Gobsmag Posts

Andrew Bryant verscheen onlangs op onze deurmat. Zei ons zo op het eerste gehoor niets, dus wij googlen. Motivational & Inspirational speaker en Executive Coach? Hmm. Dat was hem niet. De tweede hit was raak. Andrew Bryant is een muzikant uit Mississippi die onlangs met This Is The Life zijn zesde solo-plaat afleverde.

Maar wacht eens even, Andrew Bryant maakt onderdeel uit van de band Water Liars. Herinneren jullie de 8.5 voor de track Bird Of Song nog? Enfin, Water Liars maakt over het algemeen prima Americana waarbij de versterker regelmatig een tikje verder wordt opengedraaid. Veel van de nummers bestaan overigens uit twee vocalen, eentje daarvan is van -u raadt het al- onze Andrew Bryant. Zijn soloplaat This Is The Life is wat rustiger. Zeg maar iets meer folk. Prijsnummer wat ons betreft is de track The Free. Must listen voor liefhebbers van The Deep Dark Woods.

Leuk detail, Andrew Bryant heeft het gros van de instrumenten zelf ingespeeld. Met uitzondering van de basgitaar, die staat op naam van Matt Patton (Drive-by-truckers).

Hij houdt er trouwens ook gezonde gedachten op na: “I feel very fortunate. I don’t have to work at the sawmill anymore with my dad when I’m not on tour. My back doesn’t hurt like it used to. The lights are on and I had a decent lunch before writing this. I have learned to find the joy in these small things. I have learned to do what I have to in order to keep my energy up, because I love what I do and I want to keep doing it for as long as I can.”


Nieuwe muziek

All the way from Denmark presenteren we je vandaag een te gekke band, luisterend naar de naam REVEREND SHINE SNAKE OIL CO. Moet dat nou, die caps? Ja, dat moet. En hoe dat dan klinkt? Daar wordt het ingewikkeld. RSSOC maakt namelijk een mix van gospel, blues, rock, soul, jazz, punk en wat dies meer zij. Het sfeertje doet ons wat denken aan The Heavy.

Nieuwste EP, Anti Solipsism, Pt 2 (althans, is het nog een EP met 8 nummers?) is net een week uit. En in die week is hij al een aantal keer rond gegaan op onze digitale platenspeler. Een van de voornaamste redenen hiervoor is de catchy track The City. Luisteren = snappen wat we hierboven beschrijven. We maken het je makkelijk en presenteren je hieronder twee luisterlinkjes. And go!

Overigens is de band een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze onlangs op Ribs ‘N Blues Festival in Raalte, en doen ze later dit jaar o.a. North Sea Jazz Festival aan. Onze tip, pak ze mee!


Nieuwe muziek

We luisteren niet veel naar de radio, dus we moesten even checken of de track Quarterback van Kopecky niet al een dikke vette hit was. Dat bleek niet zo te zijn. Maar wat ons betreft is de potentie er zeker.

Kopecky is een zestal uit Nashville dat met Drug For The Modern Age onlangs een nieuw album uitbracht, hun tweede. Let op, het vorige album verscheen onder de naam van Kopecky Family Band. Waarom die naamswijziging? Weten we niet. Maakt ook niet uit. Wat we wel weten is dat Kopecky aanstekelijke nummers maakt met prima gitaarhooks. Liedje Quarterback is daarvan een uitstekend voorbeeld. Op naar de hitlijsten!

En dat zou zomaar eens waarheid kunnen worden. Drug For The Modern Age verscheen namelijk op ATO Records, het label van radio-favorieten als Alabama Shakes en Benjamin Booker. Overigens zijn het niet alleen hitsingles op de plaat. Real Life heeft best wel een War On Drugs randje en titeltrack Drug For The Modern Age zou ook van een singer/songwriter met gitaar kunnen zijn.


Nieuwe muziek

Vorige week schreven we over de fijne liedjes van prachtband Dawes. Hoe weten we niet, maar die post vond zijn weg naar Blue Velvet Records in Californië. We houden van Dawes en volgens de mail moesten we dan ook even luisteren naar Doug Burr. Goed, wij luisteren dus. En Doug Burr blijkt met Pale White Dove een prachtige nieuwe plaat afgeleverd te hebben!

Doug Burr dus. Hij maakt in zijn bio gebruik van het betere name-droppen. Zo hebben niemand minder dan “Buddy Holly, Springsteen, Young, Blind Willie Johnson, Bill Mallonee, and Tom Waits” hem beïnvloed. En eerlijk is eerlijk, we horen er best wel wat van terug. En meer. Neem nou de track White Night – Black Light. Zou wat ons betreft niet misstaan op een Ryan Adams-plaat.

Onze favoriet, No Human’s Voice, toont dat Burr zich ook prima een ballad kan toe-eigenen (we horen wat Israel Nash Gripka). Kortom, een veelzijdige plaat die de handen van liefhebbers van muziek en teksten van Ryan Adams, R.E.M., Dawes, Matthew E White en 16 Horsepower ongetwijfeld op elkaar gaat krijgen.


Nieuwe muziek

De Schotse muzikante Rachel Sermanni houden wij al een tijdje goed in de gaten op de Gobsmag redactie. Goed nieuws dan ook dat op 10 juli haar tweede studioalbum het licht zal zien: Tied To The Moon.

