Gobsmag Posts

Vorige week schreven we over de fijne liedjes van prachtband Dawes. Hoe weten we niet, maar die post vond zijn weg naar Blue Velvet Records in Californië. We houden van Dawes en volgens de mail moesten we dan ook even luisteren naar Doug Burr. Goed, wij luisteren dus. En Doug Burr blijkt met Pale White Dove een prachtige nieuwe plaat afgeleverd te hebben!

Doug Burr dus. Hij maakt in zijn bio gebruik van het betere name-droppen. Zo hebben niemand minder dan “Buddy Holly, Springsteen, Young, Blind Willie Johnson, Bill Mallonee, and Tom Waits” hem beïnvloed. En eerlijk is eerlijk, we horen er best wel wat van terug. En meer. Neem nou de track White Night – Black Light. Zou wat ons betreft niet misstaan op een Ryan Adams-plaat.

Onze favoriet, No Human’s Voice, toont dat Burr zich ook prima een ballad kan toe-eigenen (we horen wat Israel Nash Gripka). Kortom, een veelzijdige plaat die de handen van liefhebbers van muziek en teksten van Ryan Adams, R.E.M., Dawes, Matthew E White en 16 Horsepower ongetwijfeld op elkaar gaat krijgen.


Nieuwe muziek

De Schotse muzikante Rachel Sermanni houden wij al een tijdje goed in de gaten op de Gobsmag redactie. Goed nieuws dan ook dat op 10 juli haar tweede studioalbum het licht zal zien: Tied To The Moon.

Het is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Under Mountains. Een schitterend album waarop ze niet alleen bij grote vlagen klinkt als Joni Mitchell, maar waarmee ze ook iemand als Elbow frontman Guy Garvey deed verleiden het volgende te zeggen: “Really, really something special. She’s amazing. Listen to her voice. Quite astonishing.”

Dat debuut kreeg vorig jaar opvolging van zowel een fijn EP’tje (Everything Changes met een adembenemend mooie titeltrack) als een sfeervol live album (Live In Dawson City).

Dit jaar met Tied To The Moon een nieuw hoofdstuk. Eerste single Tractor laat namelijk meteen horen dat Rachel toe was aan iets anders, want hey, zijn dat elektrische gitaren? En wauw, is dat een gruizige gitaarsolo? Verrassend, even wennen, maar vooral heel sterk.


Nieuwe muziek

Drew Holcomb & the Neighbors is de band rondom Drew Holcomb. Weinig verrassend. Drew is afkomstig uit Memphis, maar brengt zijn dagen tegenwoordig door in Nashville. En dat is te horen. Nieuwe plaat Medicine staat vol met prachtige, country-achtige liedjes.

Nee, nog niet afhaken bij het vallen van de term country. Geen cowboyhoeden en boots. Denk liever aan mensen als Jason Isbell en zelfs Johnny Cash. Geloof je ons niet? Liedje Here We Go is wat ons betreft het bewijs. En alsof dat nog niet genoeg is, horen we zelfs nog wat Black Keys man Dan Auerbach voorbij komen in het liedje. Gaat allemaal prima samen.

Houd The Black Keys nog even vast. Verder op het album opent de track Brothers & Sisters toch gewoon op een manier die je zomaar tegen kan komen op een Black Keys-album? En nog iets verder, in Shine Like Lightning hoor je toch gewoon Sturgill Simpson terug?

Kortom, primadebima country-americana release met de nodige rock-invloeden. Lekkere clip ook.


Nieuwe muziek

Treurig hoofd

Een schuurfeest, midden jaren ’90. De avond had niet slechter kunnen beginnen. Nog geen uur binnen en Joost had al gezoend met dat leuke meisje met die korte haren. ‘Je weet wel, dat meisje uit de bus.’ Ja. Dat wist ik wel. Dat meisje waar ik stiekem een oogje op had.

Er waren plots niet veel opties meer. Dus zat ik de rest van de avond op een vochtige kringloopbank met alcohol binnen handbereik. Guns n’ Roses op een cassettebandje. En ik luisterde half naar een gebed zonder eind; het eindeloze gezever van de profeet die naast mij zat. Hij had een treurig hoofd.

Black tar living room, couch professor

Het schuurfeest. Een vochtige kringloopbank. Het treurige hoofd. Maar alcohol binnen handbereik.

Everyone’s so lonely, I dig it
But I’m afraid I can’t share this with you

Op de terugweg, tussen de weilanden, brak de ketting van mijn fiets en eenmaal thuis moest ik overgeven. Het kwam er allemaal uit, uit dat treurige hoofd.

I nod my broken head
I’m not too amused with humans

(Lou Barlow krabbelde aardig overeind nadat hij in 1988 door J Mascis uit Dinosaur Jr. werd gezet. Sebadoh was invloedrijk en Not Too Amused werd, als ik sterk overdrijf, een lijflied voor de jaren ’90. Er wordt beweerd dat het over J Mascis gaat. De tekst geeft ook reden om dat te geloven. Maar feit is dat het werd geschreven door bandlid Jason Loewenstein en dat het gaat over drie stoners in een smerige woonkamer.

Ik denk aan die schuurfeesten in de jaren ‘90, aan de drank, de meisjes en dat oeverloze gelul van mij en iedereen. Over de wereld en over de liefde. Ik werd te dronken om op te staan. Te dronken om nog ruzie te zoeken met dat treurige hoofd. Maar bovenal was ik niet zo geamuseerd met mijzelf, denk ik.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Het Utrechtse The Maureens gaf ons in 2013 een fijn, titelloos debuutalbum vol met melodieuze gitaarliedjes, zoals het toffe Brother. Midden september verschijnt een opvolger: Bang The Drum.

