Gobsmag Posts

The Pines zitten al sinds 2012 vast in onze cd-spelert. Dat jaar brachten ze namelijk met Dark So Gold een prachtplaat uit. Americana/roots in de stijl van Bon Iver, Fleet Foxes en zelfs een beetje Calexico. Absolute uitschieter vinden wij Cry, Cry, Crow. Vorige week dropten ze met Above The Prairie een gloednieuwe plaat. Niet alleen met prachtig artwork, ook met prachtige liedjes. U begrijpt: wij zijn blij.

Stel je voor dat je maar één nummer van die plaat mag luisteren, pak dan openingstrack Aerial Ocean. Maar goed, dat zou de plaat tekort doen. We raden je dus aan om 41 minuten vrij te maken en dit album met je ogen dicht een slinger te geven. Daar ga je geen spijt van krijgen, geloof ons maar.


Nieuwe muziek

Fijn bandje uit Chicago: Fort Frances. Eind april verschijnt met Alio hun derde plaat en eerste single Building A Wall klinkt meer dan prima.

Die albumtitel is goed gekozen, Alio betekent namelijk hallo in het Litouws en laat Fort Frances daar nou heel veel fans hebben. Kregen ze voor elkaar met een cover van het u wel bekende ‘Summertime’ van Dj Jazzy Jeff en Will Smith. Die video is inmiddels al meer dan een miljoen keer bekeken en — uiteraard ook tot groot verrassing van het trio — bijzonder vaak in Litouwen. Het gaf ze vorig jaar zowaar een headline spot op een van de grootste zomerfestivals daar, Loftas Fest.

Maar laten we wel wezen, zo’n cover blijft een gimmick. Leuk, maar voor hoe lang? Hier op Gobsmag HQ waren we er na 1 play al klaar mee, in tegenstelling tot nieuwe single Building A Wall die wat ons betreft een hitje mag gaan worden in de rest van Europa. Gaat niet gebeuren, al weet je nooit echt hoe dingen kunnen lopen.


Nieuwe muziek

Onze favoriete band uit Noorwegen? Misschien is dat wel het nog altijd lastig in één keer goed schrijvende Kakkmaddafakka. Over een paar weken verschijnt met KMF hun derde album en nieuwe single ‘Young You‘ is een heerlijk voorproefje.

Kakkmaddafakka, opgericht in 2004, komt uit Bergen. Een plek waar eind jaren 90 / begin 2000 zoveel goede Noorse bands vandaan kwamen, dat men begon te spreken over de “New Bergen Wave”. Een soort Volendam dus, maar dan wel leuk. Overigens brengt Bergen nog altijd talentjes voort, want rising star AURORA komt er ook vandaan. Kakkmaddafakka werd snel bekend in Norge, maar internationaal ging echt los met de in 2013 verschenen plaat Six Months Is A Long Time (topliedjes: Someone New en Forever Alone). En net als het debuut, was ook deze plaat geproduceerd door Erlend Øye, geboren in Bergen en bekend als zanger van het niet onaardige The Whitest Boy Alive.

Dus ja, wij kijken wel uit naar opvolger KMF. Nieuw liedje ‘Young You’ doet vermoeden dat Kakkmaddafakka nog altijd op het juiste spoor zit. Overigens klinkt het liedje vrolijk, maar gaat het gewoon over een vervelende break-up omdat het leeftijdsverschil op dat moment te groot was. “You meet the right person, just at the wrong time, often too early on in life,” vertelt zanger Axel Vindenes. “This song is about that moment you realise this and with a heavy heart have to end it. You know it’s going to hurt but it’s ultimately for the best.” Om er later op Facebook nog aan toe te voegen: “Break-ups suck. But they’re great for writing songs.”


Nieuwe muziek

Enkele internetgebruikers schreeuwden het uit; ‘Elliott!’, ‘Elliott!’. En dat begrijpen wij wel. Lionlimb zegt het zelf trouwens ook. Hoef je ook niet over te liegen; het is wat het is. Domino is nu eenmaal een heel fijn Elliott Smith-achtig voorproefje van het debuutalbum Shoo. Daarop kunnen we overigens ook jazz, rock, soul, een gitaar, een saxofoon en een Fender Rhodes verwachten.

Gitarist Stewart Bronaugh begon al in 2010 te schrijven voor het project Lionlimb, maar gaandeweg liep hij enige vertraging op. Er moest tenslotte ook gewoon brood op de plank komen. Hij ontmoette drummer Joshua Jaeger en plots zaten zij beiden in de band van Angel Olsen. Op tournee en zo. Album opnemen. En toen pas, in 2015, was er weer tijd voor Lionlimb.

Lenen zonder toestemming zou je stelen kunnen noemen. Maar als je zo oprecht bent als Stewart heeft het weinig zin om je daarover op te winden. Niet als Domino het resultaat is. De drum breaks werden geïnspireerd door 1 Thing van R&B-ster Amerie en er werd een stukje tekst ontvreemd uit Modern Love van David Bowie. Daar is Stewart helemaal eerlijk over. En die hoorn heeft ie mooi wel zelf bedacht. Vinden wij mooi.

Nieuwe muziek

Hoe vaak zal het gebeuren dat je een fenomenale collectie aan liedjes hebt, en deze 18 jaar op de plank laat liggen voordat je ze uitbrengt? Niet vaak, zo gokken wij. Het is echter wel precies wat er met de tracks op No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments aan de hand is. En man, wat is dat een prachtalbum.

