Gobsmag Posts

Vorig jaar april schreven we lovende woorden over een plaat die toen al een jaar uit was: Small Reveal van de Canadese band Aidan Knight. Uit dat stukje: “Een warme folk-popplaat, gedragen door de heerlijk in het gehoor liggende baritonstem van frontman Aidan en heerlijke toeters.”

Woorden waar we nog steeds achter staan, want liedjes als A Mirror, Dream Team, You Will See The Good In Everyone, Creatures Great & Small en het tranentrekkende Margaret Downe (“the doctor gave her 6 weeks / which only made her shrug it off”) zijn vandaag de dag nog altijd pareltjes die door te weinig mensen zijn ontdekt.

Kortom: hier op de rommelige doch sfeervol ingerichte Gobsmagredactie houden we deze Canadezen immer goed in de gaten. Blij werden we dan ook van het bericht dat een nieuw album onderweg is én dat er al een eerste voorproefje kan worden beluisterd in de vorm van het bijna 7 minuten durende The Arp. Een geweldig liedje, dat halverwege schitterend van koers verandert. Het beste wat Aidan Knight tot nu toe heeft gemaakt? Wij neigen naar ja.

Nieuwe muziek

Vandaag geen banjo’s, elektrische gitaren of baarden. Vandaag gaat het over jazz. En niet zomaar wat jazz. De Amerikaan Kamasi Washington leverde twee weken geleden met The Epic een debuutalbum af wat zomaar eens een klassieker als Kind Of Blue (Miles Davis) kan gaan worden. We geven toe, dat zijn straffe teksten. Maar zelfs de azijnzeikers van Pitchfork zijn lyrisch en belonen The Epic met een 8.6.

The Epic dus. En de plaat doet zijn naam eer aan. Drie schijfjes en een totale duur van een kleine 3 uur. Ja, je leest het goed, 3 uur. Nou snappen we best dat de gemiddelde Gobsmag-lezer niet zo heel vaak een jazz-plaatje aanslingert, maar een plaat die zo ontzettend veel lovende recensies krijgt verdient gewoon een kans. Het maakt eigenlijk niet uit welk nummer we uitlichten, maar om er meteen lekker in te komen luister je hieronder 14 minuten naar de track Re Run Home.

Om je over de streep te trekken nog wat name-dropping en quotes:

  1. Kamasi Washington is niet alleen jazz-muzikant, hij produceerde ook mede Kendrick Lamar’s To Pimp A Butterfly;
  2. Het album verschijnt op Bainfeeder, het label van Flying Lotus die Kamasi Washington persoonlijk onder zijn hoede nam;
  3. Kamasi Washington tourde al met Raphael Saadiq en Snoop Dogg;
  4. “Even if you have no real context for what you’re hearing, it’s a remarkably rich and inviting listen,”  aldus Stereogum;
  5. “the title doesn’t just refer to the sheer running time of the thing, but the scale of the performance itself,” aldus Drowned In Sound
  6. “The artist proved his was an epic — sorry, there’s no other word — pure understanding of what things can still be, the proverbial shape of jazz to come,” aldus LA Times

Dus ogen dicht en laat je meevoeren door het talent van Kamasi Washington.


Nieuwe muziek

Dawes is een prachtband uit Amerika. Hoewel tot op heden nooit op het scorebord heb je er indirect zeker al een aantal keer over kunnen lezen. Frontman Taylor Goldsmith is namelijk goed bevriend met Gobsmag-favo’s Deer Tick en Delta Spirit. Samen vormen ze zelfs een soort “supergroep”, genaamd Middle Brother.

Dawes heeft inmiddels 3 platen op haar naam staan. Platen die stuk voor stuk meetellen in de Amerikaanse (en wereldwijde) folk-industrie. Want nummers als Just Beneath The Surface, When My Time Comes en Something In Common zijn toch gewoon briljant?

We kijken dan ook best wel uit naar de opvolger van het in 2013 verschenen Stories Don’t End. En krijg nou wat, over een kleine twee weken verschijnt-ie al: All Your Favorite Bands. Dit album belooft iets meer richting een live-sound te gaan, wat rauwer. Daarvan zijn er al twee bewijsstukken. De eerste vrijgegeven track, Things Happen en onlangs Right On Time voorspellen veel goeds. En dat kan ook niet anders als je David Letterman tot je number 1 fan mag rekenen. “If you’re looking for a rock ‘n’ roll band, this is pretty much all you need.” HATSA.

