Tag: <span>Big Star</span>

Dat is niet alleen een bandnaam, ook een boodschap. Liedje Hide Me Disguise Me is namelijk catchy. Oh zo catchy. Shake Some Action! maakt jangle pop, zoals ze het zelf noemen. Rock, maar gebaseerd op de pre-psych uit de jaren 60. Wij keuren het goed.

Shake Some Action! make sun-kissed Rickenbacker-rock that continues the tradition of the great power pop forbearers like The Kinks and Big Star, along with the jangle pop pioneers of the ’80s like R.E.M. and The Feelies.

Het liedje, en de hele plaat, is overigens gebaseerd op The 39 Steps, een film van Alfred Hitchcock. Elk liedje representeert een andere scene. Leuk concept en dikke aanrader, die film (en de muziek ook, natuurlijk!).

 

 

Nieuwe muziek

She’s a mother, sister and her brother

‘I knew a girl and met her family and found she was exactly the same as her sister and her brother. Same face, same aura. I know that family look like each other of course, but in this case it was a special kind of similarity. Almost like the same person repeated.’

Daar gaat dit She’s A Mother van Family Jools (uit Bristol) over. Verder is het vrij simpel, redelijk nostalgisch en in de geest van de jaren ’70 pop-rock scene in het Verenigd Koninkrijk. Puike single!

Nieuwe muziek

Hier is weer zo’n debuutep’tje dat in eerste instantie volledig langs ons heen is gevlogen: Mooneye EP van Mooneye. Onbegrijpelijk, want na de eerste luisterbeurt (vorige week) waren we laaidend enthousiast over dit al in maart verschenen schijfje.

Mooneye is de Belgische songwriter Michiel Libberecht, die eerder al naam maakte bij onze zuiderburen als Mickey Doyle. Als Mooneye formeerde hij een band en blinkt hij uit in liedjes die al door OOR omschreven werden als “ronduit meesterlijk” en van “uitzonderlijke klasse”. En weet je, ze hebben gelijk. Het is een prachtig Ep’tje dat meteen al belachelijk goed opent met ‘Thinking About Leaving’. Vier liedjes later is het al weer over en rest enkel de repeatknop.

Nieuwe muziek

Vijf vrienden uit Los Angeles. Eentje is een meubelontwerper. Een andere een journalist. Eentje was bassist in prima band The Pains Of Being Pure At Heart en zingt nu. Weer een ander is designer en dan is er ook nog een visual artist. Samen heten ze Massage, en elke maandag maken ze plezier met liedjes van hun helden, zoals the Feelies, the Go-Betweens, Twerps, Sarah Records en Flying Nun.

En ze schrijven eigen liedjes. En die liedjes werden een plaat: Oh Boy. Uiteraard in eigen beheer uitgegeven, want als het aan Massage ligt, hoeft het allemaal niet zo nodig. Uit het persbericht: “Massage is like a band of thirtysomethings playing in a suburban garage, only better. Massage is like a band of teenagers playing in a suburban garage, only worse.” 

Eerste single is de titeltrack, Oh Boy. Hun poging “to capture this easy alchemy on tape—the strange magic of a bunch of amateurs coming together, finding their own wavelength and making something out of nothing.” En dat lukt wonderwel. Het plezier is voelbaar. Ongedwongen wegdrijven. Volgens Gabi, die in harmonie met Andrew zingt, is het liedje “a portrait of domestic quotidian, presented without judgment, that in the end speak to longing and inspire melancholy.”

Een plaat als een heerlijk briesje in warme tijden. Op repeat die handel.

Nieuwe muziek

Vijf jaar na hun prima debuut The Brave And The Blue, kwam het uit Alabama afkomstige Belle Adair begin 2018 terug met een heerlijke opvolger: Tuscumbia. Geweldige single ‘Get Away’ opent niet alleen die in de beroemde FAME studio in Muscle Shoals opgenomen plaat, maar zet ook meteen de toon en laat er geen twijfel over mogelijk dat Teenage Fanclub, Big Star en The Byrds in de kast staan bij de band. Grootste verschil met de eerste worp: Tuscumbia is een echte bandplaat geworden. “On the last record, I was just sitting there with my acoustic guitar and not even thinking about how the songs might be recorded, but this time I was really able to write to the strengths of the other guys,” vertelt frontman Matthew Green.

