Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Drie mannen. Uit Londen. Ze maken muziek. Dat doen ze onder de naam KYOTI. Ze noemen het art pop. Geïnspireerd op John Grant, SOHN en James Blake. Dat vonden wij wel een interessante combinatie. Nader onderzoek wees uit dat er reeds drie liedjes zijn verschenen, waarvan Chimera de meest recente is.

En man, dat is een catchy liedje. We horen inderdaad veel John Grant (let op die lyrics!) maar ook een portie dubstep, electro en wat nog meer. Kortom, een erg spannend liedje!

Waar Chimera over gaat? KYOTI’s frontman Ed Burgon legt uit:

Chimera is about moving past the loss of a loved one, and that strange internal conflict you feel at times of great change.’ He was inspired to write the track after reading about the death of Carole Lombard: Clark Gable’s third wife and how it completely altered his outlook on life. ‘The word ‘Chimera’ is the state of being two things in one, and something which is unattainable. Both these meanings resonate throughout the song which is about love, grief, and the strange dichotomy of mixed emotions as a relationship ends.


Nieuwe muziek

Alweer een aantal weken op onze ‘Nog te luisteren’ lijst, maar gisteren was het dan eindelijk zover. Thin Air van Amerikanen EL WEST was aan de beurt. En nog een keer. En nog een keer. Want Thin Air is een prima popliedje, zeker voor liefhebbers van Radiohead, The Maccabees en Broken Social Scene. En daar scharen wij onszelf ook onder.

Hun bio vat het eigenlijk prima samen door te zeggen:

EL WEST symbolizes energy. This platform has developed into dynamic composition, truthful lyrics and a distinctive energetic performance. The music has effortless swell that can turn on you at any moment from a lifting bravado to a faint hum.

Wat ons betreft zijn de zalen in Nederland er klaar voor. Wie haalt ze deze kant op? Tot die tijd kunnen we overigens het complete EP’tje, EL WEST, van harte aanbevelen.


Nieuwe muziek

Potjandrie. Levert Andy Thomas van Fuzzystar uit Edinburgh daar even een perfect ongebalanceerde low fidelity indie-pop parel af. Maar vergeet deze pretentieuze woorden; luister vooral naar die van Andy. Want hij vertelt in High Friends over vriendschap, verloren t-shirts en over platen die je eigenlijk al in je collectie had moeten hebben. Over banen waar je niet gelukkig van wordt. Over mensen die je al lang niet meer gesproken hebt. Maar vooral over vriendschap. Hij begint zo:

Spent most of the last five years
not knowing what to do
Lost a lot of good band t-shirts
to those I barely knew

En dan, dan gaan al je vrienden plots een andere kant op. Zo lijkt het. En jij huppelt dan ook maar in een bepaalde richting. Sommigen lopen goed, anderen verdwalen en eigenlijk zou alles weer op zijn nieuwe plaats moeten vallen. Daarom probeer je er het beste ervan te maken. Maar je blijft denken aan toen, toen alles nog was zoals het was. En je blijft denken; kunnen we nog terug? Maar goed, we hadden het over High Friends van Andy Thomas.

If we called them up
Would they recognize the sound of our voices
And get mad about it all and that we didn’t call
Forget about it all and some of their choices

In april verschijnt het album Telegraphing. Dat is volgens Andy ‘a compilation of songs about love, loss, disconnection, coming together and falling apart.’ Precies wat we willen horen.

Nieuwe muziek

Het Noorse Chain Wallet debuteert binnenkort in Nederland met hun titelloze debuutplaat dat vol staat met –we citeren het persbericht- “mesmerizing, intimate & dreaming 80’s New Wave sounds and early 90’s shoegaze-atmospheres never far way”. Prima single Faded Fight onderstreept die gedachte.

Het album bulkt van de dansende baslijntjes en opgewekte synthesizerklanken, maar daaronder is het een stuk donkerder, lezen we in hetzelfde persbericht: “On their debut album, Chain Wallet explores themes of betrayal, idleness and chrushed dreams against the backdrop of an existential breakdown.” En het zijn al zulke donkere dagen. Gelukkig verwoordt bandlid Frode Boris het iets lichter: “The album is about fragmented memories, unfulfilled ambitions and the quiet whisper of a stranger.”

Hoe dan ook: bijzonder fijn plaatje, dit.


Nieuwe muziek

Jay Som is het alter ego van Melina Duterte, een 22 jarige singer/songwriter uit Oakland. Vorig jaar tourde ze al met buzzing acts Mitski en Japanese Breakfast en met haar debuutplaat Everybody Works sluit ze straks netjes aan in dat rijtje. Het even lieve als fuzzy-achtige The Bus Song opent het bal.

Stiekem debuteerde Jay Som al eerder met een plaat. In 2015, tijdens Thanksgiving, gooide ze negen liedjes online op Bandcamp. Een paar af, een paar nog niet echt af. Ze “uitbrengen” was een spontaan gebeuren, lezen we bij NPR. Duterte werd aangemoedigd door haar vrienden. Uploaden zonder echt artwork en met een artiestennaam die uit een online baby-name generator kwam gerold.

