Auteur: <span>Bas</span>

Other Lives is een prachtige band en al ruim vier jaar niet meer weg te denken uit onze cd-spelert. Jawel, vier jaar, zo lang is het alweer geleden dat deze heren ons overdonderden met het album Tamer Animals. Laten we je geheugen wat opfrissen. Titeltrack Tamer Animals, For 12 en Dust Bowl III  zijn toch gewoon regelrechte klassiekers?

Je snapt het, wij zijn dan ook hartstikke blij met Rituals, het nieuwe album dat vorige week EIN-DE-LIJK uitkwam. Het bevat maar liefst 14 tracks (van de meer dan zestig (!) geschreven tracks) die de Other Lives-liefhebber vast en zeker weer gaan bekoren. Misschien iets meer klassieke invloeden, maar het voelt meteen weer vertrouwd. Een veelgehoorde vergelijking is die met Thom Yorke. En dat is ook niet zo gek aangezien de band een flinke dosis tijd op tournee doorbracht met Yorke en de zijnen. Overigens is de link naar The National ook te maken in een aantal tracks (zoals in No Trouble).

Vorige maand dropten ze al een nieuw liedje, Reconfiguration en een aantal dagen geleden was daar ineens 2 Pyramids. Daarmee hebben we meteen het hoogtepunt van de plaat te pakken. Wel zo handig.

Is Rituals net zo goed als haar voorganger Tamer Animals? Dat durven we eigelijk nog niet te zeggen, dit is duidelijk een plaat die meer tijd nodig heeft om echt te landen. We komen er bij je op terug.


Nieuwe muziek

Ruim twee weekjes is-ie uit, het nieuwe album van held Daniel Norgren. Alabursy is zijn vijfde volledige studio-album en wat ons betreft kan deze weleens uitgroeien tot ons lievelingsalbum van de Zweed.

Daniel Norgren laat zich overigens lastig in een hokje plaatsen. Blues, gospel, folk en country passeren op een gemiddeld album allemaal de revue. Af en toe laat Norgren zich ook verleiden tot muzikale experimentjes, zoals te horen op tracks als Go Play With Him en Driving Ghost Out Of Black Buck With A Weld (afkomstig van zijn vorige plaat, Buck). Een paar minuten lang vol met vage geluiden waar we geen instrument in kunnen herkennen. Dat wisselt hij dan weer af met het betere gitaarwerk in Whatever Turns You On.

Op zijn nieuwste langspeler doet Norgren het wat rustiger aan. Begrijp ons niet verkeerd, dat zegt niets, maar dan ook niets, over de kwaliteit. Alabursy is namelijk een waar meesterwerk, als je het ons vraagt. Sfeervolle folk die ons doet denken aan The Deep Dark Woods en Fleet Foxes. Zelf zegt hij: Alabursy is a black and white journey through an almost archaic landscape marked by death and loneliness.”

Absoluut prijsnummer van de plaat is wat ons betreft Like There Was A Door. Maar omdat deze alweer een paar maandjes op Youtube staat verrassen we je vandaag met de nieuwste “video”, die van Why May I Not Go Out And Climb The Trees? Simon & Garfunkel, anyone?

Komende week heb je trouwens de kans om de beste man live te aanschouwen. En dat raden we je van harte aan, want de live-reputatie van de man is er eentje. Zien is geloven: Though it Aches.

04-05: Hedon, Zwolle
09-05: Tolhuistuin, Amsterdam
10-05: Doornroosje, Nijmegen
11-05: Vera, Groningen
19-06: Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Nieuwe muziek

Retro is weer hip. Zoek maar eens op marktplaats naar een houten kastje en duizenden mensen drijven de vraagprijs op door de toevoeging ‘retro’ of ‘vintage’. Vind ervan wat je wil. Maar laten we het niet over kastjes hebben. Gobsmag is namelijk altijd te porren voor een portie retro-vibes in onze trommelvliezen, dat weet je dankzij eerder plugs van St. Paul & The Broken Bones, JD McPherson en C.W. Stoneking.

