Gobsmag Posts

En weer is er een gitaarbandje uit (Greater) Manchester om enthousiast van te worden: maak kennis met Blossoms. Debuut EP’tje Blown Rose is net uit en bevat vier sterke liedjes.

Blossoms buzzt al een jaartje bij de Britse muziekliefhebbers, zo dropte het hyperige blad NME vorig jaar al een quote die op de cd geplakt kan worden: “Manchester’s Blossoms offer a lighter take on psychedelia, one that’s steeped in classic British pop songwriting.” Na een luisterbeurtje of twee blijkt dit echter wel de spijker op z’n kop te zijn.

Het vijftal, officieel afkomstig uit Stockport, liet in 2014 met You Pulled A Gun On Me een liedje los onder de radar. Het werd echter wel opgemerkt door James Skelly van The Coral die Blossoms meteen uitnodigde voor een jamsessie in zijn studio. Uiteindelijk produceerde Skelly de eerste single: Blow. Dat liedje verscheen nog op het eigen label van Skelly (Skeleton Key Records), inmiddels heeft Blossoms getekend bij het grote Virgin EMI.

Of de lads de grote belofte kunnen inlossen, blijft nog altijd de vraag, maar als je zo’n goed liedje als Blown Rose kan schrijven, ben je zeker belachelijk goed op weg.

Nieuwe muziek

Een maandje geleden kregen we goed nieuws: met Men Amongst Mountains komt er een nieuwe plaat van The Revivalists. Je weet wel, die rockers uit New Orleans. Verwacht dus catchy shizzle, die je huiskamer zomaar omtovert in een dansvloer. Bij ons uiteraard niet, want officieel dansen wij niet.

Je zou de band kunnen kennen van de track Soul Fight. Alweer een aantal jaren oud, maar man, wat blijft-ie fijn. Soul: leuk bruggetje ook. Je hoort namelijk op vrijwel elke track dat de band uit New Orleans komt. Aan blazers geen gebrek. Zullen we het gewoon houden op aanstekelijke jazz-soul-rock?

De band wordt overigens vrijwel overal geprezen om de live-performance. Helaas nog geen Europese tour-data, maar de live versie van Wish I Knew You (wat ons betreft een van de fijnste tracks van het album) maakt hopelijk het een en ander goed.


Nieuwe muziek

Geboren in Tanzania en bezig met de wereld te veroveren vanuit Londen: maak kennis met Tiggs Da Author. Hij is al op diverse singles van andere artiesten te horen, maar inmiddels is Tiggs ook druk bezig met een solo carrière op poten te zetten.

En daar is-ie goed mee bezig, een deal met Sony Music UK is bijvoorbeeld reeds getekend. Een van zijn eerste wapenfeiten is de bijzonder fijne single Georgia, waarin Tiggs zijn liefde voor soulmuziek uit de 60’s niet onder stoelen of banken steekt. De man heeft ook een duidelijk idee wat hij wil doen en bereiken met zijn muziek, zoals hij onlangs vertelde aan onze collega’s van Clash Music:

I hope people will see that I’m definitely doing something a little unusual, I love music and I think that comes across when you listen to my songs. I’m not a pop act that’s been put together. This is very much my vision, my execution.

Lekker bezig dus, die Tiggs. Eentje om goed in de gaten te houden, want man, wat is G-g-g-g-g-eorgia belachelijk catchy.


Nieuwe muziek

Radiator King: dat klinkt als een prima slogan voor een installateur, maar we hebben het hier toch echt over muziek. De Amerikaanse muzikant Adam Silvestri gaat namelijk schuil achter dat pseudoniem. En onder die naam bracht hij begin dit jaar Document Untold uit.

Dat album bevat negen tracks waar onze collega’s van PunkNews (wij checken álles) het volgende over schreven:

Document Untold’s influences are somewhat obvious — Gaslight Anthem, Nebraska-era Bruce Springsteen, Waits — but the songs are tuneful and effective, clearly written by a guy with some talent in his bones and who has worked hard to create something worthwhile.

Ja, dat staat goed op je CV. (HAHA, woordgrapje! CV -> Radiator King. Snap je ‘m?)

Vandaag op Gobsmag het meest folkie nummer van het album: Hardwired. Maar mis ook zeker tracks als Under Iron en Salesman niet. Dan snap je wat we bedoelen met Tom Waits, The Boss en Gaslight Anthem.


Nieuwe muziek

Je zou maar Canadees zijn, Dallas Green heten en muzikant zijn. Wat doe je dan? Juist, dan neem je als artiestennaam City And Colour. Grote kans trouwens dat je Green al kent, want de zanger/gitarist van Alexisonfire timmert al sinds 2004 prima aan de weg als solo-artiest. 9 oktober verschijnt alweer zijn vijfde album: If I Should Go Before You Go.

In 2005 debuteert City and Colour met Sometimes gevolgd door Bring Me Your Love (2008), Little Hell (2011) en Hurry and the Harm (2013). “Zijn solocarrière blijkt een schot in de roos te zijn,” lezen we in een toegestuurd persbericht. “Zowel in de charts als ´on the road´ oogst Dallas Green namelijk veel succes. Hij speelt wereldwijd in uitverkochte zalen en zijn albums krijgen de status platina en goud.”

In thuisland Canada is City And Colour helemaal lekker bezig: zeven keer wordt-ie genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs daar: de JUNO Awards. In de categorieën ´Alternative Album of the Year´ en ´Songwriter of the Year´ komt hij als winnaar uit de buzz. Hadden we trouwens al vertelt dat-ie samen met Pink onder de bandnaam You+Me een succesvol album heeft gemaakt?

