Gobsmag Posts

Een tijdje terug maakten wij hier op de redactie kennis met Rayland Baxter. Vandaag is de tijd daar om ook jou kennis te laten maken met deze jongeman uit Nashville. In 2012 bracht hij de plaat Feathers & Fishhooks uit. Die plaat verscheen op het illustere ATO label (Alabama Shakes, Benjamin Booker, Midlake en vele anderen). In augustus van dit jaar verschijnt de opvolger, Imaginary Man. Van dat album is hier alvast de track Mr. Rodriguez.

Dat nummer gaat over Sixto Rodriguez. Je weet wel, Sugar Man. Daarover zegt Baxter: 

I was imagining what it was like to walk through Detroit with Rodriguez. And if he and I were to have a story or two. Maybe he would hand off the torch to me and say, ‘Good luck, kid.’ And the rest of the song goes into detail about a couple in love working hard for each other, but eventually passing their wisdom on to the children they created.

Bucky Baxter, de pa van Rayland, was trouwens ook geen onverdienstelijk muzikant. Zo speelde hij back in the days oa met bands als REM, Ryan Adams én speelde hij pedal steel voor niemand minder dan Bob Dylan. En nu dus ook op het album van zijn zoon. Mooi he? Rayland Baxter houdt er sowieso een prima rijtje vrienden op na. Zo horen we Matt Vazquez (Delta Spirit) op backing vocals en werd het album geproduceerd door gasten die ook werkten met Deer Tick, Andrew Combs en Robert Ellis…

Nieuwe muziek

Het gaat volgens ons best lekker met Australië. Op het gebied van muziek, that is mate. Zo schreven we onlangs over toffe bands als Holy Holy, City Calm Down en Lurch & Chief. Daar kunnen we er vanaf vandaag eentje aan toevoegen: Timberwolf. En net als die eerder genoemde bands maakte Timberwolf al furore bij de 3FM (ahum) van Australië: Triple J Unearthed. De tip van vandaag kwam overigens gewoon uit Rotterdam, van een Ajax-supporter in hart en nieren.

Timberwolf is het muzikale project van de 23-jarige Christopher Panousakis. Hoe Australisch wil je het hebben? In mei dit jaar verscheen met Flux zijn eerste EP. En die EP kunnen we je van harte aanraden als je fan bent van Elbow en Boy & Bear. Fallen Sun is onze favoriete track. Maar de video voor ‘Whiskey Jar’ mag er absoluut ook zijn, net als het nummer.

De oversteek naar Nederland is op dit moment nog wat teveel van het goede. Jullie weten waarschijnlijk wel hoe belachelijk lang dat vliegen is. Maar we houden je vanzelfsprekend op de hoogte.

Nieuwe muziek

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Minneapolis opererende band Aero Flynn. Een interessante plaat die muzikaal gezien zowel doet denken aan Radiohead als aan Bon Iver.

Een kleine waarschuwing vooraf: we gaan nu even vol in de Leo Blokhuis-modus, dus zet je schrap.

Meesterbrein achter Aero Flynn is Josh Scott, die ooit in een band zat genaamd Amateur Love. Een band met naar verluidt een grote toekomst, maar zover zijn ze nooit gekomen. In Amateur Love zaten leden van Justin Vernons (aka Bon Iver) oude band DeYarmond Edison. En, het wordt steeds leuker, in beide bands zaten leden van topband Megafaun. (Overigens zat in DeYarmond Edison ook Chris Porterfield, die je tegenwoordig weer kent van Field Report — ook zo’n fijne band). Dit speelde zich allemaal af in Wisconsin, de plek waar vanuit Bon Iver in 2007 zo hard doorbrak met de game-changing plaat For Emma, Forever Ago. Een bijzonder creatief plaatsje dus.

Nog iets toffer: Chris Potterfield, van Field Report dus, schreef een stuk over de Wisconsin muziekscène en steekt wat veren in de reet van zijn goede vriend Josh Scott en diens band Amateur Love:

Vern (Justin Vernon, red.) and I were about to go see Josh’s band play. They were the better band and everyone knew it. The songs were better. The ideas were grander. The subject matter weirder. The narrators more honest and articulate. The frontman more compelling. The potential greater. Amateur Love were and remain the best band I have ever seen.

Ook heeft Potterfield mooie woorden voor de dit jaar verschenen debuutplaat van Aero Flynn, de nieuwe band van Josh:

I believe that this record, this long-awaited record, is quite seriously a life-or-death record. Josh had to make it to stay alive. And it must be heard in the context of deferred health, deferred relationships, deferred dreams, deferred healing. As spit in the fucking face of the symptoms of disease, like rot and destruction and apathy and cynicism.

Behoorlijk interessant dus allemaal. Tijd voor een documentaire over Wisconsin muziekscène, wat ons betreft. En wat wij vinden van die Aero Flynn plaat? Twee woorden: Redelijk Briljant. Check daarvoor single Dk/Pi hieronder en vooral het zeven minuten durende Floating.


Nieuwe muziek

Gistermiddag bereikte ons het bericht dat Ultimate Painting later dit jaar naar Nederland komt. Reden voor dat alles is de release van hun tweede plaat, Green Lanes, die 7 augustus uitkomt. Op lead single Break The Chains horen we in ieder geval iets van Blur, Pink Floyd en met name Velvet Underground.

