Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

We sluiten deze herfst-week af met iets zomers, dat is wel het minste dat we kunnen doen, nietwaar? Ironisch dan dat deze gasten uit het land van de eeuwige mist en regen komen. Jawel, Ierland. We hebben het over The Young Folk.

“One of the most promising Irish bands for decades”. Daar kun je best mee thuiskomen. De band heeft gewoon iets. Niet dat het genre zo uniek is. The Young Folk maakt namelijk een knappe mix van Mumford & Sons, Villagers en Noah and the Whale. En die mix is verrassend catchy, vinden wij.

Op basis van hun debuutalbum, The Little Battle (2014) stonden ze al op SXSW, in Vicar Street en scoorden ze een sync onder een reclame voor Jameson Whiskey. Ierser kun je het niet krijgen. Als we je één track van dat debuutalbum aan zouden moeten raden, en dat moeten we, dan is dat zonder twijfel Way Home. Waarom? Zie alinea 1: ZOMER!!!

Nieuwe muziek

Amerikaan James McMurtry is alles behalve een new kid on the block, het in februari uitkomende Complicated Game is z’n negende studioalbum in 25 jaar. In het thuisland is zijn naam beter bekend, zeker omdat pa McMurtry een award winning schrijver is van boeken en filmscrips (waaronder Brodeback Mountain).

De carrière van James begon meteen goed dankzij die ingang: pa werkte aan een film waar de bekende singer/songwriterJohn Mellencamp een rol in had en James gaf ‘m een cassettebandje met z’n muziek om advies in te winnen. Mellencamp was echter zo onder de indruk dat-ie zelf maar achter de knoppen ging zitten bij de opnames van Too Long in the Wasteland, het in 1989 verschenen debuut van James.

Inmiddels heeft James McMurty in het thuisland al diverse prijzen mogen ophalen voor z’n werk. Zo werd zijn in 2005 verschenen album Childish Things onderscheiden met een Americana Music Award en riep de gelouterde muziekjournalist Robert Christgau het op die plaat te vinden 7 minuten durende anti-oorlogslied We Can’t Make It Here uit tot het beste van de 00’s.

Tot zover deze korte geschiedenisles. Hoogste tijd voor muziek:

Nieuwe muziek

Geboren en getogen in Louisiana. Dan zal er wel een flinke dosis jazz, soul en blazers in je muziek zitten. Niets is echter minder waar, Jacob Thomas Jr klinkt alsof hij uit Nashville komt. (En laat hij daar nu ook wonen.) Gewapend met akoestische gitaar en een stem die af en toe door merg en been gaat maakt hij prachtige country/americana liedjes.

Zijn debuutplaat, Original Sin is nu een paar maandjes uit. Leuke titel trouwens: op zaterdagavond deed Jacob alles wat god verboden heeft, op zondag ging hij naar de kerk en maakte hij er muziek. De kerk heeft hij inmiddels achter zich gelaten. Net als zijn vrouw. Daarvoor in de plaats kwam een enkele reis Nashville. Z’n vrouw kenden we niet, maar die verhuizing was wat ons betreft een goede keus. Zeker voor iemand die klinkt als een niet-mainstream Jake Bugg en het talent van Dylan bezit.

Naast twee covers (luister eens naar Fleetwood Macs Go Your Own Way), vinden we negen zelfgeschreven nummers op Original Sin. Daarover zegt hij: “When I’m in Nashville I wake up in the morning, have a cup of coffee, turn on SportsCenter, smoke weed and just pick up a guitar — just hold it. Really that’s enough. SportsCenter will finish and then I’ll just start practicing. Usually by then, the weed has set in but because I drank coffee I don’t feel lazy. I have an energy boost, but my mind is just thinking creatively.”

Hoe dan ook, het resultaat is prachtig. Hij is alleen gewapend met akoestische gitaar en de liedjes op zijn plaat zijn one-takers die bij de eerste poging meteen op band zijn gezet. Respect. Het talent druipt er dus vanaf. Luister maar eens naar single Skin & Bones. Als je dat gedaan hebt, ga dan door met prachtnummers Bored With You en Justine.

Nieuwe muziek

Het is geen geheim dat België vele, vele, muzikale pareltjes herbergt. In dat kader willen we het vandaag eens hebben over The Salesman Who. Afkomstig uit Gent en trotse vader van de onlangs uitgebrachte debuutplaat Who Are I, What Am You. Een prachtige titel, dachten wij zo.

Wat je kan verwachten? Nou, dit:

“Intimistische maar intense liedjes, van akoestische houtachtige klanken tot robuuste gitaren, gewoven rond een ongeschaafde stem. Snedigheid komt ten tonele in lyrics en plots opduikende monofone synths.”

Zo, beter hadden wij het niet kunnen verwoorden. Nog maar een quote dan, om het af te leren:

“Een iets ruwere Bonnie Prince Billy met een Editors keelstem in de sfeer van Tindersticks.”

Het was een lastige keuze, maar uiteindelijk belandt liedje A Size To What Is Right op ons scorebord. Andere kanshebbers waren prachtliedjes titeltrack en Trouble Leads to Major Land.

Ons advies: draai die plaat deze week nog grijs en neem hem op in je Gobsmag jaarlijstje. Koop dan meteen ook even de fijne special edition, inclusief bierviltje met downloadcode (om ergens op kot achter te laten). Wat blijft het toch een fantastisch volk.

