Auteur: <span>Bas</span>

De intro is vaak het halve werk. Zo ook in onze inbox. Vorige week lazen we: “Exciting one for you here – Liverpool teens The Night Café have just debuted their first track of 2016, ‘Together’. It’s a Bombay Bicycle Club-meets-Fleetwood Mac early-summer indie banger.” Dan heb je onze aandacht wel.

De band in kwestie is dus The Night Cafe. Uit Liverpool. Ze delen hun oefenruimte zelfs met bands als The Wombats en Echo & the Bunnymen. Niet gek. Zeker niet voor een band die pas met een paar liedjes online furore maken. De laatste track, Together, schopt het zelfs tot ons scorebord (en dat ‘zelfs’ bedoelen we met een knipoog).

Het is nog lang geen zomer, maar wij houden The Night Cafe in de gaten voor je.

Nieuwe muziek

Garrett Sale werd geboren in Knowville, Tennessee. Tijdens zijn college-jaren begon hij met het maken van muziek. Dat ging prima. En dan heb je een naam nodig. Dat werd William Wild. Waarom? William Wild was de bijnaam van een lokale dakloze man. Dus. In 2014 was er met William Wild een debuutalbum en begin deze maand verscheen Steady Now, een 6 nummers tellend EP’tje.

Ons favoriete liedje is When I’ve Been Gone. Dat nummer in het bijzonder, maar eigenlijk de hele EP, ademt de sfeer van helden als Fleet Foxes, Local Natives en Midlake. Dat zijn gewaagde vergelijkingen voor een 24-jarige muzikant die zich naar een dakloze heeft vernoemd. Dat realiseren we ons. Wat we overigens ook een mooie vergelijking vonden: “If Dan Fogelberg, Neil Young, and Harry Chapin put their musical genes together to create a musician in their image, they would have come up with Garrett Sale.”

De referentie naar een dakloze man heeft trouwens een persoonlijke betekenis. De track gaat namelijk over de laatste gesprekken en herinneringen die William Wild had aan zijn vader, enkele dagen voordat deze als dakloze stierf aan de gevolgen van verslaving:

Come on son, help me out
It’s cold out here, you’re all I’ve got
Come on son, help me out
Come on son, I’m getting tired
I feel the blame, I feel the fire
Come on son, I’m getting tired, I’m getting tired of playing the game
I’m getting tired of feeling the shame.

Heavy shit, nietwaar? Dus luister naar dit hartverscheurende liedje.


Nieuwe muziek

Via via kwamen we in aanraking met California. De track welteverstaan. In Spotify stond dit nummer op naam van een band die ‘F’ zou heten. Wij zijn niet vies van een uitdaging en gingen de uitdaging aan om info boven water te krijgen. Maar de letter ‘f’ geeft dus opvallend veel zoekresultaten in Google. Maar we gaven niet op. Een paar koppen koffie later wisten we dat de track eigenlijk is van de Britse band I Said Yes. En dat riepen wij dan ook.

Goed, we konden de zoekopdracht wat specifieker maken. Maar tot heel erg veel meer info leidde dit niet. Facebook meldt: “An energetic five piece who combine arresting harmonies with raucous bluesy folk.” De BBC voegt daar aan toe: “A winning line in melodic, pop-infused folk.” Qua sound dachten wij meteen aan de Benjamin Clementine. Althans, ongeveer. Ow, en een beetje Josh Ritter en George Ezra, maar dan allemaal wat catchier (zeker na anderhalve minuut).

Naast California staat er nog een recent liedje op Spotify, Thinking It Down. Ook dat nummer diggen we wel. Met een EP’tje zijn ze nog “ff” (haha – red.) bezig. We houden je op de hoogte.


Nieuwe muziek

Goede snor, goede liedjes en een magnifieke stem. Zo introduceerden we alweer twee jaar geleden Foy Vance. Noord-Ier van afkomst en zangert al beroep. Langspeler Joy of Nothing was net uit en kreeg bij ons de handen op elkaar. Niet omdat het thema (de liefde) ons enorm aansprak. Maar man of man, wat een fantastische stem heeft onze vriend Foy Vance. We kunnen hier nu 315 Youtube-clipjes plaatsen om ons gelijk te halen, maar we kiezen er voor eentje: Feel For Me.

Hoewel dus uit 2013 draaien we de plaat nog vrij veel. Daar gaat binnenkort misschien wel verandering in komen. Niet omdat we hem zat zijn, maar omdat er met The Wild Swan een nieuwe plaat onderweg is. Het is nog wel even 2 maandjes wachten, tot 13 mei om precies te zijn. Wij zijn niet de enigen die aftellen. Elton John en Ed Sheeran doen ongetwijfeld hetzelfde. Ok, dat behoeft wat toelichting. Sir Elton John is namelijk executive producer van de plaat. En The Wild Swan verschijnt op Gingerbread Man Records, het platenlabel dat Edje Sheeran vorige jaar startte.

En als klap op de vuurpijl is er ook nog muziek. Twee tracks zijn al vrijgegeven, om precies te zijn. De meest recente daarvan is Noam Chomsky is a Soft Revolution. Zo op het eerste gehoor iets meer rock ’n roll dat de hartbrekende ballads die we gewend waren. Maar niettemin nog steeds dikke prima. En op She Burns laat Foy Vance horen dat hij ‘het’ nog steeds heeft.