De band van vandaag, Anderson East, komt het meest in de buurt bij St. Paul & The Broken Bones. Blazers en een dijk van een strot zijn de succesvolle ingrediënten bij beide bands. En van succes kunnen we spreken. Een volledig album is er nog niet, maar 3 weken geleden viel wel de eerste EP op de mat. En dat is niet de minste. Hij werd namelijk opgenomen in het legendarische Muscle Shoals. In de FAME Studio’s welteverstaan (Aretha Franklin, Wilson Pickett en nog veeeeel meer legendes hebben daar soulvol lopen schreeuwen).

Overigens is het niet alleen soul wat de klok slaat. Het feit dat Anderson East niet zo heel lang geleden in het voorprogramma van Sturgill Simpson stond verraadt ook een dosis country. En dat genre vinden we op Devil In Me.

Vandaag echter wat soul. Het is immers bevrijdingsdag. Find ‘Em, Fool ‘Em and Forget ‘Em gaat je vast en zeker uit je bureaustoel krijgen.

Het eerste volledige album, Delilah, komt verschijnt overigens mid juli. Geproduceerd door niemand minder dan Steve Cobb (Jason Isbell, Sturgill Simpson). Gecombineerd met de soul van Anderson East kan dat niet anders dan een kneiter van een plaat worden. We houden je op de hoogte.

Nieuwe muziek

Het is inmiddels al weer meer dan een jaar geleden dat we het liedje St. Peters van Champs een heel dikke 8.2 gaven. We schreven toen over hun debuutplaat Down Like Gold. Sindsdien zijn we vier keer naar de “Free Record Shop” geweest om een nieuw cd’tje te kopen omdat we de oude versleten hadden. Wat een prachtplaat!

Met veel vreugd kunnen we je dan ook melden dat het met hun nieuwe plaat VAMALA waarschijnlijk dezelfde kant op gaat. Jawel, VAMALA met hoofdletters (“I like letters the same height,” aldus Michael Champion). Het klinkt nog altijd overwegend als pre-disco Bee Gees met Simon & Garfunkel al hartenpijn galmend in de kerk (liedje Desire), maar we horen nu ook uitstapjes naar Asaf Avidan (Sophia), Coldplay (Blood) en wat meer elektronica (Vamala).

Liedjes De Balfron Tower en 3,000 miles winnen de schoonheidsprijs. Met afstand (no pun intended). Op het scorebord belandt echter toch de nieuwe single Vamala. Gewoon omdat het toch net iets meer ‘rockt’. Maar je snapt het, we kunnen je de hele plaat warm aanbevelen.

Nieuwe muziek

Dit lazen we: Tess Emma is a singer-songwriter from Philadelphia, PA. The debut of her new full band “Lou” follows shortly after the release of her solo record (Tess Emma) on December 25, 2014.”

Vreemde timing, nietwaar? Daar is ze het mee eens en zegt daarover: “I did a weird thing by starting a new band and releasing a solo project EP at the same time.”

Dan nu de muziek. Het EP’tje kent 5 nummers en staat grotendeels in teken van een break-up. Niet enorm origineel, wel erg mooi. “I had a really shitty breakup,” vertelt ze. “It was absolute hell. I didn’t write for six months after. The EP was my way of getting all of that out of my system.”

De track You Were Mine vormt eigenlijk het begin van het verhaal en beschrijft de tijd dat Tess en haar toenmalige geliefde elkaar ontmoetten. Alles was rozengeur en maneschijn maar daarna ging het al vrij snel bergafwaarts. Qua sfeer en stem doet het ons nog het meest denken aan de zusjes van First Aid Kit. En dat is dus primadebima! Handen in de lucht trouwens als je ook wat Adele hoort en de intro herkent van Fleet Foxes.

Overigens niet alleen kommer en kwel op het schijfje: het vijfde nummer, Be My Baby, is niet alleen een cover van The Ronettes, maar is ook opgedragen aan haar nieuwe lover.

Nieuwe muziek

Australische muzikant en held van beroep: C.W. Stoneking. Met z’n retro muziek en dito uitstraling is hij een graag geziene gast in de wereld van baarden, hipters, barbershops enzoverder. Niet dat we daarin mee willen gaan, maar C.W. Stoneking is gewoon tof. Met Gon’ Boogaloo is de opvolger van het zes jaar geleden verschenen Jungle Blues daar.