Het vandaag in première gegooide eerste voorproefje Heartbreak laat direct horen dat alle catchy ingrediënten gelukkig zijn gebleven: harmonieuze meerstemmige zang, vol gitaargeluid, opzwepend slagwerk en warme orgelpartijen. Naast de reeds eerder genoemde invloeden van bands als Big Star, The Posies en The Beach Boys horen we in deze single ook zeker de Britse cultband The La’s. Luister maar eens naar de intro, dat gitaarloopje.

Volgens de promomachine achter de band klinken de overige songs van het nieuwe album Bang The Drum “eigentijdser, krachtiger en persoonlijker” en kan ook referentiemateriaal gevonden worden bij Johan, Teenage Fanclub en Jayhawks.

Het zijn niet de minste bands, en ook geen lullige woorden. Hoe dan ook, single Heartbreak voldoet volledig aan de verwachtingen. Welkom terug, mannen.


Nieuwe muziek

Vorig jaar april schreven we lovende woorden over een plaat die toen al een jaar uit was: Small Reveal van de Canadese band Aidan Knight. Uit dat stukje: “Een warme folk-popplaat, gedragen door de heerlijk in het gehoor liggende baritonstem van frontman Aidan en heerlijke toeters.”

Woorden waar we nog steeds achter staan, want liedjes als A Mirror, Dream Team, You Will See The Good In Everyone, Creatures Great & Small en het tranentrekkende Margaret Downe (“the doctor gave her 6 weeks / which only made her shrug it off”) zijn vandaag de dag nog altijd pareltjes die door te weinig mensen zijn ontdekt.

Kortom: hier op de rommelige doch sfeervol ingerichte Gobsmagredactie houden we deze Canadezen immer goed in de gaten. Blij werden we dan ook van het bericht dat een nieuw album onderweg is én dat er al een eerste voorproefje kan worden beluisterd in de vorm van het bijna 7 minuten durende The Arp. Een geweldig liedje, dat halverwege schitterend van koers verandert. Het beste wat Aidan Knight tot nu toe heeft gemaakt? Wij neigen naar ja.

Nieuwe muziek

Vandaag geen banjo’s, elektrische gitaren of baarden. Vandaag gaat het over jazz. En niet zomaar wat jazz. De Amerikaan Kamasi Washington leverde twee weken geleden met The Epic een debuutalbum af wat zomaar eens een klassieker als Kind Of Blue (Miles Davis) kan gaan worden. We geven toe, dat zijn straffe teksten. Maar zelfs de azijnzeikers van Pitchfork zijn lyrisch en belonen The Epic met een 8.6.

The Epic dus. En de plaat doet zijn naam eer aan. Drie schijfjes en een totale duur van een kleine 3 uur. Ja, je leest het goed, 3 uur. Nou snappen we best dat de gemiddelde Gobsmag-lezer niet zo heel vaak een jazz-plaatje aanslingert, maar een plaat die zo ontzettend veel lovende recensies krijgt verdient gewoon een kans. Het maakt eigenlijk niet uit welk nummer we uitlichten, maar om er meteen lekker in te komen luister je hieronder 14 minuten naar de track Re Run Home.

Om je over de streep te trekken nog wat name-dropping en quotes:

  1. Kamasi Washington is niet alleen jazz-muzikant, hij produceerde ook mede Kendrick Lamar’s To Pimp A Butterfly;
  2. Het album verschijnt op Bainfeeder, het label van Flying Lotus die Kamasi Washington persoonlijk onder zijn hoede nam;
  3. Kamasi Washington tourde al met Raphael Saadiq en Snoop Dogg;
  4. “Even if you have no real context for what you’re hearing, it’s a remarkably rich and inviting listen,”  aldus Stereogum;
  5. “the title doesn’t just refer to the sheer running time of the thing, but the scale of the performance itself,” aldus Drowned In Sound
  6. “The artist proved his was an epic — sorry, there’s no other word — pure understanding of what things can still be, the proverbial shape of jazz to come,” aldus LA Times

Dus ogen dicht en laat je meevoeren door het talent van Kamasi Washington.


Nieuwe muziek

Dawes is een prachtband uit Amerika. Hoewel tot op heden nooit op het scorebord heb je er indirect zeker al een aantal keer over kunnen lezen. Frontman Taylor Goldsmith is namelijk goed bevriend met Gobsmag-favo’s Deer Tick en Delta Spirit. Samen vormen ze zelfs een soort “supergroep”, genaamd Middle Brother.

Dawes heeft inmiddels 3 platen op haar naam staan. Platen die stuk voor stuk meetellen in de Amerikaanse (en wereldwijde) folk-industrie. Want nummers als Just Beneath The Surface, When My Time Comes en Something In Common zijn toch gewoon briljant?

We kijken dan ook best wel uit naar de opvolger van het in 2013 verschenen Stories Don’t End. En krijg nou wat, over een kleine twee weken verschijnt-ie al: All Your Favorite Bands. Dit album belooft iets meer richting een live-sound te gaan, wat rauwer. Daarvan zijn er al twee bewijsstukken. De eerste vrijgegeven track, Things Happen en onlangs Right On Time voorspellen veel goeds. En dat kan ook niet anders als je David Letterman tot je number 1 fan mag rekenen. “If you’re looking for a rock ‘n’ roll band, this is pretty much all you need.” HATSA.

Nu is het de beurt aan Nederland om te vallen voor deze sympathieke band. Er staat in ieder geval een hele tour gepland met mensen als Hozier, My Morning Jacket, James Vincent McMorrow, Langhorne Slim en First Aid Kit. Ga ze dus zien in Paradiso (10 september, met My Morning Jacket) en in Groningen op het Take Root Festival (12 september).


Nieuwe muziek