Thomas Savage maakt muziek onder de naam Vilde. Liedje Holograms gaf ons meteen een erg goed gevoel en bracht herinneren boven aan The Antlers (check ook zeker hun meest recente plaat) en ook wel aan de sound van Nederlands trots St. Solaire. Veel plezier!
Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>
Zelf omschrijft Tiblinksi zijn taak als:
Tiblinski is dedicated to the bittersweet things in life. The extreme parallels of existence. the moments you cry so hard you can’t breathe. The moments you laugh so hard you can’t breathe. The moments you wonder if you just have difficulty breathing. Taking those strange dichotomies and presenting them in picturesque snapshots is the Tiblinksi mission.
Bijvoorbeeld op liedje One Last Job. Een beetje Sufjan Stevens en verderop in de track wat Bear’s Den. Om maar iets te noemen. Wij vinden het in ieder geval een erg fijn liedje om op deze zonnige Koningsdag met je te delen.
Want een paar seconden into liedje Ain’t No Good leert ons dat Eric B Turner een fantastische, soulvolle stem heeft. En die gaat niet onopgemerkt voorbij in muziekminnend Amerika. Zo deelde Eric het podium al met Aretha Franklin, Chaka Khan, Anthony Hamilton en India Arie. En met Barack Obama. Correct. Barrack.
A. Vos, dat klinkt Nederlands. Dat is het niet, het is namelijk de naam waarop Amerikaan Austin Vos muziek maakt. Afkomstig uit Atlanta. Maar verwacht geen southern-rock of tempo. A. Vos maakt prachtige, breekbare Jeff Buckliaanse singer-songwriter liedjes. Waaronder bijvoorbeeld Lemon Moon.
Twee jaar geleden schreven we enthousiast over duo Westrin & Mowry, op basis van liedje I’m Awake For Sure. En enthousiast dat zijn we nog steeds, ook n.a.v. liedje Surface to Air. Nog steeds dat breekbare wat ook een band als Antony & the Johnsons heeft. Je vindt het liedje op EP Treasures, een absolute aanrader!
Het is vrijdag dus liggen er weer een flink aantal nieuwe albums op je te wachten. Wij gaan vandaag deze sowieso checken:
- Dinosaur Jr. – Sweep It Into Space
- Field Music – Flat White Moon
- Benedict – Here’s What I Forgot (EP)
- KALEO – Surface Sounds
- Art d’Ecco – Definition
- Sufjan Stevens – Revelations
Op een vrijdagavond in het najaar van 1995 lees ik de recensies van nieuwe platen in de OOR. Tussen de stortvloed van nieuwe releases valt er een in het bijzonder op; Heartworm van Whipping Boy. Ondanks het feit dat ik nog nooit van de band heb gehoord, blijkt uit de tekst dat dit weleens een heel mooi album zou kunnen zijn. Ik neem me voor om deze band in de gaten te houden.
Amper drie weken later zie ik in de TV-gids dat Jools Holland in zijn muziekprogramma aandacht zal besteden aan Whipping Boy. Ik besluit om het programma op te nemen. Terwijl ik ‘s morgens de uitzending bekijk, zit ik al snel op het puntje van mijn stoel. Deze Ierse band blijkt het aangename van de donkere jaren tachtig te combineren met arrangementen die soms wel iets weg hebben van The Blue Nile, maar dan minder abstract en minder elektronisch. Subtiele akkoorden op gitaar worden hier en daar ondersteund door keyboards en strijkers. Bij tijd en wijlen zwellen de gitaren aan tot schurende muren van geluid, waardoor de composities van extra dynamiek worden voorzien. Doorrookte vocalen maken de ervaring compleet.
Joseph Salusbury (Joseph of Mercury) is wat bepaalde iemanden een ‘crooner’ noemt; zijn zachte, lage stem voldoen aan die kwalificatie. Maar de Canadees (uit Toronto) blijft weg bij al te zoete sentimenten. Sterker nog; Pretty Blonde Boy mag dan klinken als glazuur, het is in werkelijkheid rauw van verlies. Het gaat over Dakota Luke Kavanagh, Dmytro Stefaniv en andere vrienden die ten onder gingen aan heroïne en fentanyl. Het is een hartverscheurende liefdesverklaring en een herinnering in één.
There are those you’ll only know for a short time, but bright lights burn faster
https://youtu.be/NDXM0TQ5dbQ