Nieuwe muziek

Gobsmag is fan van Delta Spirit. Al jaren. Want zeg nou zelf, liedjes als From Now On en California zijn toch gewoon te gek? Amerikaanser en rockender wordt het niet. In onze vorige lofzang las je ook dat frontman Matthew Logan Vasquez samen met zijn vrienden van Dawes en Deer Tick een gelegenheidstrio (Middle Brother) vormt. Matthew houdt wel van uitstapjes dus. Zo getuige ook een fijne solo EP (Austin EP, 2015). Een paar weekjes geleden was daar ineens een volledige eigen langspeler, Solicitor Returns.

We horen je denken, wat verschilt er t.o.v. Delta Spirit? Daarover zegt Matthew Logan Vasquez het volgende: “The main difference between this and Delta Spirit would be, my solo music is far less thought out. It’s more shot from the hip, and done in 3 takes type of music. In that way I’d say it’s more like Middle Brother. Hopefully you hear how much fun I was having when I made it!”

Daar kun je vast niet veel me, dat snappen we. Tijd voor een nummertje dus. 2 weken geleden verscheen er een leuke clip bij de track Personal. Maar onze favoriet is echter Everything I Do Is Out. De oplettende muziekliefhebber merkt op dat deze track ook al op de vorige EP stond. Waarom? “I love that song. It sounds so sweaty.” Daar sluiten wij ons bij aan.


Nieuwe muziek

De kans is natuurlijk dik aanwezig dat je Sturgill Simpson al kent. Bijna twee jaar geleden schreven we lyrisch over liedje Turtles All The Way Down, afkomstig van de plaat Metamodern Sounds in Country Music. Dat album haalde toen overigens menig jaarlijstje, ook bij ons. En volledig terecht. 2016 wordt het jaar van opvolger A Sailor’s Guide To Earth. En het mag duidelijk zijn dat wij daar al reikhalzend naar uit kijken.

De lijst met samenwerkingen voor deze plaat is zo mogelijk nog indrukwekkender dan bij het voorgaande album. Wat te denken van leden van Johnny Cash’s band en de soul-helden The Dap-Kings? Goed, het belooft dus een spannende plaat te worden. Niet in de laatste plaats omdat Sturgill zich ook waagt aan een cover van Nirvana’s In Bloom. Gewaagd. Maar is het nog wel country dan? Niet helemaal, afgaande op eerste single Brace Yourself en Sturgill Simpson’s eigen woorden:

So I didn’t want to make another psychedelic country record. But as soon as I open my mouth, it’s always going to be a country record. You’re always a little nervous because people might expect more of the same or they might not be as willing to take the journey with you, but I think any of the true fans probably wouldn’t expect anything less.


Nieuwe muziek

Twee jaar en een aantal dagen geleden tipten we je Dancing Years. Het prachtige liedje Here’s To My Old Friends scoorde toen een dikke 8.3. Het indrukwekkende van James Vincent McMorrow met de tekstdichterkwaliteiten van Damien Rice, noemden we het. Inmiddels zijn we een aardig tijdje verder en ligt debuut EP Learn To Kiss in de winkels. Geen spoor van deze kneiter, maar gelukkig staan er wel vier andere prachtliedjes op. Wat bijvoorbeeld te denken van titeltrack Learn To Kiss?

We horen in ieder geval nog steeds Damien Rice en andere prachtige songwriters, maar zelfs af en toe een stukje Boxer Rebellion.

Laat dit dan het begin zijn van een mooie carrière. Iets dat twee jaar geleden helaas niet bleek te lukken. Aan de boeker zal het in ieder geval niet liggen, die deelt Dancing Years namelijk met mensen als Benjamin Clementine, The Boxer Rebellion en Fink. Op naar een nieuwe show in Nederland (na een support tour met Boy & Bear en eigen show op het Where The Wild Things Are festival), wat ons betreft! En draai tot die tijd het EP’tje maar grijs, doen wij ook.


Nieuwe muziek

Gobsmag is verliefd op The National, dat is zo langzamerhand geen geheim. Ons hart maakt dan ook altijd een sprongetje wanneer we iets tegenkomen dat ons hier aan doet denken. Denk bijvoorbeeld aan prachtband NO (tegenwoordig gaan de heren overigens door het leven als Black English). We moeten er overigens ook bijzeggen dat we vaak enthousiast de e-mail openen bij vergelijkingen met The National. 9 van de 10 keer komen we echter bedrogen uit. Zo niet deze keer: Quiet Hollers is namelijk pure pracht.

Goed, Quiet Hollers. Eerlijk is eerlijk, Mont Blanc is bij uitstek de track met National-allures. Maar de rest van de plaat Quiet Hollers mag er absoluut ook zijn. Iets meer up-tempo, een beetje The Shins, zo u wil. Of My Morning Jacket.

Maar goed, vandaag gaat het over Mont Blanc. Dat is gewoon een prachtig, apocalyptisch liedje. Wat te denken van pure poëzie als “Shed a tear for the books I should’ve read”?

Wat we overigens niet konden geloven is dat frontman Shadwick Wilde een historie in punk-rock heeft. Nog niet zo heel lang geleden liet hij zich inhuren als gitarist voor bands die in onze ogen een bak herrie maken. Prima stap dus, de formatie van zijn eigen band Quiet Hollers.


Nieuwe muziek