Auteur: <span>Bas</span>

Het duurde heel eventjes voordat we er aan begonnen, maar inmiddels zitten we middenin Blood Moon, het nieuwe album van Australier M. Craft. Tegenwoordig woont hij trouwens in Londen, maar dat terzijde. Waar het om gaat is dat M. Craft prachtige muziek maakt. Op die plaat staan de piano en stem centraal. Dat kun je saai noemen, wij noemen het te gek. Die sfeer, dat kunnen maar weinig muzikanten. Maar als je toch namen moet noemen: Bon Iver, Nick Drake, James Vincent McMorrow en Damien Jurado.

Kortom, kwaliteit. Wat superlatieven, voor uw uitgeknipt: “One of the most exquisite soul-searching odysseys of this or any other year” (MOJO), “Blood Moon stands alone as a perfectly judged synthesis of conventional songwriting skills and detailed, cinematic music that revels in the silence between the notes. Superb.” (The Guardian).

Kunnen we je nog meer vertellen? Natuurlijk. De plaat verschijnt op Heavenly Recordings en werd geboren in een hut aan de rand van de Mojave Desert. Het is misschien wat cliché, maar de mooiste platen lijken toch altijd uit die hutjes te komen (denk maar aan Bon Iver of The Deep Dark Woods). Anyway, genoeg geluld, tijd om te luisteren en de ogen te sluiten. In dit geval luisteren we naar single Chemical Trails. Maar luister vooral de hele plaat. Trust us.


Nieuwe muziek

Het was ruim 2,5 jaar geleden één van de eerste posts op Gobsmag: Wunderkind van Blaenavon. Reden daarvoor was de toen nieuwe Koso EP en gig op Eurosonic. We noemden deze drie jonge gasten toen een mix tussen Jeff Buckley en Foals, maar erg veel materiaal was er toen nog niet. Inmiddels zijn we een tijdje verder en is de band eindelijk bezig met haar debuutplaat.

Ondanks de geweldige start, lag Blaenavon al snel een tijdje op z’n gat. De heren zaten namelijk nog op school en voor een paar maanden stond alles in teken van examens. Aan onze collega’s van DIY vertellen ze:

“We were so not used to being in a band anymore. It felt like we started fresh. We went away for ages, wrote all our songs again, made sure we could play properly. Then we felt like we had a good collection.

Deze plaat heeft nog geen naam en moet nog officieel aangekondigd worden, maar er is al wel een liedje: Let’s Pray. En dat liedje verdient het wat ons betreft om weer op het scorebord terecht te komen. We draaien het hier namelijk al een tijdje vrij vaak. Waarom? Nou bijvoorbeeld door de catchy gitaarhook aan het begin en de nog steeds fragiele stem van frontman Ben Gregory.

Precies, wij kijken uit naar die plaat.


Nieuwe muziek

Gobsmag heeft een hoop vrienden. Althans, dat houden we onszelf voor. Anyway, een daarvan tipte ons vorige week iets tof. In de persoon van BELLA FIGURA. Om preciezer te zijn in de personen van Justin Gartry, Oli Morgan en Jack Morford. Alledrie afkomstig uit London. BELLA FIGURA is inmiddels toe aan haar derde EP’tje, en die zijn stuk voor stuk erg fijn.

Neem nou Forever Lost (verkrijgbaar vanaf april jl.). Opener ‘Didn’t Love You’ klinkt als Israel Nash of Sparklehorse. Serieuze songwriting dus, gecombineerd met prima gitaren en een donkere stem. Wij zijn ingepakt. Kortom, alle ingrediënten voor een toffe carrière zijn er, volgens ons. En het is ook nog eens een sympathieke vent. Hij bedankte onze Gobsmag-vriend in kwestie namelijk persoonlijk voor het delen van een van zijn liedjes op Facebook. Klasse.

Oh, er zijn natuurlijk nog meer voortekenen voor succes, naast onze support (ahum). Wat quotes: “Darkly beautiful.. Deserves to be sung by crowds all over the country,” aldus Listen With Monger. Of wat Sofar Sounds zegt: “Wonderful music. People will definitely talk about this band,” En als klap op de vuurpijl: “Superb. Neil Young would be proud.” Was getekend, NME.

Maar nu eerst tijd voor onze favoriet van de plaat, Demon in the Dark.


 

 

 

Nieuwe muziek

Vandaag even iets kleins tussendoor. Daarmee willen we geen afbreuk doen aan het liedje, zeker niet. Het is namelijk een prachtig liedje, maar wel kort. 1 minuut 35 om precies te zijn. Maar wat goed is, is goed. We hebben het over Little Strand of Moon van het Texaanse duo Mountain Natives.

