Gobsmag Posts

We sluiten de week af met een portie country/roots. Afzender: Sam Outlaw. Dat klinkt als een gangsta rapper, maar het is toch echt een gewone jongeman uit South Dakota. Geïnspireerd door mannen als Don Williams en Willie Nelson brak hij in 2014 door met de EP Sam Outlaw. Optredens op Coachella en CBS volgden. Hatsa.

Het was tijd voor een nieuwe plaat, besloot Sam. Hij dacht, laat ik daar wat toffe mensen voor optrommelen. En zo geschiedde. Leest u mee? De plaat, Angeleno, werd geproduceerd door Ry Cooder en mede mogelijk gemaakt door leden van My Morning Jacket en Dawes. Indrukwekkend, als je het ons vraagt.

Oké, die nieuwe plaat heet dus Angeleno. Is al uit, maar nog niet op Spotify. Gelukkig is er Youtube. Een van de fijnste tracks vinden wij Love Her For A While. Die track (en eigenlijk het hele album) gaat ongetwijfeld in de smaak vallen bij liefhebbers van Andrew Combs, Sturgill Simpson en Cale Tyson.

Nieuwe muziek

Een jaar of vijftien timmert het Amerikaanse Roadside Graves muzikaal aan de weg, waarvan de laatste vier jaar bijzonder rustig waren. Begin september gaat daar verandering komen met nieuwe plaat Acne/Ears. Eerste single Gospel Radio belooft veel goeds.

Met 8 leden is Roadside Graves een bont gezelschap. Jeugdvrienden, lezen we op All Music. De eerste twee platen werden in een twijfelachtige kelder opgenomen en in eigen beheer uitgebracht. Uiteindelijk werd de band opgepikt door Kill Buffalo Records uit Brooklyn en bij die platenmaatschappij verscheen in 2007 met het mooie No One Will Know Where You’ve Been een plaat waarmee Roadside Graves een kleine doorbraak in Amerika beleefde.

Daarna volgende meer platen bij andere platenmaatschappijen (een nieuw contract is onlangs getekend bij Don Giovanni Records). Steady bouwt de band met elke plaat aan een groter publiek. Al blijft de echte grote doorbraak nog uit.

Misschien dat het dan gaat gebeuren met het aankomende Acne/Ears. Het zou zomaar eens kunnen, als we afgaan op de sterke single Gospel Radio. In het liedje legt frontman John Gleason zijn twijfels over het geloof en zijn relatie met de kerk bloot:

Gospel Radio tells a short story about my parents’ divorce and our estranged relationship to the local Catholic church and school. […] When I was older church simply became a place to stand in the back and try to talk to girls. Now it represents nothing. I don’t go, never will again I think. It was just something you had to do when you were younger.

Het mondt uiteindelijk uit in een Arcade Fire achtige climax rondom de geweldige zin “Ain’t no static on gospel radio.”


Nieuwe muziek

Vandaag het bijzondere verhaal van Fantastic Negrito (echte naam: Xavier Dphrepaulezz). Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde het gezin naar Oakland. Je kan je voorstellen dat dit een redelijke cultuurschok is. Wat doe je dan? Juist, je gaat muziek maken. Oh, en ook omgaan met verkeerde mensen. Xavier had een bijna-doodervaring tijdens een gewapende overval en besloot toen maar met een demo-tape naar LA te vertrekken. Logisch.

Eenmaal in LA lijkt alles voorspoedig te gaan. Hangin’ in tha club, vrouwen, drank en een platendeal bij het beruchte Interscope Records. Wat wil je nog meer? Helaas werd het geen succesverhaal. Het album flopte, de inspiratie was weg en hij besloot ermee te stoppen.

Ben je er nog? Goed, want nu wordt het echt apart. In 2000 had hij een nieuwe bijna-doodervaring, ditmaal door een auto-ongeluk. Vier weken in coma en maanden van revalidatie. In 2008 keerde hij terug naar Oakland om een leven zonder muziek te leiden. En dan wordt zijn zoon geboren. Bam, de creativiteit is terug! Hij denkt maar één ding: muziek maken!

Hij laat zich inspireren door blueslegendes als  Lead Belly, R.L. Burnside en Skip Woods, maar geeft er ook een eigen draai aan. Een draai die ons erg doet denken aan Bluespunk van The Heavy, maar van tijd tot tijd ook aan Alabama Shakes. Je snapt het, blues met een hard randje. En dat alles vind je op Fantastic Negrito Deluxe EP. Luister maar eens naar Lost In A Crowd, de opener van de EP.

Wij gunnen hem al het mogelijke, niet alleen vanwege het unieke verhaal, ook vanwege zijn alomtegenwoordige talent. Wat een baas.


Oh, als je een kwartiertje over hebt, kijk/luister dan ook even zijn Tiny Desk Concert.

Nieuwe muziek

En weer is er een gitaarbandje uit (Greater) Manchester om enthousiast van te worden: maak kennis met Blossoms. Debuut EP’tje Blown Rose is net uit en bevat vier sterke liedjes.

Blossoms buzzt al een jaartje bij de Britse muziekliefhebbers, zo dropte het hyperige blad NME vorig jaar al een quote die op de cd geplakt kan worden: “Manchester’s Blossoms offer a lighter take on psychedelia, one that’s steeped in classic British pop songwriting.” Na een luisterbeurtje of twee blijkt dit echter wel de spijker op z’n kop te zijn.

