Tag: <span>The Cure</span>

Het debuutalbum The First Flower (1985) van het Britse Play Dead zorgt begin jaren tachtig voor heel wat opwinding bij liefhebbers van postpunk. Waar tijdgenoten als New Order en The Cure op dat moment de grenzen van het genre proberen op te rekken door aspecten uit de dance en de pop aan het klankenpalet toe te voegen, kiest Play Dead voor een andere weg.

De band uit Oxford integreert elementen uit de metal in hun muziek en voegt daar een vleugje gothic aan toe. Alle kenmerken van postpunk zijn ook aanwezig. Denk aan roffelende drumpatronen en pompende bassen, die een duister fundament neerleggen voor de onheilspellende vocalen van Rob Hickson.

Uit de vergetelheid

Als Winning van The Sound wordt gedraaid op KINK, denkt hij weer terug aan het moment dat hij de band voor het eerst hoort. Op een herfstachtige avond in 1982 neemt hij de uitzending van het concert op, dat ze eerder dat jaar in Arnhem hebben gegeven. Het is in de periode dat zijn cassetterecorder overuren maakt. Dankzij nummers als Missiles, Sense Of Purpose en Contact The Fact is hij meteen verkocht. Niet lang erna worden zowel de albums Jeopardy (1980) als From The Lions Mouth (1981) aangeschaft.

De afgelopen twee decennia worden gekenmerkt door een revival van de New Wave. Luister maar eens naar bands als Savages, Interpol en Whispering Sons. In recensies wordt deze nieuwe lichting vaak vergeleken met Joy Division, The Comsat Angels en The Cure. The Sound wordt bijna nooit genoemd. En dat terwijl deze Engelse band een typisch product is van de Post-Punk uit de jaren tachtig. Ze zijn in die periode wereldberoemd in Nederland, wat ertoe leidt dat ze aan mogen treden op het vermaarde No Nukes Festival.

In thuisland Engeland worden ze alleen maar argwanend bekeken. The Sound is de zoveelste hype, die qua gitaarwerk ook nog eens veel te veel op U2 lijkt. Een vergelijking die helemaal mank gaat.

In 1999 maakt zanger zanger Adrian Borland een eind aan zijn leven. Pas daarna krijgt de band de erkenning die ze verdient. Het oude materiaal wordt eindelijk op CD uitgebracht en de critici vragen zich massaal af hoe het toch komt dat ze The Sound zo over het hoofd hebben kunnen zien.

From The Lions Mouth is hun sleutelalbum. De muziek bevat een soort van gecontroleerde somberheid, die goed aansluit bij de tijdsgeest van dat moment. Een klassieker, die het verdient om aan de vergetelheid ontrukt te worden.

I was gonna drown
Then I started swimming
I was going down
Then I started winning
Winning!

Bekijk deze video op YouTube.

Uit de vergetelheid

‘Dear Erwan. It’s a pity the video clip got postponed again, but real music lovers can do without.’ En dus gooide Somehow (Erwan Pépiot) zijn nieuwe single openbaar op Soundcloud, voor ons, voor jou, voor de wereld en daar zijn we heel blij mee. Want There’s a Riot Coming klinkt verdraait goed. Net als de rest van het album Low Tide dat eind vorig jaar verscheen. Net als eerder werk dat in 2017 verscheen.

En net als toen denken we ook nu weer aan de stem van Ian Curtis, de bas van Peter Hook, de dualiteit van The Cure, de diversiteit van Belle & Sebastian en Morrissey in het algemeen. Maar toch is het meer dan toen écht Somehow. Zijn teksten waren dat altijd al; soms surrealistisch, veelal romantisch en bijkans een beetje somber.

No I can’t tell for sure
If there’s a riot coming along
I wish I could tell, tell, tell
I could tell you now
What’s wrong and what’s going on

Verandering en revolutie; daar gaat het op Low Tide over. Alle nuance lijkt zich tegenwoordig terug te trekken. Niemand weet wat er komt. Ook Somehow niet. Maar hij zingt er prachtig over.

Nieuwe muziek

Kun je nog onderscheidend zijn in het populaire bedroomindiepop-genre? Dat denken we niet. Maar je kunt er natuurlijk wel gewoon goed in zijn. Met lekkere liedjes en zo. En dat is precies wat Far Caspian laat horen. Ook met Conversations. De band uit Leeds bracht vorig jaar het debuut ep’tje Between Days uit en dat werd een ‘collection of catchy lo-fi gems’ genoemd. Die gingen vooral over ‘vast zitten en geen idee hebben hoe los te komen’. Op de binnenkort te verschijnen opvolger zal het gaan over ‘uitbreken’ en ‘vieren dat ze nog maar 20 zijn’.

Dus is Conversations minder ‘melanjolly’ (hebben ze zelf bedacht) en iets zonniger. Niet dat die zon nu plots fel schijnt of zo. Dat doet het nooit in een slaapkamer. Maar Conversations is wél als een flardje wind op een veel te hete dag: het kan allemaal even tegen zitten, maar neem het zoals het is. En geniet van de dingen die wel oké zijn. Zoiets.

