Gobsmag Posts

Het is nog lang geen zomer, maar Jeremy Loops zorgt er met zijn track Sinner voor dat we de misere die oktober heet even vergeten. Jeremy Loops komt uit Kaapstad en lijkt een prima carrière te hebben in Afrika (als we af mogen gaan op de vele showdates, festivals en Facebook likes).

Ingrediënten: een fijn koortje, een stem als George Ezra en een lekker akoestisch deuntje. Heel spannend is het niet, maar man o man wat blijft het nummer hangen. De track staat op zijn debuutalbum Trading Change, dat helaas nog niet uit is in Nederland.

Jeremy Loops noemt zichzelf een folk-artiest, met invloeden van Woody Guthrie en Bob Dylan. Dat horen we niet helemaal. Waar we het wel mee eens zijn is zijn volgende uitspraak: “What I create is a mash-up of a number of genres, namely folk, reggae, hip-hop, gypsy-jazz… Whatever keeps me smiling really.”

Dus tover die lach op je gezicht en geef Sinner van Jeremy Loops in slinger.

Nieuwe muziek

Mogen we je voorstellen aan Greylag? Drie heren uit verschillende delen van Amerika die onlangs hun titelloze debuutalbum opnamen met niemand minder dan Phil Ek (Band of Horses, Fleet Foxes, The Shins).

We verwijzen graag naar de mannen van Stereogum voor een stukje duiding: “Greylag plays a virtuosic Led Zeppelin III strain of folk-rock that could easily carry them to popularity on par with, say, Fleet Foxes (to cite their most recent precursor), one that will win them fans across many musical subcultures.”

Dat zijn geen malse woorden. Maar dat er iets gaande is rondom de band blijkt ook uit hun bevestigingen voor de festivals Crossing Border (15 november) en Le Guess Who (20 november). Wees er vroeg bij en ga dat zien. Voordat het zover is kun je single ‘Another‘ op repeat zetten. Crosby, Stills, Nash & Young op z’n Fleetwood-Mac’s.

Laatste (nutteloze) feitje: Greylag is vernoemd naar een soort wilde gans. Nu ben je helemaal bij.

Nieuwe muziek

Welkom bij een nieuwe aflevering van het Grote Scorebord der Nieuwe Muziek. Vandaag Jay William Henderson, all the wat from Nashville, TN. Hij komt overigens uit Utah. Zijn muziek past dan ook prima bij de desolate landschappen van de Beehive State. Spaarzaam, dromerig, melancholisch. En dat alles met een stem die doet denken aan Angus (je weet wel, van Angus & Julia Stone) en de sfeer die we kennen van Robert Ellis. Folk/Americana in haar puurste vorm.

Jay William Henderson vindt grote inspiratie in diezelfde woenstijnlandschappen. Nog niet zo lang geleden brak hij met zijn vrouw, verkocht hij zijn studio en begon hij zichzelf tamelijk existentiële vragen te stellen. In the desert, “you can’t help but be there. … It’s easier in a place that quiet to get lost in yourself, like in really yourself, not all the things that we pretend make up ourselves, but just the essence of being. All that other shit kind of melts away.”

Als je op zoek bent naar iets om de voetjes van de vloer te krijgen zit je verkeerd bij Jay William Henderson. Wil je je ogen dichtdoen en genieten van prachtige kleine liedjes? Geef dan een tik op de play-button. Waar je dan op moet klikken? Begin eens bij zijn laatste album, Hymns to my Amnesia (2014). Nummer 1 van de plaat, Marrow In The Morrow maakt eigenlijk meteen duidelijk wat we bedoelen. Doet het je niks? Check dan even of je hart nog steeds op de goede plaats zit.


Nieuwe muziek

Vijf jaar na hun laatste plaat Love and Curses is de Amerikaanse band Reigning Sound terug. Shattered is de titel van het deze zomer uitgekomen nieuwe werk en Never Coming Home van de single.

Reigning Sound is 2001 opgericht door “Memphis garage punk legend” Greg Cartwright, die nog altijd de spil van de groep is. Er volgen diverse samenstellingen en een handje vol studioalbums, EP’s en live cd’s.

