Gobsmag Posts

Dat Water Liars een fijne band is, dat vertelden we je al in 2014, in mei om precies te zijn. Liedje Bird of Song kreeg toen onze handen op elkaar, en nog steeds eigenlijk, met een dikke 8.5. Verantwoordelijk voor dat kippenvel was Justin Peter Kinkel-Schuster. Dat is een hele mond vol, en tevens de frontman van Water Liars.

En laat deze zelfde Justin Peter Kinkel-Schuster nu ook solo onderweg zijn. Naar het Zuiden, welteverstaan. Headed South is namelijk de eerste single van een in september te verschijnen solo-plaat. Wat je kunt verwachten? Nou, een hoop Water Liars natuurlijk, maar ook wat van Jason Molina en Will Johnson. En de verwachtingen zijn hier extra hoog gespannen omdat de plaat verschijnt op het legendarisch Fat Possum label uit Mississippi dat oa AA Bondy en The Districts op het roster heeft staan, en in het verleden namen als Al Green en R.L. Burnside.

Toch nog even terug naar Water Liars. Veel tracks zijn tweestemmig. Naast onze Justin Peter Kinkel-Schuster (we kunnen het niet laten) zingt ook Andrew Bryant namelijk een prima ‘moppie’. En ook hij doet af en toe wat solo. Maar dat had je natuurlijk al bij ons kunnen lezen.

Afijn, die lui van Water Liars zijn gewoon primadebima muzikanten.

Nieuwe muziek

Laten we het eens over Frankrijk hebben. Over chansons welteverstaan. Dan is onze zuiderbuur Jacques Brel natuurlijk een van de eerste namen die je te binnen schiet. Zo ook hier. Natuurlijk zijn er nog honderden chansonniers op te noemen. Maar een Fransman die anno 2016 in Nashville een plaat vol met Americana-achtige chansons opneemt, dat is tamelijk uniek (vinden wij). Baptiste W. Hamon deed het echter.

Die plaat heet L’Insouciance en staat vol met prachtige liedjes. We verstaan er geen klap van, maar dat mag de pret niet drukken. We voelen de emotie.

Wat te denken van een ode aan Townes van Zandt (Van Zandt)? Ons lievelingsliedje is echter Comme La Vie Est Belle. Misschien omdat er een stukje Engelstalig in zit, maar waarschijnlijk gewoon omdat het ons volledig inpakt. Oh, dat Engelse stukje staat overigens op naam van Will Oldham. Juist, aka Bonnie Prince Billy.

Omdat we geen Frans spreken is het overigens tamelijk ingewikkeld om iets meer over dit talent te vinden op het interweb. Wel lazen we dat de plaat werd opgenomen in Nashville. En met de goedkeuring van Bonnie Prince Billy op zak moet het dus wel goedkomen. Wij vinden het in ieder geval prachtig.


Nieuwe muziek

Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleode IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.

En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.

Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.


Nieuwe muziek

Van die bands die we al heel lang in de gaten houden en waarvan nog een debuutalbum moet verschijnen. In dat rijtje past zeker de Britse band Palace. Twee jaar geleden, 1 augustus 2014 voor de meeschrijvers, klommen we in ons toetsenbord om hun eerste single jubelend te ontvangen met een 8.1. In het stukje noemden we ook het aantal Facebookfans: 777. De teller nu? 9728.

Goed, tijd voor belangrijke zaken. Er is mooi nieuws: debuutalbum So Long Forever komt uit op 4 november. Na de bijzonder fijne EP’s Lost In The Night (2014) en Chase The Light (2015) is dat een release waar je reikhalzend naar mag uitkijken.

Als voorproefje van het album heeft de band ‘Have Faith’ online gegooid. Wederom een liedje dat niet teleurstelt. We horen nog altijd een beetje Alabama Shakes, maar nu ook Foals. Bijzonder fijn.

Laatste tip: 9 november spelen ze in het relatief kleine Bitterzoet in Amsterdam. Kan toch niet anders dat ze daarna snel doorstoten naar de grotere zalen? Get on the bandwagon!


Nieuwe muziek

Eind augustus komt dan EINDELIJK het debuutalbum van het Brusselse Robbing Millions uit. Na eerder al ‘8 Is The Figure That I Like The Most‘ te hebben gedropt als voorproefje, is het nu de beurt aan het eveneens meer dan prima zijnde Dreams Like Photographs.

Voor het debuutalbum ging de vijfkoppige band een samenwerking aan met Nicolas Vernhes, die eerder facturen stuurde naar niet misselijke acts als Deerhunter, Dirty Projectors en Animal Collective. Robbing Millions volgt de veel geprezen (en zeker het uitchecken waard) EP’tjes Ages and Sun en Lonely Carnivore op.

