Gobsmag Posts

Gistermiddag bereikte ons het bericht dat Ultimate Painting later dit jaar naar Nederland komt. Reden voor dat alles is de release van hun tweede plaat, Green Lanes, die 7 augustus uitkomt. Op lead single Break The Chains horen we in ieder geval iets van Blur, Pink Floyd en met name Velvet Underground.

Het verhaal van de band is ook wel geinig. James Hoare (Veronica Falls) en Jack Cooper (Mazes) leerden elkaar kennen toen hun bands op tournee waren. Ze raakten aan de praat over hun voorliefde voor The Beatles, The Byrds en Velvet Underground. En zoals dat dan gaat, duik je samen de studio in en neem je een plaat op. Dat resulteerde vorig jaar in een titelloos debuut.

Binnenkort verschijnt er met Green Lanes dus een opvolger en als we afgaan op de single kunnen we alleen maar zeggen dat we daar zin in hebben. Check trouwens ook alvast even het liedje I’ve Got The Sanctioned Blues. Velvet Underground galore!

Tot slot liegen de kritieken er ook niet om:

“Sun-kissed psychedelia far out into the stars, landing on an astral plane where Velvet-y drone met Kinks-y melody,” zegt Rolling Stone. “Music that’s beautifully constructed…their vocal harmonies and guitar solos are point-perfect,” zijn de woorden van Pitchfork. En met “Every arrangement is perfect for the melody, and every melody sticks” doet The Guardian ook een fijne duit in het zakje.

Nieuwe muziek

Twee liedjes heeft de uit Birmingham afkomstige singer/songwriter Lawrence Taylor pas uit, maar ze zijn genoeg om de early adopters onder ons (you know who you are) bijzonder enthousiast te maken.

Allereerst kwam de tweeëntwintigjarig met Waiting For Your Love. Een spannend liedje met een belachelijk fijne gitaarsolo. Onze collega’s van Clash Music hoorden nog meer: “Steeped in rock classicism – check out that Jimmy Page style guitar solo – there’s a tenderness of touch, a fragility of lyric which seems supremely modern.”

Nog sterker vinden wij de nieuwste single: Bang Bang. Indrukkend hoe Taylor via bijtende coupletten toewerkt naar overdonderd einde, dat doet denken aan het experimentele werk van Ben Howard en Fink.


Nieuwe muziek

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek

Misschien omdat ik ouder werd

Ik sliep tussen pennen en papier, met een hoofd vol vuur en een lichaam zonder kracht. Mijn slaapkamer was klein, klein genoeg. Veel groter moest het niet zijn. Ik maakte buiten die muren ruzie met mijn vader. Maar verdomd, wat leek hij op mij. Of andersom. En dat verweet ik hem lang, totdat ik mijzelf een beetje leerde kennen.

I was mean to my dad
cause I was mean to myself

Ik rook de sigaretten nog eens, elke zondag, onder de douche. Ik waste de alcohol van mijn polsen en las de dwaze woorden terug. Ik hield van mijn vrienden. Ik zag ze graag. Soms was ik alleen. Dan fietste ik met een bidon vol water langs de boerderijen en deed ik alsof ik een wedstrijd won.

I’m getting older everyday
still living the same mistakes

Maar ik verloor heel wat. Misschien omdat ik ouder werd. Mooie tijden, donkere tijden. En toen, na verdrietig nieuws en een kaasschaaf in mijn duim, stond ik even heel verloren in dat kleine kamertje. In de onwennige armen van mijn vader, die mij vasthielden, omdat dat toen het hardst nodig was.

Either get out or stay in
I won’t let these dark times win


(Thimothy Showalter luisterde als tiener naar de bitterzoete tonen van Jason Molina (JM) terwijl hij het leven lijdzaam onderging. Het resulteerde in een meeslepend relaas op het fantastische album HEAL. Coming of age lethargie.

Zoals ik die ook ooit voelde. Lang geleden. Maar die dagen, die nachten schud je niet zo maar van je af. Daar moest ik aan denken toen JM overweldigend over mij heen rolde op een strand bij een safaripark.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Je kent hem vast nog wel, de Canadese held met briljante baard: Ben Caplan. Waarvan dan? Bijvoorbeeld van de sessie die hij deed bij onze vrienden van InDeKringloop. Of van zijn debuutalbum In The Time Of Great Remembering uit 2013. Een album dat vol staat met bluesy, Tom Waits-achtige muziek waar best een paar druppels whiskey bij aan te pas komen. Hoogtepunten was ons betreft: Southbound en Down To The River.

Dat album dateert alweer van 2013, dus wij vonden het wel weer tijd voor iets nieuws. Ben zelf gelukkig ook. Deze week trakteerde hij ons op een nieuwe track: 40 Days & 40 Nights. In die track horen we vooral Ben zoals we hem kennen, maar toch ook een lekker achtergrondkoortje. “Rugged, raspy, and roaring with charisma, Ben Caplan’s voice is to song as smoke is to bourbon: perfectly coupled.”

