Gobsmag Posts

Het is een interessant zestal, dat Seryn uit Nashville. Gitaren, ukulele, accordion, viool, banjo: ze slepen alles erbij om tot een mooi liedje te komen. Het leverde al twee aardige platen op: This Is Where We Are (2011) en sinds kort Shadow Shows.

In de jaren tussen beide platen kreeg de band te maken met bandleden die weggingen en nieuwe die kwamen, een andere manager en het opstappen bij hun platenlabel om als indie door te gaan. Allemaal flink kut natuurlijk, maar dat omschrijf je anders in een biootje naar de pers: “Ultimately, the struggle to keep their heads above water strengthened the core focus and direction of Seryn.”

Hoe dan ook, mooiste liedje van het nieuwe album is zonder twijfel ‘Disappear‘ dat ons doet denken aan een band als The Magic Numbers, iets dat ongetwijfeld te maken zal hebben met de harmonieën en de wisselwerking tussen vrouwenstem en mannenstem. Goed gedaan, zeggen wij dan vanuit onze luie stoel.


Nieuwe muziek

Dat er behalve goede steaks en een sterk potje voetbal ook knappe vrouwen uit Argentinië kwamen wisten we al dankzij Máxima. Maar dat ze ook nog eens kunnen zingen bewijst Valerie Teicher, ook wel bekend als Tei Shi. Qua look probeert ze het beste van alle popzangeressen te combineren, met de nadruk op Amy Winehouse en Lady Gaga in haar blonde periode.

Haar allereerste show speelde ze meteen op CMJ in haar woonplaats New York, maar ze woonde tussentijds ook al in Bogotá, Vancouver, Montreal en Boston. In die laatste stad studeerde ze ook nog eens aan het hoog aangeschreven Berklee College of Music, de school van onder meer John Mayer en St. Vincent. Een vrouw van de wereld kun je wel zeggen dus, die niet bang is om te reizen. In mei staat ze op het Engelse The Great Escape, en gelukkig doet ze met haar Europese tour ook ons land aan. Het eerste Nederlandse optreden van deze Argentijnse is op 17 mei, wanneer ze op de buiteneditie van London Calling zal spelen.

Valerie is geen onbekende voor fans van Glass Animals, waar ze al meezong op de Gooey EP. Zelf noemt ze wat ze maakt mermaid music, maar dreampop met veel synthesizer of synthpop met veel dromerige elementen keuren we ook goed. Half april verschijnt er ook een van haar zelf met vijf nummers, waaronder ook dit prachtige Bassically. Vergeet vooral ook niet om de uitstekende remix te checken die HONNE in elkaar knutselde.


Nieuwe muziek

More cowbell, een gevleugelde uitspraak in de muziekbizz. Prima naam voor een band dus. Dat vonden Jack Sandham en Wednesday (ja, echt) Lyle klaarblijkelijk ook. Ze gaan sinds 2009 door het leven als Cowbell. Vorig jaar verscheen hun tweede langspelert, Skeleton Soul, op het punk rock / garage / indie label Damaged Good Records. Kudo’s overigens door hun Youtube-kanaal dat luistert naar de naam damgoodrecords.

Op datzelfde Youtube kanaal maakten we onlangs kennis met de track She’s All Over You. Niet helemaal nieuw, maar wel helemaal prima. Wat je als intro moet weten: “The rockin’ duo branch out into a more spooky atmospheric sound across the 11 tracks on the new album. There’s a definite dark, New Orleans R&B vibe to Skeleton Soul.” Waarom She’s All Over You meteen bleef hangen? Omdat het orgeltje ons meteen deed denken aan de psychedelische, vervlogen tijden van The Doors.

Dat ze meer kunnen bewijst het duo op tracks als Dirt (soulvol, blazers, dansen) en de ballad Darkness In Your Heart. Kortom, Cowbell is tof! More Cowbell!

Nieuwe muziek

Songs of Music. Dat vinden wij een geinige naam voor een album. Dat vonden de vier heren van Proxima Parada vast ook. Songs of Music is daarom de naam van hun debuutalbum dat in de herfst van 2014 verscheen.

Als inspiratie noemen ze Ray Charles, The Wood Brothers, Bill Withers en The Band. Je snapt het, onze interesse was meteen gewekt. Eerste kennismaking was het nummer Brightside. En inderdaad, we horen soul. Maar niet van het Charles Bradley-soort, Proxima Parada gooit er genoeg jazz en folk tussendoor. Met name de folk komt goed naar voren in de track Miss Justrite. Een beetje Langhorne Slim als je het ons vraagt.

Meest recente single Childhood is ook wat meer folkie dan soulvol. Het mag duidelijk zijn, het album bevat voor elk wat wils. Of je nou van Daptone Records soul houdt, van Paolo Nutini (Bird In An Airport is een aanrader) of van Langhorne Slim.

Als we je tot slot een tip mogen geven: nu aanhaken en wellicht maak jij over een tijdje de blits op feestjes met deze ontdekking. Geen dank.

Nieuwe muziek

And together we will rise

Tussen Arezzo en Santa Fiora lieten we de raampjes van de Mazda zakken. De snelweg lag links, de zon stond laag en de warme lucht sloeg flarden in de zorgvuldig samengestelde vakantie-cd’s. In de rechter buitenspiegel zag ik hoe jouw hand speelde met de wind.