Dreams Like Photographs is hun meest psychedelische single tot nu toe. Het begint met enkele gitaren die een hoger sfeertje inzetten waarna de dromerige stem van Lucien Fairpoint erbij komt. Naast dit alles heeft het nummer een eighties invloed met enkele funkgerichte gitaren en een diepe bas. Mocht je Fairpoint willen vragen waar het liedje over gaat, dan antwoordt-ie dit:

Een aantal robots die op een verjaardagspartijtje proberen te dansen als mensen. Ze denken aan de goede oude tijd, terwijl ze aan het nadenken zijn over wat hun nieuwe dromen zouden kunnen betekenen. Ik probeerde zoveel mogelijk woorden te gebruiken die in de buurt komen van deze ‘futuristische, nostalgische, middeleeuwse vibe’

Kijk, dan zaten we hier op Gobsmag HQ aardig in de buurt met onze omschrijving ‘zeg, proper liedje dit’.

Luisteren.

Nieuwe muziek

Het is wellicht geen verrassing dat The National eigenlijk onze favoriete band aller tijden is. Daar kunnen we uren over praten, maar dat gaan we niet doen. Waar we wel even over willen praten is over The Young Folk. Daar maakte je 1,5 jaar geleden kennis mee op Gobsmag. We noemden ze toen een mix tussen Mumford & Sons, The Villagers en Noah and the Whale. Juist, een zomerse bedoeling.

Die hitgevoelige kant van ze is nog steeds aanwezig op het dit jaar verschenen album First Sign of Morning. Die plaat is echter iets te Mumford-achtig voor ons. We waren dan ook aangenaam verrast toen England in onze mailbox verscheen. Juist, een cover van The National. De paniek sloeg direct toe bij Harm. Zou de track verkracht worden door banjo’s? We verzamelden onze moed en knalden de track toch aan. En eerlijk is eerlijk, de boys van The Young Folk hebben een prima cover afgeleverd. Kan natuurlijk niet niet tippen aan het origineel, maar hé, dat is geen schande.

En het wordt maar weer eens duidelijk wat een prachtig liedje England is.


Nieuwe muziek

“Gobsmag houdt van crossovers. Douglas Dare, een 22-jarige Britse singer-songwriter is volgens ons een perfecte mix tussen Perfume Genius, James Blake en Rufus Wainwright.” Dit schreven we ruim 2 jaar geleden over Douglas Dare. Aanleiding daarvoor was de fantastische plaat, Whelm.

Het heeft even geduurd, maar er is weer nieuws omtrent Douglas Dare. Op 14 oktober verschijnt met Aforger de langverwachte opvolger. Wij omcirkelen ‘m alvast in onze agenda! Lang wachten? Ja, nogal. Het is dan ook fijn dat Douglas alvast een liedje online gooide, Doublethink. En omdat we dat weer een prachtig liedje vinden, gooien wij hem op ons scorebord.

Iets minder James Blake dit keer, nog steeds die hele breekbare stem. En nog steeds die prachtige piano. Dan is het ook geen verrassing dat de plaat uitkomt op Erased Tapes Records. Juist, het label van die andere pianovirtuoos Nils Frahm. Kortom: trakteer jezelf op wat moois.


Nieuwe muziek

We hadden hier kunnen schrijven over Hard to Clean van Chook Race; dat is namelijk het eerste singletje van de nog te verschijnen langspeler Around The House. Het is fonkelnieuw en klinkt uitstekend. Maar verdraaid, we vielen vorige maand al keihard voor album teaser Sometimes. Keihard. Voor die zalig suffige ba-ba-pa-pa’s en die baslijn die dom-dom-dom doet. O-whoo-oh.

Chook Race (uit Australië) begon ooit als rammelend, garage-achtige surfpopband, maar ontwikkelde al snel een grote sensibiliteit voor slaapkamerpop. Enkele cassettes, een paar 7’s en een LP later hadden Matthew, Carolyn en Rob genoeg lef om opnames naar hun favoriete label Trouble In Mind te sturen. Dat was slim, want daar brachten ze net op dat moment zielsverwant Beef Jerk opnieuw uit. Een contractje was het gevolg.

Terug naar Sometimes en die ba-ba-pa-pa’s. Die portie aanstekelijkheid zat er eerst helemaal niet in! Carolyn zegt:

I think in the early versions of the song they weren’t there but got added pretty soon after we started playing it. I think we were looking for an easy way to make the song poppier and catchier, and were maybe too lazy to write some proper lyrics.

Waar een beetje luiheid al niet goed voor is. O-whoo-oh.


Nieuwe muziek