Gobsmag Posts

BOY is weer hier
Gepubliceerd 08/07/2015 door

BOY is weer hier

Ineens stond-ie online: We Were Here, een gloednieuw liedje van het deels Zwitsers, deel Duitse duo BOY. Het is misschien zelfs wel het beste wat Valeska Steiner en Sonja Glas tot nu toe hebben gemaakt.

En dat is behoorlijk statement, want hun debuutalbum uit 2011 (Mutual Friends) was een bijzonder fijn plaatje. Eentje met een grote hit in de vorm van Little Numbers, dat inmiddels ruim 12 miljoen Spotify streams heeft verzameld en zelfs twee miljoen meer op Youtube. En zoals zo vaak is dat niet eens het mooiste liedje van de plaat. Die eer gaat wat ons betreft naar Drive Darling (“The trunk is filled with records and books and tears and clothes. I’m smiling on the surface, I’m scared as hell below.”)

21 augustus verschijnt dan eindelijk de opvolger: We Were Here. Gisteren ging de titeltrack al in première, bij NPR, de Amerikaanse publieke radio. Ze omschreven ‘m daar mooi: “The pair’s new single has warmth, breezy effervescence and lyrics shot through with the deeply human desire to be remembered and cherished.” Yup, niks meer aan doen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

BOY Haim

Nieuw leven van Admiral Fallow
Gepubliceerd 07/07/2015 door

Nieuw leven van Admiral Fallow

Het goede nieuws: de Schotse band Admiral Fallow bracht een paar maanden geleden met Tiny Rewards een nieuw album uit. Het slechte nieuws: dat album kun je — op prachtige single Evangeline na — niet streamen in Spotify.

Vijf jaar geleden debuteerde de in Glasgow opgerichte band met het album Boots In My Face. Daarop hoor je meteen al waarom Admiral Fallow zo goed is, want die plaat barst van de sfeervolle, melancholische liedjes. De teksten van frontman Louis Abbott springen er meteen uit. Hij vertelt beeldend, en op Boots In My Face veelal over zijn eigen leven. Zo is daar het bijzonder mooie Dead Against Smoking over een vriendinnetje dat rookt ondanks het altjd op de loer liggende risico op kanker:

And you smoke when you’re hurt or bored or out with friends, but I don’t mind
Who cares if the big ‘C’ comes?
We’re young, we’re having some lovely times

In 2012 verscheen de opvolger: Tree Bursts In Snow. Zou je een doorbraakplaat kunnen noemen. Singles Guest of the Goverment en The Paper Trench deden wat stof opwaaien. Laatstgenoemde bevat de volgende mooie regels:

We suffer in silent mothball fury
Trees that have long since shed their rings
As if to rub out the ballpoint memory
Of a thousand sins

En sinds eind mei is daar met Tiny Rewards dus het derde album. Single Evangeline is al een paar maanden uit, maar omdat net aangekondigd is dat de band in september naar Nederland komt voor een concert hebben we een meer dan goede reden om ‘m nu nog eens aan te stippen. Het liedje gaat over het krijgen van een kindje, en hoe dat alles anders maakt:

Little one, before you came along I was feeling indigo
Would not have thought a month ago I could love such a tiny bundle of tidal waves as much
You should know you’ve made a vast improvement, Evangaline, a vast improvement

Afijn, meer dan genoeg reden om een kaartje te kopen en na het optreden de plaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Admiral Fallow Frightened Rabbit The National

Gelukkig zijn daar The Maccabees weer
Gepubliceerd 06/07/2015 door

Gelukkig zijn daar The Maccabees weer

De kans is natuurlijk vrij groot dat je een te gekke band als The Maccabees al kent. Nog groter is dan de kans dat je hun vorige plaat, Given To The Wild, helemaal grijs hebt gedraaid. Wij in ieder geval wel. Je weet wel, dat album met kneiters van knoeperds als Pelican, Child en Forever I’ve Known.

Nog niet zo lang geleden was daar ineens een nieuwe track in de vorm van titeltrack Marks To Prove It. Misschien iets harder dan we gewend waren, maar wat is die karakteristieke stem van frontman Orlando Weeks toch lekker. Kortom, we kregen er zin in! Voor degene die moeite hebben met het wachten op het nieuwe album (31-07-2015, Marks To Prove It) was daar twee weken geleden ineens goed nieuws: Something Like Happiness.

We kunnen erg veel over de track en de band roepen, maar het komt allemaal toch naar op: luisteren die handel! Ow, en luister dan ook even naar de remix van Marks To Prove It. Afzender? De Gobsmag-favo’s van Public Service Broadcasting.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

The Antlers The Maccabees

Tokyo Police Club zanger Dave Monks wil meer doen met minder
Gepubliceerd 03/07/2015 door

Tokyo Police Club zanger Dave Monks wil meer doen met minder

Misschien zegt de naam Dave Monks je weinig. De band waar hij in zingt waarschijnlijk wel: Tokyo Police Club. Onlangs verscheen met All Signs Point To Yes zijn eerste soloplaat.

Geen paniek trouwens, Tokyo Police Club bestaat nog steeds dus het vorig jaar verschenen Forcefield zal waarschijnlijk niet hun laatste plaat zijn. (Even snel tussendoor: ons lievelingsliedje van de Canadezen? Wait Up (Boots Of Danger) waarschijnlijk. Bambi zou ook kunnen. Of anders de classic Your English Is Good.)

Afijn.