Voor nieuwe plaat If I Should Go Before You, heeft Dallas Green het anders aangepakt. Het nieuwe materiaal is namelijk opgenomen met zijn vaste live band, die bestaat uit Jack Lawrence (The Raconteurs, Dead Weather) op bas, Dante Schwebel (Spanish Gold, Dan Auerbach) op gitaar, Doug MacGregor (Constantines) op drums en Matt Kelly op pedal steel gitaar en toetsen. “They inspired me to want to create new music, just to create it with them. I don’t think I wrote these songs for the band, per se, but I certainly wrote them because of the band,” aldus Green.

Eerste voorproefje van de nieuwe plaat (en richting) vinden we in liedje Woman, een 9 (negen!) minuten durend pareltje dat de psychedelische kant opgaat.

Nieuwe muziek

Een tijdje terug maakten wij hier op de redactie kennis met Rayland Baxter. Vandaag is de tijd daar om ook jou kennis te laten maken met deze jongeman uit Nashville. In 2012 bracht hij de plaat Feathers & Fishhooks uit. Die plaat verscheen op het illustere ATO label (Alabama Shakes, Benjamin Booker, Midlake en vele anderen). In augustus van dit jaar verschijnt de opvolger, Imaginary Man. Van dat album is hier alvast de track Mr. Rodriguez.

Dat nummer gaat over Sixto Rodriguez. Je weet wel, Sugar Man. Daarover zegt Baxter: 

I was imagining what it was like to walk through Detroit with Rodriguez. And if he and I were to have a story or two. Maybe he would hand off the torch to me and say, ‘Good luck, kid.’ And the rest of the song goes into detail about a couple in love working hard for each other, but eventually passing their wisdom on to the children they created.

Bucky Baxter, de pa van Rayland, was trouwens ook geen onverdienstelijk muzikant. Zo speelde hij back in the days oa met bands als REM, Ryan Adams én speelde hij pedal steel voor niemand minder dan Bob Dylan. En nu dus ook op het album van zijn zoon. Mooi he? Rayland Baxter houdt er sowieso een prima rijtje vrienden op na. Zo horen we Matt Vazquez (Delta Spirit) op backing vocals en werd het album geproduceerd door gasten die ook werkten met Deer Tick, Andrew Combs en Robert Ellis…

Nieuwe muziek

Het gaat volgens ons best lekker met Australië. Op het gebied van muziek, that is mate. Zo schreven we onlangs over toffe bands als Holy Holy, City Calm Down en Lurch & Chief. Daar kunnen we er vanaf vandaag eentje aan toevoegen: Timberwolf. En net als die eerder genoemde bands maakte Timberwolf al furore bij de 3FM (ahum) van Australië: Triple J Unearthed. De tip van vandaag kwam overigens gewoon uit Rotterdam, van een Ajax-supporter in hart en nieren.

Timberwolf is het muzikale project van de 23-jarige Christopher Panousakis. Hoe Australisch wil je het hebben? In mei dit jaar verscheen met Flux zijn eerste EP. En die EP kunnen we je van harte aanraden als je fan bent van Elbow en Boy & Bear. Fallen Sun is onze favoriete track. Maar de video voor ‘Whiskey Jar’ mag er absoluut ook zijn, net als het nummer.

De oversteek naar Nederland is op dit moment nog wat teveel van het goede. Jullie weten waarschijnlijk wel hoe belachelijk lang dat vliegen is. Maar we houden je vanzelfsprekend op de hoogte.

Nieuwe muziek

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Minneapolis opererende band Aero Flynn. Een interessante plaat die muzikaal gezien zowel doet denken aan Radiohead als aan Bon Iver.

Een kleine waarschuwing vooraf: we gaan nu even vol in de Leo Blokhuis-modus, dus zet je schrap.

Meesterbrein achter Aero Flynn is Josh Scott, die ooit in een band zat genaamd Amateur Love. Een band met naar verluidt een grote toekomst, maar zover zijn ze nooit gekomen. In Amateur Love zaten leden van Justin Vernons (aka Bon Iver) oude band DeYarmond Edison. En, het wordt steeds leuker, in beide bands zaten leden van topband Megafaun. (Overigens zat in DeYarmond Edison ook Chris Porterfield, die je tegenwoordig weer kent van Field Report — ook zo’n fijne band). Dit speelde zich allemaal af in Wisconsin, de plek waar vanuit Bon Iver in 2007 zo hard doorbrak met de game-changing plaat For Emma, Forever Ago. Een bijzonder creatief plaatsje dus.

Nog iets toffer: Chris Potterfield, van Field Report dus, schreef een stuk over de Wisconsin muziekscène en steekt wat veren in de reet van zijn goede vriend Josh Scott en diens band Amateur Love:

Vern (Justin Vernon, red.) and I were about to go see Josh’s band play. They were the better band and everyone knew it. The songs were better. The ideas were grander. The subject matter weirder. The narrators more honest and articulate. The frontman more compelling. The potential greater. Amateur Love were and remain the best band I have ever seen.

Ook heeft Potterfield mooie woorden voor de dit jaar verschenen debuutplaat van Aero Flynn, de nieuwe band van Josh:

I believe that this record, this long-awaited record, is quite seriously a life-or-death record. Josh had to make it to stay alive. And it must be heard in the context of deferred health, deferred relationships, deferred dreams, deferred healing. As spit in the fucking face of the symptoms of disease, like rot and destruction and apathy and cynicism.

Behoorlijk interessant dus allemaal. Tijd voor een documentaire over Wisconsin muziekscène, wat ons betreft. En wat wij vinden van die Aero Flynn plaat? Twee woorden: Redelijk Briljant. Check daarvoor single Dk/Pi hieronder en vooral het zeven minuten durende Floating.


Nieuwe muziek