Gobsmag Posts

Enkele internetgebruikers schreeuwden het uit; ‘Elliott!’, ‘Elliott!’. En dat begrijpen wij wel. Lionlimb zegt het zelf trouwens ook. Hoef je ook niet over te liegen; het is wat het is. Domino is nu eenmaal een heel fijn Elliott Smith-achtig voorproefje van het debuutalbum Shoo. Daarop kunnen we overigens ook jazz, rock, soul, een gitaar, een saxofoon en een Fender Rhodes verwachten.

Gitarist Stewart Bronaugh begon al in 2010 te schrijven voor het project Lionlimb, maar gaandeweg liep hij enige vertraging op. Er moest tenslotte ook gewoon brood op de plank komen. Hij ontmoette drummer Joshua Jaeger en plots zaten zij beiden in de band van Angel Olsen. Op tournee en zo. Album opnemen. En toen pas, in 2015, was er weer tijd voor Lionlimb.

Lenen zonder toestemming zou je stelen kunnen noemen. Maar als je zo oprecht bent als Stewart heeft het weinig zin om je daarover op te winden. Niet als Domino het resultaat is. De drum breaks werden geïnspireerd door 1 Thing van R&B-ster Amerie en er werd een stukje tekst ontvreemd uit Modern Love van David Bowie. Daar is Stewart helemaal eerlijk over. En die hoorn heeft ie mooi wel zelf bedacht. Vinden wij mooi.

Nieuwe muziek

Hoe vaak zal het gebeuren dat je een fenomenale collectie aan liedjes hebt, en deze 18 jaar op de plank laat liggen voordat je ze uitbrengt? Niet vaak, zo gokken wij. Het is echter wel precies wat er met de tracks op No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments aan de hand is. En man, wat is dat een prachtalbum.

The Apartments is de band rondom Peter Milton Walsh, afkomstig uit sunny Down Under. Grootste bekendheid genieten ze echter overseas, in West-Europa. Walsh maakte overigens ook nog kort deel uit van legendarische band The Go-Betweens (o.a. Robert Forster), maar besloot toch dat zijn toekomst lag in eigen band The Apartments.

Terug naar het album. Waarom tracks 18 jaar laten liggen, als het zulke sterke liedjes zijn? Nou, omdat het nogal een persoonlijke plaat is (understatement, red). We gaan terug naar 1997, de vierde plaat (Apart) werd gemixed en gemasterd, toen er een telefoontje kwam. Riley Walsh, Peter’s zoon, werd gediagnostiseerd met een zeldzame aandoening waardoor hij niet genoeg witte bloedlichaampjes aan kon maken. De twee jaar die daarop volgden omschreef de familie als een constante ‘death watch’. Wat iedereen wist dat zou gebeuren gebeurde uiteindelijk in 1999. Riley overleed op nog geen 4-jarige leeftijd.

En zoals dat zo vaak gaat met vreselijke gebeurtenissen, er ontstaan prachtige liedjes. Zo ook hier. En het was pas in 2015 dat Peter de moed had verzameld om ze uit te brengen. Diep respect. Zoals je begrijpt zou je het album dus eigenlijk van voor naar achter moeten beluisteren. Maar albums kunnen niet op ons scorebord. Daarom vandaag opener en titeltrack No Song, No Spell, No Madrigal. Pikdonker. En meer zeggen we er niet over.


Nieuwe muziek

The Heavy is wellicht geen onbekende band voor je. Ze stonden zelfs met een toffe remix van hun kneiter How You Like Me Now op ons scorebord. Het laatste album, The Glorious Dead, dateert echter alweer uit 2012. Een ferme ‘yes’ klonk echter uit ons HQ toen we lazen over nieuwe single Since You Been Gone.

Maar eerst even terug. Dat laatste album vonden we ok, maar de twee platen daarvoor waren meer dan heerlijke albums. Great Vengeance and Furious Fire (2007) en The House that Dirt Built (2009). De albums staan vol met vuige, dansbare tonen. Met name de vocalen van Kelvin Swaby laten je niet snel los. Wat te denken van tracks als How You Like Me Now en Short Chance Hero.

Door naar de toekomst. Begin april komt er nieuw werk. Hurt & The Merciless moet een album worden dat weer tot nieuw Europees succes moet leiden. Of dat lukt kun je in ieder geval op 21 mei beoordelen in de Amsterdamse Melkweg. Of natuurlijk aan de hand van lekkere single Since You Been Gone.


Nieuwe muziek

Druk baasje, die Ron Pope: in negen jaar bracht hij twaalf albums uit. Begin deze maand verscheen er weer eentje: Ron Pope & The Nighthawks. Eerste single Hell Or High Water is meteen een kneiter.

Opgroeiend in Atlanta, pakte Ron al snel de gitaar om het voorbeeld van zijn grote held Bruce Springsteen te volgen. Op de universiteit vormde hij met een paar vrienden de band The District en maakte een paar platen, om daarna in 2007 echt werk te gaan maken van een solo carrière. Die overigens al twee jaar eerder voortvarend begon toen hij samen met Zack Berman de mierzoete internethit A Drop In The Ocean schreef (41 miljoen views en 39 miljoen streams, mensen).

In de slipstream van dat succes scoorden veel van z’n andere liedjes ook bakken aan streams (in z’n top 5 op Spotify scoort elke liedje boven de 6 miljoen) dus dat belooft nog wat voor nieuwe plaat Ron Pope & The Nighthawks.


