Gobsmag Posts

Zach Stephenson en Billy Fleming, vrienden sinds hun vierde levensjaar, vormen de Australische band Hockey Dad. “One day, after a few finger paintings and their daily afternoon nap Billy & Zach made a pact to become the greatest band… out of Windang,” aldus het bio’tje.

Met Dreamin hebben ze net een debuut EP’tje uit waarvan liedje I Need A Woman in het thuisland momenteel goed wordt opgepakt.

Dat snappen wij wel. Het drijft op een heerlijke baslijn en rammelt heerlijk in het oor. Surf rock noemen ze het zelf en daar valt wat voor te zeggen. Een beetje garage fuzz punk horen we ook wel. Overigens is het hun tweede single. Het eveneens niet verkeerde Seaweed verscheen eerder.

En veel meer valt er eigenlijk nog niet te zeggen over deze gasten. Prima.


Nieuwe muziek

Grootgebracht door klassiek geschoolde ouders, dan kon het bijna niet anders of Christopher Duncan zou hetzelfde pad bewandelen. Wrong! Hij luisterde liever naar indie en folk en heeft onder de naam C. Duncan inmiddels zijn eerste single afgeleverd.

Sprake van een plaat is er nog niet, naar ons weten, maar die mag er best komen. Foris namelijk een erg mooi liedje. We lazen ergens: “There’s a soft poetry to the arrangement, a delicate use of space which suggests much more than is actually there.” Daar kunnen we niet zoveel mee. Wel kunnen we C. Duncan warm aanbevelen aan liefhebbers van The Fleet Foxes en RHODES.

Heel veel meer is er niet te vinden. Soms is dat echter helemaal niet erg: luister maar.

Nieuwe muziek

Het is tijd voor wat soul. Uit de bio van de band in kwestie: Ephemerals are a London based soul family featuring musicians from a collective of soul, jazz and afrobeat bands.” Hebben we te maken met een supergroep? We zouden het eerlijk gezegd niet weten.

Maar dat we te maken hebben met muzikanten die hun achtergrond hebben in soul, jazz en afrobeat hoor je meteen tijdens de eerste seconden van You Made Us Change, de nieuwste single van debuutalbum Nothing Is Easy (2014). Blazers, toeters en een stem die ons doet denken aan Aloe Blacc en een beetje aan St. Paul & The Broken Bones, met een flinke dosis funk. Dat laatste is geen verrassing, ze zijn immers getekend op het fraaie Jalapeno-label (Kraak & Smaak, Smoove & Turrell), met als slogan, jawel, We Got The Funk.

Sluiten we af met een stukje muzieknerd-uithangen. De zeven heren van Ephemerals ontmoetten elkaar in London, de eerste volledige band-rehearsal was tevens dag 1 van de opname van de plaat. Een plaat die overigens volledig analoog (nerd-alert!) is opgenomen in de Cowshed studio’s in London.

Je gehoor doet de rest.

Nieuwe muziek

Het kan je natuurlijk ontgaan zijn, maar de dames van Chvrches startten ongeveer een jaar geleden een platenlabeltje. Want waarom collega-getalenteerde artiesten geen zetje de goede richting in geven? Precies, dat vinden wij ook een nobel streven. Hun eerste signing, SOAK, vond je onlangs nog terug in de BBC Sound of 2015, dus oor voor talent hebben ze zeker. Dat bewijzen ze ook met de nieuwere signing Mansionair.

Mansionair bestaat uit drie heren, helemaal from Down Under. Of het komt door de bezielende support van Chvrches weten we niet, maar single Hold Me Down ging in ieder geval aardig viral. Wat te denken van ruim 7,5 miljoen Youtube-views? We horen indie-electro-pop a la Glass Animals, maar de sound van Chvrches is, verrassend genoeg, ook aanwezig.

Het EP’tje (Hold Me Down, oktober 2014) bevat naast de titeltrack en drie niet noemenswaardige remixes nog de track Second Night. En dat liedje mag er ook best wezen, vinden wij. Jij ook? Mooi. Daar zijn wij voor.

Nieuwe muziek

De 25-jarige Ryley Walker stond al eerder op ons scorebord, op 12 september 2014 om precies te zijn. Toen vroegen we je nog even aandacht voor het prachtige liedje Clear The Sky van z’n eerste album, All Kinds Of You. De titel van dat artikeltje: Mis Ryley Walker niet.

En missen mag je Ryley Walker zeker niet, dus daarom verschijnt de titeltrack van z’n eind maart uitkomende tweede plaat óók op het Scorebord: Primrose Green. Een liedje waarop we goed horen wat de uit Chicago komende singer/songwriter in z’n mars heeft: goeie melodieën, dromerige vocalen en indrukwekkend gitaarspel.

Dat gitaarspel (picking and strumming) doet hem boven het singer/songwriter maaiveld uitsteken. Zo noemt bijvoorbeeld het Amerikaanse Guitar World Ryley “the reincarnation of the True American Guitar Player”.