Monks kreeg het idee voor een soloproject doordat hij vaak aan het einde van Tokyo Police Club concerten het liedje Tesselate (ook al zo’n fijne) helemaal akoestisch speelde. Aan onze buren van Stereogum vertelde hij een tijdje terug:

“It was this really cool, intimate, conversational moment with the crowd. I think playing that gave me confidence as a communicator. I can just say the words I want to say, people will understand them, and people will appreciate that. You can do more with less.”

En het werkt: All Signs Point To Yes telt zes verhalende gitaarliedjes waar je wel naar moet blijven luisteren. Mooie songteksten zonder opsmuk, zoals in sterke opener Vegas (“Bitching and complaining / Everyone was changing / All this time / You were standing right in front of me”) en prijsnummer The Rules (“Michael, I know that she treated you bad / but don’t take it too hard / she didn’t know what she had”). Eveneens meer dan prima liedje Gasoline (“Modern love is on the rise and I got in too deep / I just need someone to rely on”) is op single gegooid.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Dave Monks Jake Bugg Tokyo Police Club

Wakker blijven voor Robert DeLong
Gepubliceerd 02/07/2015 door

Wakker blijven voor Robert DeLong

Ooit gehoord van het genre one-man futuristic dance party? Wij ook niet, maar na het horen van een paar tracks van Robert DeLong kunnen we ons er inmiddels een voorstelling bij maken. One-man als in dat Robert DeLong zelf alle knoppen bediend en verantwoordelijk is voor een band sound. Futuristic als in dat er best wel wat bliepjes en piepjes in zijn muziek te horen zijn. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat hij, ook live (!), dingen als Wii-remotes en andere joysticks gebruikt. Bewijs? Hier. Tot slot, Dance party als in het feit dat stil zitten gewoonweg geen optie is.

In Amerika is Robert DeLong overigens al immens populair. Dat kan ook niet anders met een kneiter van een knoeperd als het liedje Long Way Down. Die track verscheen vorig jaar op een gelijknamige EP. Een beetje Daft Punk, een beetje Maroon 5 (vind je die stem niet lijken?) en hoop elektronica en met name de noodzaak om je lichaam te bewegen.

Ergens uit dit jaar moet er een nieuw album verschijnen. Daarvan is er nu alvast de track Don’t Wait Up. Die track gaat eigenlijk verder waar Robert DeLong was gebleven. Wij blijven dus zeker nog even op in afwachting van het album (damn, wat een slechte zin).

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Daft Punk Maroon 5 Robert DeLong

Jack Savoretti pakt goed door
Gepubliceerd 01/07/2015 door

Jack Savoretti pakt goed door

De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.

Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.

Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”

Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.

Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”

Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Hozier Jack Savoretti Jon Allen Paolo Nutini

Was Dan Owen maar licht als een veertje
Gepubliceerd 30/06/2015 door

Was Dan Owen maar licht als een veertje

Dan Owen is een jongeman, afkomstig uit Shrewsbury, UK. Voor hen die van voetbal houden: Shrewsbury herbergt Shrewsbury Town F.C. Bijnaam? The Blues. Ok, dit bruggetje is genant, we weten het. Maar hier komt-ie toch: Dan Owen maakt voornamelijk blues met behulp van zijn akoestische gitaar, vergezeld van een stem die doet vermoeden dat hij al een jaar of 53 aan de whiskey en peuken zit.

Niets is minder waar. Althans, hij zal ongetwijfeld roken en drinken, maar Dan Owen is pas 23 jaar. En wat doe je dan? Je covert grootheden als Howlin’ Wolf (luister maar eens naar een meer dan prima versie van Little Red Rooster).

Eigen werk heeft hij natuurlijk ook, Fall Like A Feather is daar een prima voorbeeld van. Misschien niet zijn meest bluesy werk, maar lekker is het wel.

Dat vindt trouwens ook niemand minder dan Mick Fleetwood. Hij bekommert zich inmiddels om de ruwe diamant Dan Owen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Dan Owen Howlin' Wolf Seasick Steve

Veilig met Highasakite (High As A Kite)
Gepubliceerd 28/06/2015 door

Veilig met Highasakite (High As A Kite)

Bijna anderhalf jaar geleden was daar ineens Highasakite. Het heeft ons op de redactie drie pijnlijke weken gekost om uit te vogelen dat dit geen Japanse godin of bloem is, maar een band uit Noorwegen die je gewoon uitspreekt als High As A Kite.

Het liedje Since Last Yesterday scoorde toen, 6 februari 2014, een 7.5 en we omschreven het als ‘Avontuurlijke Noorse indiepop geïnspireerd door Lykke Li en de fantasierijke film Where The Wild Things Are’. We zijn dus weer een tijdje verder en nog niet zo lang geleden verscheen daar ineens het liedje Keep That Letter Safe op ons bureau. Met de vriendelijke groeten van Highasakite.

Je snapt het, wij luisteren. Meerdere malen zelfs. We kunnen eigenlijk niet anders concluderen dat ze het weer geflikt hebben, want wederom een catchy track. Geen noodzaak dus om hun bio te updaten, het klopt nog steeds:

Highasakite make pop music, but an adventurous brand of indie pop full of contrasts. Once you hear Highasakite you’ll wonder how you ever got by without them, theirs is an endless sound oscillating between density and spaciousness.

Extra gratis tip: check ook hun cover van het Bon Iver liedje Heavenly Father.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

highasakite Lykke Li