Shattered is opgenomen in de studio van Daptone, het bekende soullabel. En er is nog een soulconnectie: drie jaar geleden werd Greg gevraagd op een EP’tje te maken. De opnames waren in Nashville en Greg had een paar lokale vrienden opgetrommeld om mee te spelen. Maar helaas, op het laatste moment kreeg hij van hun een afzegging. Hulp kwam echter van soulband The Jay Vons, die met alle liefde mee wilden doen. En nooit meer weggingen.

Nieuwe muziek

En daarom word ik stil

Nu begint het. Nu gaat het van start. Nu. Hier. Het hoofdprogramma. Het leven. Dit verhaal. Hoe vaak heeft hij dat wel niet gedacht. Meestal klopte dat niet en soms ook wel. Bijvoorbeeld toen hij haar zag fietsen door zijn straat, en hij heimelijk keek hoe zij de buren een Veronica-gids bezorgde. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht wel dat hij nog veel te leren had. Over haar.

Een paar weken later zaten ze op een bankje.

I wanted to say, ‘There is love here.’
I wanted to say, ‘I am ready to share.’
But I don’t own anything
I don’t own anything
And that’s why I’ll go silent

Dus zoende hij haar.

Peter Broderick (ex-Efterklang) lanceerde in 2012 een website met daarop zijn derde solo-album, http://www.itstartshear.com. Hij had al negen liedjes opgenomen (met hulp van vriend Nils Frahm) toen hij besefte dat een soort single ontbrak. Dat werd It Starts Hear; een hommage aan kleine foutjes, want ‘hear’ moet natuurlijk ‘here’ zijn. Grappig. Maar volgens Peter is het vooral ironisch ‘that one of my happiest sounding songs is, underneath all the fluff, one of the most troubling.’


(Onlangs bracht Peter trouwens het eerste nummer van zijn nieuwe EP uit. Het ook al mooie Colours Of The Night (Satellite Version). Op 25 oktober treedt hij op tijdens Lets Get Lost Live in Zwolle.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

De Amerikaanse singer/songwriter Anthony D’Amato brengt binnenkort z’n nieuwe album The Shipwreck From The Shore uit in Europa. Dankzij single Good And Ready houden wij dat scherp in de gaten.

Anthony D’Amato knutselde de afgelopen jaren op zijn kamertje in New York twee albums in elkaar. Met succes, platenlabel New West Records was enthousiast, schoof een contract naar ‘m toe en liet ‘m los in de studio met leden van Bon Iver en Megafaun.

Resultaat is The Shipwreck From The Shore. Een album dat de promotiemachine achter D’Amato de volgende zin deed opschrijven in hun communicatie: “De Leonard Cohen van de 21ste eeuw is opgestaan.” (Wat eigenlijk best lullig klinkt: de oude baas leeft nog en bracht onlangs met Popular Problems zelfs een prima plaat uit.)

Hoe dan ook, wij zijn er klaar voor.

Nieuwe muziek

Severin Specht en Benjamin Nolle zijn Kids Of Adelaide. Nee, ze komen daar niet vandaan. Integendeel, ze komen uit Stuttgart. Vanwaar dan de naam? Adelaide is een synoniem voor een verre bestemming. Een bestemming die de jongens kunnen bereiken, ongeacht welke obstakels ze tegenkomen. En ‘kids’ staat voor het feit dat ze zichzelf de kinderen van hun eigen dromen vinden.

Je kunt ervan vinden wat je wilt, dus laten we maar snel door naar de muziek. Kids Of Adelaide bestaat uit twee man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat twee gitaren en twee stemmen centraal staan. Zoals we dat ook kennen van Mumford en kornuiten. Ze weten hun heimat trouwens goed te verbergen, qua stemgeluid zouden ze prima uit de UK kunnen komen. Radio-vriendelijk dus.

Klinkt goed, maar hebben ze ook albums? Jazeker, in mei kwam hun eerste volledige studio-album (Byrth) uit. Twee tracks die illustreren wat wij claimen? Ache en Old One. Laten we die eerste op het scorebord zetten, met een verdienstelijke 7.6. Kudo’s overigens voor de fraaie videoclip.

Conclusie: niet uniek, wel heel erg fijn. Brits klinkende, Duitse folk (zonder banjo).

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Nieuwe muziek