Nieuwe muziek

Volgende week ligt dan eindelijk het debuutalbum van Marlon Williams in de winkel. In thuisland Nieuw-Zeeland al een rising star (award nominaties en uitverkochte shows) en nu met de steun van Amerikaanse kwaliteitslabel Dead Oceans lonkt de rest van de wereld. Met single Dark Child zou in ieder geval menig deur open moeten gaan.

Qua muzikale opvoeding zat het wel lekker bij Marlon. Moeder liet hem cd’s van PJ Harvey en Smokey Robison horen, vader kwam aanzetten met die van Elvis, The Beatles, Echo & The Bunnymen, The Band en Gram Parsons. Het zou een kind van Leo Blokhuis kunnen zijn.

Vooral Gram Parsons maakte indruk op Marlon: “A rock ‘n’ roll dude playing country music, but respecting the purity of it.” Het heeft de manier waarop hij zichzelf als muzikant presenteert dusdanig beïnvloed.

En dan was er nog de kerk, want jawel, Marlon was in zijn tienerjaren een knoorknaapje. “I’m not a spritual person,” vertelt hij over die periode, “but the music was enough to keep me there, through whatever hangover I had.”

U begrijpt, muziek stroomt door de aderen van onze Marlon Williams. Om werk te maken van die hobby, week hij uit naar Australië om zich onder te laten dompelen in de bloeiende Melbourne scene. Daar schreef hij het gros van zijn binnenkort in Amerika en Europa uitkomende debuutplaat. In Australië kun je ‘m al kopen, waarschijnlijk met een sticker erop met een van de volgende quotes:

“…his voice soars to the heavens and plucks at the heartstrings.” – The Australian

“Williams’ combination of youthful enthusiasm, old-soul wisdom, and solid songwriting makes this debut a wonderfully accomplished record which justifies the hype he is getting”New Zealand Herald

“It’s a revelation: an album that will still be listened to and enjoyed a decade hence”Metro Magazine

“Marlon Williams has one of the richest voices you’ll hear anywhere in New Zealand.”Sunday Star Times

Maar luister vooral zelf.


Nieuwe muziek

Wellicht heb je deze al gehoord; maar er zijn er vast die nog maagdelijk naar dit pareltje van Benedict Benjamin kunnen luisteren. En voor iedereen is het dan nog even wachten op 25 maart, want dan komt het debuutalbum Night Songs uit.

Ben Rubinstein zag twee van zijn bands worstelen met de raison d’être (The Mariner’s Children en Peggy Sue), had ‘a bad time with the girl I love’ en doolde na nachtdiensten door een uitgestorven Londen. Dat hoor je terug in My Feet Have No Need For The Ground en ongetwijfeld nog veel meer op zijn eerste langspeler.

It was written at and about a point in my life when I realised I wasn’t that young anymore (…). But it’s also a kind of ode to that strange, beautiful and lonely time of night when the city closes down, everything is still and you feel like you’re the only person left.

Hij zwierf door een serene hoofdstad, met veel aan zijn hoofd. Hij nam Night Songs op in kerken, slaapkamers en keukens in Londen en Kent. Dat vinden wij mooi. Wij zijn van plan hetzelfde te doen, als we ooit een band beginnen. Want hopelijk schrijven wij dan ook zo’n song als My Feet Have No Need For The Ground.

Nieuwe muziek

Vandaag een klein uitstapje naar R&B. Dat doen we niet vaak, maar voor Aloe Blacc maken we graag een uitzondering. Natuurlijk ken je deze man nog van zijn kneiter van een knoeperd I Need A Dollar. Die hit dateert alweer uit 2010. Lift Your Spirit, zijn meest recente plaat uit 2014 werd door veel mensen ook helemaal grijs gedraaid. Niet door ons, by the way. Maar ergens zijn we Aloe Blacc toch blijven volgen.

En plots verscheen daar een toch wel bijzonder project in onze inbox. Lees je even mee? Aloe Blacc is sinds eind vorige week terug met een nieuwe single, Let The Games Begin. Hey, dat klinkt als de OS, dachten wij. En dat is ook zo. De track is namelijk niets minder dan onderdeel van de films ‘Race’, die over een paar weken in de bios verschijnt. Die film gaat over de legendarische spelen van 1936 en de heldenrol die Jesse Owens (hoofdpersoon van de film) innam.

Wij kunnen deze dosis historie wel waarderen. En dat geldt ook voor de track. Best wel catchy, als je het ons vraagt. De kans dat je deze single gaat missen is overigens ook niet zo groot. Officieel gaat-ie in premiere bij de Super Bowl Opening Night concert, die Aloe (zo mogen wij hem noemen) headlined. En anders hoor je hem wel in de bios.


Nieuwe muziek

In Seattle woont een man die Erik Walters heet. Dat is op zich geen nieuws natuurlijk. Maar laat hij nou een band hebben: Silver Torches. En laat Silver Torches nou net een nieuwe plaat (Heatherfield) uit hebben en met Cal een single hebben die ons doet denken aan The War On Drugs.

Precies, we zeggen The War On Drugs. Maar eerlijk is eerlijk, niet de hele plaat klinkt zo. De meeste tracks zullen goed in de smaak vallen bij liefhebbers van Ryan Adams, Jason Isbell en Noah Gundersen (eveneens uit de Seattle scene). Die laatste noemen we overigens niet toevallig. Single Cal bevat namelijk nog een B-kant, in de vorm van Heaven. En laat Noah Gundersen nou meespelen op die track.

Je snapt het, prima muziek dus.


Nieuwe muziek