Gobsmag Posts

In thuisland Australië wordt al een tijdje reikhalzend uitgekeken naar Animal, het in september verschijnende nieuwe album van duo Big Scary. Dankzij topliedje The Opposite Of Us zijn wij inmiddels ook niet meer te houden.

Big Scary is in 2006 opgericht door Tom Iansek en Joanna Syme. Hun in 2011 uitgekomen debuutalbum Vacation werd door door het belangrijkste radiostation van Australië (Triple J) meteen genomineerd voor een J Award (uiteindelijk won Gotye deze prijs voor meest belangrijke Australische plaat van het jaar). Met opvolger Not Art werd het succes in 2013 verder uitgebouwd (ze wonnen er oa de Australian Music Prize mee).

Terug naar het heden, terug naar voorproefje The Opposite Of Us. Isanek vertelt: “This song is about letting your guard down and the blossoming of life that ensures and it’s kind of based around a relationship in this context but that’s the idea.” En een goed idee is het.


Nieuwe muziek

Noorwegen staat, in ieder geval bij ons, niet bekend om de bloeiende muziekindustrie. Maar zoals dat met veel dingen gaat zijn er ook hier uitzonderingen. En die uitzondering is Torgeir Waldemar (en natuurlijk Moddi). Alweer ruim 2 jaar geleden maakte hij veel indruk met zijn debuut Torgeir Waldemar (prima titel). Absoluut prijsnummer van die plaat is Streets. En je leest er natuurlijk ook over op ons scorebord.

In 2016 is Torgeir al wat liedjes aan het uitbrengen. Liedjes die straks een tweede album moeten vormen. Wanneer, hoe etc weten we nog niet. Maar het minste wat we nu kunnen doen is een van die nieuwe liedjes, Sylvia (Southern People), een scorebordnotering geven. Voor de mensen die onze vorige post over Torgeir Waldemar niet meer voor de geest kunnen halen: als je van Israel Nash, Neil Young en 16 Horsepower houdt, zet je het volume wat hoger en luister naar Sylvia. Dat gaan wij ook weer doen.

En als we hem mogen geloven gaat dit nummer over Trump, en een beetje over “onze” Geert:

Nieuwe muziek

Panic is Perfect. Dat is natuurlijk niet waar, maar wel de naam van een meer dan prima band uit San Francisco. Een snelle blik op Spotify leert ons dat er net een debuutplaat is, Cellspace. En er is één track die qua clicks een stuk lekkerder gaat dan de anderen: Go Go Go. Hoe dat komt? Dat komt door Vodafone, die hebben de track namelijk onder hun Europese campagne geplakt. En dan gaat het hard.

We willen natuurlijk Vodafone niet afvallen, maar wij vinden Go Go Go niet de lekkerste track. Die eer gaat naar Nothing’s Wrong With It. De volledige plaat is misschien wat te dancy/poppy voor ons, maar de track in kwestie schreeuwt gewoon om airplay. Dus ben je een plugger en lees je dit? Sla je slag!

De track (en video) nemen overigens de muziekindustrie op de hak. Dat kunnen we wel waarderen:

It is our slightly satirical take on the bizarre and perplexing adventures we have had in the music industry,” lead singer Mike Hoffman says of the video.  “A lot of the lyrics of this song are actual quotes that have been told to us directly like ‘In a year from now you won’t have to worry about money’ and ‘make it different but the same.


Nieuwe muziek

Telefoontje op Gobsmag HQ: of wij de Australische band Hockey Dad kennen. Maar natuurlijk, was ons antwoord aan de promoter. Sterker nog, het duo had al twee features gemaakt op onze website: begin april met liedje So Tired en nog langer geleden, januari 2015, waren we al enthousiast over I Need A Woman. Kortom, we zouden dolgraag nieuwe single Jump The Gun op Gobsmag z’n Nederlandse primeur laten beleven:

Jump The Gun is na So Tired de tweede single van het in september verschijnende debuutalbum Boronia. Het is één van de eerste nummers die Hockey Dad ooit maakte en is gebaseerd op de filmposter van Endless Summer II, één van de favoriete surffilms van de band. Het is een onbezorgde ode aan de zon, want -zo stellen ze- elke dag van het jaar is het ergens ter wereld zomer. Jawel.

Hockey Dad bestaat uit drummer Billy Flemmings en zanger/gitarist Zac Stephenson. Hoewel de twee jeugdvrienden uit een kleine Australische kustplaats pas sinds 2013 een band vormen, hebben ze al veel bereikt. Australië valt al snel als een blok voor de rauwe, maar melodieuze surfsound van het duo. De eerste EP ‘Dreamin’ leidde tot meerdere uitverkochte headline-tours en bracht de band als snel naar het buitenland. Vorige maand speelde Hockey Dad nog een uitgebreide clubtour langs zalen in oa Amsterdam (Paradiso), Nijmegen (Merleyn) en Leiden (Gebr. de Nobel).

