Gobsmag Posts

De witste jongen ooit

Daar stond ik, op het vliegveld, met die achterlijke rode trui aan en die zelf gelijmde schoenen. Wachtend. Iemand maakte foto’s en ik zag er gelukkig uit, ondanks die trui, ondanks die schoenen. Want de witste jongen ooit kwam terug.

“Taking on responsibility knowing it will weigh you down.”

Hij pakte op een dag zijn spullen en vertrok. Zo voelde het. Hoewel hij natuurlijk alles minutieus had voorbereid. Zo is hij. En toen maakte hij vrienden, hoorde hij Hurricane in een taxi en reed hij ergens een auto aan gort. Hij zag de gaten in zijn schoenzolen, terwijl ik mij schuil hield voor de wereld in een bruin café.

“Freedom is a possibility only if you’re able to say no.”

Man, ik had hem gemist. Maar dat merkte ik pas terwijl ik op hem wachtte. Hij was niet veel veranderd. Zijn huid nog net zo wit. Zijn hart nog net zo lief. Maar wijzer of zo. En op een mooie avond liet hij mij horen wat de reis nog meer had gebracht: The Whitest Boy Alive.


(In 1517 spijkerde Martin Luther een document met 95 stellingen op de deur van de katholieke kerk in Wittenberg. Niet dat er sluitend bewijs is voor die gebeurtenis, maar een mythe is ook mooi. Martin wilde de handel in ‘aflaten’ aan de kaak te stellen. ‘You’ve payed your dues, you’re free, of what are you afraid’, zingt Erlend Øye.

Maar ik denk bij 1517 aan de witste jongen ooit. Hoe hij verantwoordelijkheid nam, hoe moeilijk soms ook. Hoe hij de mogelijkheid greep en iets deed. Alles waar ik nog niet eens over durfde te dromen.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

De dudes van het Amerikaanse Twin Peaks gaan lekker in het thuisland en in Engeland lezen we in onze rss feedjes. Een klein blog buzzje hangt om ze heen en nieuwe plaat Wild Onion kon rekenen goede woorden. In Nederland komt het allemaal wat moeilijker op stoom, maar wat niet is, kan nog komen.

Hier op de immer sfeervolle Gobsmag redactie zijn we al overtuigd en draait het plaatje al geregeld een rondje. Wij zijn niet vies van een portie rammelrock en singles als ‘Flavor‘ en ‘Making Breakfast‘ gaan er bij ons in als koek met bier.

Weliswaar is het album pas deze week officieel in ons land uitgekomen, in Amerika pakt Twin Peaks lekker door. Daar verschijnt namelijk binnenkort een losse 7″ single: ‘In The Morning (In The Evening)‘. Leuk detail bij deze toffe release: “This was our first experience recording directly to 2” Tape, using an entirely analog setup at the wonderful Treehouse Records. We loved the vintage process and are psyched for everyone to hear it.”

Extra tip: Twin Peaks speelt op donderdag 12 februari in het Amsterdamse Bitterzoet en wij geven hier een setje kaarten voor weg!

Nieuwe muziek

Van krantenjongen tot miljonair is een gevleugelde uitspraak op de Gobsmag-redactie. Van blog-runnende muziekliefhebbers tot.. Ja, tot wat eigenlijk? Het was niets meer dan een bruggetje. Een bruggetje naar Jeff Beadle. Deze Canadees vult zijn dagen namelijk met het schoonmaken van zwembaden van de allerrijksten. Tijdens zijn werkzaamheden denkt hij na over het leven en probeert hij dit te vangen in liedjes die diep uit zijn hart komen. Mede mogelijk gemaakt door de Voice Recorder op zijn iPhone 5s.

Al dit schoonmaken en nadenken heeft inmiddels geleid tot zijn debuutalbum, The Huntings End. Acht pure singer/songwriter tracks die ons in eerste deden denken aan iets R.E.M-achtigs. Luister maar eens naar de track Did You Run, en dan met name de versie die hij voor Cardinal Sessions opnam tijdens Haldern Pop.

Ja, Haldern Pop. Jeff Beadle doet het opvallend goed overseas. Zo heeft hij dus een Duits platenlabel en regelt zijn boeker de ene na de andere show in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Daar mag wat ons betreft best een aantal Nederlandse showdata bij, als aanvulling op de support die hij doet voor Spain (de band, niet het land) in de Muziekgieterij (Maastricht, 11 februari).

Jeff Beadle blijkt ook nog eens een productieve jongen te zijn. Nog geen 6 maanden na zijn debuutplaat staat de volgende al te wachten. Vrijdag verschijnt Where Did We Get Lost, die je bij de buren al kan streamen. Van dit album stuurde hij alvast de single How Calmly vooruit. De clip? Jawel, geschoten tijdens Haldern Pop.

Nieuwe muziek

We vonden het weer eens tijd voor een dosis bluesrock. Verantwoordelijke hiervoor zijn de Amerikanen van The Stone Foxes. Alle ingrediënten zijn aanwezig: mondharmonica, vuige (kan dat?) stem en een fijn achtergrondkoortje. Een beetje zoals we dat kennen van The Delta Saints. We verwachten trouwens ook dat The Stone Foxes het ook prima zal doen bij liefhebbers van The Districts.

Niet zo lang geleden kondigde de band hun vierde studio-album aan: Twelve Spells. Dat ging echter wel op een ietwat opmerkelijke manier. De band brengt namelijk op de eerste dag van elke maand een nieuwe track uit. Zo zijn daar al het stevige Locomotion en het meer bluesy My Place.

