Ergens in 2018, in Toronto, begon Alistair een bandje. Eentje die psych-rock, garage, shoegaze, dream-pop én een verhaal vermengt tot een wonderlijk stukje muziek. Wonderlijk als Something Else. Want dat heeft obscuriteit, snelheid, intensiteit, somberheid en een verslavende repetitiviteit (ook al is dat geen woord). Houden we van. Het fonkelnieuwe bandje van Alistair (Feather Weight) maakt gewoon direct jaarlijst-materiaal.
You’re fading out of view, you’re slipping out of mind
‘There’s a side of us we show to the world and the side that we don’t.’ Daar gaat Something Else dus over. En over de complexiteit van die twee dingen. Maar ook over je mentale gesteldheid en hoe dat van invloed is op je wereldbeeld. Eigenlijk hoopt Feather Weight met Something Else dat je eens nadenkt over bepaalde dingen. Echt nadenkt. En ook dat je even danst.
Maar dat hoeft niet natuurlijk.
Bootleg Rascal (uit Sydney) is geen onbekende op Gobsmag. Zo schreven we bijvoorbeeld al over liedje With You. Ze omschreven het als The Roots, Gorillaz, Kid Cudi en Massive Attack. Nieuwste liedje Tryin’ To Run is minstens net zo catchy. De vergelijking met Gorillaz, maar wellicht ook Broken Bells, daar kunnen we wel wat mee.
Als je niet stil kunt zitten, luister dan ook even naar liedje Get Over Myself, de A-kant van dubbele single Yin & Yang.
Het Canadese Close Talker is zo’n band die wij al lange tijd in de gaten houden. Al in 2015 voorspelden we in al onze jeugdige enthousiasme een “zonnige toekomst” voor het trio. Echt snoeihard doorgebroken zijn ze nog niet, maar misschien dat er iets gaat gebeuren met hun derde album dat 30 augustus a.s. verschijnt en luistert naar de naam How Do We Stay Here. Voorproefjes Half Past Nine, The Change It Brings en (meest recent) Pace kunnen in ieder geval al op onze goedkeuring rekenen.
23 oktober speelt de band in Utrecht (Tivoli) en 25 oktober in Zwolle (Hedon). Doe er je voordeel mee.
Met Bloody Mary heeft Parijzenaar Baptiste W. Hamon een van onze favoriete liedjes van z’n mooie, nieuwe plaat Soleil, Soleil Bleu voorzien van een videoclip. “Een liedje over twee eenzame zielen die elkaar ontmoeten in een café. Een perfect match, al dan niet vanwege het teveel drinken van Bloody Mary cocktails”, aldus de singer/songwriter die z’n muziek typeert als Americana chansons. Hij legt uit: “Het is enerzijds meer Frans, omdat de opnames gemaakt zijn in Frankrijk met Franse producers, en door het gebruik van drumcomputers ook moderner. Maar anderzijds is mijn muziek ook nog steeds erg folk en Amerikaans, omdat bijna alle nummers in de VS zijn geschreven tijdens mijn trips daar, en 90% van de muziek die ik recent beluisterd heb en me beïnvloed heeft Amerikaans is.”
Want zeg nou zelf, stilzitten op I Think She Lied is toch gewoon lastig? Een Gotye- / Paulo Nutini-achtig liedje. Of voor liefhebbers van Ben Lee, Ben Kweller en Ben Folds. Of andere songwriters die niet Ben heten.
De bio van Tiny Towers is trouwens ook heerlijk overzichtelijk:
He’s been in bands who dallied on the fringes of the music scene in the 2000s. A potted history:
- Formed a band at school aged 15
- Moved to London
- Played in all those places with sticky floors and toilet cubicles without doors
- Had his music played on Radio 1, 6 Music etc
- Got excited
- Got disappointed
- Moved home again
- Got married, had kids
- Now writes and produces in his home studio in the Shropshire countryside
Is er meer te zeggen? Wat ons betreft niet. Tijd om te luisteren!
Liefhebbers van Augustines en Billy McCarthy zijn we al jaren. En dat was een van de eerste dingen waar we aan moesten denken bij het horen van I Can’t Breathe van Ken Newman. Of zoals hij het zelf omschrijft: Leonard Cohen meets Bruce Springsteen. Wil je meer horen? Dan moet je helaas nog even wachten tot begin 2020. Dan valt de plaat op de mat.
Overigens, een meer dan eervolle vermelding voor het hart van Ken. Dat leggen we even uit. Een muzikanten leven is vaak geen vetpot. Maar het geld dan Ken verdient, geeft hij terug aan de community. Zo heeft hij o.a. een eigen stichting in het leven geroepen, Blanket The Homeless. Naam spreekt voor zicht, lijkt ons. Dus het minste wat wij kunnen doen is even 3 minuten de tijd nemen om naar zijn prachtige liedje te luisteren.
Muzikaal gezien gaat het lekker met Christof van der Ven, de in Londen woonachtige Nederlandse singer/songwriter waar we begin 2018 al eerder met veel lof over schreven. (In het kort: verhuist naar Ierland, wordt sessie- en tourmuzikant bij Bear’s Den, doet als solo-artiest support shows voor oa The Staves, Joan As Police Woman en Lisa Hannigan, levert in 2018 met Empty Handed een mooie plaat af met jubelrecensies in onder andere Volkskrant en OOR).
Op 6 september verschijnt You Were The Place, een nieuwe plaat waarop Christof de pijn en frustratie over het verloren gaan van een prille liefde heeft proberen te verweken. De nummers zijn geschreven vanuit verschillende perspectieven, waaronder die van vrienden, familie, collega’s en hemzelf.
Drie voorproefjes zijn al te vinden in de streamingdiensten: Bravais Arc, A Darker Light en (meest recent) Lucky, een breekbaar, melodieus en warm georkestreerd luisterliedje met een prachtige in reverb gedrenkte vibrafoon en dromerige harp. Christof toog naar de legendarische RAK-studio in Londen en maakte daar onderstaande live video van het liedje, samen met de muzikanten die ook aan het album hebben meegewerkt en werkzaam zijn voor bands als Bear’s Den, Villagers, Matthew & The Atlas en This Is The Kit. How lucky are we, indeed.
Op 28 september 2019 wordt het nieuwe album van Christof van der Ven gepresenteerd in Utrecht (EKKO), de enige live-show in Nederland.
