Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Pour Sugar On Me. Nee, dit is niet de titel van het nieuwe kookprogramma van Rudolf (je weet wel, met dat guitige kapsel). Pour Sugar On Me is een nieuwe single van Kaleo. De single vind je terug op op het debuutalbum Kaleo (zo heet het album echt, dit doen we niet alleen vanuit SEO-perspectief).

Als we je drie pogingen geven om te raden waar Kaleo vandaan komt, dan zul je vast niet snel geneigd zijn om ‘IJsland’ te roepen. Toch is het zo. Sterker nog, we zouden je een aantal nummers van de debuutplaat kunnen laten horen, en je zou niet weten dat je naar dezelfde artiest luistert.

Challenge accepted! All The Pretty Girls klinkt als een mooie mix tussen Mumford & Sons, Bon Iver en Dotan. Zou zomaar eens een hit kunnen worden. Vor í Vaglaskógi klinkt vertrouwd IJslands als Sigur Ros, Hjaltalin en Asgeir (qua sfeer). Op Glass House klinken ze als een prima rammelend indie-bandje en op Broken Bones wanen we ons in het zuiden van Amerika in de jaren ’60. En geloof het of niet, Pour Sugar On Me klinkt als onvervalste bluesrock in lijn met Matt Schofield en Joe Bonamassa.

Wat ons betreft genoeg redenen om deze schizofrene plaat eens een goede luisterpoging te geven.


Nieuwe muziek

We houden van doe-het-zelfers. Zo staan de herhalingen van Eigen Huis & Tuin regelmatig op in ons HQ. Maar ook op muzikaal vlak hebben we respect voor mensen die de handen uit de mouwen steken. Een prima voorbeeld daarvan is Troy Ramey. Troy financierde zijn debuut-EP namelijk via PledgeMusic. En tamelijk creatief, zo kun je bijvoorbeeld een wegwerpcamera met tour-foto’s van Troy backen, of wat te denken van een gig waarbij Troy je ondersteunt op backing vocals.

Een van de nummers die op de EP moet komen is ‘Rosary‘. Op het eerste gehoor misschien wat gladder dan je van ons gewend bent. Maar we moeten toegeven dat het liedje aardig blijft hangen. Troy wekt nog meer sympathie op door zijn verhaal. Verwekt na afloop van een concert (zijn vader zat in een band en zijn moeder vond dat, eh, aantrekkelijk) en opgegroeid met muziek. In 2004 verloor Troy zijn vader aan kanker. Als eerbetoon schenkt hij een deel van de crowdfunding-funds (mooi woord) aan Jimmy Fund (die onderzoek doen naar kanker)

We kunnen overigens melden dat Troy zijn ‘goal’ heeft gehaald en er dus binnenkort een EP verschijnt. Tot die tijd moeten we het doen met Rosary, ook geen straf.

Nieuwe muziek

Gobsmag brengt je nieuwe muziek. De band van vandaag is niet helemaal nieuw, maar de kans is groot dat je ze toch nog niet kent. We hebben het over het Britse Saturday Sun. De credits hiervoor gaan trouwens naar onze vrienden van InDeKringloop, die onlangs een sessie opnamen met ze. Zij zijn fan, wij inmiddels ook. ‘Fan’ is overigens een understatement, maar daar kom je zelf over een paar minuten wel achter.

Het eerste volledige studio-album, Orixe, dateert van begin dit jaar (vandaar, niet helemaal nieuw), maar staat vol met liedjes die we je willen laten horen. Wat ons met name grijpt is de emotie die Alex Hedley weet over te brengen. Onze favorieten: Something in the Woods, Down to the Forest en Seagull (hieronder). We moeten een keuze maken, dus vandaar dat je Seagull op het scorebord vindt. Maar wat ons betreft was elke van de 13 tracks hiervoor in aanmerking gekomen.

Vandaag geen vergelijkingen en name-dropping. Gewoon luisteren! Maar voordat je dat doet, toch maar even wat quotes. Om je over de streep te trekken zullen we maar zeggen:

Subba-Cultcha: “It’s hard to listen to without sending a shiver down your spine every time his voice soars and then recoils into an emotive quiver,” –

Daytrotter: “It washes over you subtly like the tide slowly creeping in or the warmth of the sun on your back. Yet there’s twists and turns, a building sense of urgency, a raw edge in each song.”

Nieuwe muziek

We sluiten deze herfst-week af met iets zomers, dat is wel het minste dat we kunnen doen, nietwaar? Ironisch dan dat deze gasten uit het land van de eeuwige mist en regen komen. Jawel, Ierland. We hebben het over The Young Folk.

“One of the most promising Irish bands for decades”. Daar kun je best mee thuiskomen. De band heeft gewoon iets. Niet dat het genre zo uniek is. The Young Folk maakt namelijk een knappe mix van Mumford & Sons, Villagers en Noah and the Whale. En die mix is verrassend catchy, vinden wij.

Op basis van hun debuutalbum, The Little Battle (2014) stonden ze al op SXSW, in Vicar Street en scoorden ze een sync onder een reclame voor Jameson Whiskey. Ierser kun je het niet krijgen. Als we je één track van dat debuutalbum aan zouden moeten raden, en dat moeten we, dan is dat zonder twijfel Way Home. Waarom? Zie alinea 1: ZOMER!!!

Nieuwe muziek

Amerikaan James McMurtry is alles behalve een new kid on the block, het in februari uitkomende Complicated Game is z’n negende studioalbum in 25 jaar. In het thuisland is zijn naam beter bekend, zeker omdat pa McMurtry een award winning schrijver is van boeken en filmscrips (waaronder Brodeback Mountain).

De carrière van James begon meteen goed dankzij die ingang: pa werkte aan een film waar de bekende singer/songwriterJohn Mellencamp een rol in had en James gaf ‘m een cassettebandje met z’n muziek om advies in te winnen. Mellencamp was echter zo onder de indruk dat-ie zelf maar achter de knoppen ging zitten bij de opnames van Too Long in the Wasteland, het in 1989 verschenen debuut van James.

Inmiddels heeft James McMurty in het thuisland al diverse prijzen mogen ophalen voor z’n werk. Zo werd zijn in 2005 verschenen album Childish Things onderscheiden met een Americana Music Award en riep de gelouterde muziekjournalist Robert Christgau het op die plaat te vinden 7 minuten durende anti-oorlogslied We Can’t Make It Here uit tot het beste van de 00’s.

Tot zover deze korte geschiedenisles. Hoogste tijd voor muziek:

Nieuwe muziek

Geboren en getogen in Louisiana. Dan zal er wel een flinke dosis jazz, soul en blazers in je muziek zitten. Niets is echter minder waar, Jacob Thomas Jr klinkt alsof hij uit Nashville komt. (En laat hij daar nu ook wonen.) Gewapend met akoestische gitaar en een stem die af en toe door merg en been gaat maakt hij prachtige country/americana liedjes.

Zijn debuutplaat, Original Sin is nu een paar maandjes uit. Leuke titel trouwens: op zaterdagavond deed Jacob alles wat god verboden heeft, op zondag ging hij naar de kerk en maakte hij er muziek. De kerk heeft hij inmiddels achter zich gelaten. Net als zijn vrouw. Daarvoor in de plaats kwam een enkele reis Nashville. Z’n vrouw kenden we niet, maar die verhuizing was wat ons betreft een goede keus. Zeker voor iemand die klinkt als een niet-mainstream Jake Bugg en het talent van Dylan bezit.

Naast twee covers (luister eens naar Fleetwood Macs Go Your Own Way), vinden we negen zelfgeschreven nummers op Original Sin. Daarover zegt hij: “When I’m in Nashville I wake up in the morning, have a cup of coffee, turn on SportsCenter, smoke weed and just pick up a guitar — just hold it. Really that’s enough. SportsCenter will finish and then I’ll just start practicing. Usually by then, the weed has set in but because I drank coffee I don’t feel lazy. I have an energy boost, but my mind is just thinking creatively.”

Hoe dan ook, het resultaat is prachtig. Hij is alleen gewapend met akoestische gitaar en de liedjes op zijn plaat zijn one-takers die bij de eerste poging meteen op band zijn gezet. Respect. Het talent druipt er dus vanaf. Luister maar eens naar single Skin & Bones. Als je dat gedaan hebt, ga dan door met prachtnummers Bored With You en Justine.

Nieuwe muziek

Het is geen geheim dat België vele, vele, muzikale pareltjes herbergt. In dat kader willen we het vandaag eens hebben over The Salesman Who. Afkomstig uit Gent en trotse vader van de onlangs uitgebrachte debuutplaat Who Are I, What Am You. Een prachtige titel, dachten wij zo.

Wat je kan verwachten? Nou, dit:

“Intimistische maar intense liedjes, van akoestische houtachtige klanken tot robuuste gitaren, gewoven rond een ongeschaafde stem. Snedigheid komt ten tonele in lyrics en plots opduikende monofone synths.”

Zo, beter hadden wij het niet kunnen verwoorden. Nog maar een quote dan, om het af te leren:

“Een iets ruwere Bonnie Prince Billy met een Editors keelstem in de sfeer van Tindersticks.”

Het was een lastige keuze, maar uiteindelijk belandt liedje A Size To What Is Right op ons scorebord. Andere kanshebbers waren prachtliedjes titeltrack en Trouble Leads to Major Land.

Ons advies: draai die plaat deze week nog grijs en neem hem op in je Gobsmag jaarlijstje. Koop dan meteen ook even de fijne special edition, inclusief bierviltje met downloadcode (om ergens op kot achter te laten). Wat blijft het toch een fantastisch volk.

Nieuwe muziek

We sluiten de week af met Woodlock. Woodlock is het verhaal van drie gasten uit Australia die nog niet zo heel lang geleden een caravan kochten en langs de oostkust van hun geliefde land trokken. Zoals dat wel vaker gaat (in zo ongeveer 1 op de 100.000 gevallen) leidde ‘busking’ tot een wat grotere aanhang en zelfs een heuse EP.

Deze EP, Lemons (2013) laat wat verschillende geluiden horen. Boy & Bear is een associatie die verder gaat dan het thuisland. Hitsingle Lemons heeft hier ook wel wat van weg en is gewoon catchy.

2014 was het jaar van hun eerste volledige album, Labour Of Love. Hier gaan ze verder met het verspreiden van fijne folkliedjes. Nog steeds erg catchy en wellicht nog wel meer Dotan. Dotan? Dan is toch geen naamwoord? Dat klopt. Maar het is wel waar de nieuwe liedjes ons aan doen denken. Het mooiste voorbeeld hiervan, en tevens een van de fijnste liedjes is The Garden.

Met de hitgevoeligheid zit het dus wel snor. Kwestie van tijd voordat Woodlock ook overseas aanslaat?

Nieuwe muziek