Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

The Como Mamas, dat klinkt als drie vrouwen die uit het Zuiden van Amerika Como, Mississippi) komen en niets liever doen dan gospel-liedjes zingen. En dat is precies wat het is. Ze doen dat al even als lid van de stal van Daptone Records (Charles Bradley, Lee Fields en vele anderen). Hun laatste album, Get An Understanding vonden we zelfs zo fijn dat we regelmatig uit volle borst meezongen en de heer eerden.

Fijn nieuws dus dat er een nieuwe plaat op komst is. Die plaat, Move Upstairs verschijnt op 17 mei. Titeltrack klinkt in ieder geval alweer als vanouds. Drie-stemmige, akoestische gospel. Misschien niet helemaal wat je van ons gewend bent, maar hey, we heten niet voor niets Gobsmag NEWMUSIC.

Nieuwe muziek

Drie jaar geleden al weer dat de Canadese indie rockband Hollerado debuteerde op Gobsmag. In al onze wijsheid noemde we ze toen “het kleine punky indie rockbroertje van Green Day met een klein zuchtje The Strokes”. Binnenkort verschijnt met Born Yesterday een gloednieuwe plaat en afgaande van nieuwe (en goede!) liedjes Grief Money, Born Yesterday (hoooh-hoooh) en het hier uitgelichte Don’t Shake gaat dat nog steeds op.

Frontman van Hollerado is Menno Versteeg, en zoals de naam doet vermoeden zijn er Nederlandse roots in het spel. Zijn opa kwam uit Rotterdam en over hem schreef Versteeg drie jaar geleden het liedje ‘So It Goes‘.

Nieuwste liedje Don’t Shake is ook geen niemendalletje, lezen we bij het Australische Edge:

When we were writing this album, our guitar player Nixon was diagnosed with testicular cancer. He wrote this song as his way of asking the people in his life to help him believe everything would turn out alright, even if it meant pretending.

Maar een kneiter is het wel.


Nieuwe muziek

Vorige week was SXSW in Austin, Texas; hét festival van gave dingen. Daar hadden wij natuurlijk bij moeten zijn. Maar de uitgever van Gobsmag heeft net genoeg centen om een perskaart te lamineren. Wij gaan echt nergens heen. Niet dat Brett Newski er wel graag wilde zijn, maar hij was er toch en schreef een heerlijk nummer over de weg er naar toe (it’s gonna be a long, long drive). Dus schreven wij daar dan maar -machteloos en mokkend- een stukje over.

I don’t wanna go where everyone else goes

Brett is geen band. Brett is een voormalig McDonalds-medewerker die in een crappy auto de wereld rondrijdt om op te treden. Overal. Maakt niet uit. Van festival tot keuken. Ondertussen schreef hij aan The Worst of Brett Newski, een album over vervelende, ouderwetse ideologieën, materialisme en testosteron gedreven macho-isme. Kortom; snedige commentaren in deze vluchtige tijden.

I Don’t Wanna Go To SXSW gaat over iets waar je misschien geen onderdeel van uit wilt maken, maar ‘you wanna play rock ’n roll’, dus dit is wat je moet doen. Brett zelf houdt het op ‘a love song for Austin, TX. It is dedicated to all the bands out there sleeping in rat nests, living in a stanky cars and cutting their teeth.’

Daar stond ie hoor, in Stephen F’s Bar aan Congress Avenue, tijdens SXSW. En wij zaten hier in een karig ingericht en slecht verwarmd kantoor. Met een vers gelamineerde perskaart om de nek. En we genoten.

Nieuwe muziek

Eind februari verscheen met Blue Ceilings de langverwachte tweede plaat van de Canadese band The Franklin Electric. Op Gobsmag vandaag de Nederlandse première van nieuwe videoclip ‘Someone Just Like You’.

The Franklin Electric is gevormd rondom singer/songwriter Jon Matte. In 2012 won hij een compositiewedstrijd in Nashville, met een deelnemersveld van 8.000 muzikanten van over de hele wereld. ‘Old Piano’ heette het liedje waarmee hij sier maakte en dat uiteindelijk ook drie jaar later verscheen op het mooie debuutalbum This Is How I Let You Down. De titeltrack werd vervolgens hun bekendste nummer tot nu toe.

Nieuwe plaat Blue Ceilings moet de volgende stap zijn: “The Franklin Electric steps up to the next level with Blue Ceilings: music that casts a spell, on a human scale,” staat in het meegestuurde persbericht. “A mature, fully-formed sound that embraces the riddles of life and love.” Kortom: liedjes over het Leven & de Liefde.

Nieuwe single ‘Someone Just Like You’ is een van de prijsnummers van het album. In de videoclip danst Jon Matte zijn zorgen (voor even) weg:

After a very strange hot hazy emotional 24 hours with barely any sleep, I found myself in a Melbourne alley with a friend who happened to have his camera on him. My mind was racing, I was honestly completely broken hearted from a relationship that had just ended and he wanted to film something. With no concept in sight I just decided to dance, trying to free my body from the feelings and turbulent thoughts. Im not a dancer at all but I found myself pulling off my own interpretations of old break-dance steps and freestyle like a maniac, It felt great and he captured the moment on cam.


