Waarom? Nou, omdat het een primadebima liedje is! Een liedje dat we overigens terugvinden om ook prima plaat Dusk. En heel meer vinden we online niet over ze, geen (Facebook) bio. Maakt ook niet uit, dan laten we de muziek gewoon spreken.
Gobsmag Posts
Dat we fan zijn van David Ramirez, dat wisten jullie al. Briljante singer songwriter uit Texas. Om zijn naam terug te zien bij liedje Blue Magnolia van Electrophunck werkte dan ook als clickbait. En wat bleek, David neemt de vocals voor zijn rekening. We are in love!
Electrophunck in trouwens Jason Robert Burt, ook uit Texas. Hij werkte al met grootheden als John Mayer en Leon Bridges. Voor zijn nieuwe plaat heeft hij liedjes geschreven voor artiesten met wie hij de samenwerking is aangegaan. In dit geval dus met Ramirez. En man, dat resultaat mag er zijn!
A reflective sing-along from Boston’s Grain Thief. Daar moesten we het mee doen. Nou, vooruit. Liedje Lonesome Highway maakte echter wel indruk. Mooi verhalend, als in de beste Americana, en een meer dan prima catchy country vibe. Inclusief viool. Wil je meer? Zet dan de plaat Stardust Lodge eens op. Daar vind je tien extra kadootjes.
Mathrock noemen ze het dan. Maar wij doen natuurlijk niet aan etiketjes die wij niet zelf hebben bedacht. En Static Masks heeft zo’n plakkertje of labeltje ook helemaal niet nodig. Dust is namelijk zo’n nummer waarvoor jij ongetwijfeld een eigen hokje hebt. Zo’n song waarin jij invloeden van bands hoort die ons compleet ontgaan. Dat is goed, dat is prima. Want Dust klinkt op zijn best als je hem onbevooroordeeld hoort.
De band Static Masks is alleen nogal omgeven door mist. Of stof. Niet veel te vinden. Alleen platenmaatschappij Strange Daisy schijnt te weten wie achter de maskers schuil gaan. In ieder geval Pat Bailey, want uit zijn solo-project is de band ontstaan. Gepokt en gemazeld door gebroken dromen en muzikale mislukkingen in New Orleans, zocht hij in San Francisco naar iets nieuws. En dat vond hij, oh ironie, bij een voormalig bandlid.
Kort verhaal extra kort; ze schreven liedjes. Mooie liedjes. Liedjes waar je een beetje aandacht aan moet besteden. Maar dankzij die spannende drums en die flagrante riffs gaat dat eigenlijk vanzelf.
The Calicos wist in 2018 de jury van Humo’s Rockrally dusdanig te overtuigen met hun Americana-/indierock sound (denk Neil Young, The War On Drugs, Wilco, The Eagles) dat het zestal met de eindzege in die befaamde bandwedstrijd terug naar Antwerpen reed. Daar ging de band aan de slag met het opnemen (en uitbrengen) van nummers die ongetwijfeld uiteindelijk zullen leiden tot een debuutalbum (of EP) waar menig muziekliefhebber al naar uitkijkt.
Want dat er een mooie toekomst voor The Calicos in het verschiet ligt, blijkt wel uit het officieel pas morgen uitkomende ‘Runaway Kid‘. Een prima track (War On Drugs meets Ryan Adams) mét gitaarsolo. U begrijpt: houd ze in de gaten.
Live zien:
8 april: Muziekgieterij in Maastricht
7 mei: TivoliVredenburg in Utrecht (support The Delines)
30 mei: Gebouw-T in Bergen Op Zoom
Muzikanten zijn artistieke en creatieve mensen, no doubt. Maar een liedje vanuit het perspectief van Vincent van Gogh, dat hadden we nog niet eerder gezien en gehoord. Totdat Dear Theo van S.S. Odyssey voorbij kwam. Theo, zal je zeggen? Ja, Theo was de jongere broer van Vincent. En Theo kreeg gedurende zijn leven ruim 900 brieven van zijn oudere broer. En exact die brieven vormden de inspiratie voor dit liedje.
Wat we krijgen is een prachtig liedje, kan ook haast niet anders met zulke inspiratie. Liefhebbers van Lord Huron en Villagers zitten goed!
The Kevin Conness Band, is tof. Het bewijs? Liedje Ain’t No Proof. Pun intended. De heren komen uit San Francisco en laten zich door verschillende dingen beinvloeden. De wereld, de klok die door blijft tikken, maar ook de persoonlijke ervaringen van frontman Kevin Conness, die bijna zijn leven verloor in een long boarding ongeluk. We vinden het liedje trouwens op EP’tje What Now. Dus als je even een kwartiertje hebt, slinger hem aan!
Zeker als je van relaxte gitaren (die zelfs wat jazzy aandoen) houdt.
Away With Birds is de nieuwe band van broers John en Pat Carrie. Van John Carrie kenden we al een paar prachtige singer/songwriterplaten (met Moor Green, maar ook solo), dus interesse voor deze nieuwe samenwerking was er meteen. De gebroeders Carrie namen het onlangs verschenen titelloze debuutalbum bijzonder low-key op: in een take op een zolderkamer. Misschien wel het mooiste liedje van deze breekbare, akoestische plaat is Boat By The River, dat zowel aan Neil Young als Nick Drake doet denken (die fluit!). Prachtig.