Nieuwe muziek

Ja. Eenzaamheid. De bandleden van Team Picture hadden eigenlijk nooit echt stilgestaan bij de tekst die Clone You had gekregen. Maar toen het artworkmannetje terugkwam met zijn voorstellen werd het pas duidelijk. Isolatie. Alleen zijn. Clone You ademt die desolate sfeer van eenzaamheid. Een verlangen naar het zijn bij iemand, zo sterk, dat klonen wellicht de enige optie is.

Almost kissed you on the grass, I wanted to (I wanted to)
Got my hands on your drinking glass, I’m cloning you
I wanted to (I wanted to)

Clone You werd al geschreven in de begindagen van de band uit Leeds. Als een soort experiment. Om te kijken of ze ook anders kunnen klinken dan een alt-rock band (wat ze uiteindelijk wel gewoon geworden zijn). En nu is de tijd rijp om hem naar buiten te brengen. Dat is een goede keus. Deze slow burner is misschien wel het beste dat ze tot nu toe gebracht hebben. Het blijft namelijk plakken tot het eind.

Nieuwe muziek

Image, zo heet de op 19 oktober verschijnende debuutplaat van de Brusselse post-punkband Whispering Sons. Met ‘Alone‘, dat gaat over de neiging om bewust afstand te creëren tussen jezelf en je omgeving, is een nieuw voorproefje verschenen. Net als op het eerder uitgebrachte (en eveneens heel toffe) ‘Waste‘ zijn bands als Joy Division en The Cure nooit ver weg. Duister en dreigend, spannend en opwindend.

Voorafgaand aan Image bracht Whispering Sons de EP Endless Party (2015) en de 7 inches ‘Performance/Strange Identities’ (2016) en ‘White Noise’ (2017) uit. Na het winnen van Humo’s Rock Rally in 2016, Belgiës meest prestigieuze rockconcours, tourde de band uitvoerig door Europa, waardoor ze een sterke live-reputatie en aanhang hebben uitgebouwd.

Whispering Sons live zien:
19 oktober – Left of the Dial Rotterdam
22 oktober – Dutch Design Week, Eindhoven
25 oktober – Paard van Troje, Den Haag (support Gang of Four)
31 oktober – Sugarfactory Amsterdam

Nieuwe muziek

Uit Nashville komt het geluid van Palm Ghosts. Geen country zoals de plaatsnaam stereotiep doet vermoeden, maar we horen vooral 80’s New Wave invloeden op het nieuwe album Architecture. Dat weet de band ook, en de leden maken er dan ook geen geheim van dat er werk van Cocteau Twins, Peter Gabriel, Dead Can Dance, New Order en The Cure in hun platenkast staat.

Brein achter Palm Ghosts is songwriter / producer Joseph Lekkas. In 2013 begon hij de band, in Philadelphia. Uit noodzaak: hij ontdekte dat creatief bezig zijn met muziek hem door een zware periode van depressiviteit en angsten zou helpen. Een winter lang werkt hij aan een titelloos debuutalbum, dat verscheen in 2013 dat hij zelf omschreef als “sun-damaged American music”. In 2015 vertrok hij naar Nashville en bouwde daar een huisstudio waar hij Greenland (2017) en nieuwe plaat Architecture opnam.

Waar het eerdere werk gelabeled kon worden als lo-fi indie folk / dreamy pop, overheerst op Architecture een donkere post punk sound. Dus: veel gitaarlagen, synthesizers en drumcomputers. Lekkas vertelt: “I try to combine the things I love the most about early 80s music. The eccentricity of bands like XTC, The lush waves of sonic bliss from the early 4AD bands and The Cure, The dark dance music of Factory Records and the worldliness and adventurous palate of an artist like Peter Gabriel.”

Toch is Architecture geen nostalgische We Love The 80’s verzamelaar geworden, hoort ook Lekkas: “Perhaps it is the male / female co-lead vocals, two completely different voices that blend in a unique way. The lyrics mostly deal with things I sadly know a thing or two about… depression and anxiety. the dissolution of love , but there are also some political nods to modern america and war.”

Prima single ‘Winter In Love’ gaat over het verdwijnen van liefde en verdwalen in de sneeuw, dat zich goed liet vertalen naar een geanimeerde videoclip. “Because I could utilize negative space in an interesting way,” aldus regisseur Nathan Morrow. “The video obviously portrays a relationship but I decided to leave a lot of the details open ended.”

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Uit Denemarken: Mount Rushmore Safari. 25 september verscheen met Songs For ones Who Break een nieuwe plaat en niet alleen is Minute We Decide de geweldige opener, het is ook de nieuwste single.

Songs For ones Who Break is de opvolger van het in 2013 en enkel in Duitsland en Scandinavië verschenen debuut Elba Met single John Wayne scoorden ze in die regio ook veel airplay en vele optredens. Ook tourtjes met The 1975, The Kissaway Trail en The Broken Beats staan inmiddels in het dagboek van Mount Rushmore Safari.

Volgens het persbericht heeft de band met Songs For Ones Who Break zijn ware vorm gevonden met minder elektronica en meer traditionele rock. En dat is fijn, zeker voor ons luisteraars.


Nieuwe muziek