Zaterdag 13 juni 2015, op het dak van een Rotterdamse parkeergarage. Het waait een beetje, ik ben blij met mijn jas. Het is zomer, maar echt warm wil het niet worden deze dag. Een paar keer meen ik zelfs een regendruppel te voelen. Grote wolkenkrabbers in de verte en vlak voor me speelt mijn favoriete band van het moment: The Slow Show, all the way from Manchester.
Auteur: <span>Harm</span>
De Britse band Orphan Boy zou je een goed bewaard geheim kunnen noemen. Met de release van Coastel Tones zijn er echter steeds meer mensen te vinden die het willen verklappen.
Het is een mooi verhaal: vier gasten uit het toeristische Cleethorpes vinden elkaar in de liefde voor The Jam, The Smiths en Oasis en beginnen een band: Orphan Boy. In 2007 debuteren ze met Shop Local en volgen de eerste fans. Ze verhuizen naar Manchester en drie jaar later verschijnt opvolger Passion, Pain & Loyalty.
De platen worden goed ontvangen door critici, maar de laatste stap richting doorbreken krijgen ze niet voor elkaar. In 2011 volgt een besluit: we kappen er mee. Een afscheidsconcert vindt plaats. Het wordt chaos, maar op een goede manier. Zanger/gitarist Rob Cross: “The stage was invaded after every single song. It was really shambolic, and it meant we never had proper closure. There was this sense of the band having… unfinished business.”
De jongens verhuizen terug naar Cleethorpes en na een tijdje begint het toch weer te kriebelen. De band wordt nieuw leven in geblazen en met een bijzonder laag budget wordt begonnen met de opnames van Coastal Tones. Gelukkig maar, want daarmee hebben ze onlangs een geweldige Britpop-(mag je dat nog zeggen?) plaat afgeleverd. Lovende recensies stromen binnen, die van Q Magazine voorop (vier sterren) waarin ronkende namen als The Clash, David Bowie en The Psychedelic Furs voorbij komen…
En tja, als het nu niet lukt, dan weten wij het ook niet meer. Topplaat.
Twee prachtplaten bracht het Canadese The Wooden Sky reeds uit: When Lost At Sea (2007) en Every Child A Daughter, Every Moon A Sun (2012). Volgende maand wordt die discografie aangevuld met Let’s Be Ready.
Afgelopen week lag die plaat ineens bij ons de mat en al na een paar secondes van opener Saturday Night hoorden we dat The Wooden Sky zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Waar de voorgangers tegen de folkkant aanschuren, klinkt het algehele geluid van Let’s Be Ready beduidend steviger.
“It was fun to make something that was a bit more ragged,” vertelt frontman Gavin Gardiner dan ook. “We spend so much time on the road and we came to a fork in the road where we had to choose whether to go on or just stop. Let’s Be Ready gave us a sense of renewed energy. It’s more of a rock album than anything we’ve ever made before.”
Prijsnummer van Let’s Be Ready is wat ons betreft Our Hearts Were Young (It’s All The Same To Me). Een geweldig liedje met zowel een heerlijke gitaarsolo (laat dat de trend worden van 2015 / 2016 – bring it back) als een goed geschreven songtekst, neem bijvoorbeeld het laatste couplet:
In the evening hours you came home and lay your weary head to sleep.
I tried to tell you I was leaving but in the dark I couldn’t speak.
That I could hold your naked body seems a miracle to me.
And if there’s other lover out there they’d do fine to let us be.
Topplaat. Wie haalt ze naar Nederland? “Aaaaah come on, come on.”
Volgende week verschijnt met Slowness het tweede album van het Liverpoolse Outfit. Het zou weleens hun grote doorbraak kunnen gaan worden.
In 2013 debuteerde het vijftal met Performance. Een prima plaat, eentje die het vooral heel erg goed deed in het thuisland. Zo schreef de Britse kwaliteitskrant The Guardian: “Their debut masters the ache of post-partly loneliness with bombastic bass, creating something that’s both hedonistic and haunting.” We hadden het niet mooier kunnen zeggen.
Het eveneens uit Engeland afkomstige Time Out deed een voorspelling die met de aankomende plaat Slowness weleens uit zou kunnen komen in de komende maanden: “Only a matter of time before they’re one of the country’s most important bands.”
Twee voorproefjes staan inmiddels online: plaatopener New Air en het hieronder staande Framed. Twee tracks die perfect aangeven waar Outfit toe in staat is: melodieuze en ietwat mysterieuze new wave pop. Liedjes waarbij misschien niet meteen het kwartje valt, maar als-ie eenmaal valt na een paar luisterbeurten valt-ie hard.
