Gobsmag Posts

Ladies and gentlemen, we got him! Nee, Sadam is al binnen. We hebben het hier over de natuurlijke opvolger van niemand minder dan Bill Withers. Deze man is afkomstig uit Engeland en luistert naar de naam Myles Sanko.

Zijn eerste volledige studio-album, Forever Dreaming, is vers van de pers, net twee weken uit. Myles Sanko neemt ons mee naar de vervlogen tijden van Bill Withers en Al Green. Niet alleen qua vocalen, de plaat zit vol met blazers. Het is soul wat de klok slaat, maar ook de mensen die de voetjes liever niet op de vloer houden komen aan hun trekken. Bijvoorbeeld op openingstrack Forever Dreaming.

Doe jezelf een plezier en geef deze plaat een slinger. Ogen dicht en je bent in de jaren ’60. En dan is het mooi meegenomen dat je ongetwijfeld nog een kans gaat krijgen deze man live aan het werk te zien. Afgelopen zomer was hij nog in Nederland (en bij deze onze excuses dat we hem destijds niet tipten). Schrijf maar op: volgend jaar op North Sea Jazz te bewonderen. Althans, dat hopen we.

Nieuwe muziek

Hoeveel tipp-ex je ook gebruikt

Er was een tijd dat ik dacht dat ik alles wist. En dat ik de liefde met watervaste stift verkondigde op de muren van de kelder op mijn school. En dat die uiting niet veel later met tipp-ex ongedaan moest worden gemaakt. En ik deed maar wat, en iedereen deed maar wat, en we waren uitgelaten en we waren ongelukkig en we probeerden erachter te komen hoe dat nou precies werkte, met relaties en zo.

I can not remember
What made us think that we were wise and we’d never compromise

Tussen het overdreven spel om geliefd, gezoend, bemind te worden en het daaropvolgende venijnige hartzeer, wisten we ons best knap staande te houden. Het kwam allemaal wel goed. Brian Vander Ark, zanger en songwriter van The Verve Pipe, maakte hetzelfde toch iets anders mee. In 1991 schreef hij The Freshmen; over die tijd op school, een abortus en vooral over een ex-vriendin die zelfmoord pleegde.

Fictie. Zei Vander Ark eerst. Flarden van een gesprek, opgevangen op een feestje. Maar dat was niet waar. En hoe vaak je er ook over zingt, of hoeveel tipp-ex je ook gebruikt, het blijft altijd bestaan.


Misschien wel het mooiste liedje van...

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Nieuwe muziek

Daniel Woolhouse a.k.a. Deptford Goth brengt 3 november een nieuw album uit: Songs. Eerste single Two Hearts stemt ons bijzonder tevreden.

Songs is de opvolger van het in 2013 verschenen Life After Defo. Een prima plaat met topliedjes als de titeltrack en Union. Vooral liefhebbers van de nieuwe weg die James Vincent McMorrow is ingeslagen, kunnen dit wel waarderen.

Maar als je dan Two Hearts aanzet, zou je na een paar secondes kunnen concluderen dat Daniel die electro R&B vaarwel heeft gezegd. Dit is een mooi, maar weinig spannend pianoliedje met een vleugje gospel. DENK JE. Totdat de handclaps erbij komen. En de synthesizer aanzwelt. Backing vocals. Een subtiel gitaarlijntje. Ja mensen, dit zit goed in elkaar. Zet ‘m na die eerste luisterbeurt nog maar eens op. En weet: Love, love is enough.


Nieuwe muziek

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Nieuwe muziek

Het wasbord is terug! Nee, niet Peter Andre (kennen jullie deze nog nog nog??). Verantwoordelijk voor de terugkeer van dit wonderbaarlijke instrument zijn de heren (of beter gezegd mannen) van Ben Miller Band.

Op hun album Any Way, Shape or Form (2014) bestoken ze ons met aanstekelijke country. Niet alleen met wasbord, ook met banjo (!). Het opzwepende van Mumford & Sons zit er dan ook wel in, gecombineerd met het kapsel van Asaf Avidan, de baard van Stephen Ellis en een sound die het midden houdt tussen Sturgill Simpson, een flinke dosis bluegrass en de Hackensaw Boys.

Wil je weten wat we bedoelen? Luister dan het album, maar vooral de track The Outsider.

Sluiten we af met een quizvraag. 3x raden voor welke helden ze een tijdje terug het voorprogramma deden (sinds die tijd gaat het de band voor de wind). Nou? Wat zeg je? Nee, niet Wouter Hamel. ZZ Top!!!!!!

Nieuwe muziek

Een kleine ontdekkingsreis

Op de veerboot naar het eiland Valantia hoopte ik stiekem daar een beschaving te ontdekken waar ik en de liefde van mijn leven voor altijd zouden blijven. Dat lukte bijna, want het was een fantastische dag op een uitzonderlijk mooie plek. We schreven onze namen in het zand en schuilden voor een bui in de subtropische tuinen. Vlak voor het donker werd namen we de veerboot terug.

Zijn we niet allemaal ontdekkingsreizigers?

Zoals John Evans. Hij hoorde over Madog, een prins uit Wales die al in 1170 Amerika ontdekte en een Welsh sprekende indianenstam aan de oevers van de Missouri achterliet. Geruchten natuurlijk en een mythe volgens velen. Maar John vertrok in 1792 naar Amerika om drie jaar later de rivier op te gaan. De afstammelingen van Madog vond hij niet, maar hij liet wel een mooie kaart achter en een reis voor alcohol en fantasie.

I´m so delirious I´m oblivious to previous,
hallucinations of a fool, that deceived us.

Over die reis scheef Gruff Rhys, ooit frontman van Super Furry Animals, een boek. En hij maakte een app. Maar bovenal bracht hij een conceptalbum uit, een meesterwerk, waarop het Beatlesque ‘The Last Conquistador’ staat. Luister. Een kleine ontdekkingsreis.

Gruff Rhys staat op 7 oktober in Bitterzoet, Amsterdam

Misschien wel het mooiste liedje van...

Vandaag eens even niet een obscure singer-songwriter uit het noord-oosten van Austin, een rocker uit de krochten van New York of ander onbekend talent. We gaan het vandaag hebben over Alecia Moore en Dallas Green. Jawel, Pink (echt!) en de man achter City and Colour.

De twee kennen elkaar via de man van Pink, Carey Hart. Het klikte en ze besloten samen onder de naam You+Me een nummer op te nemen. Dit werd echter al snel een album. Over een maandje is het zover en moet Rose Ave in de digitale winkels liggen.

We kunnen er nog niet veel over zeggen, maar als het album in lijn ligt met vooruitgestuurde single You And Me dan rennen wij zeker even naar Spotify voor een luisterbeurt. Gelukkig heeft de single overigens meer meegekregen van City and Colour. De stem van Pink is echter een welkom aanvulling.

Een complete verrassing kan de samenwerking niet zijn, zeker niet voor degenen die in 2013 de Billboard Woman of the Year uitreiking hebben gezien. Pink zei hier: “I have a lot of singer/songwriter friends at barbecues and they’ll always be the ones who get asked to sing a song. I’m never going to be asked to sing a song, because I’m a pop star. So I’m used to being shit on. I’m used to being the underdog. I’m used to being looked at as a corporation.” Daar komt bij dat Dallas Green een aantal keren opende voor Pink op haar laatste tour.

De betere singer-songwriter stuff voor liefhebbers van samenzang, Tina Dico en akoestische gitaren.

Nieuwe muziek