Amerikaan is hij inderdaad, maar toch met een grote Britse invloed. Zo doet Ryleys gitaarsound ons heel erg denken aan Bert Jansch, de in 2011 overleden Schotse folkmuzikant. Luister daar voor maar eens naar zijn in 1965 verschenen en niet kapot te krijgen ‘Angie‘. Recenter vergelijkingsmateriaal is wel Amerikaans met The War On Drugs (wederom vooral de gitaarsound) en Steve Gunn.

Afijn, u mag Ryley Walker nu helemaal niet meer missen.


Nieuwe muziek

Mogen we je voorstellen aan de mannelijke Lana Del Rey? Vast wel, meet Freddie Dickson. Wat ze nog meer over deze jongeman uit West-Londen zeggen is ook niet mals: “He writes likes an emotional heavyweight.” En: “The pain in his brow is harrowing, and he pulls you 20 feet into the song with him”. Uit oktober stamt zijn 2e EP, News.

Goed, Freddie Dickson is dus een talent, als we de ‘critics’ mogen geloven. Omdat wij de beroerdsten niet zijn willen we je vandaag dus kennis laten maken met Freddie en z’n muziek. Doom-pop, noemen sommigen het. Dat vinden we wat overtrokken. Vrolijk is het zeker niet, maar hitgevoelig wat ons betreft wel. Luister maar eens naar single ‘News‘ die alweer even terug op VEVO verscheen. Had wat ons betreft ook niet misstaan tussen Eurosonic-ontdekkingen van vorig jaar George Ezra en Hozier.

Eurosonic zegt u? Jazeker. Daar is Freddie Dickson volgende week woensdag te bewonderen. En dat raden we je zeker aan, afgaande op de live-versie van albumtrack Your Love Was Meant For Me, die hij onlangs op Youtube knalde. Een beetje Tom Odell-sfeer. En het laatste kwart van het nummer had zo van onze held Billy (Augustines!) kunnen zijn.


Nieuwe muziek

Lieve Eline,

Sorry nog. Voor die brief. Dat e-mailtje. Het was doordrenkt met alcohol. Vol pathetisch gewauwel over angst, liefde en de toekomst. Het was somber, het was nacht en meer dan vijftien jaar geleden. Ik miste die dag een tentamen, zo rond het middaguur, omdat ik te onverschillig was om op te staan. Bovendien;

“Not every fact is true”

Het studentenhuis was leeg, op de muizen in de spouwmuren na. De jaren leken best lang te duren en ik schoot eigenlijk geen meter op. Ik zat vast in een poel van vrije tijd, feestjes en andere misère. Ik pakte een stoel en schreef met een zwarte stift ‘Under neon loneliness, motorcycle emptiness’ op de muur. Daarna schonk ik mijn glas weer vol.

Dank nog. Voor jouw antwoord. Ik schreef niet terug. Ik schrijf niet terug. Ik weet genoeg.

Het moet beter.

“We will not turn out
The way that you once thought we would
But you need to do better
In case we should”


(Bart Constant is Rutger Hoedemaekers. In 2012 bracht hij het album Tell Yourself Whatever You Have To uit, met daarop dit prachtige uitgesponnen Do Better (Animals Make Me Angry). De videoclip (met Olivier ‘Het Zakmes’ Tuinier!) won in 2011 de prijs voor Beste Video op het Nederlands Film Festival. Allemaal feiten. En allemaal waar. Maar het draait natuurlijk om de muziek en om de tekst. Ik denk daarbij aan bezinning en inkeer. Een zacht schopje onder je kont. Maar het kan natuurlijk evengoed over de liefde gaan.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Vandaag tijd voor een dubbelslag. Niet alleen zetten we onze vrienden van InDeKringloop in het zonnetje met weer een prachtige sessie, ook is het scorebord vandaag voor een erg fijne muzikant van Neerlands bodem. We hebben het over Hagenees/Hagenaar Geert van Emden (geboren in Schiedam).

Hij is nog bezig met een eerste EP, maar deed al best een paar toffe dingen. Zo speelde hij onlangs in de Rotterdamse Schouwburg en schitterde hij op de Haagse Popweek. Tot onze grote verrassing zagen we tijdens onze grondige desk-research ook dat hij niet zo heel lang geleden opende voor Christopher Paul Stelling. Je weet wel, van de kneiter van een knoeperd Brick X Brick die alweer bijna een jaar geleden een dikke 8.2 scoorde op ons toen nog vrij lege scorebord. Toeval? Wellicht. Wellicht niet.

Geert van Emden is in ieder geval een naam die wij noteren en in de gaten houden voor je. Geen probleem. Je kunt ons namelijk altijd wakker maken voor een portie gevoelige, akoestische folk. Jou hopelijk ook.

Nieuwe muziek