Gobsmag Posts

De 25-jarige Ryley Walker stond al eerder op ons scorebord, op 12 september 2014 om precies te zijn. Toen vroegen we je nog even aandacht voor het prachtige liedje Clear The Sky van z’n eerste album, All Kinds Of You. De titel van dat artikeltje: Mis Ryley Walker niet.

En missen mag je Ryley Walker zeker niet, dus daarom verschijnt de titeltrack van z’n eind maart uitkomende tweede plaat óók op het Scorebord: Primrose Green. Een liedje waarop we goed horen wat de uit Chicago komende singer/songwriter in z’n mars heeft: goeie melodieën, dromerige vocalen en indrukwekkend gitaarspel.

Dat gitaarspel (picking and strumming) doet hem boven het singer/songwriter maaiveld uitsteken. Zo noemt bijvoorbeeld het Amerikaanse Guitar World Ryley “the reincarnation of the True American Guitar Player”.

Amerikaan is hij inderdaad, maar toch met een grote Britse invloed. Zo doet Ryleys gitaarsound ons heel erg denken aan Bert Jansch, de in 2011 overleden Schotse folkmuzikant. Luister daar voor maar eens naar zijn in 1965 verschenen en niet kapot te krijgen ‘Angie‘. Recenter vergelijkingsmateriaal is wel Amerikaans met The War On Drugs (wederom vooral de gitaarsound) en Steve Gunn.

Afijn, u mag Ryley Walker nu helemaal niet meer missen.


Nieuwe muziek

Mogen we je voorstellen aan de mannelijke Lana Del Rey? Vast wel, meet Freddie Dickson. Wat ze nog meer over deze jongeman uit West-Londen zeggen is ook niet mals: “He writes likes an emotional heavyweight.” En: “The pain in his brow is harrowing, and he pulls you 20 feet into the song with him”. Uit oktober stamt zijn 2e EP, News.

Goed, Freddie Dickson is dus een talent, als we de ‘critics’ mogen geloven. Omdat wij de beroerdsten niet zijn willen we je vandaag dus kennis laten maken met Freddie en z’n muziek. Doom-pop, noemen sommigen het. Dat vinden we wat overtrokken. Vrolijk is het zeker niet, maar hitgevoelig wat ons betreft wel. Luister maar eens naar single ‘News‘ die alweer even terug op VEVO verscheen. Had wat ons betreft ook niet misstaan tussen Eurosonic-ontdekkingen van vorig jaar George Ezra en Hozier.

Eurosonic zegt u? Jazeker. Daar is Freddie Dickson volgende week woensdag te bewonderen. En dat raden we je zeker aan, afgaande op de live-versie van albumtrack Your Love Was Meant For Me, die hij onlangs op Youtube knalde. Een beetje Tom Odell-sfeer. En het laatste kwart van het nummer had zo van onze held Billy (Augustines!) kunnen zijn.


Nieuwe muziek

Lieve Eline,

Sorry nog. Voor die brief. Dat e-mailtje. Het was doordrenkt met alcohol. Vol pathetisch gewauwel over angst, liefde en de toekomst. Het was somber, het was nacht en meer dan vijftien jaar geleden. Ik miste die dag een tentamen, zo rond het middaguur, omdat ik te onverschillig was om op te staan. Bovendien;

“Not every fact is true”

Het studentenhuis was leeg, op de muizen in de spouwmuren na. De jaren leken best lang te duren en ik schoot eigenlijk geen meter op. Ik zat vast in een poel van vrije tijd, feestjes en andere misère. Ik pakte een stoel en schreef met een zwarte stift ‘Under neon loneliness, motorcycle emptiness’ op de muur. Daarna schonk ik mijn glas weer vol.

Dank nog. Voor jouw antwoord. Ik schreef niet terug. Ik schrijf niet terug. Ik weet genoeg.

Het moet beter.

“We will not turn out
The way that you once thought we would
But you need to do better
In case we should”


(Bart Constant is Rutger Hoedemaekers. In 2012 bracht hij het album Tell Yourself Whatever You Have To uit, met daarop dit prachtige uitgesponnen Do Better (Animals Make Me Angry). De videoclip (met Olivier ‘Het Zakmes’ Tuinier!) won in 2011 de prijs voor Beste Video op het Nederlands Film Festival. Allemaal feiten. En allemaal waar. Maar het draait natuurlijk om de muziek en om de tekst. Ik denk daarbij aan bezinning en inkeer. Een zacht schopje onder je kont. Maar het kan natuurlijk evengoed over de liefde gaan.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Vandaag tijd voor een dubbelslag. Niet alleen zetten we onze vrienden van InDeKringloop in het zonnetje met weer een prachtige sessie, ook is het scorebord vandaag voor een erg fijne muzikant van Neerlands bodem. We hebben het over Hagenees/Hagenaar Geert van Emden (geboren in Schiedam).

Hij is nog bezig met een eerste EP, maar deed al best een paar toffe dingen. Zo speelde hij onlangs in de Rotterdamse Schouwburg en schitterde hij op de Haagse Popweek. Tot onze grote verrassing zagen we tijdens onze grondige desk-research ook dat hij niet zo heel lang geleden opende voor Christopher Paul Stelling. Je weet wel, van de kneiter van een knoeperd Brick X Brick die alweer bijna een jaar geleden een dikke 8.2 scoorde op ons toen nog vrij lege scorebord. Toeval? Wellicht. Wellicht niet.

Geert van Emden is in ieder geval een naam die wij noteren en in de gaten houden voor je. Geen probleem. Je kunt ons namelijk altijd wakker maken voor een portie gevoelige, akoestische folk. Jou hopelijk ook.

Nieuwe muziek

Uit België komt de prachtpop van Byron Bay. Man achter de naam is Tom Verstappen, die reeds in 2012 airplay wist te scoren met een vroege versie van liedje ‘God Only Knows’ dat zeker geen cover van The Beach Boys is. Niet veel later is de band Byron Bay geboren en wordt in 2014 de finale van Humo’s Rock Rally gehaald. En u als muziekliefhebber weet dat die bandwedstrijd al jarenlang een goede indicatie voor talent is.

Collega artiesten erkennen ook de potentie van Byron Bay. De Belgische prachtband Geppetto & The Whales selecteerde ze al als supportact en ook onze Nederlandse trots Mister & Mississippi nam ze op sleeptouw. Resultaat: optredens in Ancienne Belgique, Openluchttheater Rivierenhof, Vooruit, Depot, Muziekodroom en Dranouter Festival.

En let op: dat allemaal zonder ook maar een EP of een album te hebben uitgebracht. 2015 gaat daar gelukkig verandering in brengen, een debuut EP staat namelijk in de planning. Daarop ongetwijfeld deze prachtsingle God Only Knows,die geproduceerd is door Reinhard Vanbergen van Das Pop en bij onze buren natuurlijk al veelvuldig op de radio is te horen. Nu wij, Nederland.

Nieuwe muziek

Kijk, met een biografie als deze heb je direct onze aandacht: Small Houses is an alternative country project featuring the songs and poems of Jeremy Quentin. Artfully crafted with finger-style guitar and softly sung melodies.” Op 10 februari verschijnt het album Still Talk: Second City en van dit album komt de eerste single Staggers and Rise.

Wat ons betreft past de country / americana van Small Houses prima in de traditie van bands als Hiss Golden Messenger en Jackson C. Frank. Geen overbodige toeters en bellen, maar oprechte liedjes gezonnen door de ietwat rauwe stem van Jeremy Quentin.

Een snelle blik in Spotify leert je dat Small Houses pas 1 album (Exactly Where You Wanted To Be, 2013) uit heeft. Spotify loopt echter wat achter, wij tellen er drie en Still Talk: Second City wordt dus de vierde. Maakt verder niet veel uit.

Wat je volgens ons echter wel moet weten is dat dit album uit 2013 een paar pareltjes bevat. Wat te denken van Oh, Hiding Out en Our Sweet?

Nieuwe muziek

Zeg dat het niet zo is

‘Zitten daar überhaupt dieren?’ Ik wees met de hals van mijn bierflesje naar de overkant van de straat. Het kinderboerderijtje baadde in het donker, terwijl aan de horizon de dageraad verscheen. We zaten op het balkon en jij liet een nieuw singletje in de cd-lade glijden. ‘Ze zitten er wel,’ zei je. Je haalde diep adem, slaakte een ijselijke kreet en veroorzaakte een kakofonie tussen nacht en dag. Toen kwam het intro.

Say it ain’t so

Hier keek je het dorp uit. Hier schreef je jouw verhalen en hier luisterde je naar jouw muziek. Hier zocht ik een paar maanden later die singletjes en die schriften. Het balkon was leeg en dat liet ik zo. Aan de overkant was het stil.

(Een blauwdruk voor die lastige jaren; dat was het debuutalbum van Weezer. Ongeëvenaard ook, en dus deed elke opvolger pijn in mijn portemonnee. Rivers Cuomo voorziet een ramp als hij Say It Ain’t So schrijft. Want het mag echt niet waar zijn. Stiefvader Stephan mag niet de alcoholische weg inslaan die zijn vader bewandelde. De vondst van een flesje Heine(ken) brengt de mooiste tienerangst naar boven. Maar ik dacht alleen; zeg dat het niet zo is. Zeg dat het niet waar is.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Elle King heeft de zaken goed voor elkaar, zeker als we even kijken naar een paar namen met wie ze heeft samengewerkt voor haar aankomende debuutalbum Love Stuff: Jeff Bhasker (producer van Fun., Kanye West, The Rolling Stones), Eg White (producer van Adele, Sam Smith), Jacknife Lee (producer van R.E.M., U2,Crystal Castles) en Mark Ronson (Amy Winehouse, Bruno Mars, Paul McCartney). Goeiemorgen.

Thuisland Amerika komt inmiddels dan ook al superlatieven te kort wanneer Elle King ter sprake komt. Zo schrijft Billboard over de vorige single, het eveneens geweldige Ex’s & Oh’s:

Mix Duffy’s vocals, the Black Keys’ urgent rhythms and a hook and tempo that recalls P!nk’s “So What,” and you have Elle King’s catchy and clever RCA debut.

Afijn, u begrijpt dat Elle King weleens wat kan gaan worden in 2015. Wij zitten vooraan, zoals u van ons gewend bent.

Nieuwe muziek