Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Radiator King: dat klinkt als een prima slogan voor een installateur, maar we hebben het hier toch echt over muziek. De Amerikaanse muzikant Adam Silvestri gaat namelijk schuil achter dat pseudoniem. En onder die naam bracht hij begin dit jaar Document Untold uit.

Dat album bevat negen tracks waar onze collega’s van PunkNews (wij checken álles) het volgende over schreven:

Document Untold’s influences are somewhat obvious — Gaslight Anthem, Nebraska-era Bruce Springsteen, Waits — but the songs are tuneful and effective, clearly written by a guy with some talent in his bones and who has worked hard to create something worthwhile.

Ja, dat staat goed op je CV. (HAHA, woordgrapje! CV -> Radiator King. Snap je ‘m?)

Vandaag op Gobsmag het meest folkie nummer van het album: Hardwired. Maar mis ook zeker tracks als Under Iron en Salesman niet. Dan snap je wat we bedoelen met Tom Waits, The Boss en Gaslight Anthem.


Nieuwe muziek

Je zou maar Canadees zijn, Dallas Green heten en muzikant zijn. Wat doe je dan? Juist, dan neem je als artiestennaam City And Colour. Grote kans trouwens dat je Green al kent, want de zanger/gitarist van Alexisonfire timmert al sinds 2004 prima aan de weg als solo-artiest. 9 oktober verschijnt alweer zijn vijfde album: If I Should Go Before You Go.

In 2005 debuteert City and Colour met Sometimes gevolgd door Bring Me Your Love (2008), Little Hell (2011) en Hurry and the Harm (2013). “Zijn solocarrière blijkt een schot in de roos te zijn,” lezen we in een toegestuurd persbericht. “Zowel in de charts als ´on the road´ oogst Dallas Green namelijk veel succes. Hij speelt wereldwijd in uitverkochte zalen en zijn albums krijgen de status platina en goud.”

In thuisland Canada is City And Colour helemaal lekker bezig: zeven keer wordt-ie genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs daar: de JUNO Awards. In de categorieën ´Alternative Album of the Year´ en ´Songwriter of the Year´ komt hij als winnaar uit de buzz. Hadden we trouwens al vertelt dat-ie samen met Pink onder de bandnaam You+Me een succesvol album heeft gemaakt?

Voor nieuwe plaat If I Should Go Before You, heeft Dallas Green het anders aangepakt. Het nieuwe materiaal is namelijk opgenomen met zijn vaste live band, die bestaat uit Jack Lawrence (The Raconteurs, Dead Weather) op bas, Dante Schwebel (Spanish Gold, Dan Auerbach) op gitaar, Doug MacGregor (Constantines) op drums en Matt Kelly op pedal steel gitaar en toetsen. “They inspired me to want to create new music, just to create it with them. I don’t think I wrote these songs for the band, per se, but I certainly wrote them because of the band,” aldus Green.

Eerste voorproefje van de nieuwe plaat (en richting) vinden we in liedje Woman, een 9 (negen!) minuten durend pareltje dat de psychedelische kant opgaat.

Nieuwe muziek

Een tijdje terug maakten wij hier op de redactie kennis met Rayland Baxter. Vandaag is de tijd daar om ook jou kennis te laten maken met deze jongeman uit Nashville. In 2012 bracht hij de plaat Feathers & Fishhooks uit. Die plaat verscheen op het illustere ATO label (Alabama Shakes, Benjamin Booker, Midlake en vele anderen). In augustus van dit jaar verschijnt de opvolger, Imaginary Man. Van dat album is hier alvast de track Mr. Rodriguez.

Dat nummer gaat over Sixto Rodriguez. Je weet wel, Sugar Man. Daarover zegt Baxter: 

I was imagining what it was like to walk through Detroit with Rodriguez. And if he and I were to have a story or two. Maybe he would hand off the torch to me and say, ‘Good luck, kid.’ And the rest of the song goes into detail about a couple in love working hard for each other, but eventually passing their wisdom on to the children they created.

Bucky Baxter, de pa van Rayland, was trouwens ook geen onverdienstelijk muzikant. Zo speelde hij back in the days oa met bands als REM, Ryan Adams én speelde hij pedal steel voor niemand minder dan Bob Dylan. En nu dus ook op het album van zijn zoon. Mooi he? Rayland Baxter houdt er sowieso een prima rijtje vrienden op na. Zo horen we Matt Vazquez (Delta Spirit) op backing vocals en werd het album geproduceerd door gasten die ook werkten met Deer Tick, Andrew Combs en Robert Ellis…

Nieuwe muziek

Het gaat volgens ons best lekker met Australië. Op het gebied van muziek, that is mate. Zo schreven we onlangs over toffe bands als Holy Holy, City Calm Down en Lurch & Chief. Daar kunnen we er vanaf vandaag eentje aan toevoegen: Timberwolf. En net als die eerder genoemde bands maakte Timberwolf al furore bij de 3FM (ahum) van Australië: Triple J Unearthed. De tip van vandaag kwam overigens gewoon uit Rotterdam, van een Ajax-supporter in hart en nieren.

