Different Piano Song, daarmee slaat David Luning de spijker op zijn kop. 4 minuut 43 aan schitterende piano en Sufjan Stevens- /Bon Iver-esque vocals. En dat vinden we mooi, enorm mooi. Het liedje staat op de plaat Restless, net zo’n aanrader trouwens. Verantwoordelijk voor al dat moois in legende John Prine. David kwam tijdens zijn studie Film Scoring aan Berklee College of Music in aanraking met diens muziek. Hij stopte met school en is een eigen muziekcarrière gaan najagen. En dat gaat best aardig, vinden wij.
Auteur: <span>Bas</span>
Australië is hot. We kunnen het niet vaak genoeg benadrukken. De stroom te gekke bandjes lijkt eindeloos. Wat ons betreft zet je Pretty City er lekker bij op dat lijstje. Hun sSingle Flying mag hard gedraaid worden.
De wortels van ‘Flying’ liggen in de Glamrock, laat drummer Dave Schapper weten bij de buren van Artwood Magazine:
“We were listening to lots of T-Rex and Bowie, but were equally influenced by Brian Jonestown Massacre tunes like Whoever You Are, which capture a beautiful energy while dealing with emotional subject matter. We wanted to capture the whimsy of glam but with the emotions of a new relationship, where love overwhelms us and sweeps us off on the wind. It’s really just a fun tune about the wonderful feelings of new love.”
Het liedje is van het binnenkort verschijnende tweede album, Cancel the Future. Het is de opvolger van het in eigen land prima ontvangen debuut Colorize dat het vooral heel goed deed op college radio (156 stations gooiden ‘m op de playlist – voor wat het waard is).
Oh, en mocht je komende maand toevallig op SXSW in Austin zijn, ga dan even bij onze nieuwe vrienden uit Melbourne langs. Ben je daar niet, geen paniek: ze komen ook voor wat shows richting Europa. Moet je alleen wel naar Oostenrijk of Duitsland. Of lezen er Nederlandse boekers mee?
Dat zien we niet vaak, een stripboek met een soundtrack. Maar The Realm zocht contact met Me Like Bees om juist dat te doen. Een soundtrack voor hun aanstaande release. Daaruit rolde onder andere het liedje The River Divides. Een liedje van Dan Auerbach dat ook in het oeuvre van Hozier zou passen.
Nog even wat achtergrond bij de serie stripboeken. Die verschijnt bij Image Comics, de lui die o.a. achter The Walking Dead zaten. The Realm wordt een post-apocalytische fantasy serie, een beetje a la TWD dus. Zanger Luke Sheafer kon zich daar prima in inleven:
“When I wrote the lyrics, I was imagining salty, war-ready people who lamented the world they now live in, while also pining for their former lives, as bogged down with worries, regrets, and fear as they may have been.”
-ness (met streepje): een band uit New York / Tel Aviv die we al een tijdje volgen. Met name dankzij het Sufjan Stevens-achtige liedje To Leslie, from Asaf uit 2016. Afgelopen week kwamen ze met een split single, The Fisherman Lost at Sea. Track A, The Fisherman en track B, Lost at Sea. En met name die laatste is wonderschoon. Piano, stem, subtiele synth, glockenspiel. Je gaat een prachtige 6 minuut 49 tegemoet.
Als je veel liefde krijgt van Australisch radiostationTriple J, dan weet je twee dingen vrijwel zeker:
- De band in kwestie komt waarschijnlijk uit Australië;
- Het is te gek.
Beiden gaan op voor de mannen van DIET., vijf oude schoolvrienden uit Melbourne. Sinds 2015 vertalen ze de onbezorgde Australische zomers naar muziek. Het ouvre beslaat vooralsnog een EP’tje (2016) en voor de rest een handjevol losse liedjes. Forget About It is de nieuwste en daarmee droppen ze een meer dan lekker indie-liedje. De boodschap? Spend some money, forget about it! Dat gaan we dan maar doen. Overigens zijn een paar moves in de video geinspireerd op die geweldige Fatboy Slim video Weapon of Choice. “In our opinion on of the best music videos of all time,” aldus de band. Staat genoteerd.
En dat doen we door liedje Soul te pushen. Een Tom Odell-achtige piano-pop kneiter, wat ons betreft. Juist dan zou je niet verwachten dat de mannen van The Prussians uit Spanje komen. Maar dat komen ze wel.
Speciale aandacht ook even voor de video. Dat is een heuse speelfilm. Director voor deze clip is Jiajie Yu, een goede vriend van The Prussians. Slechts een paar dagen voor de shoot kozen ze voor deze specifieke richting. In de video volgen we de complexe maar krachtige relatie tussen twee broers. En we weten niet wat het is, maar het maakt de track een stuk meer powerful. Anyway, luisteren maar!
Wellicht weet je het nog, iets meer dan een jaar geleden waren we in de ban van Flood for the Famine, het project van de Brit Alex Lindner. En dat zijn we eigenlijk nog steeds. Met liedje Up in Smoke had hij een regelrechte kneiter te pakken. “One man Nick Cave, Cohen, Waits,” schreven we. Op nieuwste liedje Nine in the Morning horen we dat nog steeds. Maar hey, horen we ook een band? Jawel!
Bijzonder om te melden is dat hij alle instrumenten van zijn vorige liedjes zelf opnam. Daarbij gaat hij niet over een nacht ijs: “The song usually comes quickly to me, but then you have to find a world for it to live in. I’ll spend months tracking guitars, synths, drums, on studio time I’ve begged, borrowed or stolen. Whatever it is that helps tell the story of the song – I want my music to contain something you can chew on.
Matt en Theo zijn broers en 2/3 van Tors. Met Wilder Days brachten ze een Lumineers-achtige catchy kneiter uit. Vanuit pop-oogpunt is er gewoon erg weinig mis mee. Sure, het is allemaal niet uniek, maar lekker is lekker, nietwaar?
Muziek is de broers overigens met de paplepel ingegoten. Ze zijn namelijk kleinkinderen van Bert Weedon. Juist, dat moesten wij ook even opzoeken. Maar back in the 50’s maakte hij het boek Play in a Day, gitaar leren spelen in één dag. Of het waar is weten we niet, maar mensen als Eric Clapton, Paul McCarthney en John Lennon gaven hun complimenten. Dan moet het wel goed zijn.
Wilder Days is a love letter to Devon and to our childhood. It was inspired in part by the scenery we grew up around (the drastic moorlands, rolling hills and rivers) and in part by brotherhood, the adventures we would have when we left the house in the morning and see how far we could go before it got dark. As we grew so did the distance so we never stopped exploring really. Then you become an adult, you move away, start working and suddenly those ‘Wilder days’ seem so distant. Its bittersweet, we know we can’t get that time back but we don’t regret a second of it, it’s become who we are.





