Gobsmag Posts

Met een titel als “The Bright Road unveil new album ‘Ocean’ with Arcade Fire collaborators” heb je onze aandacht. Kudo’s dus voor de perspromotor van Canadese band The Bright Road. Op 6 mei verschijnt hun nieuwe album Ocean, de opvolger van het uit 2012 afkomstige Norway.

Goed, eerst maar eens wat pers opzoeken. Hun website vermeldt onder dit kopje Coming Soon. Of ze er nog mee bezig zijn of dat ze pas binnenkort pers/quotes verwachten weten we dan nog niet. Maar goed, wij zijn de beroerdsten niet. En bovendien is lead single We’ll be Fine gewoon een erg mooi liedje. Een beetje Local Natives en The Antlers.

Dan vraag je je vast nog twee dingen af.

1. Wat is de link met Arcade Fire?
Goede vraag! Het album Oceans is gemasterd door Ryan Morey, die ook Arcade Fire’s Funeral behandelde.

2. Vanwaar de titel Oceans? 
“Having sailed through many obstacles during the creation of this album, the ocean represents the perfect metaphor for the journey we’ve been through. The journey is sometimes clear and peaceful, sometimes troubled and powerful. The vibe of the ocean resonates through the sound of the album.”

OK.


Nieuwe muziek

Een paar dagen geleden kwamen we Max von Wegen tegen. Dat klinkt niet meteen als een ster in wording. Maar het zou zomaar kunnen. Op zijn site lezen we: “Heute ist Max von Wegen ein junger, ambitionierter Songwriter aus Leipzig, der kürzlich, produziert von Charlie Paschen (u.a. Talking To Turtles), seine Single „The First Time“ veröffentlicht hat.”

The First Time dus. Prima liedje. Wat zeggen we. Een liedje dat moeiteloos meekan in het geluid van Black English, The Slow Show en The National. Je snapt het. Man met lage stem dus.

Vers van de pers is het liedje ‘Believe in Dance‘. Nou geloven we daar niet zo in (wij zijn van die figuren die hoofdknikkend bij de bar hangen), maar man, we hebben hier wel een van de mooiste liedjes van het album Kelbra te pakken. Verwacht verder ook een klein beetje americana, zoals een band als American Aquarium dat zo mooi kan. Maar nu, dansen met Max von Wegen! (grapje).


Nieuwe muziek

Baldadig en zonder kennis van zaken schreeuwde iemand twee jaar geleden al: ‘Wie geeft Stillwave een podium?’ De band uit Utrecht regelde het echter zelf en behoorlijk goed ook; een clubtour in 2015 en een handvol optredens in Engeland. Met ijzersterke singles als Callow en Modes of Transport op zak kwam Stillwave op mooie plekken.

Vervolgens verscheen het wonderschone Tarmac Plains en werd stilletjes gehoopt dat de band werkte aan het langverwachte debuutalbum. Het eerste EP-tje Isles verscheen immers al in 2012. Maar Stillwave was nog niet klaar met het jaar en nog niet klaar voor een langspeler. ‘Before we release our debut album we feel that we need to bring the past year or so to its proper close first. And what’s a better way to do so than with new songs…’

En dat is allerminst een straf. What Have You is droevig als Ian Curtis en stemmig als Tom Smith. Het is donker (natuurlijk) en beklemmend (misschien). Maar de karakteristieke zang van Marcel Jongejan breekt de spanning telkens weer. Gelaagd dus, dit What Have You. Dat het werd geschreven in een verlaten loods zal je niet verbazen.


Nieuwe muziek

Het Belgische duo Compact Disk Dummies, bestaande uit de broers Lennert en Janus Coorevits, brengen volgende week een nieuwe plaat uit: Silver Souls.

Electropunk: in dat hokje worden de gebroeders gestopt. Eigenlijk een te klein hokje, want alleen al op single Holy Love voelen we ook een beetje hiphop en wat te denken van die prettige blazers?

Laten we anders even iets citeren uit het bericht dat bij ons luisterexemplaar van de nieuwe plaat zat, want daar heeft iemand heel erg zijn best op gedaan:

Het album veert voortdurend, rockt met of zonder gitaar, kriebelt onbeschaamd de onderbuik en pureert je brein in die mate dat je als een losgeslagen idot savant zomaar een zwart gat dreigt in te shaken.

En:

Want zo fris, pompend en zelfzeker de muziek bij momenten is, zo opvallend duister en existentieel zijn de teksten, gehuld in een sluier van twijfels, vragen en symbolen. (…) Het is die dualiteit die ervoor zorgt dat Silver Souls van begin tot eind ongemeen spannend blijft, alsof je bij momenten ontdekt dat het feest waarin je je bevindt zich op de rand van een metersdiepe afgrond afspeelt.