Het typeert Duterte, deze Do It Yourself actie. Ze speelt in diverse bands in de Bay Area scene, maar Jay Som is helemaal van haar zelf. Schrijven, spelen, zingen (lead- en achtergrondvocalen) en produceren: ze doet allemaal.

Nieuwe plaat Everybody Works, dat uitkomt op Double Denim Records, is opgenomen in drie weken. Net terug van tour, verhuist naar een nieuw appartement, een studiootje ingericht in haar slaapkamer en gaan. Ze had een paar liedjes, maar de helft schreef ze ter plekke, geïnspireerd door de complexiteit van Tame Impala, de simpelheid van Yo La Tengo en het slordige van The Pixies. Een andere invloed ligt minder voor de hand: Carly Rae Jepsen. “Her E•MO•TION album actually inspired a lot of the sounds on Everybody Works,” lezen we in het persschrijven van de platenmaatschappij. Die weten het sowieso allemaal mooi te verwoorden:

She takes us places we never could have imagined, wedding lo-fi rock to hi-fi home orchestration, and weaving evocative autobiographical poetry into energetic punk, electrified folk, and dreamy alt-funk.

Veelbelovend, of niet dan?


Nieuwe muziek

Daniel Rosenholm, dat klinkt Scandinavisch en dat is het ook. Uit Zweden, om precies te zijn. Na een paar jaar muziek gemaakt te hebben onder de naam Dubious Quip was het tijd om met It’s Gonna Be Alright een eerste liedje onder zijn eigen naam uit te brengen.

En wij denken dat het inderdaad wel goed komt met Daniel Rosenholm. It’s Gonna Be Alright is namelijk een prima pop-soul liedje. Liefhebbers van artiesten als Mayor Hawthorne, Aloe Blacc en Jamie Lidell zitten goed. Of zoals ze het zelf zeggen: “Modern soul-song with an irresistible laidback groove”.


Nieuwe muziek

Canada staat bekend om een hoop dingen, waaronder muziek. Met helden als The Deep Dark Woods en Patrick Watson zijn het toch over het algemeen mooie liedjes die er geëxporteerd worden. Dat Canada echter ook een soort Britpop-geluid kan voortbrengen weten we sinds we Darkerside van //AMISTAD// beluisterden. Althans, Darkerside is een prima indie-liedje dat liefhebbers van Cage The Elephant wel zullen waarderen. En we voelen zelfs een vleugje The Verve.

We kunnen overigens de complete EP, Talk Peace to a Wolf van harte aanbevelen. 5 liedjes waarmee ze in 2017 weleens op de radar van wat labels en boekers kunnen komen te staan. Over Darkerside vertelt zanger Aidan Andrews:

Darkerside seemed to be the only song on the EP that was entirely in the dark. It was my bad side, that alter-ego fully in control. So for me, it’s always been this song that I feel is very confessional in the way it blatantly states exactly what I’m thinking when I’m in that state of mind.


Nieuwe muziek

Fred Thomas heeft de gave om in één zin duizend beelden en duizend verhalen op te roepen. Dat deed ‘ie al in het redelijk geniale nummer Bad Blood, dat heel snobistisch door het jongste Gobsmag-redactielid als het beste van 2015 werd bestempeld. Maar hallo. Zo iets als dit in dat liedje: ‘You remember this whimpering, thick, nauseous feeling? From your step-brother chasing you around with a staple gun. It was fun and then suddenly pain became a very real thing. Do you remember that feeling?’ Fantastisch toch?

Het is een beetje zoals Spinvis doet; vraagtekens zetten, surrealistische situaties schetsen en absurde gedachten spuien. Sprookjes uit een nieuwbouwwijk, over alledaagse dingen. Fred doet het ook. In het scherpe Mallwalkers bijvoorbeeld. ‘At night you watch your friends dance around, feeling weird about fucking each other and you wonder, do I even need to be here? And why does this hurt?’ Daar vallen wij dus keihard voor. Want dromers (of fantasten), dat zijn we. En we kennen het verhaal, want we hebben het meegemaakt. Misschien. Min of meer. (Het voelt wel zo. Huisfeestje in Westervoort, 1999.)

Mallwalkers is muzikaal dwars en tekstueel een feest. Het gaat over die eenzaamheid die je kunt voelen in de drukte en de tijd die dan zo verschrikkelijk langzaam gaat. Het gaat over ellendige zomers op de HAVO en het besef dat het eigenlijk nooit veel beter is geworden. Nog eentje dan. Uit Mallwalkers:

All the lonely lights on these frozen cars, every broken-wrist handstand in some best friend’s yard, and every ugly part of everything that people keep telling you you are… They aren’t yours. They’re just wrong.


Nieuwe muziek