Prijsnummer van de vorige plaat was de titeltrack Jungle Blues. Old skool! Country, hillbilly, blazers, folk, blues: C.W. heeft het allemaal. Op zijn nieuwe plaat horen we eigenlijk hetzelfde geluid, maar misschien nog net iets dansbaarder. Never change a winning formula, zullen we maar denken.

Bewijs? Luister maar eens naar de track The Zombie en laat het even weten of je stil hebt kunnen zitten. Ons lukt het in ieder geval niet (Met name Harm gooit er killer-moves uit op de redactie).

Overigens geen dure studio’s en overschatte producers:

“Each song was mixed live in the room by way of positioning the band, (drums, electric & double bass, backing singers, and my guitar amp), at varying distances/degrees/volumes around an old RCA-77DX ribbon microphone to achieve the optimum mix for each tune as it hit the tape, how it arrived at the tape is how it stayed.”

En dat vinden wij nou tof!

Nieuwe muziek

Wat slecht is komt vaak snel en wat briljant is doet er vaak wat langer over. Zo ging het ook ongeveer met Arlo McKinley die eind vorig jaar met The Lonesome Sound een gelijknamige debuutplaat de wereld in slingerde. Daarover lazen wij: “There’s no major effort underway at the moment to promote his music to the masses. Unless you’re clued into the right sectors of the Cincinnati music scene, his name is likely one of a stranger. But just as music worth hearing tends to do, it has slowly been bubbling up from word of mouth until some of those mouths have begun to speak about this record as one of the best music offerings all year.”

Man, dat vinden wij mooi. En dat geldt niet alleen voor bovenstaande quote. De muziek doet hier niets aan onder. Pure alt-country die wat ons betreft zonder moeite in het rijtje klassiekers past die Jason Isbell, John Moreland, Andrew Combs en Sturgill Simpson de laatste tijd afleverden.

Eigenlijk vinden we alle tien de liedjes mooi. Toch kiezen we vandaag voor openingstrack I’ve Got Her. Waarom? Misschien wel door die mondharmonica waar de track mee opent. Maar oordeel vooral zelf.

Wat we ook mooi vinden. Het album is verkrijgbaar via een keur aan digitale outlets (Bandcamp, iTunes, Spotify). Degene die een fysiek exemplaar wil kan een mailtje sturen naar arlomckinley@gmail.com. Rock ’n roll! Voor de eerstvolgende 71 snelle lezers overigens de mogelijkheid om tot de eerste 1000 FB-likes te komen. Klik dus door en maak over een tijdje misschien wel de blits bij je muziekvrienden.

Nieuwe muziek

East Cameron Folkcore is een complexe formatie uit Austin. Jawel, het liberale bolwerk midden in de tamelijk (!) conservatieve Texas. Waarom complex? “They are possibly the only band to site both Black Flag and Gustav Mahler as an influence,” aldus American Songwriter. En Rolling Stone Magazine: “A celebratory madness – music against the system, with brain, heart and clenched fist.”

Vorige week verscheen met Kingdom of Fear alweer het vierde studioalbum. Verwacht geen liefdesliedjes, zinnen die rijmen of slappe teksten. Nee, dit lezen we op de website van de band:

Kingdom Of Fear is a critical inventory of our world in 2014: From surveillance state to turbo capitalism, from plundering nature to corruption in economy and politics, from exploiting bosses to arbitrary policemen. There is no doubt that the issues coming up are uncomfortable. More than once East Cameron Folkcore has been accused of being “too political.”

En om deze boodschap te verkondigen gebruiken ze elektrische gitaren, country-loopjes, stemverheffing en zelfs gospelige koren. Op titeltrack Kingdom of Fear klinken ze wat country-achtig, maar verderop op het album gaat het helemaal los en heb je niet in de gaten dat je nog steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Kortom, wij vinden het een verademing. En niet alleen wij, ome Smeets (nee, niet De Mart) denkt er hetzelfde over en heeft de band overgehaald om naar Landgraaf te komen. Ga dat zien! Maar tot die tijd is Spotify je vriend.

Nieuwe muziek