Die titel heeft iets treurigs. En dat is het eigenlijk ook. Naar eigen zeggen gaat het liedje van Felix Saunders over het dieptepunt dat hij meemaakte in 2020: appartement kwijt, baan kwijt, vriendin kwijt. En hoe cliché het dan ook klinkt, daar komen ook weer goede dingen uit voort. Zoals dus bijvoorbeeld liedje King of Nothing. Heerlijk stemmig.
Net zo enthousiast als wij? Noteer dan 15 februari in je agenda, die dag dropt Felix Saunders zijn EP I Guess This is Progress.
The Perps is een nieuwe band uit Manchester die met All Puppets No Strings een single heeft uitgebracht waar britpopliefhebbers als ondergetekende gewoon erg enthousiast over kunnen worden. Het begin klinkt als DMA’S, daarna komt Oasis om de hoek, inclusief heerlijke Noel Gallagher-esque gitaarsolo vanaf 2:17. En veel meer valt er nog niet te vertellen over dit viertal, behalve dat ze nog geen label hebben, 558 Facebook-fans, dat het volume op 11 mag en verder moet je ook gewoon niet moeilijk doen, man. Madferit.
De vijf leden van Sun June komen uit alle uithoeken van de Verenigde Staten, maar ontmoeten elkaar in Texas. Vanuit Austin brengen ze sinds drie jaar met enige regelmaat singles uit. Na een eerste EP en in 2018 het debuut Years, is onlangs opvolger Somewhere uitgebracht.
Vergeleken met het debuut is er wat optimisme toegevoegd aan de ingetogen melancholie. De dream pop invloeden worden hier en daar voorzien van een dun laagje americana. Zelf noemen ze hun muziek regret pop. Een treffende benaming. Zeker als je hun teksten wat nader bestudeerd, waarin spijt en falen prominent aan de orde zijn.
Toch word ik er zelf vooral heel erg blij van. Omdat hun muziek klinkt als een ontluikende lente na een regenachtige winter. In liedje Seasons wordt dat treffend vormgegeven. Met teksten als “Driving down to New Orleans, spending all of my cigarettes” visualiseert de plaat de belofte dat we straks weer onderweg kunnen zijn. Naar Everywhere bijvoorbeeld.
Van begin tot eind is Somewhere enorm goed te verteren, maar de sleutel tot het album is het voortreffelijke Karen O, vernoemd naar de zangeres van Yeah Yeah Yeahs. Een liedje dat de plaat mooi samenvat.
Ben Cramer (niet die clown) maakt muziek onder de naam Old Sea Brigade. De in Nashville woonachtige singer-songwriter stuurde met liedje Day By Day een melodieus, ietwat donker liedje. Ook leuk om te noemen is dat Ben vorig jaar een EP uitbracht waarop hij vier liedjes samen met Luke Sital-Singh doet. En die combi snappen we wel. Het liedje is trouwens een shout-out naar de lang niet altijd eerlijke muziekindustrie. Amen.
“I think in the music industry, there’s sometimes this false narrative that there are certain ‘gatekeepers’ that dictate artists careers. It can be a fairly toxic notion, especially when you’re trying to get your foot in the door as a young artist. I got an email once from some music industry person telling me, ‘that’s how it works.’ That email, particularly the line, sparked the idea for the song. I wrote the song with my close friend and frequent collaborator, Henry Brill. It was one of the last songs I wrote for the record and in some ways felt like the missing piece.”
Tim Burgess, zanger van The Charlatans, lanceert het concept tijdens de eerste lockdown. Tim’s Listening Party. Het idee is simpel: samen tegelijkertijd naar muziek luisteren, thuis op de bank, terwijl de artiest in kwestie je op Twitter meeneemt door het album. Lied voor lied, tweet voor tweet.
Op 6 maart krijgen we de kans om samen met Steve Jansen te luisteren naar het in 1981 uitgekomen Tin Drum van Japan. Wat mij betreft een van de meest innovatieve albums van de jaren tachtig. Voor degenen die altijd op zoek zijn naar nieuwe muziek en daar ook daadwerkelijk voor openstaan, werkte Tin Drum in 1981 enorm verfrissend.