De laatste single in dit rijtje is Jericho. En we moeten bekennen, die single zit al even vast in onze digitale jukebox. Bluesrock zoals bluesrock hoort te zijn.

Nieuwe muziek

Italianen en lekkere muziek. Tenzij je into Pavarotti bent is het dun bezaaid. Ja, daar is die ene, die we vorig jaar benoemden: Luca Sapio. En wacht, Stiv Cantarelli & The Silent Strangers hadden we natuurlijk ook. Maar dan? Misschien is het nu leuk om te onthullen dat Trent Miller in Italië is geboren. Jawel! Tegenwoordig woont hij echter in London en wordt hij door velen de Pete Doherty of the Americana Movement genoemd. Italiaanser wordt het niet.

Daar wordt nog aan toegevoegd: “With his wistful acid-bite lyrics, mournful, chilling melodies and outlaw, renegade posture, a more suitable comparison might be that of Gram Parsons or Gene Clark.” En alsof dat nog niet genoeg is: “An original mix of gothic and avant-country” en “music for dancing on a grave.”

Je snapt het, onze interesse was gewekt. Wtf moesten we ons hier nou bij voorstellen? Maar na het draaien van single Lupita Dream On wisten we het. Pete Doherty, Gram Parsons en Gene Clark. Kudo’s ook voor de fraaie clip (zie hieronder).

Dit alles vinden we terug op het album Burnt Offerings. Een album dat je gewoon even moet luisteren, als is het maar vanwege de mengelmoes aan stijlen, invloeden en associaties. Maar nu eerst: Lupita Dream On!

Nieuwe muziek

Kans is aanwezig dat jij als muzikale indiana Jones de Finse band Satellite Stories al lang hebt ontdekt. Deze gasten zijn namelijk al een tijdje bezig en de vorig jaar verschenen plaat Pine Trails bevatte bevatte met Campfire en Australia (Don’t Ever Let Her Go) singletjes waarover ook in ons land (in beperkte kring) werd gesproken. En als we nog verder terug gaan, en laten we dat eens doen, herinneren de early-adopters onder ons zich natuurlijk de single waar het allemaal mee begon: Kids Aren’t Safe In The Metro, uit 2012, wat waren we nog jong en wat had ik nog een haar.

De band laat er geen gras overgroeien en 6 maart verschijnt er al weer een nieuwe plaat: Vagabonds. Vooruitgestuurde singles The Trap en Heartbeat (hieronder) noemen we in vakjargon kneiters van knoeperds. Als gerespecteerd muziekblog kunnen we je met enige voorkennis vertellen dat die twee stampers een goede indicatie zijn voor de algehele sound van dat aankomende album. Op de rustige afsluiter na, tellen we louter catchy klappers waar we belachelijk veel zin in de festivalzomer van krijgen.

Gelukkig kun je Satellite Stories al eerder live aan het werk zien: 5 maart staan ze in Amsterdam (kleine zaal Paradiso), 6 maart in Tilburg (O13) en 7 maart in Zwolle (Hedon). U bent bij deze getipt.


Nieuwe muziek

He gebeurt niet elke dag dat er vrouwelijke muzikanten op het scorebord verschijnen. Niet bewust, overigens. Vandaag daarom extra aandacht voor Frazey Ford. Je kent haar wellicht als een van de vrouwen achter The Be Good Tanyas. Eind 2014 verblijdde Frazey ons met een solo-plaat.

En op die soloplaat klinkt ze natuurlijk wat als The Be Good Tanyas, maar ook soulvol (geen wonder als je hem opneemt met bandleden van Al Green) en bij benadering een beetje als een van onze grootste heldinnen: Janis Joplin. De plaat staat vol met mooie liedjes. Wat te denken van Runnin’ en September Fields?

Onze favoriet is echter Done. Hieronder dan een uitstekende sessie die Frazey Ford onlangs opnam in Seattle, bij onze vrienden van KEXP. Wij zeggen: stop gedurende 4 minuut 59 waar je mee bezig bent en oogjes dicht.

Nieuwe muziek

In de nooit teleurstellende e-mailbox van Gobsmag vonden we een tip: “Hey Gobsmag – here’s a little something from across the pond for you- UK based band, Life in Film.” Wij luisteren en wat denk je? Get Closer is een topliedje.

Dan meteen maar wat research doen en erachter komen dat het liedje opgenomen met achter de knoppen niemand minder dan Stephen Street (bekend van z’n werk met The Smiths, Morrissey, Blur en nog meer top gitaarbands maar waarom zouden we die noemen als je deze drie al hebt gehad). Volle Gobsmag-aandacht in de pocket.

De buren van Interview Magazine zijn ook enthousiast en omschrijven de sound van Life In Film als volgt:

“Filled with upbeat, yet melancholic indie pop songs, the album merges influences that range from The Smiths and The Doors to Belle & Sebastian and David Bowie.”

Dat is fijne binnenkomer. Wij gooien graag ook nog moderne, maar even Britse, referenties als The Wombats, The Crookes en The Heartbreaks in de ring.

EP’tjes verschenen in 2012 (Needles & Pins) en 2014 (Life in Film), voorlopers van het in het voorjaar van 2015 uitkomende debuutalbum Here It Comes. En daar hebben we zin in.

Nieuwe muziek