Timberwolf is het muzikale project van de 23-jarige Christopher Panousakis. Hoe Australisch wil je het hebben? In mei dit jaar verscheen met Flux zijn eerste EP. En die EP kunnen we je van harte aanraden als je fan bent van Elbow en Boy & Bear. Fallen Sun is onze favoriete track. Maar de video voor ‘Whiskey Jar’ mag er absoluut ook zijn, net als het nummer.

De oversteek naar Nederland is op dit moment nog wat teveel van het goede. Jullie weten waarschijnlijk wel hoe belachelijk lang dat vliegen is. Maar we houden je vanzelfsprekend op de hoogte.

Nieuwe muziek

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Minneapolis opererende band Aero Flynn. Een interessante plaat die muzikaal gezien zowel doet denken aan Radiohead als aan Bon Iver.

Een kleine waarschuwing vooraf: we gaan nu even vol in de Leo Blokhuis-modus, dus zet je schrap.

Meesterbrein achter Aero Flynn is Josh Scott, die ooit in een band zat genaamd Amateur Love. Een band met naar verluidt een grote toekomst, maar zover zijn ze nooit gekomen. In Amateur Love zaten leden van Justin Vernons (aka Bon Iver) oude band DeYarmond Edison. En, het wordt steeds leuker, in beide bands zaten leden van topband Megafaun. (Overigens zat in DeYarmond Edison ook Chris Porterfield, die je tegenwoordig weer kent van Field Report — ook zo’n fijne band). Dit speelde zich allemaal af in Wisconsin, de plek waar vanuit Bon Iver in 2007 zo hard doorbrak met de game-changing plaat For Emma, Forever Ago. Een bijzonder creatief plaatsje dus.

Nog iets toffer: Chris Potterfield, van Field Report dus, schreef een stuk over de Wisconsin muziekscène en steekt wat veren in de reet van zijn goede vriend Josh Scott en diens band Amateur Love:

Vern (Justin Vernon, red.) and I were about to go see Josh’s band play. They were the better band and everyone knew it. The songs were better. The ideas were grander. The subject matter weirder. The narrators more honest and articulate. The frontman more compelling. The potential greater. Amateur Love were and remain the best band I have ever seen.

Ook heeft Potterfield mooie woorden voor de dit jaar verschenen debuutplaat van Aero Flynn, de nieuwe band van Josh:

I believe that this record, this long-awaited record, is quite seriously a life-or-death record. Josh had to make it to stay alive. And it must be heard in the context of deferred health, deferred relationships, deferred dreams, deferred healing. As spit in the fucking face of the symptoms of disease, like rot and destruction and apathy and cynicism.

Behoorlijk interessant dus allemaal. Tijd voor een documentaire over Wisconsin muziekscène, wat ons betreft. En wat wij vinden van die Aero Flynn plaat? Twee woorden: Redelijk Briljant. Check daarvoor single Dk/Pi hieronder en vooral het zeven minuten durende Floating.


Nieuwe muziek

Gistermiddag bereikte ons het bericht dat Ultimate Painting later dit jaar naar Nederland komt. Reden voor dat alles is de release van hun tweede plaat, Green Lanes, die 7 augustus uitkomt. Op lead single Break The Chains horen we in ieder geval iets van Blur, Pink Floyd en met name Velvet Underground.

Het verhaal van de band is ook wel geinig. James Hoare (Veronica Falls) en Jack Cooper (Mazes) leerden elkaar kennen toen hun bands op tournee waren. Ze raakten aan de praat over hun voorliefde voor The Beatles, The Byrds en Velvet Underground. En zoals dat dan gaat, duik je samen de studio in en neem je een plaat op. Dat resulteerde vorig jaar in een titelloos debuut.

Binnenkort verschijnt er met Green Lanes dus een opvolger en als we afgaan op de single kunnen we alleen maar zeggen dat we daar zin in hebben. Check trouwens ook alvast even het liedje I’ve Got The Sanctioned Blues. Velvet Underground galore!

Tot slot liegen de kritieken er ook niet om:

“Sun-kissed psychedelia far out into the stars, landing on an astral plane where Velvet-y drone met Kinks-y melody,” zegt Rolling Stone. “Music that’s beautifully constructed…their vocal harmonies and guitar solos are point-perfect,” zijn de woorden van Pitchfork. En met “Every arrangement is perfect for the melody, and every melody sticks” doet The Guardian ook een fijne duit in het zakje.

Nieuwe muziek

Twee liedjes heeft de uit Birmingham afkomstige singer/songwriter Lawrence Taylor pas uit, maar ze zijn genoeg om de early adopters onder ons (you know who you are) bijzonder enthousiast te maken.

Allereerst kwam de tweeëntwintigjarig met Waiting For Your Love. Een spannend liedje met een belachelijk fijne gitaarsolo. Onze collega’s van Clash Music hoorden nog meer: “Steeped in rock classicism – check out that Jimmy Page style guitar solo – there’s a tenderness of touch, a fragility of lyric which seems supremely modern.”

Nog sterker vinden wij de nieuwste single: Bang Bang. Indrukkend hoe Taylor via bijtende coupletten toewerkt naar overdonderd einde, dat doet denken aan het experimentele werk van Ben Howard en Fink.


Nieuwe muziek

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek