Gobsmag Posts

Man achter The Last Hours is Callum James, een 20 jarige singer/songwriter uit Londen. De platencollectie van z’n pa bracht ‘m de liefde voor artiesten als Joni Mitchell, Nick Drake en John Martyn. Laatstgenoemde neemt hij ook mee in het omschrijven van de (redelijke specifieke) sound die hij zoekt. Een obsessie, noemt-ie het zelfs, “trying to mix John Martyn style acoustic riffs with Radiohead’s In Rainbows’ era style production whilst channeling the infectious nerving bubble gum melodies of Talking Heads takes place.”
Spannend klinkt het zeker, en prima single ‘Shiver and Shake‘ (dat ons ook wel doet denken aan iemand als Fink) doet ons wel uitkijken naar een later dit jaar verschijnend EP’tje.

<

p style=”text-align: justify;”>

Nieuwe muziek

Paul McCartney had het in ‘Martha My Dear’ (White Album, 1968) niet over een ex-liefje, maar gewoon over een hond. Nog iets specifieker: over een Bobtail. Het nog altijd onvolprezen Dawes, uit Los Angeles, heeft met het prachtige I Will Run onlangs een liedje uitgebracht over honden in het algemeen. Het werd opgenomen tijdens de sessies voor hun meest recente plaat Passwords (geproduceerd door Jonathan Wilson – check ook zijn geweldige nieuwe plaat Dixie Blur), maar haalde het uiteindelijk niet. Want, zo schrijft de band, het “didn’t seem to fit that batch of songs at the time”. Maar waarom dan toch nu los uitbrengen? “It feels like it deserves a life of its own. A silly song about the irony of how much we depend on our pet’s love considering that a lot of them would bolt if just given the chance.” En omdat de opbrengst van de single naar North Shore Animal League en het MusiCares Coronavirus Relief Fund gaat. De videoclip werd treffend uitgelegd door toetsenist Lee Pardini: “Dogs running in slow motion are one of life’s greatest gifts.”

Nieuwe muziek

STRFKR (Starfucker) brengt ons met Deep Dream in een remslaap waar je liever niet meer uit komt. Ogen dicht en laat je hersenen dansen. Het brengt je in een state of mind die past bij een zondag zonder zorgen. Kunnen we wel voor even gebruiken, toch? En die baslijn, die synths en alle fuzzyness maken het best verslavend bovendien.

I saw your face in a dream
I heard you whispering my name
I thought it couldn’t be real though
when everything before all looked the same

Nieuwe muziek

Met ‘Something Relative‘ heeft de Amerikaanse cowboy Honey Harper een prachtig liedje gemaakt dat, volgens hem, een “mournful song about loss and friendship” is. Sterker nog, het gaat over een vriend van hem, Zeb, die hij zowel “greatly admired” als “barely tolerated”. Dat komt wel in de buurt van die pijnlijk eerlijke songtitel van Morrissey: ‘We Hate It When Our Friends Become Successful‘.

‘Something Relative’ komt van Honey Harpers reeds uitgekomen album Starmaker, waarop hij met gemak door verschillende genre’s rolt: van Americana naar ambient en elektronica, langs folk en pop. Van Brian Eno naar Neil Young naar Fleet Foxes. Reuze interessant dus.

Nieuwe muziek

De Britse band The Electric Soft Parade waren we een beetje uit het oog verloren sinds Holes In The Wall, hun geweldige en alom geprezen debuut van ruim 18 (achttien!) jaar geleden. Je weet weel, die plaat met het even heerlijk pathetisch als grungy klinkende ‘Why Do You Try So Hard To Hate Me?‘ Sinds die plaat verschenen er nog drie en dit jaar zelfs nog twee: Stages (al uit) en Avenue Dot (komt nog). Het liedje ‘Left Behind‘ vind je op Stages en mensen, wat een mooi liedje is dat met een melancholische Britpopperige shoegaze sound waar je ons midden in de nacht voor wakker kan maken. Je zou haast “Welcome back” willen schreeuwen als niet had gebleken dat de band nooit echt is weggeweest. Het kan verkeren.

Nieuwe muziek

Uneasy Laughter, zo heet het 20 maart jl. verschenen nieuwe album van de Amerikaanse rockband Moaning. Volgens platenmaatschappij Sub Pop is het te vatten in de volgende probleemstelling:

What happens when an abrasive rock trio trades guitars for synths, cranks up the beats and leans into the everyday anxieties of simply being a functioning human in the 21st century?

Prima vragen natuurlijk, en een eenduidig antwoord hebben wij ook niet, behalve dan dat het een geweldig spannende plaat oplevert. Zo’n eentje waarvan je stiekem hoopte dat het steeds suffer wordende Editors ooit nog eens zou maken (Is deze opmerking nou nodig? – red.)

De switch van Moaning naar een meer synthpopperige sound kwam uit een soort van verveling, lezen we verder op de website van Sub Pop. Zanger / gitarist Sean Solomon had een folkliedje geschreven, maar haatte het eigenlijk. Samen besloten ze er een Moaning liedje van te maken en creatief helemaal los te gaan. Het folkse niemendalletje veranderde zo in een “complete digital creation,” vertelt Solomon. “It’s super weird and clubby.” Het gebruik van synths voelde logisch, onderstreept bassist (en toetsenist) Pascal Stevenson: “Guitars always sound like guitars, whereas with keyboards you have the ability to thin them out or thicken them up more dramatically, and then mold them to fit into whatever spot you need them to fit into.”

Afijn, een topplaat dus. Ons favoriete liedje? Waarschijnlijk Fall In Love.

Luister naar Uneasy Laughter in Spotify

Nieuwe muziek

Tim Burgess ken je als de frontman van de Britpopband The Charlatans, maar solo doet de man met het bloempotkapsel ook fijne dingen. Op 22 mei verschijnt met I Love The New Sky een album en met het door violen gedragen en enigszins door The Beach Boys geïnspireerde The Mall is er al een prachtige single van verschenen. Bij de buren van The Line Of Best Fit noemt Burgess een winkelcentrum “a state of mind” waar “everything and nothing is”. En iets verderop: “Malls are a great leveller – class and status disappear. They are like a waking dream, an altered state. A kind of limbo. Plus they are handy if you need new shoes or a doughnut.” Prima, niks meer aan doen.

Nieuwe muziek

Met een discografie van zeven prachtige albums sinds 2003 is het Canadese Great Lake Swimmers zo’n band die je altijd even checkt als er iets nieuws uitkomt. Zo verscheen onlangs met ‘Getting To The Heart Of It’ ineens een bijzonder mooi, nieuw liedje op de platforms. Net zo bijzonder: er staat overal “feat. Tony Dekker” bij – hij is namelijk gewoon de frontman van de band. Het schijnt iets te maken hebben met een (inmiddels afgelaste) solo tour (de man bracht al eerder twee eigen albums uit). Afijn, mooi is het wel.

Nieuwe muziek