Gobsmag Posts

De 17-jarige George van den Broek (Yellow Days) raapt ons op en veegt ons bij elkaar met een aanstekelijk optimisme en een dijk van een stem. De jonge slaapkamerproducer uit het Engelse Haslemere zingt als een oude man en klinkt als een oude ziel. Gap In The Clouds is zijn ultieme proeve van bekwaamheid; over een weekje verschijnt zijn debuut ep. Muziekminnend internet kan niet wachten en dat begrijpen we wel.

Gap In The Clouds is min of meer het laatste deel van een tweeluik. Vier weken geleden verscheen ‘Your Hand Holding Mine’; de wat minimalistische en neerslachtige keerzijde van de medaille. Dat gaat namelijk over het tragisch besef dat je er weer alleen voor staat. Gap In The Clouds gaat de periode daarna, over “the euphoria of feeling amazing after feeling low for so long”.

Tien maanden, vijf liedjes en 463 likes later heeft George een platencontract bij Good Years Inc. en durft iemand hem al te vergelijken met James Blake en Michael Kiwanuka. Wij lopen doorgaans niet zo hard van stapel, maar goed is het wel. Gap In The Clouds zorgt bovendien heel even voor een pH-neutrale wereld. Kunnen we wel gebruiken.

A gap in the clouds
And the sun comes out

Een beetje zon, een beetje warmte. Het komt vanzelf wel weer. Luister maar.

 

Nieuwe muziek

Een kleine twee weken geleden stonden ze nog op het London Calling festival in Amsterdam: Gold Class. Niet verkeerd voor een Australische band. Nieuwe single Kids On Fire doet ons een beetje balen dat we ze daar hebben gemist.

Het liedje is afkomstig van een binnenkort verschijnende opvolger van het in 2015 uitgebrachte It’s You, dat vooral in het thuisland prima deed. De bijbehorende clip mag er ook zijn, en bij de buren van Noisey vertelde regisseur Geoffrey O’connor onlangs over zijn concept:

“I’ve always wanted to make something with a bit of venetian blind shadow play and luckily Gold Class let me do it. It felt cruel making them play the song extra fast with a bright light flashing in their eyes. If they never perform this song again it’s probably my fault”.

Moeten we dan nog meer vertellen? Nope, gewoon luisteren.


Nieuwe muziek

Vijf jaar hebben we er op moeten wachten, maar in februari 2017 komt de Amerikaanse band The Dig weer met een echte langspeler: Bloodshot Tokyo. Liedje Simple Love, met guitige video, laat horen dat je alvast een pre-order moet plaatsen.

Niet bekend met The Dig? Korte introductie: kwartet uit New York, twee langspelers vooralsnog uitgebracht (2011 en 2012) en twee EP’tjes (beide in 2013). Leuk Wikipedia-feitje tussendoor: de band repeteerde vroeger in een hok naast die van The Strokes. Afijn, in de afgelopen jaren was The Dig al op pad met The Lumineers, The Antlers, The Walkmen, Portugal. The Man, en Editors. Bekendste nummer? Dat zal I Already Forget Everything You Said zijn. Of anders Break The Silence. Niet? Hoogste tijd om aan te haken, me dunkt.

Terug naar 2016, terug naar topliedje Simple Love, dat op tekstueel vlak ook simpel te noemen valt. Simpel op z’n jaren vijftigs. Ik hou van jou, jij houdt van mij. In de traditie van de vroege Beatles die haar hand wilden vasthouden. En schatje, weet dit:

You’re the apple I’m the tree
You’re the honey I’m the bee
You’re the only one for me


Nieuwe muziek

The Antlers is een prachtband, dat hoeven we je natuurlijk niet te vertellen. Niet in de laatste plaats door de stem van frontman Peter Silberman. Die pakt je. Wat te denken van tranentrekkers als Putting The Dog To Sleep of  Epilogue? Hier gaan alle registers open. Dat Peter Silberman het ook volledig kalm en ingetogen kan laat hij sinds vorige week horen op Slips Away. Jawel, een solo-liedje.

We hebben uit betrouwbare bron (hemzelf) vernomen dat hij bezig is met een solo-album. Releasedatum en titel ontbreken nog, maar dat Slips Away erop komt te staan lijkt vrij zeker. En dat is fantastisch nieuw voor iedereen die The Antlers een warm hart toedraagt.

Dit is wat Peter over het liedje zegt:

Alan Watts wrote, “The greater part of human activity is designed to make permanent those experiences and joys which are only lovable because they are changing.” Like nearly everyone I know, I contend with this daily – to accept the transitory and experience shifting tectonic plates as passing clouds. I’ve dedicated much of the last few years’ creative effort to embracing this unflinching force of nature. Change is a heartbeat, evidencing life.

And so Slips Away is my preliminary meditation on this idea. The piece was written and recorded earlier this fall, largely in a secluded cabin upstate, surrounded by talkative crickets and tall old trees losing leaves.

