje die overigens geen potten kon breken in Nederland. In het thuisland zijn ze al wel overtuigd, daar pakte Rah Rah al titels als “Best Alternative New Artist” en “Best New Canadiana Artist”.

Misschien dat er dan toch wat gaat gebeuren met opvolger Vessels. Die opent vrij traditioneel met Be Your Man, en herbergt nog meer folkrock liedjes (Diamond), maar wordt pas echt goed als de vrouwelijke kant van de band de vocalen overneemt en we echt de powerpop ingaan met topliedjes als Fix Me, Wolf Eyes en absoluut prijsnummer In Space. Nieuwe single Chip Off The Heart valt ook in die categorie en is wat ons betreft dan ook een meer dan logische reden om naar de radiostations te sturen.


Nieuwe muziek

David Ramirez komt uit Texas. En hij maakt ook nog eens muziek. Wees gerust: geen jihaa, country en cowboy-hoeden. Nee, David Ramirez maakt kneiters van americana-platen. Zijn vorige plaat en EP gingen echter wel vrij geruisloos door het muzikale-universum. Gelukkig was er wel de zeer terechte waardering van onze collega’s van Altcountry.

Zijn nieuwste plaat, Fables, gaat hem misschien wat meer bekendheid brengen. De eerste tekenen zijn overigens al zeer positief. Niet alleen omdat het eerste liedje Harder To Lie fantastisch is (zeker voor liefhebbers van Jason Isbell en John Fullbright), maar ook omdat het Amerikaanse Stereogum er nogal wat lovende woorden voor over had: “Harder To Lie courses by slow on a gently tapped backbeat and some brilliant pedal steel guitar by Greg Leisz, but Ramirez’s voice dominates the song. It wafts above the melody, harmonies, and percussion like a dark and smoky omen.”

Leuk detail, de plaat is geproduceerd door Noah Gundersen. Inderdaad, die vorige week met een dik cijfer op ons Scorebord stond.


Nieuwe muziek

Vraagje in de mailbox: Of wij het gloednieuwe liedje I Don’t Know Where Time Goes van de Deense singer/songwriter Jakob Bruno in première willen gooien. Na een eerste luisterbeurt hadden wij ons antwoord meteen al paraat: Dacht het wel, ja.

Jakob Bruno is 25 jaar jong en muzikaal beïnvloedt door de pysch folk en dromerige popmuziek uit de 60’s. En de multi-instrumentalist die hij is, bespeelt hij alle instrumenten op zijn opnames.

Het sterke I Don’t Know Where Time Goes is de opvolger van de eerder verschenen en eveneens meer dan prima zijnde liedjes Labyrinth – Like Mind en Melting Colours. U begrijpt: Jakob Bruno gaan we goed in de gaten houden.

Nieuwe muziek

The White Buffalo weet Nederland nog niet echt in te pakken, maar in Amerika zijn ze gek op deze broer van Timothy ‘Strand of Oaks’ Showalter (qua looks). The White Buffalo maakte al indruk met sterke platen als Hogtied Revisited (2009) en Once Upon A Time In The West (2012). De eerste naam die op komt borrelen bij zijn tracks is die van Eddie Vedder. En ja, er zijn een stuk slechtere gasten om mee geassocieerd te worden (nee, die gaan we niet opnoemen).

Verder niets? Jawel hoor. “A classic American singer-songwriter in the tradition of Johnny Cash, Townes Van Zandt, and Steve Earle, Smith combines storytelling, sensitivity, gritty Americana, and contemplative folk music with the skill and grace of his idols”

Twee weken geleden verscheen zijn vijfde langspeler: Love and death of damnation. Op single Modern Times klinkt hij overigens wat opgewekter dan normaal. Kudo’s ook voor zijn ninja-skills in de clip. Hoor je hem liever wat donkerder? Dat kan. Wat te denken van Last Call To Heaven of de ballad I Got You?

Nog een gratis tip: er is een toffe video-serie over hoe het album tot stand kwam. Dus luister de track, daarna het album en als je puf hebt de 10-delige docu. En dan ben je, net als wij, ongetwijfel fan van The White Buffalo.


Nieuwe muziek

Man man man, hadden we al eens gezegd dat Alabursy van Daniel Norgren een van onze favoriete platen van 2015 is? Vast wel. Prachtliedje Why May I Not Go Out And Climb The Trees kreeg van ons een tijdje terug zelfs een 8.5. “Daniel Norgren is terug,” schreven we toen. En deze Zweed is ‘on a role’. In oktober verschijnt er namelijk alweer een nieuwe plaat: The Green Stone. En je begrijpt dat we daar zin in hebben.

Een paar dagen geleden ging met I Waited For You het eerste liedje van deze plaat in première bij onze collega’s van The Line of Best Fit. Wederom een parel van een track. Afgaande op deze single lijkt Norgren door te gaan waar hij op Alabursy ophield: klinken als Simon & Garfunkel op bezoek in de boshut van The Deep Dark Woods.

Wat we overigens ook tof vinden is dat Daniel Norgren op uitgebreide Scandinavische tournee gaat. Wat ons dat interesseert? Op zich natuurlijk niet heel veel, maar hij neemt andere Gobsmag-favo Songs of Boda mee als support. Dus mocht je toevallig in de buurt zijn: ga dat zien/horen!

Nieuwe muziek

Uit Los Angeles komt het duo Skin & Bones, bestaande uit Taylor Borsuk (gitaar, zang en “suitcase drums”) en Peter Blackwelder (viool). Een paar dagen geleden stuurden ze ons hun liedje Pointing & Laughing toe. Na een eerste luisterbeurt was het meteen duidelijk dat we ‘m aan jullie moesten laten horen. Zodoende.

Taylor en Peter spelen veel op de straat. Voornamelijk aan de kust van Amerika, maar ook de straten van Duitsland. Zelf zeggen ze dat “their authentic twang bites like a stiff shot of Southern Comfort and is just as intoxicating.” Tja, Wat dat betekent weten wij ook niet zo goed. Maar dat het muzikaal goed zit, weten we wel. Een gitaartje dat niet zou misstaan bij Alabama Shakes en een stem die vast en zeker in de smaak valt bij liefhebbers van George Ezra. Voeg daar een catchy (Lumineers, Edward Sharpe) refreintje aan toe en Pointing & Laughing zou zomaar eens een hit kunnen worden.

Nieuwe muziek

Eigenlijk is het opmerkelijk dat we vorig jaar geen aandacht besteedden aan Noah Gundersen. Hij leverde met Ledges namelijk een top-album af dat in menig jaarlijstje prima scoorde. (Jullie gooiden ‘m zelfs op nummer 19 in onze lijst, om precies te zijn.) Vorige week verscheen gelukkig de opvolger, Carry The Ghost. Dus we dachten, laten we dat nou meteen eens aan jullie melden.

Noah Gundersen dus. Een jongeman uit het noordwesten van Amerika. In de media geprezen om z’n prachtige teksten en veelvuldig vergeleken met Ryan Adams. Toepasselijk dan ook dat het prijsnummer van de nieuwe plaat Heartbreaker heet, net zoals dat ene prachtige album van die Ryan Adams. Hoe dan ook, een prijsnummer is het. Soms moet je niet te veel lullen, maar gewoon luisteren. Dit is zo’n moment.


Nieuwe muziek