Eric D. Johnson (ook van Bonny Light Horseman en ooit van The Shins) schreef voor zijn soloproject Fruit Bats een liedje over de destructieve natuurbrand die in 2017 gedeeltelijk Sonoma County én de jeugd van zijn vrouw in as legde.
You looked at the smoke
It was like you’d seen the ghosts of everyone you’ve ever known
Holy Rose staat op The Pet Parade, de opvolger van het afgelopen zomer, stilletjes uitgebrachte Siamese Dream-coveralbum.
In 2013 maak ik voor het eerst kennis met het Britse Still Corners. Tijdens Leffingeleuren. Terwijl op het grote podium de wat grotere namen spelen, breng ik de meeste tijd door in zaal De Zwerver. Daar organiseren ze een soort Best Kept Secret festival avant la lettre.
Ondertussen brengt dit duo, bestaande uit Tessa Murray en Greg Hughes, alweer hun vijfde album uit. The Last Exit staat gepland voor release op 22 januari 2021. Eind vorig jaar brachten ze al twee singles uit: titeltrack The Last Exit en Crying. Afgelopen week werd daar White Sands aan toegevoegd. Het illustreert dat ze zich nog steeds begeven in dat aangename landschap waar dream pop en een vleugje americana elkaar ontmoeten.
Afgelopen vrijdag verscheen op de digitale deurmat een zeer fascinerende single en videoclip van de 80-jarige Sir Tom Jones: Talking Reality Television Blues. (Een zin die ondergetekende niet verwacht had eens te plaatsen op deze muziekblog.) Zoals de titel al doet vermoeden, is het een klassieke talking blues: Jones praat over een heerlijk stuk spannende muziek, dat enigszins doet denken aan I Might Be Wrong van Radiohead. De tekst, die gaat over de veranderende rol en invloed van televisie op onze wereld, is afkomstig van Todd Snider, die het in 2019 zelf opnam als een Johnny Cash-achtig countryliedje. De laatste zin klinkt na de bestorming van het Capitool nog krachtiger:
Then a show called “The Apprentice” came on and pretty soon
An old man with a comb-over had sold us the moon
And we stayed tuned in, now here we are
Reality killed by a reality star
I got the talking blues
Talking Reality Television Blues is het eerste voorproefje van het nieuwe Tom Jones album Surrounded By Time, dat 23 april verschijnt en reimagined versies bevat van liedjes van onder andere Bob Dylan (One More Cup Of Coffee), Michael Kiwanuka (I Won’t Lie) en Tony Joe White (Mother Earth).
Dankzij de mixtape The Scold’s Bridle van Blackest Ever Black stuit ik op Eyeless in Gaza. Opgericht begin jaren tachtig, maar vorig jaar uiteindelijk pas echt ontdekt dankzij verzamelaar Picture The Day (A Career Retrospective 1981-2016).
De muziek van Eyeless in Gaza, een duo bestaande uit Martyn Bates en Peter Becker, is moeilijk in een hokje te plaatsen. In de beginjaren wordt er het label post-punk aan verbonden. Mede vanwege het donkere karakter en de wat hoekige beats. Een etiketje dat niet goed past. Eerste single Kodak Ghosts Run Amok, maar ook het latere One By One bevatten minimalistische elementen uit de elektro die aan de experimentele kant van Orchestral Manoeuvres in The Dark doen denken.
Vanaf het tweede album neemt de dynamiek toe en krijgt de elektronica meer ruimte. Vaak in de vorm van melodieuze en soms onheilspellende soundscapes. Kenmerkend door alle jaren heen blijft de avantgardistische insteek. Zelfs op latere albums, waar wat meer toegankelijkere structuren hun intrede doen.
Picture The Day illustreert treffend de evolutie en tegelijkertijd de brede muzikale oriëntatie van deze band. Na een lange rustperiode aan het eind van de vorige eeuw uiteindelijk resulterend in een sound waarin zelfs op subtiele wijze invloeden vanuit de folk en de indie zijn verwerkt. Zonder hun karakteristieke eigenheid op het spel te zetten. Tamarisk is het enige nummer afkomstig van het op dat moment meest recente album Sun Blues. Illustrerend dat de experimenteerdrift nog steeds niet voorbij is. Wereldmuziek, gothic en post-punk omarmen elkaar terwijl Martyn Bates zijn bezwerende vocalen op ons afvuurt. Sindsdien zijn platen Winter Sang en Ink Horn / One Star alweer aan het oeuvre toegevoegd.
