Ze kenden hem wel, in de scene. Beau Brynes was die creatieve jongen die album art deed voor een bandje hier en een bandje daar. Poëzie deed hij ook. Aardige gozer bovendien. En toen pakte hij plots zelf de microfoon en bracht hij het ondergewaardeerde debuutalbum Old Evil uit. Hij raakte bevriend met een paar Modern Baseballers en toen had ‘ie ineens een band: Broken Beak. Matches is de opener van het onlangs verschenen album Some Nerve.
Matches is eigenlijk nog een soort van hommage aan zijn vroegere solowerk; daarna neemt de band het over en wordt de oude Beau opgepeuzeld door drukte en rauwheid. Of zoals zijn platenlabel Near Mint zegt: “Brynes’ lyrical portraits, while retaining their darkness and surreal narratives, are boosted by an electric upgrade that is neither too fiery nor too forced.”
En wij zijn niet vies van een beetje emo. Helemaal niet. En wij houden wel van een beetje jaren ’90 gruis en jaren ’80 verdoemenis. Zelfs het 40 seconden durende intro -dat klinkt als muzikaal behang bij een verstomd diner- heeft wel wat. Dus als Beau aan het eind van het liedje zingt ’the pain is not mine’, dan denken wij; zing het nog een keer, zing het nog één keer, alsof de wereld vergaat. Alsof het te laat is. En dat doet ie dan gewoon. Prachtig.