Mountain Natives is het verhaal van Philip Pappas en zijn vrouw, Loren. Philip ging, na afstuderen, een mooie carrière in de natuurkunde tegemoet. Maar dit, en dat kunnen wij ons voorstellen, was nooit echt zijn passie. Je raadt het al, die passie was muziek. Hij zegde zijn baan op, kwam zijn toekomstige vrouw tegen en… werd gediagnosticeerd met kanker. Wonder boven wonder overleefde hij het. Dit was het teken om volledig te gaan voor een carrière in de muziek. Daarover zeggen ze zelf:

The music that was produced by Philip and Loren was not from a place of wallowing in the doubt of life or death. These “Essential” songs were born from a place of hope and gratitude. That hope is impressed on not just the ears but the heart of the listener. Hope for the miraculous. Philip and Loren want you to believe in the hope that the impossible is possible. Mountains of adversity can be thrown into the sea.

Mooi verhaal dus. En mooie liedjes. Meerstemmig, en duidelijk afkomstig uit Texas. We horen wat First Aid Kit en The Head and the Heart. Little Strand of Moon gaat over het Midden Oosten en paarden:

We wrote this song because we received a voicemail of a friend who had just divorced and was moving to the Middle East to raise horses and she wanted us to sing her a lullaby. We were driving in the car at the time and we just started singing.


Nieuwe muziek

Dat Water Liars een fijne band is, dat vertelden we je al in 2014, in mei om precies te zijn. Liedje Bird of Song kreeg toen onze handen op elkaar, en nog steeds eigenlijk, met een dikke 8.5. Verantwoordelijk voor dat kippenvel was Justin Peter Kinkel-Schuster. Dat is een hele mond vol, en tevens de frontman van Water Liars.

En laat deze zelfde Justin Peter Kinkel-Schuster nu ook solo onderweg zijn. Naar het Zuiden, welteverstaan. Headed South is namelijk de eerste single van een in september te verschijnen solo-plaat. Wat je kunt verwachten? Nou, een hoop Water Liars natuurlijk, maar ook wat van Jason Molina en Will Johnson. En de verwachtingen zijn hier extra hoog gespannen omdat de plaat verschijnt op het legendarisch Fat Possum label uit Mississippi dat oa AA Bondy en The Districts op het roster heeft staan, en in het verleden namen als Al Green en R.L. Burnside.

Toch nog even terug naar Water Liars. Veel tracks zijn tweestemmig. Naast onze Justin Peter Kinkel-Schuster (we kunnen het niet laten) zingt ook Andrew Bryant namelijk een prima ‘moppie’. En ook hij doet af en toe wat solo. Maar dat had je natuurlijk al bij ons kunnen lezen.

Afijn, die lui van Water Liars zijn gewoon primadebima muzikanten.

Nieuwe muziek

Laten we het eens over Frankrijk hebben. Over chansons welteverstaan. Dan is onze zuiderbuur Jacques Brel natuurlijk een van de eerste namen die je te binnen schiet. Zo ook hier. Natuurlijk zijn er nog honderden chansonniers op te noemen. Maar een Fransman die anno 2016 in Nashville een plaat vol met Americana-achtige chansons opneemt, dat is tamelijk uniek (vinden wij). Baptiste W. Hamon deed het echter.

Die plaat heet L’Insouciance en staat vol met prachtige liedjes. We verstaan er geen klap van, maar dat mag de pret niet drukken. We voelen de emotie.

Wat te denken van een ode aan Townes van Zandt (Van Zandt)? Ons lievelingsliedje is echter Comme La Vie Est Belle. Misschien omdat er een stukje Engelstalig in zit, maar waarschijnlijk gewoon omdat het ons volledig inpakt. Oh, dat Engelse stukje staat overigens op naam van Will Oldham. Juist, aka Bonnie Prince Billy.

Omdat we geen Frans spreken is het overigens tamelijk ingewikkeld om iets meer over dit talent te vinden op het interweb. Wel lazen we dat de plaat werd opgenomen in Nashville. En met de goedkeuring van Bonnie Prince Billy op zak moet het dus wel goedkomen. Wij vinden het in ieder geval prachtig.


Nieuwe muziek

Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleode IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.

En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.

Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.


Nieuwe muziek

Het is wellicht geen verrassing dat The National eigenlijk onze favoriete band aller tijden is. Daar kunnen we uren over praten, maar dat gaan we niet doen. Waar we wel even over willen praten is over The Young Folk. Daar maakte je 1,5 jaar geleden kennis mee op Gobsmag. We noemden ze toen een mix tussen Mumford & Sons, The Villagers en Noah and the Whale. Juist, een zomerse bedoeling.

Die hitgevoelige kant van ze is nog steeds aanwezig op het dit jaar verschenen album First Sign of Morning. Die plaat is echter iets te Mumford-achtig voor ons. We waren dan ook aangenaam verrast toen England in onze mailbox verscheen. Juist, een cover van The National. De paniek sloeg direct toe bij Harm. Zou de track verkracht worden door banjo’s? We verzamelden onze moed en knalden de track toch aan. En eerlijk is eerlijk, de boys van The Young Folk hebben een prima cover afgeleverd. Kan natuurlijk niet niet tippen aan het origineel, maar hé, dat is geen schande.

En het wordt maar weer eens duidelijk wat een prachtig liedje England is.


Nieuwe muziek