Erik Mutzke is een man van weinig woorden. Liedje Friends Again ging gepaard met de woorden: “Songwriter from LA. First Single. Warm folk tune, rich lyrics, lush harmonies, organic production.”
Maar soms is dat helemaal prima. Wanneer het een prachtig liedje is bijvoorbeeld. En laat er geen twijfel over bestaan, dat is Friends Again. Denk aan Vikesh Kapoor en Gregory Alan Isakov.
Als je heel goed keek zag je het bloed van vermoorde kalverliefdes op de vloer van de gang tussen tekenlokaal en aula. Provinciale verliefdheid op een middelbare school, zo rond 1994. Een slagveld was het. Een slachthuis. Bleef je bij haar? Of was er iemand leuker? Gemakzucht en besluiteloosheid. Ach we deden maar wat. Active Bird Community brengt die jaren terug met het Spend The Night. En dat klinkt net zo nerveus als jij toen was, daar in die gang tussen tekenlokaal en aula. Je schoenzolen plakten aan de plavuizen.
What was always ending
Dertien jaar bestaat Active Bird Community al. Maar dat zou je misschien niet zeggen als je dit fijne nummer hoort. Het klinkt namelijk als een pareltje op een debuutalbum. Het klinkt als een ‘In The Garage’ op een ‘Blue Album’. Kennelijk heeft de band uit Brooklyn na al die jaren die middelbare school (daar waar de band ontstond) niet echt achter zich gelaten. Zoals het misschien ook wel een beetje hoort bij adepten van ‘sprightly slacker vibes’ die aan indierock uit de jaren ’90 doen denken.
Tom (D’Agustino) zingt over twijfel zonder bang te zijn en zonder schijnheiligheid. In Spend The Night specifiek over of het beter is ’to stay in a place that isn’t working anymore for the sake of the relationship, or is it okay to move on?’. Maar eigenlijk doet het antwoord er niet meer toe. Het is al zo lang geleden. Maar de lef waarmee Tom het brengt, met vaste stem en zelfverzekerde riffs; dat had ons toen wellicht een beetje kunnen helpen.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=f-nra8ksZWs[/embedyt]
Coney Island Getaway is nog zo’n pareltje van rijzende soul-pop-ster Joel Sarakula. Wat minder Curtis Mayfield en Bobby Womack en iets meer Jamiroquai. Houden wij van. En let op: op 13 juni dus live te horen in Melkweg!
Riley Catherall begint net. En dat bedoelen we in de absoluut beste zin van het woord. Liedje Watered Down Man is namelijk zijn eerste release (volgens Spotify). Ooit. En tevens opmaat naar een debuutplaat, maar daar moeten we volgens Riley nog een paar maanden op wachten.
Hoe het/hij klinkt? We horen met name veel Jason Isbell. En daar houden we van! Het liedje zelf gaat trouwens over “diving into the whiskey-stained life of regret”. Kunnen we ook wel waarderen. Dus: hier is Riley Catherall.
Dreampop lijkt een erg toepasselijk genre for liedje Just Like A Dream. Maar luister zelf eens. Ja toch? Goed, het liedje is eigendom van Bellman. Bellman komt uit Noorwegen en wat wij helemaal tof vonden om te lezen is dat hij onlangs nog een sync scoorde in een docu over een van onze helden, Paul Gascoigne. Of Gazza er ook naar zou luisteren weten we niet, maar wij vinden het in ieder geval wonderschoon. Dus sluit je ogen en knal Bellman aan. Begin bij dit liedje en dan, in afwachting op een nieuwe plaat, door met Morphology (2017). Trust us, je vind het prachtig.
Drie jaar geleden is het inmiddels, het Gobsmag-debuut van het Britse duo Ruen Brothers. Een fijne 8.0 gaven we de broertjes voor hun eerste worp, het EP’tje Point Durne.
In 2015 kon je de band niets anders dan zeer belovend noemen. Als Rick Rubin je debuut produceert en Zane Lowe (toen BBC radio DJ) over je lult, dan doe je gewoon iets goed. Zoiets brengt je naar mooie plekken, zoals het Glastonbury festival en Coachella. Daarbij was het verhaal ook mooi en klassiek: twee broers door hun vader opgevoed met een stevige portie The Rolling Stones en The Everly Brothers. De keuken was hun repetitiehok.
Afijn, die grote doorbaak is er nog niet van gekomen. Tenminste, als je de views en streams erbij pakt. Van die cijfers kun je nog geen jukebox vol Phil Spector plaatjes kopen.
Maar er lijkt nu toch wat te gaan komen. De nieuwe singles zijn goed, met het titelnummer van de vrijdag verschijnende langspeler als heerlijke uitschieter. Popmatters durft zelfs te stellen dat “All My Shades Of Blue sounds like a hit single right from the first note”. Hatsa, die kan op het hoesje gestickered worden. Topliedje!
Jesse Daniel komt uit het stadje Ben Lomond, California. Zijn jeugd was niet bepaald ideaal met ouders die al op vroege leeftijd scheidden. Ze brachten de dagen door met het verzamelen van oud metaal, dat ze dan weer op rommelmarkten verkochten. Zo knoopten ze de eindjes aan elkaar. Lichtpunt was muziek. Zijn vader was zelf een getalenteerd songwriter en liet Jesse op jonge leeftijd kennis maken met allerlei muzikale helden.
Muziek had hem te pakken, maar drugs en alcohol hadden dat ook. Daarom bracht Jesse minstens net zoveel tijd door in rehab of de gevangenis als op het podium. Tijd voor verandering! Verhalen genoeg om over te schrijven en zingen. En met zijn eerste 50 dollar kocht hij een mooie Fender en stelde een band samen.
Jesse produceerde zijn eigen debuutplaat en daarop vinden we oa Gracie Henrietta, dat klinkt als J. Roddy Walston meets Jerry Lee Lewis meets Chuck Berry. Energiek dus. We love it!