Het verhaal van de band is ook wel geinig. James Hoare (Veronica Falls) en Jack Cooper (Mazes) leerden elkaar kennen toen hun bands op tournee waren. Ze raakten aan de praat over hun voorliefde voor The Beatles, The Byrds en Velvet Underground. En zoals dat dan gaat, duik je samen de studio in en neem je een plaat op. Dat resulteerde vorig jaar in een titelloos debuut.

Binnenkort verschijnt er met Green Lanes dus een opvolger en als we afgaan op de single kunnen we alleen maar zeggen dat we daar zin in hebben. Check trouwens ook alvast even het liedje I’ve Got The Sanctioned Blues. Velvet Underground galore!

Tot slot liegen de kritieken er ook niet om:

“Sun-kissed psychedelia far out into the stars, landing on an astral plane where Velvet-y drone met Kinks-y melody,” zegt Rolling Stone. “Music that’s beautifully constructed…their vocal harmonies and guitar solos are point-perfect,” zijn de woorden van Pitchfork. En met “Every arrangement is perfect for the melody, and every melody sticks” doet The Guardian ook een fijne duit in het zakje.

Nieuwe muziek

Twee liedjes heeft de uit Birmingham afkomstige singer/songwriter Lawrence Taylor pas uit, maar ze zijn genoeg om de early adopters onder ons (you know who you are) bijzonder enthousiast te maken.

Allereerst kwam de tweeëntwintigjarig met Waiting For Your Love. Een spannend liedje met een belachelijk fijne gitaarsolo. Onze collega’s van Clash Music hoorden nog meer: “Steeped in rock classicism – check out that Jimmy Page style guitar solo – there’s a tenderness of touch, a fragility of lyric which seems supremely modern.”

Nog sterker vinden wij de nieuwste single: Bang Bang. Indrukkend hoe Taylor via bijtende coupletten toewerkt naar overdonderd einde, dat doet denken aan het experimentele werk van Ben Howard en Fink.


Nieuwe muziek

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek

Misschien omdat ik ouder werd

Ik sliep tussen pennen en papier, met een hoofd vol vuur en een lichaam zonder kracht. Mijn slaapkamer was klein, klein genoeg. Veel groter moest het niet zijn. Ik maakte buiten die muren ruzie met mijn vader. Maar verdomd, wat leek hij op mij. Of andersom. En dat verweet ik hem lang, totdat ik mijzelf een beetje leerde kennen.

I was mean to my dad
cause I was mean to myself

Ik rook de sigaretten nog eens, elke zondag, onder de douche. Ik waste de alcohol van mijn polsen en las de dwaze woorden terug. Ik hield van mijn vrienden. Ik zag ze graag. Soms was ik alleen. Dan fietste ik met een bidon vol water langs de boerderijen en deed ik alsof ik een wedstrijd won.

I’m getting older everyday
still living the same mistakes

Maar ik verloor heel wat. Misschien omdat ik ouder werd. Mooie tijden, donkere tijden. En toen, na verdrietig nieuws en een kaasschaaf in mijn duim, stond ik even heel verloren in dat kleine kamertje. In de onwennige armen van mijn vader, die mij vasthielden, omdat dat toen het hardst nodig was.

Either get out or stay in
I won’t let these dark times win


(Thimothy Showalter luisterde als tiener naar de bitterzoete tonen van Jason Molina (JM) terwijl hij het leven lijdzaam onderging. Het resulteerde in een meeslepend relaas op het fantastische album HEAL. Coming of age lethargie.

Zoals ik die ook ooit voelde. Lang geleden. Maar die dagen, die nachten schud je niet zo maar van je af. Daar moest ik aan denken toen JM overweldigend over mij heen rolde op een strand bij een safaripark.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Je kent hem vast nog wel, de Canadese held met briljante baard: Ben Caplan. Waarvan dan? Bijvoorbeeld van de sessie die hij deed bij onze vrienden van InDeKringloop. Of van zijn debuutalbum In The Time Of Great Remembering uit 2013. Een album dat vol staat met bluesy, Tom Waits-achtige muziek waar best een paar druppels whiskey bij aan te pas komen. Hoogtepunten was ons betreft: Southbound en Down To The River.

Dat album dateert alweer van 2013, dus wij vonden het wel weer tijd voor iets nieuws. Ben zelf gelukkig ook. Deze week trakteerde hij ons op een nieuwe track: 40 Days & 40 Nights. In die track horen we vooral Ben zoals we hem kennen, maar toch ook een lekker achtergrondkoortje. “Rugged, raspy, and roaring with charisma, Ben Caplan’s voice is to song as smoke is to bourbon: perfectly coupled.”

Het feest is nog niet over, er komt namelijk ook een nieuwe plaat: Birds With Broken Wings. Die verschijnt over 63 dagen. Zet het dus alvast in je agenda. Doen wij ook. Hoe we dat weten? Dat staat op crowdfunding platform PledgeMusic. Ben nam het album zelf op, maar vond het tof om een pre-release te doen via Pledge. Dus ” target=”_blank”>sla je slag als je trots bezitter wilt worden van een handgeschreven lyric sheet, Skype hangout of compleet verzorgde trip naar Nova Scotia.

Kortom: Ben Caplan is een held en we raden je heel erg sterk aan om 40 Days & 40 Nights te beluisteren en de release-datum van zijn nieuwe plaat in je agenda te noteren. Tot zover.

Nieuwe muziek