Voor degenen die nu pas instappen is verzamelaar Picture The Day een hele prettige introductie.
Dit artikel verscheen eerder op Luistertips.
Zeven jaar na de laatste plaat, komt de Amerikaanse prachtband The Antlers op 26 maart 2021 met een nieuwe langspeler: Green to Gold. Na eerder al It Is What It Is als voorproefje te hebben vrijgegeven, kwam daar vandaag het eveneens indrukwekkende Solstice bij.
Het liedje is een “flashback to the infinite days of peak childhood summer, innocent barefoot hikes, staying outside all afternoon and late into the evening, well past it being too dark to see,” aldus frontman Peter Silberman. “It’s an invocation of those simpler times, an attempt to conjure the lightness of youth before life got so damn complicated.”
Ideeën voor een nieuw The Antlers album kwamen vorig jaar tijdens de 10 jaar jubileum tour omtrent het prachtige album Hospice. Na elke show hoorde Silberman indringende verhalen van fans over hoe zijn muziek hun hielp door periodes van verlies, ziekte en andere worstelingen met het leven. “That rejuvenated me, and cemented my decision to revive the project,” aldus Silberman, die zelf de afgelopen jaren ook een gevecht moest aangaan: zowel z’n gehoor als stem werkten niet meer mee. Toch zal Green to Gold niet al te donker of griezelig klinken, iets waar de band wel bekend om staat. “I set out to make Sunday morning music,” aldus de frontman over de aankomende worp.
Driving down the highway energy, dat is hoe Taylor Ackerman’s Global Acid Reset hun liedje Stand Tall pitchten. En daar is niets aan gelogen! We krijgen er een beetje Israel Nash, Neil Young vibe bij om eerlijk te zijn. Helemaal niets mis mee dus.
Vorig jaar bracht de Nederlandse muzikant Martijn Smits onder de naam Benedict een sterk debuutalbum uit: You Can Tell Me Nothing That I Should. Een ouderwetse zolderkamerplaat, geschreven in en over donkere periodes. Een plaat die luistert als een persoonlijk verhaal waarin de hoofdpersoon jeugdtrauma’s verwerkt, depressies bezingt en de pijn van z’n gebroken hart niet wegstopt. En dat alles muzikaal verpakt in een stemmige The National / The Slow Show / Tindersticks-achtige sfeer. In onze top 31 van 2020 hebben we ‘m op plekje 6 gezet.
Met Leave A Light On is er vandaag gloednieuw werk verschenen van Benedict, als doorpakker na z’n debuutalbum. Het is een prachtig verstild liedje dat verhaalt over een man die op een zaterdagochtend naast z’n ex-vriendin wakker wordt. Zolang ze in bed blijven, blijft alles perfect. Hij weet ook: hij heeft het verkloot, zij heeft gelijk en bij haar voelt hij zich veilig. Maar daar is het natuurlijk nu allemaal te laat voor.
Foto: Bowie Verschuuren
Op 22 december van het vorig jaar stond er ineens een nieuw album van Kraftwerk op Spotify. Nou ja, nieuw: het betreft hier een verzameling van remixes die in de loop der jaren al eerder verschenen als single of als 12″. Ook diverse versies van het nooit op een regulier album verschenen Expo 2000 hebben er een plek op gevonden. Een handige verzamelaar dus voor degenen die zich vooral op albums richten. Al moeten we nog wel even wachten op een fysieke release; het album is op dit moment alleen via de digitale platforms te beluisteren.
Een compositie in het bijzonder valt op: Non Stop. Een nog niet eerder uitgebrachte remix van Musique Non Stop, oorspronkelijk afkomstig van het album Electric Cafe uit 1986. De reden voor het aanpassen van de titel zal vooral te maken hebben met het feit dat het origineel grondig verbouwd is. De melodielijn is in zijn geheel aangepast en slechts de repeterende vocoder en de digitale percussie doen herinneren aan het origineel.
