Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Man achter het vanuit Stockholm opererende The Late Call is de Duitse muzikant Johannes Mayer. Vier langspelers heef hij inmiddels uitbracht sinds 2009, de laatste een paar dagen geleden: Golden.

Het is een mooie plaat geworden met fijn in het gehoor liggende liedjes waarmee je eigenlijk elke zondagochtend zou willen beginnen. De bandsound en het stemgeluid van Johannes doen al snel denken aan Coldplay, en dat met name ten tijde van hun (prachtige en nooit overtroffen) debuutplaat Parachutes (2000). Vooral de wonderschone liedjes Ghost World, Come Alive, Pickpocket en Change Of Scenery zullen het bij de Coldplayfans van het eerste uur goed doen.

Liedje op het Scorebord luistert naar de naam Carry. Een prima uptempo liedje waar net zo goed een banjo in had kunnen zitten, maar gelukkig weet Johannes beter. En dan ben je wat ons betreft een topper.


Nieuwe muziek

Het is inmiddels al weer meer dan een jaar geleden dat we het liedje St. Peters van Champs een heel dikke 8.2 gaven. We schreven toen over hun debuutplaat Down Like Gold. Sindsdien zijn we vier keer naar de “Free Record Shop” geweest om een nieuw cd’tje te kopen omdat we de oude versleten hadden. Wat een prachtplaat!

Met veel vreugd kunnen we je dan ook melden dat het met hun nieuwe plaat VAMALA waarschijnlijk dezelfde kant op gaat. Jawel, VAMALA met hoofdletters (“I like letters the same height,” aldus Michael Champion). Het klinkt nog altijd overwegend als pre-disco Bee Gees met Simon & Garfunkel al hartenpijn galmend in de kerk (liedje Desire), maar we horen nu ook uitstapjes naar Asaf Avidan (Sophia), Coldplay (Blood) en wat meer elektronica (Vamala).

Liedjes De Balfron Tower en 3,000 miles winnen de schoonheidsprijs. Met afstand (no pun intended). Op het scorebord belandt echter toch de nieuwe single Vamala. Gewoon omdat het toch net iets meer ‘rockt’. Maar je snapt het, we kunnen je de hele plaat warm aanbevelen.

Nieuwe muziek

Dit lazen we: Tess Emma is a singer-songwriter from Philadelphia, PA. The debut of her new full band “Lou” follows shortly after the release of her solo record (Tess Emma) on December 25, 2014.”

Vreemde timing, nietwaar? Daar is ze het mee eens en zegt daarover: “I did a weird thing by starting a new band and releasing a solo project EP at the same time.”

Dan nu de muziek. Het EP’tje kent 5 nummers en staat grotendeels in teken van een break-up. Niet enorm origineel, wel erg mooi. “I had a really shitty breakup,” vertelt ze. “It was absolute hell. I didn’t write for six months after. The EP was my way of getting all of that out of my system.”

De track You Were Mine vormt eigenlijk het begin van het verhaal en beschrijft de tijd dat Tess en haar toenmalige geliefde elkaar ontmoetten. Alles was rozengeur en maneschijn maar daarna ging het al vrij snel bergafwaarts. Qua sfeer en stem doet het ons nog het meest denken aan de zusjes van First Aid Kit. En dat is dus primadebima! Handen in de lucht trouwens als je ook wat Adele hoort en de intro herkent van Fleet Foxes.

Overigens niet alleen kommer en kwel op het schijfje: het vijfde nummer, Be My Baby, is niet alleen een cover van The Ronettes, maar is ook opgedragen aan haar nieuwe lover.

Nieuwe muziek

De bassist van het Amerikaanse Heyrocco heet Chris Cool. In het toegestuurde biootje staat daar achter geschreven: “Yes, that’s his real name.” Hoe dan ook, 10 juli verschijnt hun debuutalbum Teenage Movie Soundtrack.

Op dat plaatje onder andere de vier liedjes die op een vorig jaar verschenen EP’tje te vinden zijn. Begrijpelijk, want dit kwartet is steengoed met sterke melodieën en heerlijk directe teksten:

  • Virgin (“You should mind your own fucking business”)
  • Melt (“Its not supposed to feel this good, casually holding hands”)
  • Mom Jeans (“You look like a dream: messy hair, dark eyes, you were wearing mom jeans”)
  • Santa Fe (“They just want a sing-along bullshit lovesong”)

Wat je ook goed hoort op het EP’tje: de vele invloeden. Beetje Nirvana, beetje Mudhoney, beetje Pavement, beetje the Cure, beetje Girls. Veel beetjes maken een boel te gek.

We twijfelden even, maar uiteindelijk is niet Sante Fe, maar Mom Jeans op ons scorebord beland. Misschien hebben we een muntje opgegooid, misschien niet.

Heyrocco speelt 16 mei op London Calling in de Tolhuistuin, Amsterdam.


Nieuwe muziek

Australische muzikant en held van beroep: C.W. Stoneking. Met z’n retro muziek en dito uitstraling is hij een graag geziene gast in de wereld van baarden, hipters, barbershops enzoverder. Niet dat we daarin mee willen gaan, maar C.W. Stoneking is gewoon tof. Met Gon’ Boogaloo is de opvolger van het zes jaar geleden verschenen Jungle Blues daar.

Prijsnummer van de vorige plaat was de titeltrack Jungle Blues. Old skool! Country, hillbilly, blazers, folk, blues: C.W. heeft het allemaal. Op zijn nieuwe plaat horen we eigenlijk hetzelfde geluid, maar misschien nog net iets dansbaarder. Never change a winning formula, zullen we maar denken.