The Apartments is de band rondom Peter Milton Walsh, afkomstig uit sunny Down Under. Grootste bekendheid genieten ze echter overseas, in West-Europa. Walsh maakte overigens ook nog kort deel uit van legendarische band The Go-Betweens (o.a. Robert Forster), maar besloot toch dat zijn toekomst lag in eigen band The Apartments.

Terug naar het album. Waarom tracks 18 jaar laten liggen, als het zulke sterke liedjes zijn? Nou, omdat het nogal een persoonlijke plaat is (understatement, red). We gaan terug naar 1997, de vierde plaat (Apart) werd gemixed en gemasterd, toen er een telefoontje kwam. Riley Walsh, Peter’s zoon, werd gediagnostiseerd met een zeldzame aandoening waardoor hij niet genoeg witte bloedlichaampjes aan kon maken. De twee jaar die daarop volgden omschreef de familie als een constante ‘death watch’. Wat iedereen wist dat zou gebeuren gebeurde uiteindelijk in 1999. Riley overleed op nog geen 4-jarige leeftijd.

En zoals dat zo vaak gaat met vreselijke gebeurtenissen, er ontstaan prachtige liedjes. Zo ook hier. En het was pas in 2015 dat Peter de moed had verzameld om ze uit te brengen. Diep respect. Zoals je begrijpt zou je het album dus eigenlijk van voor naar achter moeten beluisteren. Maar albums kunnen niet op ons scorebord. Daarom vandaag opener en titeltrack No Song, No Spell, No Madrigal. Pikdonker. En meer zeggen we er niet over.


Nieuwe muziek

The Heavy is wellicht geen onbekende band voor je. Ze stonden zelfs met een toffe remix van hun kneiter How You Like Me Now op ons scorebord. Het laatste album, The Glorious Dead, dateert echter alweer uit 2012. Een ferme ‘yes’ klonk echter uit ons HQ toen we lazen over nieuwe single Since You Been Gone.

Maar eerst even terug. Dat laatste album vonden we ok, maar de twee platen daarvoor waren meer dan heerlijke albums. Great Vengeance and Furious Fire (2007) en The House that Dirt Built (2009). De albums staan vol met vuige, dansbare tonen. Met name de vocalen van Kelvin Swaby laten je niet snel los. Wat te denken van tracks als How You Like Me Now en Short Chance Hero.

Door naar de toekomst. Begin april komt er nieuw werk. Hurt & The Merciless moet een album worden dat weer tot nieuw Europees succes moet leiden. Of dat lukt kun je in ieder geval op 21 mei beoordelen in de Amsterdamse Melkweg. Of natuurlijk aan de hand van lekkere single Since You Been Gone.


Nieuwe muziek

Druk baasje, die Ron Pope: in negen jaar bracht hij twaalf albums uit. Begin deze maand verscheen er weer eentje: Ron Pope & The Nighthawks. Eerste single Hell Or High Water is meteen een kneiter.

Opgroeiend in Atlanta, pakte Ron al snel de gitaar om het voorbeeld van zijn grote held Bruce Springsteen te volgen. Op de universiteit vormde hij met een paar vrienden de band The District en maakte een paar platen, om daarna in 2007 echt werk te gaan maken van een solo carrière. Die overigens al twee jaar eerder voortvarend begon toen hij samen met Zack Berman de mierzoete internethit A Drop In The Ocean schreef (41 miljoen views en 39 miljoen streams, mensen).

In de slipstream van dat succes scoorden veel van z’n andere liedjes ook bakken aan streams (in z’n top 5 op Spotify scoort elke liedje boven de 6 miljoen) dus dat belooft nog wat voor nieuwe plaat Ron Pope & The Nighthawks.


Nieuwe muziek

Volgende week ligt dan eindelijk het debuutalbum van Marlon Williams in de winkel. In thuisland Nieuw-Zeeland al een rising star (award nominaties en uitverkochte shows) en nu met de steun van Amerikaanse kwaliteitslabel Dead Oceans lonkt de rest van de wereld. Met single Dark Child zou in ieder geval menig deur open moeten gaan.

Qua muzikale opvoeding zat het wel lekker bij Marlon. Moeder liet hem cd’s van PJ Harvey en Smokey Robison horen, vader kwam aanzetten met die van Elvis, The Beatles, Echo & The Bunnymen, The Band en Gram Parsons. Het zou een kind van Leo Blokhuis kunnen zijn.

Vooral Gram Parsons maakte indruk op Marlon: “A rock ‘n’ roll dude playing country music, but respecting the purity of it.” Het heeft de manier waarop hij zichzelf als muzikant presenteert dusdanig beïnvloed.

En dan was er nog de kerk, want jawel, Marlon was in zijn tienerjaren een knoorknaapje. “I’m not a spritual person,” vertelt hij over die periode, “but the music was enough to keep me there, through whatever hangover I had.”

U begrijpt, muziek stroomt door de aderen van onze Marlon Williams. Om werk te maken van die hobby, week hij uit naar Australië om zich onder te laten dompelen in de bloeiende Melbourne scene. Daar schreef hij het gros van zijn binnenkort in Amerika en Europa uitkomende debuutplaat. In Australië kun je ‘m al kopen, waarschijnlijk met een sticker erop met een van de volgende quotes:

“…his voice soars to the heavens and plucks at the heartstrings.” – The Australian

“Williams’ combination of youthful enthusiasm, old-soul wisdom, and solid songwriting makes this debut a wonderfully accomplished record which justifies the hype he is getting”New Zealand Herald

“It’s a revelation: an album that will still be listened to and enjoyed a decade hence”Metro Magazine

“Marlon Williams has one of the richest voices you’ll hear anywhere in New Zealand.”Sunday Star Times

Maar luister vooral zelf.


Nieuwe muziek