Prachtig.


Nieuwe muziek

Dit vinden we tof: “German electronic duo Drunken Masters unleash their anthem Louder featuring the first original vocals from Portugal. The Man in one year.” Want stiekem wachten we al best een tijdje op iets nieuws van Portugal. The Man.

Toegegeven, Drunken Masters hadden we nog nooit van gehoord. En in de bio lezen we waarom. Het duo schijnt namelijk voornamelijk clubs onveilig te maken met hun mixes. En ja, laten wij nou niet zo vaak in de club komen. Dus verwacht met Louder iets om te dansen. Maar ook “With psych rockers Portugal. The Man providing woozy melodies over a hypnotic, finger-snapping drop”.

Wij zetten hem in ieder geval wat louder (jawel, die maken we gewoon).


Nieuwe muziek

Straight outta Molodechno! De eerste band uit Wit-Rusland, hier, op jouw favoriete muziekwebsite. Niet dat we er naar gezocht hebben, maar leuk is het natuurlijk wel. Yuppies Indeed wordt sinds het heerlijke Shiny Other Wall al met regelmaat gedraaid in ons redactielokaal, bij voorkeur op vrijdagmiddag, wanneer de laatste zinnen worden getypt en de eerste biertjes worden geopend. Nu is er nog veel meer moois; het album Stropharia.

Daarop louter fijne psychedelische lo-fi en groovy rock riffs. You On My Roman Tree, Be May She Ghost, het eerder genoemde Shiny Other Wall en Use More Light There. Het zorgt voor een topnotering in minimaal één Nederlands jaarlijstje. De meest recente single is Amazing Teen Girl. Ook heel lekker. En die jaren ’60 en ’70 vibe is bijkans onweerstaanbaar (en zeker niet stoffig of belegen).

Yuppies Indeed dus. De band stuurde muziek naar platenlabel Wiener Records (daar waar geen band geweigerd wordt), betaalde een paar honderd dollar en kreeg daar 100 cassettebandjes en wat promotie voor terug. Maar belangrijker nog; grote broer Burger Records hoorde wel iets in dat obscure bandje uit Wit-Rusland. Met een promotie naar het beroemde label als gevolg.

Afijn, luister maar eens. Dan nemen wij nog een biertje.


Nieuwe muziek

Om de zoveel tijd komt het Londense Leif Erikson met een nieuw liedje. En elke keer is het weer goed. De vierde in deze serie van voorproefjes (er is nog geen EP of album) is het sterke Real Stuff.

Het vijftal begon er in 2015 mee, door het fijne Looking For Signs te droppen. Een liedje dat meteen als blauwdruk voor hun sound genoemd kan worden: een soort van relaxte mix van Midlake en The War On Drugs. Liedje Never Get You Out Of My Mind, dat in 2016 volgde, was zowaar nog beter. En dan ga je opletten, hè. Dit zou weleens een heel fijne band kunnen zijn. (Het doet denken aan de opmars van Palace, een Britse bandje dat ons al sinds 2014 liedje voor liedje doet verlangen naar de langspeler die morgen eindelijk verschijnt en -spoiler alert- geweldig is.)

Leif Erikson dus. Een band uit Londen die vernoemd is naar een IJslandse ontdekkingsreiziger die beschouwd wordt als de eerste Europeaan die, bijna 500 jaar eerder dan Christoffel Columbus, voet zette op Noord-Amerikaanse grond. Liedje Real Stuff gaat daar niet over. Het is “a straight rock song, it’s my utopian dream,” aldus frontman Sam Johnston bij de buren van The Line Of Best Fit. Die website is ook fan en steekt dat zeker niet onder stoelen of banken: “Leif Erikson’s “Real Stuff” is an instant, timeless classic” en “No other new British band make heartfelt, soaring statements of intent quite like Leif Erikson”. Opletten dus.


Nieuwe muziek

Ongeveer 2,5 jaar geleden schreven we over Horse Thief. Liedje Devil kreeg toen een 8. We schreven: “Midlake meets Grizzly Bear, met van tijd tot tijd het psychedelische Temples-randje” en de EP Grow Deep, Grow Wild en langspeler Fear In Bliss werden hier op de redactie enorm gewaardeerd.

Blij waren we dan ook toen we bericht kregen dat de mannen van Horse Thief aan een nieuw album werken. Nog blijer werden we toen we vorige week single Another Youth in onze inbox kregen. En alsof het nog niet genoeg was stond daar ook bij dat de nieuwe plaat op kwaliteitslabel Bella Union (Fleet Foxes, Father John Misty, Jonathan Wilson) gaat verschijnen.

Namen die nog steeds in ons opkomen zijn My Morning Jacket, Grizzly Bear en Midlake. Kom maar door dus, met die nieuwe plaat (Trials & Truths).


Nieuwe muziek