Bewijs? Luister maar eens naar de track The Zombie en laat het even weten of je stil hebt kunnen zitten. Ons lukt het in ieder geval niet (Met name Harm gooit er killer-moves uit op de redactie).

Overigens geen dure studio’s en overschatte producers:

“Each song was mixed live in the room by way of positioning the band, (drums, electric & double bass, backing singers, and my guitar amp), at varying distances/degrees/volumes around an old RCA-77DX ribbon microphone to achieve the optimum mix for each tune as it hit the tape, how it arrived at the tape is how it stayed.”

En dat vinden wij nou tof!

Nieuwe muziek

Wat slecht is komt vaak snel en wat briljant is doet er vaak wat langer over. Zo ging het ook ongeveer met Arlo McKinley die eind vorig jaar met The Lonesome Sound een gelijknamige debuutplaat de wereld in slingerde. Daarover lazen wij: “There’s no major effort underway at the moment to promote his music to the masses. Unless you’re clued into the right sectors of the Cincinnati music scene, his name is likely one of a stranger. But just as music worth hearing tends to do, it has slowly been bubbling up from word of mouth until some of those mouths have begun to speak about this record as one of the best music offerings all year.”

Man, dat vinden wij mooi. En dat geldt niet alleen voor bovenstaande quote. De muziek doet hier niets aan onder. Pure alt-country die wat ons betreft zonder moeite in het rijtje klassiekers past die Jason Isbell, John Moreland, Andrew Combs en Sturgill Simpson de laatste tijd afleverden.

Eigenlijk vinden we alle tien de liedjes mooi. Toch kiezen we vandaag voor openingstrack I’ve Got Her. Waarom? Misschien wel door die mondharmonica waar de track mee opent. Maar oordeel vooral zelf.

Wat we ook mooi vinden. Het album is verkrijgbaar via een keur aan digitale outlets (Bandcamp, iTunes, Spotify). Degene die een fysiek exemplaar wil kan een mailtje sturen naar arlomckinley@gmail.com. Rock ’n roll! Voor de eerstvolgende 71 snelle lezers overigens de mogelijkheid om tot de eerste 1000 FB-likes te komen. Klik dus door en maak over een tijdje misschien wel de blits bij je muziekvrienden.

Nieuwe muziek

Dit is het enige dat staat op de Facebookpagina van de Amerikaanse singer/songwriter Liza Anne onder het kopje biografie: “I feel things deeply and then I sing them sweetly.” Soms heb je inderdaad niet veel meer woorden nodig.

Toch hier even wat meer informatie, want zo zijn wij dan ook wel weer. Liza Anne komt uit Nashville en brengt 19 mei haar nieuwe album uit: TWO. De plaat verschijnt in eigen beheer en is de opvolger van het mooie, in beperkte kring opgepikte debuut The Colder Months uit 2014 (check bijvoorbeeld de prachtige titeltrack).

Met dat debuutalbum onder de arm deed ze in 2014 veel shows in Amerika, van kleine zaaltjes tot huiskamers. Independent als ze is, boekte ze die allemaal zelf. Op uitnodiging van het Londense label Communion (opgericht door Mumford & Sons kerel Ben Lovett) kwam ze naar de Britse hoofdstad en speelde ze niet veel later ook op het hoofdkantoor van Soundcloud, in Berlijn. 2015 bracht ook al wat moois: iTunes Music gooide nieuw liedje ‘Room’ in de New Artist Spotlight en ze mocht openen voor buzz artiest FYFE in Londen.

Nieuwe plaat TWO is een stap vooruit en zal ongetwijfeld haar carrière een goed vervolg geven. “On TWO Liza strives to find the balance between staying authentic to her folk/singer-songwriter roots, and experimenting with fuller instrumentation and layered sounds,” schrijft de ingehuurde promomachine en na een eerste draairondje weten wij al dat het haar goed gelukt is.

Voorproefjes Room (“I should have known you didn’t want me, you never had room to want me”) en Take It Back (“I would rather have it fall apart than act like we’re on solid ground”) moeten je doen beseffen dat het nu de hoogste tijd is om aan te haken. Liza Anne, dames & heren.

Nieuwe muziek

East Cameron Folkcore is een complexe formatie uit Austin. Jawel, het liberale bolwerk midden in de tamelijk (!) conservatieve Texas. Waarom complex? “They are possibly the only band to site both Black Flag and Gustav Mahler as an influence,” aldus American Songwriter. En Rolling Stone Magazine: “A celebratory madness – music against the system, with brain, heart and clenched fist.”

Vorige week verscheen met Kingdom of Fear alweer het vierde studioalbum. Verwacht geen liefdesliedjes, zinnen die rijmen of slappe teksten. Nee, dit lezen we op de website van de band:

Kingdom Of Fear is a critical inventory of our world in 2014: From surveillance state to turbo capitalism, from plundering nature to corruption in economy and politics, from exploiting bosses to arbitrary policemen. There is no doubt that the issues coming up are uncomfortable. More than once East Cameron Folkcore has been accused of being “too political.”

En om deze boodschap te verkondigen gebruiken ze elektrische gitaren, country-loopjes, stemverheffing en zelfs gospelige koren. Op titeltrack Kingdom of Fear klinken ze wat country-achtig, maar verderop op het album gaat het helemaal los en heb je niet in de gaten dat je nog steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Kortom, wij vinden het een verademing. En niet alleen wij, ome Smeets (nee, niet De Mart) denkt er hetzelfde over en heeft de band overgehaald om naar Landgraaf te komen. Ga dat zien! Maar tot die tijd is Spotify je vriend.

Nieuwe muziek