De bandleden van Belle Adair hebben in die 5 jaar afwezigheid zeker niet stilgezeten. Green ging eerst mee op tour in de band van Dylan LeBlanc (“I quit my day job and went on the road with him”), daarna met Belle Adair als begeleidingsband van Alabama legende Donnie Fritts, om vervolgens nog eens anderhalf jaar door te reizen als band voor John Paul White van The Civil Wars. Vlieguren maken, noemen we dat.

Enkele nummers op Tuscumbia, vernoemd naar de plaats waar Green is opgegroeid, gaan dan ook over continu van huis zijn. “It always takes time when you get back home to feel normal,” zegt Green, “but as soon as you feel normal, it’s time to leave again. It can be hard to feel balanced because you can’t always just hop right back into life, and these songs deal with trying to navigate through that with someone else and be honest about the process.”

Meer eerlijkheid op het album door de vele vragen die Green stelt, zonder ze echt proberen te beantwoorden. Hij vermoedt dat het een manier was om alle aankomenden veranderingen in z’n leven (hij stond op het punt te gaan trouwen) te verwerken. “I think I was working through the fear and anxiety and, God forbid, happiness, that came with it,” aldus de frontman.

Het sterke ‘Get Away’ begon als een oefening, vertelt Green aan Paste Magazine. Of het mogelijk zou zijn om een instrumentaal refrein te kunnen schrijven. Het werd iets compleet anders toen ze het gingen repeteren voor de nieuwe plaat. “The song came quickly and fully formed, and immediately, it felt like a deep dive into fresh musical territory for the band,” legt Green uit. En daar gaat het liedje ook over, benadrukt hij: “Letting go of your anxieties and personal hangups and putting yourself on the line for someone else, regardless of your prospects for success or failure.”

Topplaat.

Nieuwe muziek

Twee jaar geleden, het was ook november, schreven we: “2016 wordt het jaar van Tracy denken wij.” Dat dachten we echt. Weliswaar steeg z’n populariteit, maar om nou te zeggen dat Tracy Bryant een doorbraak beleefde… De onlangs verschenen opvolger A Place For Nothing and Everything In Its Place gaat hem zeker weer verder helpen, maar aan een nieuwe uitspraak branden we onze vingers niet.

Tracy Bryant dus. Zanger / oprichter van Corners en solo-artiest op Burger Records. A Place For Nothing and Everything In Its Place nam-ie bij onze buren op, in Berlijn. In eerste instantie zou het een “introspective acoustic” album worden, maar eenmaal in de studio kwamen er toch wat meer stekkers, pedaaltjes en audiokanaaltjes bij kijken. Of zoals de platenmaatschappij stelt: “The album is filled with dreamy footnotes of piano, 60‘s percussion and a more than once appearance of edgy guitars.” Mastering lag trouwens in handen van Dave Cooley, die ook facturen stuurde naar Ariel Pink, The Black Angels en M83. Bryant mag op (prijsnummer) A Crowed Room dan wel zingen dat less more is en dat een crowded room verwarrend werkt, maar voor deze plaat pakt het perfect uit.


Nieuwe muziek

Het Utrechtse The Maureens gaf ons in 2013 een fijn, titelloos debuutalbum vol met melodieuze gitaarliedjes, zoals het toffe Brother. Midden september verschijnt een opvolger: Bang The Drum.

Het vandaag in première gegooide eerste voorproefje Heartbreak laat direct horen dat alle catchy ingrediënten gelukkig zijn gebleven: harmonieuze meerstemmige zang, vol gitaargeluid, opzwepend slagwerk en warme orgelpartijen. Naast de reeds eerder genoemde invloeden van bands als Big Star, The Posies en The Beach Boys horen we in deze single ook zeker de Britse cultband The La’s. Luister maar eens naar de intro, dat gitaarloopje.

Volgens de promomachine achter de band klinken de overige songs van het nieuwe album Bang The Drum “eigentijdser, krachtiger en persoonlijker” en kan ook referentiemateriaal gevonden worden bij Johan, Teenage Fanclub en Jayhawks.

Het zijn niet de minste bands, en ook geen lullige woorden. Hoe dan ook, single Heartbreak voldoet volledig aan de verwachtingen. Welkom terug, mannen.


Nieuwe muziek