Nu is het de beurt aan Nederland om te vallen voor deze sympathieke band. Er staat in ieder geval een hele tour gepland met mensen als Hozier, My Morning Jacket, James Vincent McMorrow, Langhorne Slim en First Aid Kit. Ga ze dus zien in Paradiso (10 september, met My Morning Jacket) en in Groningen op het Take Root Festival (12 september).


Nieuwe muziek

Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de Amerikaanse band Vintage Trouble“Live-wired, straight-shootin, dirty-mouth’d, pelvis-pushing juke music.” De band speelde al bij Jools Holland, Jay Leno en David Letterman, twee weken geleden openden ze zelfs voor AC/DC in het GelreDome. Kortom, houd je van een flinke dosis soul maar ben je ook niet vies van elektrische gitaren, geef Vintage Trouble dan ook eens een slinger.

14 augustus staat dan ook al eventjes gemarkeerd in onze gezamenlijke redactie-agenda. Op die dag verschijnt namelijk 1 Hopeful Rd, het nieuwe album van Vintage Trouble. En dat belooft wat te worden. Niet alleen verschijnt de plaat op het legendarische Blue Note Label, met Run Like The River is er ook alvast een track die de verwachtingen meer dan inlost. Pure Rock ‘N Soul. En om dat kracht bij te zetten speelden ze de track enige tijd geleden in de studio van Fender (je weet wel, iets met gitaren).

In het kort: “Imagine James Brown singing lead for Led Zeppelin and you’ll get an idea of Vintage Trouble’s muscular, in the pocket sound,” zoals Yahoo Music onlangs zei.

NU echt tot slot: wil je de band wiens live reputatie ze vooruitsnelt ook eens zien spelen? Pak dan je kans op 5 juli tijdens het gratis (!) Metropolis Festival in Rotterdam. We zien je daar!


Nieuwe muziek

Uit Australië komt een nieuwe band waar wij momenteel erg goed op gaan: Holy Holy. Het duo, bestaande uit Timothy Carroll en Oscar Dawson, stond afgelopen weekend op het London Calling Loves Concerto festival in Amsterdam, waar wij niet bij waren want we kunnen nu eenmaal niet alles zien. Maar dat het tof was, hoorden we al snel in ons oortje.

En stiekem was dat eigenlijk ook wel een beetje de verwachting, want debuut EP’tje The Pacific is er eentje om in te lijsten. Vijf liedjes en bijna alle vijf raak. Op ons Scorebord You Cannot Call For Love Like A Dog, de afsluiter en de gloednieuwe single. Meteen ook het prijsnummer, met aan het einde een geweldige, Pink Floydesque gitaarsolo.

Nieuwe muziek

De eerste kogel

Een schoolfeest. Midden jaren ’90. In de gang naar het natuurkundelokaal hing ik in het duister, nonchalant, over een verdwaalde spreekstoel. Je hoorde Bryan Adams daar nog amper. Ik had iets met ruitjes aan. Een bloes. Heel normaal in die tijd. En zij, iets ouder, stond voor mij. Ze hing aan mijn lippen. De eerste kus.

I thought I’d never be shot down
But girl I’m black and blue
So beaten down for you
Well I’m beaten down in bloom

Vijftien jaar. En toen al op een onzinnige queeste naar verzengende liefde. De telefoongesprekken voltrokken zich alleen steeds moeizamer en de ontmoetingen verliepen steeds stroever. Een paar weken later, en 10 kilometer verderop, kondigde het afscheid zich aan in een klein dorpscafé. Niet te vermijden. Maar ondraaglijk voor het jonge kalf.

But wait, I make my last request
See this could be the best

Buiten op straat volgde nog een redelijk gênante scene. Met een jongetje die radeloos zijn toevlucht zocht in zelfmedelijden en een vastberaden jonge vrouw die begrip toonde. En die eerste kogel niet in het lichaam wilde achterlaten.

