Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Vandaag even iets kleins tussendoor. Daarmee willen we geen afbreuk doen aan het liedje, zeker niet. Het is namelijk een prachtig liedje, maar wel kort. 1 minuut 35 om precies te zijn. Maar wat goed is, is goed. We hebben het over Little Strand of Moon van het Texaanse duo Mountain Natives.

Mountain Natives is het verhaal van Philip Pappas en zijn vrouw, Loren. Philip ging, na afstuderen, een mooie carrière in de natuurkunde tegemoet. Maar dit, en dat kunnen wij ons voorstellen, was nooit echt zijn passie. Je raadt het al, die passie was muziek. Hij zegde zijn baan op, kwam zijn toekomstige vrouw tegen en… werd gediagnosticeerd met kanker. Wonder boven wonder overleefde hij het. Dit was het teken om volledig te gaan voor een carrière in de muziek. Daarover zeggen ze zelf:

The music that was produced by Philip and Loren was not from a place of wallowing in the doubt of life or death. These “Essential” songs were born from a place of hope and gratitude. That hope is impressed on not just the ears but the heart of the listener. Hope for the miraculous. Philip and Loren want you to believe in the hope that the impossible is possible. Mountains of adversity can be thrown into the sea.

Mooi verhaal dus. En mooie liedjes. Meerstemmig, en duidelijk afkomstig uit Texas. We horen wat First Aid Kit en The Head and the Heart. Little Strand of Moon gaat over het Midden Oosten en paarden:

We wrote this song because we received a voicemail of a friend who had just divorced and was moving to the Middle East to raise horses and she wanted us to sing her a lullaby. We were driving in the car at the time and we just started singing.


Nieuwe muziek

De Londense band Artbreak is nieuw en brengt iets nieuws. Of eigenlijk mieteren ze heel veel toffe dingen in een grote blender en mixen het tot een overheerlijke substantie. Oh, die basgitaar. De funk. Die stem. En toch rock. Dus swingt, springt en zingt de redactie van Gobsmag in twijfel. Wat is dit?

‘I’m a headless body in a topless bar’

Debuutsingle, mensen. Echt. Dus het kan hierna alleen nog maar tegenvallen of alleen nog maar beter worden en ach, zegt onze wijze kantinejuffrouw dan, dat zijn zorgen voor later. Wij laten Cole Salewicz gewoon nog eens croonen door de werkruimte, terwijl drummer Kayleigh Cheer de boel nog net bij elkaar weet te houden. Hallelujah!

Veel weten we niet over Artbreak. Er was ooit een bandje dat The Savage Nomads heette en nu genoemd wordt als ‘een voormalige incarnatie van de band’. Er zijn ook bronnen die Catfish and the Bottlemen roepen. Divine Comedy zelfs. Het zal allemaal wel. Wij willen vooral niet Koemannig overkomen, maar dit is misschien een voorbijrazende trein waar je nu op moet springen. Voordat de coupé bomvol zit, zeg maar.


Nieuwe muziek

De Australische band Holy Holy hebben wij hoog zitten. Komt door die geweldige plaat When The Storms Would Come, van vorig jaar. Prijsnummer You Cannot Call For Love Like A Dog kreeg destijds een 8.2 van ons en als-ie langs komt op de kantoorstereo zetten we nog altijd het volume een tandje harder. Volgend jaar komt er een nieuwe plaat, met Darwinism is er reeds een heerlijk voorproefje.

Bij onze collega’s van ABC lezen we interessante dingen over het nieuwe werk van Holy Holy. Zo zullen ze voor de nieuwe plaat “moving away from that guitar-heavy sound” en “there maybe drum machines” en ze “experimenting more with synthesisers”.

Dat klinkt eng, maar luisterend naar Darwinism blijkt dat allemaal prima uit te pakken. Heel fijn: hoe het liedje vanaf 2 minuten in classic Holy Holy-overdrive gaat met een rafelige, scheurende gitaarsolo.

Het liedje gaat overigens niet over de leer van de bekende natuurkundige. Frontman Tim Carrol vertelt dat hij het schreef na aanleiding van een leuke avond in het plaatsje Darwin: “We walked into this amazing bar and there was a full swing band, a 20-piece swing band, just pumping and people dancing and we had a really great night that night.” Dus wie weet, misschien dat er na de optredens in het najaar ook een liedje verschijnt dat luistert naar de naam Amsterdam, Rotterdam of Nijmegen.


Nieuwe muziek

Als je een beetje in de muziek zit en zonder voorkennis naar ‘Shades‘ van Alexandra Savior luistert, is de kans groot dat je zegt: “Hey, ik hoor hier wel wat Last Shadow Puppets of Arctic Monkeys in.” En dan ga je googlen en dan zeg je: “Zie je, ik wist het.”