Nieuwe muziek

Vinden we leuk; het beeld van iemand wachtend in de regen, hopend opgemerkt te worden. Brandon Reilly is zo’n iemand die weemoedig kan terugdenken aan lang vervlogen tijden en daar dan een scherpe en grappige tekst over schrijft. That’s So Millennial heeft zo’n tekst en het komt inclusief sneertje naar onze generatie. Maar hij bedoelt het goed. En weet hij veel.

I was standing in the rain
Hoping you would notice me
And I don’t miss those days – what a fucking bore
That’s so millennial

Brandon ken je misschien als gitarist van het onlangs gereanimeerde The Movielife (punk) of als frontman van wijlen Nightmare Of You (pop avant la lettre). En hoewel hij onlangs met beide bands een reünietourtje deed, is er tijd genoeg. Dus, voor het eerst sinds 2012, weer wat eigen werk. Zonder hoger doel, hoewel Brandon het fijn zou vinden om weer van zijn muziek te kunnen leven. Is ‘ie eerlijk in.

Vinden we trouwens ook leuk; het F-woord in een refrein. Het is weinig functioneel, maar dat zijn naaktscènes in Nederlandse films over het algemeen ook. En toch kijkt iedereen.

Nieuwe muziek

Gaan we gewoon eerlijk in zijn: tot voor kort kenden wij het uit Los Angeles afkomstige The Wild Reeds nog niet. En dat terwijl er sinds 2010 al twee albums zijn verschenen. Het kan verkeren. Hoe dan ook, we gaan er nu vol in met nieuwe single ‘Everything Looks Better (In Hindsight)’. Dat is niet alleen een goede titel en een waarheid als een koe, maar ook nog eens een goed liedje, afkomstig van nieuwe EP Best Wishes.

“The Wild Reeds can be defined by one word: Harmony.” Dat lezen we op hun website en na het luisteren van een refreintje hoef je geen popprofessor te zijn om die conclusie te trekken. “It all comes back to the root of this band’s power: harmonies that create an instrument in and of itself.” En als er, zoals op deze geweldige single, ook elektrische gitaren en een drumstel mee mogen doen, is er helemaal geen houden meer aan.

Al harmonieënd timmert het trio al lekker aan de weg met voorprogramma’s bij Gobsmag favorieten Noah Gundersen, Langhorne Slim, Run River North, Nathaniel Rateliff en Israel Nash. Dit jaar stonden ze al op South By Southwest en staan vele festivals in Amerika en Canada op het programma, alsmede een eigen headline tour. Blijft er één vraag over: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Dancin’ With Wolves is een schijfje wat vaak op staat, hier op de redactie. Nee, niet de film. De plaat, van Natural Child welteverstaan. Die schijf is alweer uit 2014, dus het was een kwestie van wachten op nieuw werk. Dat wachten is nu voorbij. In september verschijnt namelijk Okey Dokey. Prima titel, als je het ons vraagt. Eerste single van die plaat is Now and Then.

Maar hoe klinkt dat dan? Nou, volgens de collega’s van Aquarium Drunkyard hoeven we dat helemaal niet te vertellen: “You don’t need sub-genres, qualifiers, comparisons, caveats or i/allusions; just ears, a heartbeat, and some of whatever it is that gets through the day and/or night”

We doen het lekker toch: wij vinden dat Natural Child zich aardig heeft laten inspireren door The Rolling Stones, maar ook door The Stooges en zelfs wat Gram Parsons. Het is echter vooral Rock-‘n-roll wat de klok slaat. En daar houden wij van. De iets rustigere kant horen? Luister dan ook even naar Out In The Country.


Nieuwe muziek

Goed nieuws, L.A. Salami is terug! Nee, niet de Amerikaanse verkoper van Italiaanse worsten, maar Lookman Adekunle Salami, afkomstig uit Londen. Als L.A. Salami maakte hij in 2014 indruk op ons, met het album The Prelude. Dat leidde zelfs tot een prima notering op ons scorebord. Een mix tussen Dylan en Lightspeed Champion, schreven we toen.

Onlangs verschenen er drie nieuwe nummers, als een mini-EP (is dat iets?) genaamd The City Nowadays. De titeltrack opent een beetje zoals The Streets in hun beste dagen. En we horen gitaren, een koortje. Geen Dylan meer dus voor L.A. Salami? Jawel hoor. Daarvoor hoef je alleen maar even door te zappen naar nummer 2 en 3 van de EP.

En van die twee track is Gets You Wondering onze favoriet. Waarom? Bijvoorbeeld om deze zin: 

In this age of existential angst
we’re all free enough to learn
your freedom may be falsified by the paycheck that you earn.


 

Nieuwe muziek