(Archy Marshall was 15 (vijftien!) toen hij dit nummer opnam in zijn slaapkamer. Hij leende de titel van kunstenaar Jean Michel Basquiat en maakte van Out Getting Ribs een intiem en somber meesterwerk. Het gaat over de liefde, ongetwijfeld. Tegenwoordig heet hij King Krule en onder die naam bracht hij in 2013 zijn debuutalbum 6 Feet Beneath the Moon uit. Daar staat dit nummer ook op, maar dan anders. Net iets minder intens. En het kuchje verdween.

Dat schoolfeest. Ik werd een beetje verliefd. Echt een beetje maar. En toch voelde het alsof ik van dichtbij neergeschoten werd toen ik het verloor.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

De Australische singer/songwriter Hein Cooper stond in 2013 te spelen in een klein cafeetje in Sydney waar toevallig de manager van het Canadese Half Moon Run aan de bar stond te drinken. De beste man was onder de indruk en nodigde Hein meteen uit om liedjes te gaan schrijven in Montreal. Zoals dat gaat. Lang verhaal iets minder lang: die liedje klonken veelbelovend, Hein zette een krabbel onder een contact bij het Canadese label waar ook Half Moon Run bij zit (Indica Records) en vloog weer terug naar Australië om aldaar verder te werken aan zijn werk en het verder uitpluizen van de gewenste sound.

In 2014 vloog Hein weer naar Montreal met in z’n handbagage een pak nieuwe liedjes. Daar liep hij een studio in en werd een begin gemaakt met z’n titelloze debuut EP’jte. Aan de andere kant van het glas zat producer Marcus Paquin achter de knoppen, die al eerder schoof voor niet misselijke bands als Arcade Fire, The National en Local Natives.

Dat EP’tje ligt er nu en bevat met opener The Art Of Escape een waar prijsnummer. Een belangrijk liedje ook, vertelt Hein:

I had been demo-ing the track in lot’s of different ways, with different lyrics and structures, before I finalised the message and theme of the song. This theme has been something very deeply set in my personal life. I have always needed to have change and transition and escapism has become a big part of it. So ‘The art of Escape’ became my mantra for this. It is a call to all of the wonderful displaced beings I have found in my life and more broadly, everyone who feels alone in their own idealistic dreaming.

Maar ook liedje The Real mag er zijn. Net zoals in de laatste minuut van The Art Of Escape laat Hein hierop horen dat hij niet te vangen is in het folk-hokje. We moeten zelfs een klein beetje denken aan Radiohead, al blijft dat altijd gevaarlijk om te zeggen.

Onder de indruk, dat zijn we.


Nieuwe muziek

Nieuws waar wij heel blij van worden: de Canadese band Metric komt in september, na drie jaar radiostilte, met een nieuw album. Eerste voorproefje The Shade maakt ons nog blijer en kan enkel omschreven worden met de klassieke Gobsmag woorden van waardering: dit is een kneiter van een knoeperd.

Het nieuwe album, met een vooralsnog geheime titel, is de opvolger van het in 2012 verschenen Synthetica. Zet ‘m deze Hemelvaartsdag nog eens op, want het bevat topliedjes als Youth Without Youth, Breathing Underwater en het nog altijd fascinerende The Wanderlust (met ouwe held Lou Reed).

De grote doorbraak voor de band rondom de always lovely Emily Haines was al eerder, in 2009, met het in eigen beheer verschenen Fantasies en de daarop te vinden “indie classic” Help, I’m Alive. Een steengoed liedje dat inmiddels ruim over de 18 miljoen streams op Spotify zit, en dat zal ongetwijfeld ook komen doordat het te horen was in een populaire videogame (NBA 2K10) en tv series als The Vampire Diaries, One Tree Hill, 90210 en Grey’s Anatomy. Overigens is dat liedje niet de enige reden om Fantasies tot een topplaat te bombarderen. Anno 2015 kun je nog steeds niet om synthesizerkneiters als Gold Guns Girls, Gimme Sympathy en Sick Muse heen.

Wij zijn dus fan. En kunnen niet wachten op dat nieuwe album. I want it all! I want it all!


Nieuwe muziek