Man, dat kan zo een stadion in. Dat was onze eerste gedachte bij het horen van Ancestors van The BrightSlide. Deed ons denken aan The Lumineers, Amber Run, Keane en misschien zelfs een beetje Kodaline. Tot op heden zijn er slechts 4 nummers uit, maar daar gaat ongetwijfeld verandering in komen. We keep you posted!
Gobsmag Posts
Fingerpicking gitaar en een laid-back stem. Dat zijn zo’n beetje de ingrediënten voor Diamond In Her Eye van Brian Bayer-Larson. De track verscheen stiekem al in 2017, op album Time To Go Home. Maar, Brian is bezig met een tweede album. Zie dit liedje dus als opwarmertje. En als het een opmaat is, dan kunnen we een plaat vol folkie songs verwachten. Voor liefhebbers van helden als James Taylor.
Onlangs verscheen met Singing To Strangers een prima nieuwe plaat van de Italiaanse Engelsman Jack Savoretti. En met prima bedoelen we: “Jack Savoretti scores his first Number 1 on the Official Albums Chart“. Prijsnummer van die plaat is wat ons betreft het epische Going Home. Beheerst begin op de piano en dan toewerken naar een waanzinnige laatste minuut waar je omver wordt geblazen door zowel toeters als die heerlijk rauwe stem van Savoretti (die ons wederom doet denken aan die van Paolo Nutini). Ook fijn: rond 2:45 als Joe Cocker ineens lijkt opgestaan (dat orgeltje, die uithaal). Heerlijk dit.
Jack Savoretti speelt 1 mei in Amsterdam (de Melkweg)
Luke De-Sciscio, dat klinkt Italiaans. Maar volgens zijn bio’tje komt hij echt uit Engeland. En afgaande op liedje R.O.B.Y.N.komt hij regelrecht uit de hemel. Want man, die stem. Zo ontzettend mooi. Ergens tussen Jeff Buckley, Anthon Hegarty en Cancer. En een verhalend liedje zoals bijvoorbeeld Vikesh Kapoor dat ook zo prachtig kan. Het wachten is nu op Good Bye Folk Boy, de plaat waar dit te gekke liedje op zal verschijnen.
IJsland staat natuurlijk bekend om de muziek. Sigur Ros, Asgeir etc. Daar hoort een bepaalde sfeer bij. Bij het horen van liedje Exile van Pale Moon dachten we in eerste instantie niet aan IJsland. Toch is het zo. Een psychedelic indie band noemen ze zichzelf. Beïnvloed door Beach Boys, Fleetwood Mac en The Doors. Een dikke vette aanrader, zo op de drempel van het weekend.
Het kan zijn dat je nog niet gehoord hebt van Levin Goes Lightly. Omdat je niet Duits bent bijvoorbeeld. Of omdat je niet luistert naar de BBC-radioshow van Iggy Pop waarin hij een cover van Nightclubbing draaide die Levin (Stadler) gemaakt heeft. Of omdat je niet alle releases van Trentemøller kunt bijhouden en dus die ene verzamelalbum (met het nummer 1989 van Levin) hebt gemist. Dat nemen we dus ook niemand kwalijk.
Wat Levin hier te bieden heeft is een voorproefje van zijn gelijknamige album dat in april verschijnt: Nackt. En dat heeft de fascinerende koelte van, zeg, Ziggy Stardust en het hypnotiserende van, zeg, Depeche Mode. Concreet wordt het nergens, maar de zinnen zijn onverminderd mooi. Ook in het Duits. Juist in het Duits. Misschien ligt daar ook wel de kracht van Levin Goes Lightly: de ogenschijnlijke hardheid van die taal voor zachte woorden.
Keine Angst
Du bist nicht nackt
Nur ungeschminkt
Lo-fi-psychedelische-synthesizer-pop. Misschien is dat de juiste omschrijving. Maar wir denken, dass alles gut ist. Bepaal het zelf maar. Het is in ieder geval onderkoeld lekker. Zoals Duitse muziek hoort te zijn.
Zo’n drie jaar geleden dropte Swimming Tapes, uit Londen, een eerste single. Daarna volgden twee ep’tjes en nog een paar singles, waarvan Passing Ships zowel gloedje nieuw als een tweede voorproefje, na het eveneens sterke Pyrenees, van een 24 mei verschijnende debuutplaat genaamd Morningside is. Sterker nog, Passing Ships zal de opener van dat schijfje zijn. Jawel, u hoort het hier allemaal als eerste.
Wij vielen meteen voor hun sound, dat in het verlengde ligt van een classic indie rockband als Teenage Fanclub (overigens ook onlangs een prima single uitgebracht – Everything Is Falling Apart) en ook wel doet denken aan Real Estate. Melodieuze gitaren en een relaxte vibe dus. Kom maar op met dat debuut.
Wat nou als The Strokes en The Growlers een kind zouden baren? Dat kan natuurlijk niet, maar dat is wel waar The Vices mee adverteert. En best wel terecht. Daarbij horen we ook nog een gezonde dosis vroege Arctic Monkeys, of niet dan? Hoe dan ook: liedje So It Goes klinkt super catchy. Zou overigens best kunnen dat je ze al eens hebt gezien, bijvoorbeeld op Eurosonic. Of gewoon omdat je Floris, Mathijs of Simon kent. The Vices is namelijk gewoon Nederlands! Op naar een plaat!