Het is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Under Mountains. Een schitterend album waarop ze niet alleen bij grote vlagen klinkt als Joni Mitchell, maar waarmee ze ook iemand als Elbow frontman Guy Garvey deed verleiden het volgende te zeggen: “Really, really something special. She’s amazing. Listen to her voice. Quite astonishing.”

Dat debuut kreeg vorig jaar opvolging van zowel een fijn EP’tje (Everything Changes met een adembenemend mooie titeltrack) als een sfeervol live album (Live In Dawson City).

Dit jaar met Tied To The Moon een nieuw hoofdstuk. Eerste single Tractor laat namelijk meteen horen dat Rachel toe was aan iets anders, want hey, zijn dat elektrische gitaren? En wauw, is dat een gruizige gitaarsolo? Verrassend, even wennen, maar vooral heel sterk.


Nieuwe muziek

Drew Holcomb & the Neighbors is de band rondom Drew Holcomb. Weinig verrassend. Drew is afkomstig uit Memphis, maar brengt zijn dagen tegenwoordig door in Nashville. En dat is te horen. Nieuwe plaat Medicine staat vol met prachtige, country-achtige liedjes.

Nee, nog niet afhaken bij het vallen van de term country. Geen cowboyhoeden en boots. Denk liever aan mensen als Jason Isbell en zelfs Johnny Cash. Geloof je ons niet? Liedje Here We Go is wat ons betreft het bewijs. En alsof dat nog niet genoeg is, horen we zelfs nog wat Black Keys man Dan Auerbach voorbij komen in het liedje. Gaat allemaal prima samen.

Houd The Black Keys nog even vast. Verder op het album opent de track Brothers & Sisters toch gewoon op een manier die je zomaar tegen kan komen op een Black Keys-album? En nog iets verder, in Shine Like Lightning hoor je toch gewoon Sturgill Simpson terug?

Kortom, primadebima country-americana release met de nodige rock-invloeden. Lekkere clip ook.


Nieuwe muziek

Treurig hoofd

Een schuurfeest, midden jaren ’90. De avond had niet slechter kunnen beginnen. Nog geen uur binnen en Joost had al gezoend met dat leuke meisje met die korte haren. ‘Je weet wel, dat meisje uit de bus.’ Ja. Dat wist ik wel. Dat meisje waar ik stiekem een oogje op had.

Er waren plots niet veel opties meer. Dus zat ik de rest van de avond op een vochtige kringloopbank met alcohol binnen handbereik. Guns n’ Roses op een cassettebandje. En ik luisterde half naar een gebed zonder eind; het eindeloze gezever van de profeet die naast mij zat. Hij had een treurig hoofd.

Black tar living room, couch professor

Het schuurfeest. Een vochtige kringloopbank. Het treurige hoofd. Maar alcohol binnen handbereik.

Everyone’s so lonely, I dig it
But I’m afraid I can’t share this with you

Op de terugweg, tussen de weilanden, brak de ketting van mijn fiets en eenmaal thuis moest ik overgeven. Het kwam er allemaal uit, uit dat treurige hoofd.

I nod my broken head
I’m not too amused with humans

(Lou Barlow krabbelde aardig overeind nadat hij in 1988 door J Mascis uit Dinosaur Jr. werd gezet. Sebadoh was invloedrijk en Not Too Amused werd, als ik sterk overdrijf, een lijflied voor de jaren ’90. Er wordt beweerd dat het over J Mascis gaat. De tekst geeft ook reden om dat te geloven. Maar feit is dat het werd geschreven door bandlid Jason Loewenstein en dat het gaat over drie stoners in een smerige woonkamer.

Ik denk aan die schuurfeesten in de jaren ‘90, aan de drank, de meisjes en dat oeverloze gelul van mij en iedereen. Over de wereld en over de liefde. Ik werd te dronken om op te staan. Te dronken om nog ruzie te zoeken met dat treurige hoofd. Maar bovenal was ik niet zo geamuseerd met mijzelf, denk ik.)

Misschien wel het mooiste liedje van...

Het Utrechtse The Maureens gaf ons in 2013 een fijn, titelloos debuutalbum vol met melodieuze gitaarliedjes, zoals het toffe Brother. Midden september verschijnt een opvolger: Bang The Drum.

Het vandaag in première gegooide eerste voorproefje Heartbreak laat direct horen dat alle catchy ingrediënten gelukkig zijn gebleven: harmonieuze meerstemmige zang, vol gitaargeluid, opzwepend slagwerk en warme orgelpartijen. Naast de reeds eerder genoemde invloeden van bands als Big Star, The Posies en The Beach Boys horen we in deze single ook zeker de Britse cultband The La’s. Luister maar eens naar de intro, dat gitaarloopje.

Volgens de promomachine achter de band klinken de overige songs van het nieuwe album Bang The Drum “eigentijdser, krachtiger en persoonlijker” en kan ook referentiemateriaal gevonden worden bij Johan, Teenage Fanclub en Jayhawks.

Het zijn niet de minste bands, en ook geen lullige woorden. Hoe dan ook, single Heartbreak voldoet volledig aan de verwachtingen. Welkom terug, mannen.


Nieuwe muziek