Als je nu niet nieuwsgierig bent, weten wij het ook niet meer.


Nieuwe muziek

Quiet Life, daar zouden we een moord voor doen op het Gobsmag HQ. Het is echter ook de naam van een meer dan fijne band uit Portland. We kwamen ze iets meer dan een jaar geleden tegen op SXSW en ze speelden toen voornamelijk tracks van Wild Pack, hun plaat uit 2013. Luister bijvoorbeeld eens naar het titelnummer. In de tussentijd brachten ze ook nog een EP’tje uit, met daarop o.a. een track met Jim James (My Morning Jacket) samen.

We vonden het dan ook tof om te ontdekken dat er met Foggy een nieuwe plaat is (geproduceerd door Scott McMicken van Dr. Dog). En hoe dat dan klinkt? Beter dan onze collega’s van The Daily Beast kunnen we het niet omschrijven: “The audio equivalent of a warm, hazy, sunlight-and-nostalgia-drenched photo of the best road trip you’ve ever had”. Verwacht ook wat Deep Dark Woods en van tijd tot tijd CSNY. De titeltrack zelf is overigens ook bedekt in een laagje mist. Dat klinkt raar, maar als je hem eens een slinger geeft dan snap je hopelijk wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Rob Klerkx is een drukbezet man. Hij drumt namelijk voor bands als MOKE en Paulusma. Ook gaat hij door het leven als trots lid van de Nashville Songwriters Association International. Wat dat precies betekent weten we niet, maar het klinkt indrukwekkend. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is maakt hij sinds 2006 ook muziek met een 6-koppige band, the Secret. Hun naam? Rob Klerkx and The Secret.

En het wordt nog drukker. Rob Klerkx and The Secret komen namelijk net uit de befaamde IJLand Studio in Amsterdam. Reden? Een live-plaat opnemen. In 1 sessie stonden ze erop, 10 tracks. En die tracks hebben ze gebundeld in het album Live At The IJLand Studio. Wij snappen waar deze naam vandaan komt.

We hadden een flinke dosis alt. country / americana verwacht. Niets is echter minder waar. We horen een hoop psychedelische gitaarmuziek. Een beetje zoals Ryley Walker en Israel Nash die ook zouden kunnen maken. Of Jonathan Wilson. Maar dan gewoon uit Amsterdam. Vind vandaag nog 10 minuut 24 in je agenda en kijk en luister maar eens naar het heerlijke Come Home. En als je dan nog 7.32 minuten over hebt, schakel dan door naar Virginia.


Nieuwe muziek

Uit Brooklyn komt het heerlijke geluid van Caveman. Na het bescheiden succes van het titelloze debuut uit 2013 gaat de band in juni een grotere klap maken met opvolger Otero War. Bewijsmateriaal vinden we in de eerder vrijgegeven tracks Never Going Back, Human (allen in Spotify) en vooral in huidige single 80’s West.

Over de 80’s gesproken: in het bio’tje van de band worden de namen van Tears for Fears en The Human genoemd als hoorbare invloeden voor het gedeelte in hun sound dat ze omschrijven als “the soaring emotional drama”. Daarbij droppen ze ook Wilco en Springsteen, wat ons natuurlijk dan ook al snel een hedendaagse naam als referentie doet droppen: The War On Drugs. En hey, hore we ook een beetje Band of Horses?

Hoe dan ook, Caveman is lekker bezig. Nog snel even een gratis tip: kijk deze akoestische uitvoering van 80 West – zie je dat het ook werkt zonder die laag synthesizers en wordt het goed duidelijk dat deze gasten wel weten hoe je een liedje schrijft.


Nieuwe muziek

Op 26 maart 2015 stortte de flat van Laura Gibson in. Gasexplosie. Twee doden en veel mensen dakloos. Laura wist gelukkig op tijd te ontkomen, ongeschonden en al. Dat deze schokkende gebeurtenis een plek zou vinden op een nieuwe plaat was onvermijdelijk. Empire Builder is die plaat.

Op de website van de platenmaatschappij lezen we: “Empire Builder grapples with independence, womanhood, solitude, connection and aloneness. Amidst trauma, loss and recovery, she rediscovered songwriting as a means of understanding her own life and choices.”

Op Empire Builder kreeg Gibson hulp van een aantal bevriende muzikanten, zoals Dave Depper (Death Cab for Cutie, Menomena), Dan Hunt (Neko Case), Peter Broderick en Nate Query (the Decemberists). Het resultaat is een geweldige plaat.


Nieuwe muziek