Het vijftal, officieel afkomstig uit Stockport, liet in 2014 met You Pulled A Gun On Me een liedje los onder de radar. Het werd echter wel opgemerkt door James Skelly van The Coral die Blossoms meteen uitnodigde voor een jamsessie in zijn studio. Uiteindelijk produceerde Skelly de eerste single: Blow. Dat liedje verscheen nog op het eigen label van Skelly (Skeleton Key Records), inmiddels heeft Blossoms getekend bij het grote Virgin EMI.

Of de lads de grote belofte kunnen inlossen, blijft nog altijd de vraag, maar als je zo’n goed liedje als Blown Rose kan schrijven, ben je zeker belachelijk goed op weg.

Nieuwe muziek

Een maandje geleden kregen we goed nieuws: met Men Amongst Mountains komt er een nieuwe plaat van The Revivalists. Je weet wel, die rockers uit New Orleans. Verwacht dus catchy shizzle, die je huiskamer zomaar omtovert in een dansvloer. Bij ons uiteraard niet, want officieel dansen wij niet.

Je zou de band kunnen kennen van de track Soul Fight. Alweer een aantal jaren oud, maar man, wat blijft-ie fijn. Soul: leuk bruggetje ook. Je hoort namelijk op vrijwel elke track dat de band uit New Orleans komt. Aan blazers geen gebrek. Zullen we het gewoon houden op aanstekelijke jazz-soul-rock?

De band wordt overigens vrijwel overal geprezen om de live-performance. Helaas nog geen Europese tour-data, maar de live versie van Wish I Knew You (wat ons betreft een van de fijnste tracks van het album) maakt hopelijk het een en ander goed.


Nieuwe muziek

Geboren in Tanzania en bezig met de wereld te veroveren vanuit Londen: maak kennis met Tiggs Da Author. Hij is al op diverse singles van andere artiesten te horen, maar inmiddels is Tiggs ook druk bezig met een solo carrière op poten te zetten.

En daar is-ie goed mee bezig, een deal met Sony Music UK is bijvoorbeeld reeds getekend. Een van zijn eerste wapenfeiten is de bijzonder fijne single Georgia, waarin Tiggs zijn liefde voor soulmuziek uit de 60’s niet onder stoelen of banken steekt. De man heeft ook een duidelijk idee wat hij wil doen en bereiken met zijn muziek, zoals hij onlangs vertelde aan onze collega’s van Clash Music:

I hope people will see that I’m definitely doing something a little unusual, I love music and I think that comes across when you listen to my songs. I’m not a pop act that’s been put together. This is very much my vision, my execution.

Lekker bezig dus, die Tiggs. Eentje om goed in de gaten te houden, want man, wat is G-g-g-g-g-eorgia belachelijk catchy.


Nieuwe muziek

Radiator King: dat klinkt als een prima slogan voor een installateur, maar we hebben het hier toch echt over muziek. De Amerikaanse muzikant Adam Silvestri gaat namelijk schuil achter dat pseudoniem. En onder die naam bracht hij begin dit jaar Document Untold uit.

Dat album bevat negen tracks waar onze collega’s van PunkNews (wij checken álles) het volgende over schreven:

Document Untold’s influences are somewhat obvious — Gaslight Anthem, Nebraska-era Bruce Springsteen, Waits — but the songs are tuneful and effective, clearly written by a guy with some talent in his bones and who has worked hard to create something worthwhile.

Ja, dat staat goed op je CV. (HAHA, woordgrapje! CV -> Radiator King. Snap je ‘m?)

Vandaag op Gobsmag het meest folkie nummer van het album: Hardwired. Maar mis ook zeker tracks als Under Iron en Salesman niet. Dan snap je wat we bedoelen met Tom Waits, The Boss en Gaslight Anthem.


Nieuwe muziek

Je zou maar Canadees zijn, Dallas Green heten en muzikant zijn. Wat doe je dan? Juist, dan neem je als artiestennaam City And Colour. Grote kans trouwens dat je Green al kent, want de zanger/gitarist van Alexisonfire timmert al sinds 2004 prima aan de weg als solo-artiest. 9 oktober verschijnt alweer zijn vijfde album: If I Should Go Before You Go.

In 2005 debuteert City and Colour met Sometimes gevolgd door Bring Me Your Love (2008), Little Hell (2011) en Hurry and the Harm (2013). “Zijn solocarrière blijkt een schot in de roos te zijn,” lezen we in een toegestuurd persbericht. “Zowel in de charts als ´on the road´ oogst Dallas Green namelijk veel succes. Hij speelt wereldwijd in uitverkochte zalen en zijn albums krijgen de status platina en goud.”

In thuisland Canada is City And Colour helemaal lekker bezig: zeven keer wordt-ie genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs daar: de JUNO Awards. In de categorieën ´Alternative Album of the Year´ en ´Songwriter of the Year´ komt hij als winnaar uit de buzz. Hadden we trouwens al vertelt dat-ie samen met Pink onder de bandnaam You+Me een succesvol album heeft gemaakt?

Voor nieuwe plaat If I Should Go Before You, heeft Dallas Green het anders aangepakt. Het nieuwe materiaal is namelijk opgenomen met zijn vaste live band, die bestaat uit Jack Lawrence (The Raconteurs, Dead Weather) op bas, Dante Schwebel (Spanish Gold, Dan Auerbach) op gitaar, Doug MacGregor (Constantines) op drums en Matt Kelly op pedal steel gitaar en toetsen. “They inspired me to want to create new music, just to create it with them. I don’t think I wrote these songs for the band, per se, but I certainly wrote them because of the band,” aldus Green.

Eerste voorproefje van de nieuwe plaat (en richting) vinden we in liedje Woman, een 9 (negen!) minuten durend pareltje dat de psychedelische kant opgaat.

Nieuwe muziek