Na drie jaar radiostilte is de Belgische prachtband The Me In You terug met een nieuw album. Het titelloze album verscheen eind maart en heeft met Control een bijzonder fijne single.
Voor wie The Me In You niet kent, een klein kennismaking middels deze mooi geschreven alinea uit hun biootje:
I like beautiful melodies telling me terrible things. De quote die Tom Waits zich ooit liet ontvallen moet zowat de rode draad geweest zijn op Forgotten Clothes, het debuut van The Me in You. De combinatie van melancholie en meerstemmige harmonieën leek onontgonnen terrein in Vlaanderen en Nederland, reden waarom de band met singles Girl in Armour en Plastik heel wat airplay kreeg op Radio 1 en Stubru en o.a. op Pukkelpop stond.
Afijn, u begrijpt: het Belgische vijftal verstaat de kunst van het schrijven van perfecte popliedjes. Zoveel wordt ook wel weer duidelijk bij het eerste luisterrondje van de nieuwe plaat, die overigens geproduceerd is door Gaëtan Vandewoude (oa bekend van zijn werk voor nóg zo’n Belgische prachtband: Isbells). Naast single Controle, gaat de volumeknop op het Gobsmag hoofdkwartier ook zeker omhoog bij de tonen van Misfit, Isolated, Wonder en absolute favo Stumble (“You were just a girl in college…”).
Welkom terug, mannen.
De Schotse muzikante Rachel Sermanni houden wij al een tijdje goed in de gaten op de Gobsmag redactie. Goed nieuws dan ook dat op 10 juli haar tweede studioalbum het licht zal zien: Tied To The Moon.
Het is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Under Mountains. Een schitterend album waarop ze niet alleen bij grote vlagen klinkt als Joni Mitchell, maar waarmee ze ook iemand als Elbow frontman Guy Garvey deed verleiden het volgende te zeggen: “Really, really something special. She’s amazing. Listen to her voice. Quite astonishing.”
Dat debuut kreeg vorig jaar opvolging van zowel een fijn EP’tje (Everything Changes met een adembenemend mooie titeltrack) als een sfeervol live album (Live In Dawson City).
Dit jaar met Tied To The Moon een nieuw hoofdstuk. Eerste single Tractor laat namelijk meteen horen dat Rachel toe was aan iets anders, want hey, zijn dat elektrische gitaren? En wauw, is dat een gruizige gitaarsolo? Verrassend, even wennen, maar vooral heel sterk.
Het Utrechtse The Maureens gaf ons in 2013 een fijn, titelloos debuutalbum vol met melodieuze gitaarliedjes, zoals het toffe Brother. Midden september verschijnt een opvolger: Bang The Drum.
Het vandaag in première gegooide eerste voorproefje Heartbreak laat direct horen dat alle catchy ingrediënten gelukkig zijn gebleven: harmonieuze meerstemmige zang, vol gitaargeluid, opzwepend slagwerk en warme orgelpartijen. Naast de reeds eerder genoemde invloeden van bands als Big Star, The Posies en The Beach Boys horen we in deze single ook zeker de Britse cultband The La’s. Luister maar eens naar de intro, dat gitaarloopje.
Volgens de promomachine achter de band klinken de overige songs van het nieuwe album Bang The Drum “eigentijdser, krachtiger en persoonlijker” en kan ook referentiemateriaal gevonden worden bij Johan, Teenage Fanclub en Jayhawks.
Het zijn niet de minste bands, en ook geen lullige woorden. Hoe dan ook, single Heartbreak voldoet volledig aan de verwachtingen. Welkom terug, mannen.
Vorig jaar april schreven we lovende woorden over een plaat die toen al een jaar uit was: Small Reveal van de Canadese band Aidan Knight. Uit dat stukje: “Een warme folk-popplaat, gedragen door de heerlijk in het gehoor liggende baritonstem van frontman Aidan en heerlijke toeters.”
Woorden waar we nog steeds achter staan, want liedjes als A Mirror, Dream Team, You Will See The Good In Everyone, Creatures Great & Small en het tranentrekkende Margaret Downe (“the doctor gave her 6 weeks / which only made her shrug it off”) zijn vandaag de dag nog altijd pareltjes die door te weinig mensen zijn ontdekt.
Kortom: hier op de rommelige doch sfeervol ingerichte Gobsmagredactie houden we deze Canadezen immer goed in de gaten. Blij werden we dan ook van het bericht dat een nieuw album onderweg is én dat er al een eerste voorproefje kan worden beluisterd in de vorm van het bijna 7 minuten durende The Arp. Een geweldig liedje, dat halverwege schitterend van koers verandert. Het beste wat Aidan Knight tot nu toe heeft gemaakt? Wij neigen naar ja.