Jonas Carping komt uit Lund, Zweden en is alweer wat jaartjes independent musician, zoals dat zo mooi heet. Tot op heden bracht Jonas drie albums uit, die allen konden rekenen op “critical acclaim in the underground blogosphere”. Misschien horen wij daar wel bij? Anyway, we wilden liedje The Wire graag even met je delen. Klinkt als een akoestische Billy McCarthy (Augustines).
Ook goed om te weten is dat je Sigrid hoort op backing vocals en dat het liedje zal staan op The YLA Sessions, Jonas’ vierde langspeler die gepland staat voor halverwege deze maand.
Het eerste teken van leven van Chantal Acda tijdens de lockdown, was een kort online optreden vanuit huis via Instagram. Omdat ze het live spelen van muziek zo miste. Eind vorig jaar gevolgd door Wolfmother, haar eerste nieuwe single sinds het in 2019 uitgebrachte album Pūwawau. Het liedje kondigde haar 26 maart 2021 verschijnende nieuwe plaat Saturday Moon aan.
Afgelopen vrijdag kregen we met Disappear een tweede voorproefje. “A song about the grace we can find in some things we might have lost”, zoals ze het zelf in een tweet verwoordde. Het liedje is als een Radio Edit verkrijgbaar, maar de volledige versie verdient de voorkeur. Vanwege de heerlijke gitaarsolo van Rodriguez Vangama, die in deze versie alle ruimte krijgt. Opbouwend naar een climax, waarna langzaam de stekker uit het nummer lijkt te worden getrokken. Prachtig bedacht.
Op Disappear dragen ook Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low vocaal bij. Navraag leert dat zij op meerdere nummers van het nieuwe album mee zullen zingen. Sowieso kijk ik altijd uit naar nieuw werk van Chantal Acda, maar hierdoor zijn de verwachtingen nog hoger gespannen.
Steven Wilson is het toonbeeld van een artiest die constant in ontwikkeling is. Stilstand is achteruitgang. Gestart als individu met Porcupine Tree, later uitgebouwd tot volwaardige band. Ook dan altijd zoekend naar vernieuwing. In eerste instantie symfonisch met daarbij passende, lange composities. Uiteindelijk uitgegroeid naar meer compactheid, waarbij er ook ruimte is voor stevige gitaren. Na The Incident (2009) is de koek daar op en gaat Wilson solo verder.
Vervolgens worden elementen uit de jazz en fusion verkend, waarna hij in 2017 de plaat maakt waarvan je wist dat hij die ooit zou gaan maken: To The Bone. Niet alleen een verrassende, maar ook een verfrissende plaat. Op het snijvlak van pop en progressive rock.
Die lijn is verder doorgetrokken op het vorige week uitgekomen The Future Bites, waarbij de elementen uit de pop worden aangevuld met elektronica. Maar nog steeds herkenbaar als Steven Wilson. De melodie staat altijd centraal, incidenteel aangevuld met dat kenmerkende sausje van melancholie. Dit keer balancerend tussen extravagant en ingetogen.
In laatstgenoemde categorie valt afsluiter Count Of Unease op, dat nog het dichtst in de buurt komt van het geluid van Porcupine Tree. Het stuiterende Personal Shopper roept in de verte herinneringen op aan Voyage 34, een van zijn eerste releases. De delay op gitaar is nu vervangen door een sequencer.
De rest van de plaat bestaat uit allerlei elementen uit het muzikale DNA van Steven Wilson. Waar hij in het verleden met samenwerkingsverbanden als No-Man en Blackfield andere genres verkent, zijn deze stijlen nu allemaal vertegenwoordigd op The Future Bites. Hierdoor levert Steven Wilson een hem kenmerkende plaat op, die dwars door alle hokjes breekt waar je hem in zou willen positioneren.
Dit bericht verscheen eerder op Luistertips
Foto: Naama Kostiner