Goed, we hebben het dus over Alexandra Savior, een eenentwintig jarige muzikante uit Los Angeles. Er was een klein mysterie rondom haar toen een demo van haar liedje Risk op de soundtrack van True Detective verscheen. NME zag dat op muzieknerdwebsite Discogs de credits van dit liedje naar Savior gingen én haar muzikale partner die er keyboards, drums en gitaar op speelde. Zijn naam: jawel, Alex Turner. En wie het CD-boekje van de nieuwste Last Shadow Puppets plaat openslaat ziet Savior weer als co-auteur staan bij topliedje Miracle Aligner. Daarbij komt nog dat producer James Ford (Arctic Monkeys / The Last Shadow Puppets, among others) ook het aankomende album van Savior heeft gedaan.

Terug naar liedje ‘Shades’, want over dat album hebben we nog geen informatie. We voelen dus wel een Last Shadow Puppets / Arctic Monkeys sfeertje, ook in de tekst. Zo zou de laatste zin in het eerste couplet ook in een Alex Turner liedje kunnen opduiken:

I left your house when you were sleeping
Having correctly got my head screwed on
Tried to find a way to write a note
Couldn’t get your shower to work

Een veelbelovende start, wat ons betreft.


Nieuwe muziek

Dat Water Liars een fijne band is, dat vertelden we je al in 2014, in mei om precies te zijn. Liedje Bird of Song kreeg toen onze handen op elkaar, en nog steeds eigenlijk, met een dikke 8.5. Verantwoordelijk voor dat kippenvel was Justin Peter Kinkel-Schuster. Dat is een hele mond vol, en tevens de frontman van Water Liars.

En laat deze zelfde Justin Peter Kinkel-Schuster nu ook solo onderweg zijn. Naar het Zuiden, welteverstaan. Headed South is namelijk de eerste single van een in september te verschijnen solo-plaat. Wat je kunt verwachten? Nou, een hoop Water Liars natuurlijk, maar ook wat van Jason Molina en Will Johnson. En de verwachtingen zijn hier extra hoog gespannen omdat de plaat verschijnt op het legendarisch Fat Possum label uit Mississippi dat oa AA Bondy en The Districts op het roster heeft staan, en in het verleden namen als Al Green en R.L. Burnside.

Toch nog even terug naar Water Liars. Veel tracks zijn tweestemmig. Naast onze Justin Peter Kinkel-Schuster (we kunnen het niet laten) zingt ook Andrew Bryant namelijk een prima ‘moppie’. En ook hij doet af en toe wat solo. Maar dat had je natuurlijk al bij ons kunnen lezen.

Afijn, die lui van Water Liars zijn gewoon primadebima muzikanten.

Nieuwe muziek

Laten we het eens over Frankrijk hebben. Over chansons welteverstaan. Dan is onze zuiderbuur Jacques Brel natuurlijk een van de eerste namen die je te binnen schiet. Zo ook hier. Natuurlijk zijn er nog honderden chansonniers op te noemen. Maar een Fransman die anno 2016 in Nashville een plaat vol met Americana-achtige chansons opneemt, dat is tamelijk uniek (vinden wij). Baptiste W. Hamon deed het echter.

Die plaat heet L’Insouciance en staat vol met prachtige liedjes. We verstaan er geen klap van, maar dat mag de pret niet drukken. We voelen de emotie.

Wat te denken van een ode aan Townes van Zandt (Van Zandt)? Ons lievelingsliedje is echter Comme La Vie Est Belle. Misschien omdat er een stukje Engelstalig in zit, maar waarschijnlijk gewoon omdat het ons volledig inpakt. Oh, dat Engelse stukje staat overigens op naam van Will Oldham. Juist, aka Bonnie Prince Billy.

Omdat we geen Frans spreken is het overigens tamelijk ingewikkeld om iets meer over dit talent te vinden op het interweb. Wel lazen we dat de plaat werd opgenomen in Nashville. En met de goedkeuring van Bonnie Prince Billy op zak moet het dus wel goedkomen. Wij vinden het in ieder geval prachtig.


Nieuwe muziek

Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleode IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.

En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.

Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.


Nieuwe muziek

Van die bands die we al heel lang in de gaten houden en waarvan nog een debuutalbum moet verschijnen. In dat rijtje past zeker de Britse band Palace. Twee jaar geleden, 1 augustus 2014 voor de meeschrijvers, klommen we in ons toetsenbord om hun eerste single jubelend te ontvangen met een 8.1. In het stukje noemden we ook het aantal Facebookfans: 777. De teller nu? 9728.

Goed, tijd voor belangrijke zaken. Er is mooi nieuws: debuutalbum So Long Forever komt uit op 4 november. Na de bijzonder fijne EP’s Lost In The Night (2014) en Chase The Light (2015) is dat een release waar je reikhalzend naar mag uitkijken.

Als voorproefje van het album heeft de band ‘Have Faith’ online gegooid. Wederom een liedje dat niet teleurstelt. We horen nog altijd een beetje Alabama Shakes, maar nu ook Foals. Bijzonder fijn.

Laatste tip: 9 november spelen ze in het relatief kleine Bitterzoet in Amsterdam. Kan toch niet anders dat ze daarna snel doorstoten naar de grotere zalen? Get on the bandwagon!


Nieuwe muziek