Nieuwe muziek

Het verhaal van Jeff Beadle is prachtig, vinden wij. Jeff komt uit Canada. Dat is natuurlijk nog niet zo bijzonder. Maar wist je dat hij daar tot voor kort zijn dagen vulde met het schoonmaken van zwembaden? Dat gaf hem veel tijd om na te denken over het leven en zijn gedachten te vangen in liedjes die diep uit zijn hart komen. Dus niet alleen het verhaal is prachtig, zijn liedjes ook. Wat te denken van How Calmly, dat ruim 2 jaar geleden een dikke 8 scoorde op ons scorebord?

En twee weken geleden ontvingen we een leuk mailtje van Spotify. Jeff Beadle had namelijk iets nieuws uit. Liedje Gone Before Sunrise welteverstaan. Nog steeds enorm R.E.M.-achtig. Wij zijn dus blij.

Nieuwe muziek

Oorspronkelijk uit Frankfurt maar inmiddels opererend vanuit Berlijn en een beetje Londen: het duo Lea Porcelain. Een debuutalbum wordt verwacht voor de zomer, maar hard gaat het al wel. Zowel ‘Similar Familiar’ als ‘Warsaw Street’ werden opgepikt door Stereogum, ze tekenden onlangs bij hetzelfde management als dat van Alt-J en ze zijn inmiddels bevestigd voor het Lattitude festival, samen met (bijvoorbeeld) Fleet Foxes, John Cale, Fatboy Slim en Kevin Morby.

Bij de buren van The Beat Juice lezen we waar de videoclip van nieuwe single Bones over gaat:

We’ve tried to create a surreal world, somewhat paradise and somehow afterlife, wherein loneliness creates a desire for a different world. The mirror symbolises communication between the two worlds that don’t need no language nor words but rather signs of light that symbolise hope and a familiar feeling in a world that seems a bit lost and so otherworldly sometimes.

Een beetje arty-farty klinkt het dus wel, maar een interessant liedje is het zeker.


Nieuwe muziek

School is Cool. Dat is natuurlijk niet helemaal waar (al kijken wij met plezier terug op de tijd dat we nog in de boeken zaten), maar wel is het een fantastische band uit België. Entropology uit 2011 staat hier nog steeds regelmatig op. Want School is Cool is energiek (The World Is Gonna End Tonight), grappig (Car, Backseat, Parking Lot) en gevoelig (Entropology).

Toegegeven, opvolger Nature Fear (uit 2014) zijn we in alle drukte een beetje vergeten. Maar met nieuwste single Trophy Wall werden we afgelopen vrijdag weer op het talent en de energie van deze prachtband gewezen. Het wachten is op een nieuwe plaat, daarover is op moment van schrijven alleen nog niets bekend (bij ons). Dus je zal het moeten doen met dit liedje, of de vorige platen natuurlijk.

Of het alleen maar goed nieuws is? Neen. Violiste Justine Bourgeus heeft namelijk afscheid genomen. Ze gaat zich volledig richten op haar eigen project, Tsar B. Maar zo gaan die dingen.


Nieuwe muziek

Daar gingen mensen toch wel even los op, hoor. Op King Without A Crown van Matisyahu. De chassidische jood (niet dat het ook maar iets uitmaakt, maar voor het bruggetje is het belangrijk) scoorde in 2006 een wereldwijde hit met een live versie van het nummer. Levi Robin was toen 14. Had nog nooit gehoord van het chassidische jodendom. Maar drie jaar later begonnen vrienden van zijn vader een ‘shul’ en Levi raakte gefascineerd. Hij bestudeerde de Shulchan Aruch HaRav en het werk van Rabbi Shneur Zalman (Wikipedia natuurlijk, [red.]). Afijn. Dat is het bruggetje.

Geloofsgenoot Matisyahu hoorde in 2013 het debuut ep-tje van Levi en bracht het bij zijn volgers onder de aandacht. Levi mocht bovendien optreden in het voorprogramma en vergaarde zo enige attentie. Daarna verscheen nog een singletje (Days of Our Youth, 2016) en nu is er dus Airplane. Een song waarmee Levi naam gaat maken, denken wij (hoewel het misschien niets nieuws onder de zon is, maar dat kan natuurlijk niet altijd en daar gaat het ook niet om; goed is goed, toch?).

Levi zegt zelf: ‘It was an NYC day, overcast in dark shadow from the rain clouds…I didn’t think much of it but as we took off, the plane pierced through these very clouds and suddenly I saw them below me… with endless expanse of pure blue skies and sunshine all around me. Such is life, my friends(…)’ Airplane is dus zo’n liedje dat zegt dat we door moeten gaan. Hoofd omhoog. Schouders recht. Want betere dagen komen eraan.

‘Would you believe me if I told you, I told you, there is a sign beyond the clouds?’


Nieuwe muziek