Auteur: <span>Bas</span>

“Gobsmag houdt van crossovers. Douglas Dare, een 22-jarige Britse singer-songwriter is volgens ons een perfecte mix tussen Perfume Genius, James Blake en Rufus Wainwright.” Dit schreven we ruim 2 jaar geleden over Douglas Dare. Aanleiding daarvoor was de fantastische plaat, Whelm.

Het heeft even geduurd, maar er is weer nieuws omtrent Douglas Dare. Op 14 oktober verschijnt met Aforger de langverwachte opvolger. Wij omcirkelen ‘m alvast in onze agenda! Lang wachten? Ja, nogal. Het is dan ook fijn dat Douglas alvast een liedje online gooide, Doublethink. En omdat we dat weer een prachtig liedje vinden, gooien wij hem op ons scorebord.

Iets minder James Blake dit keer, nog steeds die hele breekbare stem. En nog steeds die prachtige piano. Dan is het ook geen verrassing dat de plaat uitkomt op Erased Tapes Records. Juist, het label van die andere pianovirtuoos Nils Frahm. Kortom: trakteer jezelf op wat moois.


Nieuwe muziek

To whom it may concern.” Zo begon de mail van Canadees Ben Meyerson. Dat waren wij dus, in dit geval. De mail gaat verder: “I’m a songwriter who currently splits his time between Canada and the United States. I’m working my way up to the release of a group of folk songs called “Euhemerism EP,” which chart a personalized mythic narrative. Euhemerism is the belief that mythology is the elevation and embellishment of history — the exaggeration of real people and events.”

Wat dat precies betekent, dat weten we niet. We waren echter wel geïntrigeerd. Dus knalden we liedje Drought maar aan. En wat bleek: een meer dan prima track. Singer-song in the spirit van Bobby D. We horen ook een klein beetje Tallest Man On Earth. En dit liedje zou zomaar ook door iemand als Charlie Parr gemaakt kunnen zijn. Kortom: fraai werk van Ben Meyerson.

Mocht je nou meer willen horen, dan kan dat. Euhemerism EP staat namelijk volledig op Bandcamp. Op Spotify is het nog even wachten. Wordt aan gewerkt.

Nieuwe muziek

“A festival-ready rollicking strummer”, zo introduceerde Bullhorn Publicity (een fijn PR bureau met o.a. Thomas Jacob Jr, the Delta Saints en The Black Cadillacs in stal) hun nieuwe aanwinst Birdtalker.

Birdtalker komt uit Nashville. Maar verwacht geen country, geen snik en geen whiskey. Nee, de vier heren en één dame maken muziek die in het straatje van The Lumineers en The Head and the Heart past. Luister maar eens naar single Graveclothes. Wij konden er in ieder geval lastig stil op blijven zitten.

Heel veel meer kunnen we eigenlijk niet vertellen over Birdtalker. Maar soms hoeft dat ook niet, dan spreekt de muziek voor zich.


Nieuwe muziek

Een jaartje of 2 geleden tipten we je Lonesome Shack. Je weet wel, die band die “post-WWII electric country blues with a new approach to boogie” claimt te maken. Vorige plaat More Primitive is hier inmiddels grijs gedraaid, we droomden namelijk regelmatig wat middagje weg richting het zuiden van Amerika. Onze gedachten gingen hierbij langs helden als Muddy Waters, Robert Johnson en Mississippi John Hurt.

Inmiddels is er met The Switcher een nieuwe plaat. En die plaat gaat gewoon door waar de vorige ophield. Bewijs daarvan is de meest recente single, True Vine. Die is gewoon weer te gek (vinden wij). Old skool blues, met ook een vleugje The Doors. Nu maar hopen dat de band wat gaat doen aan deze kant van de plas.


Nieuwe muziek

Bij het horen van de naam Øllebirde dachten wij aan een of andere voetbalclub uit de lagere klassen van pak ‘m beet Zweden of Denemarken. Ze stelden zich echter voor als band. Uit Frankrijk, welteverstaan. Wat ze er nog bij zeiden? Denk aan The XX en London Grammar en Daughter. Je snapt het, wij enthousiast.

Bij het luisteren van eerste (en tot nu toe enige) single Trouble riepen we gezamenlijk: RHODES! Daar doet het ons namelijk aan denken. En aan London Grammar en Daughter natuurlijk. En heel misschien ook wel een klein beetje Mister & Mississippi, chauvinistisch als we zijn.

Het drietal werkt op dit moment overigens aan een debuutplaat. Needless to say, we houden je op de hoogte. Tot die tijd veel plezier met Trouble.


Nieuwe muziek

Niet geschoten is altijd mis, moeten de mannen van het Engelse Black Severn hebben gedacht toen ze single ‘Seven‘ opstuurden. Of we even wilden luisteren. Sure! En wat bleek? Klinkt te gek dus.

We vinden de track wel een beetje in de categorie Rob Klerkx & the Secret vallen. Precies: psychedelisch, akoestisch en onheilspellend. Mensen die van Jonathan Wilson houden zitten dan ook goed. Maar: we horen ook wel een klein beetje James Blake (die intro) en The Heavy (stampen!). Je snapt het, Black Severn laat zich niet makkelijk samenvatten. Maar is dat niet juist de charme? Voor ons wel in ieder geval.

Dus maak 7 minuut 13 vrij in je agenda en laat ons weten wat je ervan vindt.


Nieuwe muziek

Vorige week kregen we een mailtje. Dat mailtje bevatte een Youtube-link en de volgende zin: “Fat man and beautiful lady pretend to be a couple for the day. Click here to find out what happened!” Was getekend: Ed Nash, Toothless. Dat is nou niet bepaald clickbait voor ons. Wat dat wel was? De naam die we daarna ontdekten: Marika Hackman.

De video is kwestie behoort bij liedje Palm’s Backside, dat Toothless (aka Ed Nash, de fat man in kwestie) dus samen opnam met Marika Hackman (gitaarmeisje waar onze Harm al sinds juli 2014 heimelijk verliefd op is en die vorig jaar een prachtige langspeler genaamd We Slept At Last uitbracht). En waar kennen we Ed Nash van? Nou, al 10 jaar speelt hij bas in het eveneens niet onverdienstelijke Bombay Bicycle Club. En waar kennen Marika Hackman en Ed Nash elkaar dan weer van? Nou, ze zijn label buddies. Case closed.



Nieuwe muziek

Noorwegen staat, in ieder geval bij ons, niet bekend om de bloeiende muziekindustrie. Maar zoals dat met veel dingen gaat zijn er ook hier uitzonderingen. En die uitzondering is Torgeir Waldemar (en natuurlijk Moddi). Alweer ruim 2 jaar geleden maakte hij veel indruk met zijn debuut Torgeir Waldemar (prima titel). Absoluut prijsnummer van die plaat is Streets. En je leest er natuurlijk ook over op ons scorebord.

In 2016 is Torgeir al wat liedjes aan het uitbrengen. Liedjes die straks een tweede album moeten vormen. Wanneer, hoe etc weten we nog niet. Maar het minste wat we nu kunnen doen is een van die nieuwe liedjes, Sylvia (Southern People), een scorebordnotering geven. Voor de mensen die onze vorige post over Torgeir Waldemar niet meer voor de geest kunnen halen: als je van Israel Nash, Neil Young en 16 Horsepower houdt, zet je het volume wat hoger en luister naar Sylvia. Dat gaan wij ook weer doen.

En als we hem mogen geloven gaat dit nummer over Trump, en een beetje over “onze” Geert:

Nieuwe muziek