Sometimes we will fall
From the light
But it shines on us tonight
And together we will rise

Ik lag met mijn rug in het gras van St. Stephens Green. We hoorden kinderen spelen en studenten lachen. De rondreis duurde langer dan verwacht en eindigde in dit befaamde park. We lazen. En vanachter mijn boek zag ik hoe onder jouw vingertoppen de bladzijden zachtjes bewogen in de wind.

And surely it’s a sign now,
That everything’s in tune to some kind of higher plan

Het rood en wit wapperde tegen een strakblauwe lucht terwijl wij keken naar de meeuwen boven de Femern Bælt. Wij tweeën. Voor even nog. We maakten een foto. Ik met mijn krullen en dat leuke jasje. Jij met jouw lippen op mijn wang. En nu pas zie ik hoe mooi de wind door je haren ging.

The wind is at my side
And so are you
And together we will rise

(Rick zei ooit; dieper dan dit gaat de liefde niet. Het zal vast eens minder gaan, maar together we will rise. Glen Hansard beleeft liefde en leven met een ongeëvenaarde intensiteit. Alleen, met The Frames of met Markéta. Dit liedje komt van album The Cost; nog altijd het laatste studio album van de Ierse band.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Belangrijke man achter het Australische Why We Run is Nic Cogels. Hij reisde de wereld rond om uiteindelijk down under neer te strijken en aldaar de broertjes Ed en Lloyd Prescott te ontmoeten. Ze halen Nick Langley erbij en een band is geboren: Cogel. Ze maken twee EP’tje, doen een paar voorprogramma’s en leren het spel. Omdat veel mensen echter niet weten hoe ze de bandnaam moeten uit spreken, veranderen ze ‘m in Why We Run.

Single ‘Comfortable Lie’ is het eerste wapenfeit van deze doorstart en gaat over -hoe toevallig- de boel de boel laten en een nieuwe start maken. Why We Run regelde een bekende producer (Wanye Connolly – oa bekend van zijn werk voor Australische prachtbands Cloud Control en Boy & Bear) en voor de videoclip een topregisseur: Tim Gibsbs, die eerder facturen naar acts als John Lennon, Dire Straits en Motorhead mocht sturen.

Over die videoclip gesproken, daar is iets mee: “The clip uses a technique known as Camera Obscura – incorporating a truck, 1000s of photos and many locations. We believe it’s possible that Camera Obscura hasn’t been used before like this in a music video.” Hoe ze dat gedaan hebben? Check de making of.

Goed bezig, zeggen wij dan in Nederland.

Nieuwe muziek

Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat we je voorstelden aan Caught A Ghost. Destijds bewapend met een EP, Nightworks, inmiddels mogen ze (en wij ook) trots vertellen dat hun debuutalbum Human Nature in de schappen ligt. Nou ja, niet in alle schappen, zowel de EP als het album schitteren door afwezigheid op Spotify. Gevalletje Taylor Swift? Who knows. Althans, in de NL iTunes store kunnen we hem ook niet vinden. Gevalletje klein kikkerlandje? Who knows. Mocht hij beschikbaar komen dan hoor je het uiteraard van ons.

Wat we wel weten is dat de band uit L.A. een erg fijne single op de wereld afvuurt. Can’t Let Go is wat ons betreft een pakkende naam, want de retro-soul a la Nick Waterhouse (met de aanstekelijkheid van Justin Timberlake) laat ons al een tijdje niet meer los.

Over het nummer zeggen ze zelf: “I think about Caught a Ghost as a sort of exorcism, because I feel that making music purges the demons and has a unique power to transform darkness into light. (…) Over the course of the song, I always feel like “I’ve got a feeling that I can’t let go” becomes an incantation about how much I love music, which is a completely different sentiment from the sense of struggle the narrator feels in the verses.”

Dat moeten de makers van de hopelijk nieuwe hit-serie Bosch (geproduceerd door Amazon, juist) ook gedacht hebben. Can’t Let Go is namelijk de titeltrack. Met hulp van het digitale warenhuis gaat het hopelijk een kneiter van een hit worden.

Nieuwe muziek

Zelf omschrijft de band Houndstooth hun sound als “electric folk songs that talk about everyday sweetness and desolation” en daar valt zeker wat voor te zeggen. Titeltrack van hun eind maart verschijnende nieuwe plaat No News From Home draait in ieder geval overuren op onze stereotoren.

Laten we even een voorstelrondje doen: Houndstooth is een band uit Portland geformeerd rondom singer/songwriter Katie Bernstein, die naast haar scherpe pen ook met haar eigenzinnige stem een heel sterke troef in handen heeft. In 2013 verscheen fijn debuut Ride Out The Dark (“a collection of songs that speak to the light at the end of that dark forest tunnel”), daarna volgden vele optredens door het land en was een liedje met de strekking ‘No News From Home’ snel geschreven.

Maar niet alleen Amerika is fan, Engeland was er ook als de kippen bij. Zo werd het debuutalbum in 2013 door het Britse Q Magazine opgenomen in hun lijst met 50 beste albums van dat jaar en recentelijk gaf een redacteur van Uncut Magazine de aankomende nieuwe plaat een bijzonder mooie plek in zijn lijst met 26 albums van 2015 waar hij het meest naar uitkijkt.

Allemaal heel tof, maar daar is één belangrijke vraag nog niet mee beantwoord: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek