Gobsmag Posts

Goedemorgen! We kunnen ons voorstellen dat je vanochtend wakker werd met een kleine kater, een melancholisch gevoel en de zekerheid dat je vandaag ABBA’s Happy New Year op het scorebord zou vinden. Eerlijk is eerlijk, we hebben erover nagedacht. Maar dat zou te makkelijk zijn geweest. In plaats daarvan presenteren we je echter Pickwick. Niet de thee, maar de band uit Seattle.

Hun debuutalbum Can’t Talk Medicine dateert alweer van 2013, maar in de herfst van het afgelopen jaar (ja, 2014) brachten ze nog op Spotify nog een single uit van dit album. Die single heet Window Sill en is gewoon een kneiter. Pickwick is namelijk zo’n band vol overgave. Een beetje als Augustines en White Denim. Het podium is niet zelden het decor voor een feestje. En zeg nou zelf, een oppepper kun je best gebruiken op een dag als deze, nietwaar?

Window Sill is de nieuwe single dus. Maar als we de post daarmee zouden eindigen doen we de band tekort. Het album kent namelijk nog een paar andere kneiters. We noemen een Halls Of Columbia, The Round en Lady Luck. En jawel, je hoort het goed, op die laatste track speelt onze lieftallige Sharon van Etten mee.

Het moge duidelijk zijn, Pickwick is een band met (festival)potentie, dunkt ons. Het wachten is nu op een Europese tour en wat Nederlandse shows. Wij zouden het in ieder geval wel weten als wij programmeur waren geweest van, pak ‘m beet, een middelgroot poppodium. Maar oordeel vooral zelf. Kwalitatief is dit overigens niet de beste versie van Window Sill, maar van een band uit Seattle moeten we gewoon de KEXP versie laten zien.

Nieuwe muziek

De Canadese prachtband The Deep Dark Woods weet steeds meer zielen voor zich te winnen met hun haardvuur- en blokhutfolk. Wij zijn stiekem verliefd op de hypnotiserende stem van zanger Ryan Boldt. Jij ook? Dat komt goed uit. Nog geen maand geleden bracht Boldt een solo-plaat uit, Broadside Ballads (2014).

En met solo bedoelen we grotendeels ook echt solo. Akoestische gitaar, af en toe een verdwaald instrument en, juist, die hypnotiserende stem. Lo-fi Deep Dark Woods dus, deels opgenomen in een blokhut. De oplettende luisteraar hoort dan ook o.a. vogels (bijvoorbeeld in Rambleaway) voorbij komen.

Het mooiste liedje? Wat ons betreft is dat Just As The Tide Was Flowing. Kudo’s ook voor Sally My Dear. Het mag duidelijk zijn, liefhebbers van The Deep Dark Woods hebben weer iets om grijs te draaien.

Nieuwe muziek

Country is hip. Dat bewijzen Sturgill Simpson, Robert Ellis en Daniel Romano wel. En ook good old Cash is natuurlijk tijdloos. Texas, Nashville, dat zijn zo’n beetje de plekken waar het gebeurd. Wat ons betreft voegen we Cale Tyson toe aan dat rijtje country-boys. En laat hij nou geboren zijn in Texas, en wonen in Nashville.

Cale Tyson heeft inmiddels twee EP’tjes op zijn naam staan. De meest recente, Cheater’s Wine, verscheen nog geen twee maanden geleden. Op dat EP’tje? Je raadt het al: country. Eerlijk is eerlijk, hij heeft niet de strot van Sturgill Simpson, maar fijn is het wel. Wat te denken van liedje Can’t Feel Love en onvervalste country-clip anno 2014? Leuk detail, eerdergenoemde Robert Ellis speelt een gitaarpartijtje mee op de plaat.

Wil je hem ook eens zien/horen zonder toeters en bellen? Geen probleem, volg gewoon deze link. En terwijl je luistert, lees dan ook even wat Rolling Stone over hem zegt: “Old school, sad-bastard outlaw country for a new generation of excited country fans.” Hatsa!

Nieuwe muziek

Met leden uit het inmiddels ter ziele gegane Hungry Kids of Hungary, Millions en Ex-Panng! wordt Rolls Bayce in thuisland Australië een supergroep genoemd. Hier op onze Hollandse redactievloer doen we dat niet. Niet alleen omdat we enkel Hungry Kids of Hungary een beetje kennen, maar ook omdat we een niet zo happig zijn op de term supergroep. Het schept meteen zulke verwachtingen.

Hoe dan ook, het titelloze debuut EP’tje mag er zijn. Vier liedjes die ergens het midden houden tussen The Shins (liedje On My Own) en Tame Impala (Don’t Get Me Wrong). De PR machine achter de band probeert het als volgt te omschrijven:

A heady concoction of classic pop/rock, 60’s soul and obscure psych, their songs pair deep drum and bass grooves with lithe, spacey guitar. Tightly wound choruses give way to dense jam-outs, the band wringing as much sound from their instruments as three individuals can muster.

Prima, niks aan toe te voegen. Rolls Bayce, dames en heren.


Photo by Jon Baginski

Nieuwe muziek

Kerstavond 1997

Het feest was nog niet eens begonnen, maar bussen reden al niet meer. In ieder geval niet tussen het stationnetje en mijn ouderlijk huis. Hotel Reijrink had zijn deuren al gesloten en een mobiele telefoon had ik nog niet. Er was niemand op straat. Dus liep ik vier kilometer door de koude, heldere nacht. Alleen. Moederziel alleen. Huilend naar de maan.

Niet echt huilend, hoor. Maar er was wel iets aan de hand. En ik nam een beslissing. Een grote. Voor mijn doen, op dat moment, kerstavond 1997. Terwijl ik dacht aan ons leven en onze brieven liep ik tussen de Achterhoekse weilanden. De koude wind blies. Het was over.

Oh, how funny life gets
This is our song in effect obviously, obviously

(To Kill A King zette Howling op de Word Of Mouth EP en vreemd genoeg niet op de eerste langspeler Cannibals With Cutlery. Een klein gemis op een uitstekend debuutalbum. Het is een nummer over eerste afspraakjes, de spanning ervan en de sluwe aard van de mens. Maar ik dacht daar weer eens heel anders over.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Pour Sugar On Me. Nee, dit is niet de titel van het nieuwe kookprogramma van Rudolf (je weet wel, met dat guitige kapsel). Pour Sugar On Me is een nieuwe single van Kaleo. De single vind je terug op op het debuutalbum Kaleo (zo heet het album echt, dit doen we niet alleen vanuit SEO-perspectief).

Als we je drie pogingen geven om te raden waar Kaleo vandaan komt, dan zul je vast niet snel geneigd zijn om ‘IJsland’ te roepen. Toch is het zo. Sterker nog, we zouden je een aantal nummers van de debuutplaat kunnen laten horen, en je zou niet weten dat je naar dezelfde artiest luistert.

Challenge accepted! All The Pretty Girls klinkt als een mooie mix tussen Mumford & Sons, Bon Iver en Dotan. Zou zomaar eens een hit kunnen worden. Vor í Vaglaskógi klinkt vertrouwd IJslands als Sigur Ros, Hjaltalin en Asgeir (qua sfeer). Op Glass House klinken ze als een prima rammelend indie-bandje en op Broken Bones wanen we ons in het zuiden van Amerika in de jaren ’60. En geloof het of niet, Pour Sugar On Me klinkt als onvervalste bluesrock in lijn met Matt Schofield en Joe Bonamassa.

Wat ons betreft genoeg redenen om deze schizofrene plaat eens een goede luisterpoging te geven.


Nieuwe muziek

We houden van doe-het-zelfers. Zo staan de herhalingen van Eigen Huis & Tuin regelmatig op in ons HQ. Maar ook op muzikaal vlak hebben we respect voor mensen die de handen uit de mouwen steken. Een prima voorbeeld daarvan is Troy Ramey. Troy financierde zijn debuut-EP namelijk via PledgeMusic. En tamelijk creatief, zo kun je bijvoorbeeld een wegwerpcamera met tour-foto’s van Troy backen, of wat te denken van een gig waarbij Troy je ondersteunt op backing vocals.

Een van de nummers die op de EP moet komen is ‘Rosary‘. Op het eerste gehoor misschien wat gladder dan je van ons gewend bent. Maar we moeten toegeven dat het liedje aardig blijft hangen. Troy wekt nog meer sympathie op door zijn verhaal. Verwekt na afloop van een concert (zijn vader zat in een band en zijn moeder vond dat, eh, aantrekkelijk) en opgegroeid met muziek. In 2004 verloor Troy zijn vader aan kanker. Als eerbetoon schenkt hij een deel van de crowdfunding-funds (mooi woord) aan Jimmy Fund (die onderzoek doen naar kanker)

We kunnen overigens melden dat Troy zijn ‘goal’ heeft gehaald en er dus binnenkort een EP verschijnt. Tot die tijd moeten we het doen met Rosary, ook geen straf.

Nieuwe muziek

Gobsmag brengt je nieuwe muziek. De band van vandaag is niet helemaal nieuw, maar de kans is groot dat je ze toch nog niet kent. We hebben het over het Britse Saturday Sun. De credits hiervoor gaan trouwens naar onze vrienden van InDeKringloop, die onlangs een sessie opnamen met ze. Zij zijn fan, wij inmiddels ook. ‘Fan’ is overigens een understatement, maar daar kom je zelf over een paar minuten wel achter.

Het eerste volledige studio-album, Orixe, dateert van begin dit jaar (vandaar, niet helemaal nieuw), maar staat vol met liedjes die we je willen laten horen. Wat ons met name grijpt is de emotie die Alex Hedley weet over te brengen. Onze favorieten: Something in the Woods, Down to the Forest en Seagull (hieronder). We moeten een keuze maken, dus vandaar dat je Seagull op het scorebord vindt. Maar wat ons betreft was elke van de 13 tracks hiervoor in aanmerking gekomen.

Vandaag geen vergelijkingen en name-dropping. Gewoon luisteren! Maar voordat je dat doet, toch maar even wat quotes. Om je over de streep te trekken zullen we maar zeggen:

Subba-Cultcha: “It’s hard to listen to without sending a shiver down your spine every time his voice soars and then recoils into an emotive quiver,” –

Daytrotter: “It washes over you subtly like the tide slowly creeping in or the warmth of the sun on your back. Yet there’s twists and turns, a building sense of urgency, a raw edge in each song.”

Nieuwe muziek