Het feest is nog niet over, er komt namelijk ook een nieuwe plaat: Birds With Broken Wings. Die verschijnt over 63 dagen. Zet het dus alvast in je agenda. Doen wij ook. Hoe we dat weten? Dat staat op crowdfunding platform PledgeMusic. Ben nam het album zelf op, maar vond het tof om een pre-release te doen via Pledge. Dus ” target=”_blank”>sla je slag als je trots bezitter wilt worden van een handgeschreven lyric sheet, Skype hangout of compleet verzorgde trip naar Nova Scotia.

Kortom: Ben Caplan is een held en we raden je heel erg sterk aan om 40 Days & 40 Nights te beluisteren en de release-datum van zijn nieuwe plaat in je agenda te noteren. Tot zover.

Nieuwe muziek

Na de zomer verschijnt met Daybreaker een nieuwe plaat van het Amerikaanse Moon Taxi. Eerste single All Day All Night is een meer dan prima popliedje.

Moon Taxi, afkomstig uit het muzikale Nashville, is al bezig sinds 2006 en beleefde in 2013 haar doorbraak met hun derde plaat Mountains Beaches Cities. Het bracht ze optredens op Amerikaanse televisie bij zowel David Letterman als Conan O’ Brien.

Bij onze collega’s van Earmilk vertelde de band onlangs wat we kunnen verwachten van het nieuwe album Daybreaker:

Musically, we wanted it to be a little more organic and performance-based than our last album. Initially we talked about capturing a summery 70’s vibe. I think there is still an element of that but once you start making a record it kind of takes on a life of its own. That being said, I do feel like it is our most cohesive album to date. To me it’s an album about embracing new beginnings while retaining a sense of the places and people that made you who you are.

Kortom: dit wordt hun beste plaat. Nemen we met een korreltje zout, want dat zegt elke band over hun aanstaande worp, maar afgaande op eerste voorproefje All Day All Night geven we ze nu al wel het voordeel van de twijfel. Zo zijn we dan ook wel weer.

Nieuwe muziek

Charlie Parr loopt al even mee, net als zijn baard. Oké, eerlijk is eerlijk: z’n baard is weleens langer geweest (Google maar even). Wat wel helemaal klopt is dat hij al even meeloopt in de wereld van de folk/roots. Volgens zijn website is het onlangs verschenen Stumpjumper alweer zijn dertiende album. We gaan je niet vragen alles eens even te luisteren, maar willen wel je aandacht vragen voor deze prachtige artiest.

Begin de luisterbeurt met het overweldigende Poor Lazarus (Keep Your Hands On The Plow, 2011) en ga vervolgens door met het complete album Barnswallow (2013). Denk daar nu een band bij en je hebt Stumpjumper. We geven toe dat we zijn meer solistische albums wat lekkerder vinden, maar Stumpjumper is nog steeds meer dan de moeite waard voor liefhebbers van verhalenvertellers als Christopher Paul Stelling en Israel Nash Gripka. Mooi voorbeeld daarvan is de track Over The Red Cedar.

Nieuwe muziek

Na twee fijne EP’tjes en een in 2012 verschenen debuutplaat komt het vanuit Groningen opererende KIN begin september met hun tweede langspeler: SLOWTV. Vandaag gaat eerste single Passing Car in première.

Lange tijd was KIN was het soloproject van Kim R. Foster, die van Engeland naar Nederland verhuisde. Eenmaal hier verzamelde Foster een band om zich heen met o.a. leden van Vox Von Braun en The Swains. De band speelde al op festivals als Eurosonic, Noorderzon en Incubate. Ook was de band te gast bij BBC6 MUSIC, verscheen op de locale Britse TV en verzorgde KIN het voorprogramma van Britse rockband The Fall.

Het geluid van KIN wordt al gauw vergeleken met dat van Britse band Warpaint. Ook Portishead en Radiohead zijn hoorbare invloeden. Op hun website omschrijven ze het mooier:

They frame shimmering, orchestral guitars and warm vocals with driving beats and bass, animated by noisy trip-hop and post-rock to shape expansive and hypnotic songs that tread a line between the concrete and the spectral.

Voor de opnames van nieuwe plaat SLOWTV vertrok de band naar het prachtige Manchester. Met achter de knoppen Simon ‘Ding’ Archer (bekend van z’n werk voor The Pixies en PJ Harvey), gooiden ze in slechts zes dagen tijd de nieuwe liedjes op tape. Eerste voorproefje Passing Car laat horen dat haastig spoed soms best heel goed kan zijn.

Nieuwe muziek