Nieuwe muziek

We sluiten de week af met Woodlock. Woodlock is het verhaal van drie gasten uit Australia die nog niet zo heel lang geleden een caravan kochten en langs de oostkust van hun geliefde land trokken. Zoals dat wel vaker gaat (in zo ongeveer 1 op de 100.000 gevallen) leidde ‘busking’ tot een wat grotere aanhang en zelfs een heuse EP.

Deze EP, Lemons (2013) laat wat verschillende geluiden horen. Boy & Bear is een associatie die verder gaat dan het thuisland. Hitsingle Lemons heeft hier ook wel wat van weg en is gewoon catchy.

2014 was het jaar van hun eerste volledige album, Labour Of Love. Hier gaan ze verder met het verspreiden van fijne folkliedjes. Nog steeds erg catchy en wellicht nog wel meer Dotan. Dotan? Dan is toch geen naamwoord? Dat klopt. Maar het is wel waar de nieuwe liedjes ons aan doen denken. Het mooiste voorbeeld hiervan, en tevens een van de fijnste liedjes is The Garden.

Met de hitgevoeligheid zit het dus wel snor. Kwestie van tijd voordat Woodlock ook overseas aanslaat?

Nieuwe muziek

Op de valreep van het nieuwe jaar gooien we nog even een bijzonder veelbelovend bandje tegen je aan: All We Are. Nieuwe single Keep Me Alive hangt hier op de redactie stevig in de repeat.

Het liedje is afkomstig van het op 2 februari verschijnende titelloze debuutalbum en heeft in singles I Wear You en Feel Safe twee eveneens uitstekende voorgangers. “Groovy laid back funk beat, psychedelische gitaarloopje en absolute oorwurm Ooh Ooh Ooh refrein,” merkt platenmaatschappij V2 Records terecht op in haar mailing over laatstgenoemd liedje.

Een kort voorstelrondje: All We Are is een trio internationals die elkaar ontmoet hebben op de universiteit in Liverpool: drummer/zanger Richard ‘O Flynn (drums, vocals) is Iers, zangeres/bassiste Guro Gikling komt oorspronkelijk uit Noorwegen en gitarist/zanger Luis Santos is Braziliaan.

In een hutje in de Noorse bergen werden de songs geschreven, waarna de tracks opgenomen werden in hun zelfgebouwde studio in Liverpool, om in Londen afgemixt te worden door Dan Carey (Bat For Lashes, M.I.A, Hot Chip).

Dankzij de hierboven genoemde singles, allen ook voorzien van hippe clipjes, is de band inmiddels al bedekt onder een grote laag buzz. Muziekliefhebbers en journalisten (The Guardian: “Beautiful, drowsy melodies”) zijn enthousiast en kijken reikhalzend uit naar het debuutalbum.

Uiteraard kun je All We Are checken op het Eurosonic festival in Groningen (16 januari spelen ze), maar ze komen ook naar de zalen: 5 maart in Brussel (AB Club) en een dag later in Amsterdam (Paradiso).

Nieuwe muziek

Een gloednieuw liedje van Night Beds: die informatie doet het altijd goed hier op de redactie. ‘Me, Liquor & God’ klinkt anders dan we van ‘m gewend zijn, maar is toch wel weer erg fijn.

Voor de Gobsmag-lezer van het eerste uur en de actievere muziekliefhebber (een pleonasme – haha) is Night Beds, pseudoniem van Nashville singer/songwriter Winston Yellen, zeker geen onbekende. Eind januari ruimden wij al een plekje in op het scorebord voor Head For The Hills. Daarbij stelden we een belangrijke vraag: waarom heeft praktisch niemand het album waarop dat liedje staat, het prachtige Country Sleep, genoemd in zijn 2013 lijstje? Ondergetekende namelijk wel. Al was het alleen al vanwege het wonderschone Even If We Try.

Afijn, er is dus nieuw werk van Winston: liedje ‘Me, Liquor & God’. Tekstueel is er weinig veranderd (“I have never lived enough for myself”), zijn stemgeluid is nog altijd zo breekbaar als een geblinddoekte Arjen Robben op skivakantie, maar die synthesizerbeat is nieuw voor ons. Maar daar val je alleen de eerste luisterbeurt over. Daarna voel je hem. Let maar op.

Night Beds, dames & heren. Maak alvast ruimte op uw albumlijstje van 2015.


Nieuwe muziek

Mannen met gitaren zijn natuurlijk tof. Maar laten we ook de piano niet onderschatten. Benjamin Clementine, Tom Odell… We waren dan ook verheugd om te zien/horen dat Tor Miller de gitaar links laat liggen en achter de vleugel kruipt. Wat hij ons brengt zijn mooie liedjes over de liefde, gebracht door een ietwat rauwe, soulvolle stem.

“Hebben we weer een net iets zongebruinde singer-songwriter,” zul je zeggen. Ja, maar Tor Miller heeft de X-factor. Misschien niet de handigste term, maar wat we willen zeggen is dat Tor Miller anders is. Het gemak waarmee hij speelt en het feit dat hij al aardig wat buzz opbouwt op basis van één track. Die track heet Headlights en is sinds een week of twee ook op de NL-Spotify te vinden.

Schrijf deze naam maar op voor 2015. Dan volgt er ongetwijfeld een album (hij is getekend bij Glassnote, label van oa Chvrches en Daughter) en het zal ons niks verbazen als er een flinke dosis airplay zal volgen. Misschien al wel voor single Headlights.

Nieuwe muziek